Relatieshit

Geplaatst op 14 april, 2011 

Laatst schreef ik over de angst die toeslaat als iemand me vraagt een bio te schrijven. Maar het kan nog erger: iemand die tijdens een eerste afspraak als openingsvraag op je afvuurt: ‘vertel eens iets over jezelf’. Een echte sfeerkiller!

‘Nou, je wilt dat ik iets over mijzelf vertel? Ik ben professioneel knoflook tester maar dat heb je waarschijnlijk al geroken. Zullen we nu dan ergens shoarma gaan eten?’

Guess what? We houden allebei van shoarma en van knoflook en zijn al die tijd op zoek geweest naar de ware, naar een soulmate, een tweelingziel…

Onze relatie ontwikkelt zich stormachtig. Van de drie levens, het jouwe, het mijne en het onze, blijft van het jouwe en het mijne steeds minder over. Een half jaar later leven we alleen nog voor elkaar. We  zien het als onze missie om elkaar compleet en heel maken.

Onze behoeften zien er dan uit als de sliertjes in een bord spaghetti: alles in- en door elkaar gedraaid en verwikkeld. Wat is jouw behoefte en wat de mijne? Wat heb jij nodig en wat heb ik nodig? We weten het zelf niet en toch verwachten we van elkaar dat we helderziende zijn en dat we precies weten wat de ander nodig heeft. Zonder dat we daar zelf om vragen natuurlijk.

Nog wat later in de relatie beleven we meer pijn dan vreugde. Eigenlijk is er nauwelijks nog vreugde. We voelen ons eenzaam in het samen zijn maar praten daar nooit over. Als die ander nou maar verandert komt alles goed.

Maar die ander verandert niet en we beginnen elkaar erom te haten. Doodsbang als we zijn om in de steek te worden gelaten, blijven we bij elkaar.

Één van ons speelt de agressieve John Wayne rol en de ander de passieve rol van martelaar. De dynamiek tussen deze twee rollen voelt voor ons vertrouwd want onze ouders speelden in hun relaties diezelfde disfunctionele rollen. Gezonde rolmodellen kennen we niet. Wat zijn dat?

We vergelijken onszelf voortdurend met anderen. We trekken vrienden aan die flink in de problemen zitten zodat we ons beter voelen dan onze vrienden. We helpen en redden ze graag want dan voelen we ons zo goed over onszelf. En als we ook maar heel even het idee hebben dat onze vrienden beter zijn dan wij, dan bekritiseren we ze en maken ze belachelijk. Niet waar ze bij zijn natuurlijk. Of misschien toch maar dan op een passief-agressieve manier.

Hulp zoeken? Nee, wij hebben geen problemen. Anderen, die hebben problemen maar wij niet. Trouwens, wat zouden de buren wel niet denken?

Tien jaar later hebben we onze pijnlijke relatiepatronen keer op keer herhaald, steeds op zoek naar liefde, naar vervulling en heelheid. Maar we vonden het nooit daar waar we zochten, buiten ons zelf.

Wat wij liefde noemden, was codependency. In het Nederlands co-dependentie of medeafhankelijkheid.

Vroeg of laat krijgen we onze wake up call en zijn we klaar om onze problemen uit handen te geven aan een hogere kracht, zijn we klaar voor de eerste stap van het spirituele twaalf stappen programma: Wij erkenden dat wij machteloos zijn over anderen – dat ons leven onhanteerbaar was geworden.

De andere stappen van dit krachtige spirituele programma zullen volgen, de stappen zullen ons vinden, precies zoals we nodig hebben. Het zal de relatie met onszelf drastisch verbeteren en als gevolg daarvan (niet andersom) ook de relaties met anderen.

‘Love hurts, love scares, love wounds and mares any heart’ zong Nazareth in 1976.

Nee, liefde doet geen pijn, dat is codependent bullshit. Wat pijn doet is de afwezigheid van liefde of de liefde buiten jezelf zoeken.

Meer over Codependency lees je in het gratis e-book (Nederlandse vertaling): ‘Codependence – Dans van Gewonde Zielen‘.

Bewaard onder Codependency, Verhaaltjes | Reageer

Tags: , , , ,

Angst voor de bio

Geplaatst op 8 april, 2011 

Je hebt Biohazard, een band waar ik me een aantal energieke concerten van herinner. En je hebt Bioangst, dat is wat ik heb. Telkens als ik de vraag krijg een bio van mezelf te schrijven, slaat het toe: Bioangst.

Van het woord bio krijg ik het benauwd. Dan ga ik zitten en lukt het me niet iets te schrijven waar ik tevreden over ben. Ik heb al heel lang op mijn verlanglijstje staan om mijn bio op mijn blog en LinkedIn eens flink onder handen te nemen en ik loop er telkens met een grote boog omheen zoals iemand om een flinke hondendrol heenloopt die midden op de stoep ligt.

