Ik zeg maar zo…..

Geplaatst op 11 november, 2016 

Mijn vader, als ie nu nog had geleefd, had social media verafschuwd en niet zo’n beetje ook. Hij zou niet laten weten waarom want ‘Ik zeg maar zo, ik zeg maar niks‘, dat zij hij vaak en bleef daarna inderdaad stil. En dat was dan ook waarom hij nu social media diepgaand zou verafschuwen.

Ik heb hem dat later vaak verweten, dat stil zijn, niet laten weten wat ie ergens van vindt. Had jezelf toch eens wat vaker laten zien man! Maar daar gaat het al lang niet meer om, wel dat ik daar waar ik kan en wil, mezelf laat zien.

Ik vond het ook wel lekker makkelijk zo, dat zwijgen. Maar ook daar zat ik ernaast want zo makkelijk is dat helemaal niet.

Woorden kunnen onweerstaanbaar zijn en is geen antwoord, weerwoord of een reactie geven net zo moeilijk als vijf minuten je adem inhouden. Ook al is het dan nog zo moeilijk, even het bos in gaan of iets anders gaan doen kan echt helpen om de woorden te vinden waar de situatie ook echt wat aan heeft of je  komt er achter dat woorden helemaal niet meer nodig zijn.

Nou is overal meteen maar op reageren natuurlijk net zo disfunctioneel als jezelf steeds maar verstoppen achter stilzwijgen. Het zijn twee uitersten waar we tussen kunnen bewegen.

Ik zeg maar zo: bedankt pa voor de inspiratie voor dit blogje.

Goed weekend allemaal.

Bewaard onder Persoonlijk | Reageer

Tags: ,

Communicatievermaak

Geplaatst op 1 maart, 2016 

Een aflevering van het kookprogramma Masterchef…

Estafette koken in teams van twee personen. Terwijl de één kookt mag de ander helpen door aanwijzingen te geven en na enkele minuten worden de rollen omgedraaid. De teamgenoten moeten samen één gerecht klaar maken.

Twee deelnemers coachen elkaar om beurten bijna volgens het boekje. Bij twee andere deelnemers is het bijna constant vloeken en tieren op elkaar. Was het een wedstrijd communiceren geweest, dan had het eerste team glansrijk gewonnen. Maar het was geen communicatiewedstrijd, het was een kookwedstrijd.

Dan gaat de jury proeven en keuren. Het eerste team dat zo lekker met elkaar communiceerde en zo harmonieus samenwerkte had een bord bagger gekookt en het tweede team waarvan de twee vechters elkaar niet konden uitstaan had de jury een heerlijk gerecht voorgezet.

Bewaard onder Communicatie | 6 Comments

Tags:

Mijn Kerstwens

Geplaatst op 24 december, 2015 

Mijn Kerstwens? Dat we eerlijker, oprechter, kwetsbaarder en meer open met elkaar communiceren?

Ja dat zou wat zijn maar niet op deze manier. De enige die naar alle waarschijnlijkheid nog een aardige avond beleeft is ‘I want to disconnect myself from all this emotion with alcohol‘.

Mijn Kerstwens: twee dagen dat niemand, helemaal niemand, sterft door geweld of honger. En dat dit retegoed bevalt.

Bewaard onder Communicatie, Mening | 2 Comments

Tags: ,

Bouwen in de wijk is contact met de wijk

Geplaatst op 6 maart, 2015 

Soms lees je iets en ben je ineens een paar jaar terug in de tijd.

Het is 2013 en midden in een woonwijk moet een supermarkt worden gebouwd. Moet omdat de inspraakavond van de gemeente weinig tot de verbeelding overlaat. Die inspraak is er alleen voor de vorm want die supermarkt gaat er gewoon komen zo blijkt als zelfs een woordvoerder van de gemeente laat weten de concurrentie goed is voor de twee ander supermarkten die er al zijn binnen een straal van 50m.

Tijdens een bijeenkomst met de gemeente en de aannemers die de klus gaan uitvoeren vraag ik de omwonenden bijvoorbeeld via social media op de hoogte te houden van de geplande bouwactiviteiten zodat we weten waar we aan toe zijn en we kunnen anticiperen.

Gemeente en aannemers: zover zijn wij nog niet. Geen probleem zeg ik, dan help ik jullie erbij.

Het gratis aanbod word geweigerd en niet veel later trekken de aannemers zoals een leger dat doet de wijk binnen om daar voor een half jaar bezit van te nemen.

De systeemwereld van organisaties en bedrijven is ingericht om onpersoonlijk te zijn omdat efficiency voorop staat.  Zet zoiets midden in de leefwereld die een wijk is en dan wordt communicatie voor de systemwereld een pain in the ass dus hop: contact met de omgeving minimaal en het binnen de gestelde termijn en kosten opleveren maximaal.

Arnhem onderzoekt ‘plicht’ tot informeren buurt over bouwprojecten is wat ik las en waarmee ik versterkt met de kennis en ervaring van nu terugkijk op wat er in 2013 is gebeurd. Ik kan het nog steeds niet geloven dat de gemeente en aannemers toen zo’n enorme kans lieten liggen.

Hoewel? Als ik het bekijk vanuit de kloof tussen systeemwereld en leefwereld dan begin ik het te begrijpen en het is precies op dit punt waar onze hele samenleving aan het veranderen is: alles wordt weer menselijker. Het werd tijd. Applaus voor Arnhem.

Bewaard onder Mening | 2 Comments

Tags: , , , , ,

Maar ik had wel respect

Geplaatst op 5 november, 2014 

Hij sloeg me wel eens maar ik had wel respect voor mijn vader en nu nog….

Ach, je vangt wel eens wat op in de trein. En dan ga ik vertalen: Hij sloeg me wel eens en ik was bang voor mijn vader en nu nog…

Je kunt angst gemakkelijk uit de weg gaan door het anders te noemen. Dan noem je het gewoon respect of zo. Met andere gevoelens kun je ook taalspelletjes spelen om ze uit de weg te gaan. Dan vang ik in de trein zo’n zinnetje op en denk: Daar zit iemand zich emotioneel aardig voor de gek te houden. En als ik dat maar lang genoeg blijf denken heb ik niet eens in de gaten dat ik me eigenlijk verdrietig voel om wat ik heb gehoord.

Bewaard onder Communicatie | Reageer

Tags: , , , ,

Het leeft niet…

Geplaatst op 11 september, 2014 

Heb je het over een belangrijke maatschappelijke ontwikkeling, zeg maar gerust een fundamentele en cruciale maatschappelijke omwenteling, zegt iemand daarover: ‘Het leeft niet….

Dan kun je in discussie gaan en argumenten aanvoeren waarom het wel leeft. En misschien moet je dat gewoon doen, niet met het idee de ander te overtuigen maar om uiting te geven aan wat er IN jou leeft.

Want dit is het punt: ‘Het leeft niet‘ betekent ‘Het leeft niet in mij‘ En als iets niet in je leeft, zie je het betreffende onderwerp ook nauwelijks om je heen opduiken. Leeft het daarentegen wel in je, dan zie