Deze week sprak ik Henny Bos, vriend en collega codependency ervaringsdeskundige. Henny heeft zowat de hele amazon.com bibliotheek aan codependency boeken gelezen en schrijft op dit moment over het codependency issue controle.

Brrrrr, controle….

Henny, ik heb het je nog niet verteld maar er werd me na ons gesprek iets duidelijk…

Een bio schrijven zet bij mij ergens diep van binnen een schakelaartje om. Een schakelaartje dat zegt: denk eraan dat wat jij opschrijft bepaalt wat en hoe anderen over je denken en dat is heel erg eng dus gebruik je bio om daar controle over uit te oefenen.

Een onmogelijke job om een stuk te schrijven waarmee ik het denken van een ander controleer. En voilà: Bioangst.

Ik ga mezelf nu toestemming geven elke dag een beetje meer ‘respectvol schijt’ te hebben aan wat een ander over mij denkt.

Misschien dat een klassieker van Biohazard (samen met Onyx) daarbij helpt.

Henny bedankt. Tot ons volgende gesprek.

Bewaard onder Codependency, Persoonlijk | 14 Comments

Tags: , , ,

Twitter als recovery community

Geplaatst op 4 april, 2011 

Sommige Engelse woorden klinken voor mij meer vertrouwd dan de Nederlandse vertaling ervan. Recovery is zo’n woord.

Bij recovery denk ik aan een diepgaand persoonlijk transformatieproces, al dan niet met behulp van een twaalf stappen programma. Ik denk aan mensen die de moed hebben te erkennen dat ze machteloos zijn over een probleem dat hun leven aan het verwoesten is. Een verslaving is zo’n probleem, codependency ook.

Voor wie begint aan het proces van recovery (herstel of heling om dan toch maar een Nederlands equivalent te gebruiken), is het wezenlijk te weten dat het weliswaar een individueel proces is maar dat niemand dit proces alleen ondergaat. Iedereen is met elkaar verbonden en de stap van één individu in het proces komt ten goede aan alle anderen.

Via twitter is het mogelijk om via de hashtag #XA in contact te zijn met de recovery community van mensen die met een twaalf stappen programma werken. Via deze hashtag worden ervaringen uitgewisseld en wordt kracht en hoop gedeeld. Ik heb al heel wat inspirerende en ontroerende tweets gelezen.

Ook als je geen twitter account hebt, kun je de recovery tweets lezen via www.search.twitter.com en zoeken op #XA. De recovery tweets zijn voornamelijk in het Engels. Nederlandse tweets heb ik er nog nauwelijks ontdekt. Wellicht dat ook Nederland #XA gaat ontdekken en gebruiken.

Lees ook:

Bewaard onder Codependency, Inspiratie | Reageer

Tags: , , , , ,

Codependency is aan het veranderen

Geplaatst op 25 maart, 2011 

Het fenomeen dat Codependency is, is aan het veranderen.  De symptomen van Codependency zijn aan het veranderen omdat onze maatschappij aan het veranderen is. Melody Beattie schreef er in 2009 een boek over: ‘The New Codependency’.

Tien, twintig jaar geleden, was duidelijk dat als iemand een obsessieve focus had op andermans problemen of verslaving, er Codependency issues in het spel waren.

Tegenwoordig hebben mensen geen vriend, vriendin, partner of familielid met problemen of een verslaving meer nodig  om zich  obsessief op te kunnen focussen want dankzij het Internet en de media vervullen de problemen in Japan en het Midden Oosten nu deze rol.

Of de obsessieve focus nu is gericht op een partner met een verslaving, een vriend of vriendin met problemen of wat er in Japan en het Midden Oosten gebeurt, de inzet is steeds hetzelfde: niet naar jezelf hoeven kijken, jezelf weghouden van de dingen die je wel kunt veranderen (jezelf) en jezelf machteloos maken.

Lees ook:

Bewaard onder Actualiteit, Codependency | 2 Comments

Tags: , , , , ,

Parentificatie en het verlies van de kindertijd

Geplaatst op 11 maart, 2011 

Tijdens mijn ontdekkingstocht op het gebied van codependency, kom ik regelmatig de term parentificatie tegen. Zeer kort samengevat betekent parentificatie dat een kind de rol van een ouder overneemt. Een voor het kind zeer schadelijk proces omdat het kind geen kind kan zijn.

Nou zat ik laatst naar een versie van het sprookje van klein duimpje te luisteren.

Na het avontuur met de reus keren klein duimpje en zijn broertjes in de zevenmijlslaarzen terug naar hun vader en moeder. Klein duimpje gebruikt de zevenmijlslaarzen om zijn vader te helpen zodat er genoeg geld binnenkomt om het gezin te onderhouden. Nou moet je weten dat het sprookje begint met vader die niet genoeg geld kan verdienen en daarom klein duimpje en zijn broertjes in het bos dumpt.

Dit zou je gerust parentificatie kunnen noemen. Een ouder, in dit geval de vader, die in gebreke blijft bij zijn zorg voor het gezin. Een kind, klein duimpje, die deze verantwoordelijkheid overneemt. En een moeder die het laat gebeuren in plaats van dat zij tegen klein duimpje zegt: ‘Jij bent nog een kind, ga maar lekker spelen. Geld verdienen is de taak van je vader. ‘

In de codependency literatuur wordt iemand als klein duimpje de ‘family hero’ genoemd. Deze disfunctionele rol kost hem iets dat hij nooit meer terug krijgt: zijn kindertijd. En daar is niks sprookjesachtig aan.

Bewaard onder Codependency | 12 Comments

Tags: , , ,

De stem van codependency

Geplaatst op 8 maart, 2011 

Codependency praat met een stem, een innerlijke stem. Misschien zelfs wel met meerdere stemmen.

Ik vergelijk het wel eens met de innerlijke stem waarmee een verslaving praat en die de verslaafde doet geloven dat hij/zij alles nog onder controle heeft.

Codependency kent ook zo’n soort innerlijke stem. Een stem die je bijvoorbeeld probeert wijs te maken dat je op een gegeven moment ver genoeg bent in je proces van heling en dat je alles al weet over codependency en heling.

Als je erin gelooft, kun je jezelf lelijk saboteren. Met ‘alles weten’ blokkeer je de magie van het proces van heling.  Wat de stem van codependency je ook wil doen geloven: leer zelf te kiezen en beslissen.

En mocht je er af en toe toch intrappen, veroordeel jezelf er niet voor want die stem die jou ervoor veroordeelt is ook  de stem van codependency. Zo venijnig gaat die stem te werk: je eerst verleiden en je er vervolgens voor veroordelen.

Lees ook: Het gratis e-book (Nederlandse vertaling): ‘Codependence – Dans van Gewonde Zielen‘.

Bewaard onder Codependency | 2 Comments

Tags: , , ,

Het gaat om de relatie met onszelf

Geplaatst op 3 maart, 2011 

Het tweede ‘aha moment’ na het beluisteren van de interviews met Robert Burney op blogtalkradio:

There is nothing wrong with who we are. It’s our relationship with who we are that got all screwed up in childhood. We have the power to change how we relate to ourself. That’s what this work is about. If we think there is something wrong with who we are, then we are like screwed. It’s really important to recognize there is nothing wrong with who we are. It’s how we learned to relate to ourself that got all messed up. We have the power to change how we relate to ourself.

(Robert Burney)

En waarom is dit dan een aha moment? Opluchting en focus. Opluchting dat er niks, ik herhaal: niks, mis is met WIE WE ZIJN. We zijn OK, precies zoals we zijn. Focus omdat de richting van onze aandacht en ons werk nu helder is: onze relatie met onszelf. Als we focussen op wie we zijn vanuit de perceptie dat er iets ‘fout’ is met ons, dan komen we in een moeras van oordelen en innerlijk geweld terecht. Focussen we op onze relatie met onszelf, dan hebben we de mogelijkheid en de gereedschappen daar iets aan te doen.

Lees ook:

 

Bewaard onder Citaten, Codependency | Reageer

Tags: , , ,

Die wond blijft altijd een gevoelige plek

Geplaatst op 1 maart, 2011 

Zoals ik in de vorige blogpost schreef, leverden de interviews met Robert Burney op blogtalkradio mij enkele ‘aha momenten’ op.

Aha moment 1:

Our wounds don’t go away. The point is we want to take enough power away from them so they are not dictating how we are living. (….) We are taking power away from the wounds. We are changing how we are relating to the wounds and taking power away from them so they are not running our life.

The wound doesn’t completely heal. The things that happened to us are still going to be sore spots  but they are not going to be internal landmines.

(….) acknowledge them, relate to them in a healthier way, in a loving and compassionate way, and at the same time we stop them from running our life.

(Robert Burney)

Waarom is dat nou een aha moment? Omdat het helpt weg te blijven uit de valkuil dat een diepe emotionele wond uit de kindertijd op een gegeven moment helemaal geheeld is en dat het dan klaar en gedaan is. Dat is niet zo. Die wond zal altijd een gevoelige plek blijven. Het is nodig van die gevoelige plek te gaan houden, er vrienden mee te worden.

En tegelijkertijd helpt het om telkens als die wond van zich laat horen (voelen), het kind dat we waren te eren, te herkennen en erkennen. Terwijl, en dat voeg ik eraan toe, we leren in het hier en nu te leven.

Lees ook:

Bewaard onder Citaten, Codependency | 2 Comments

Tags: , , ,

← Vorige pagina — Volgende pagina →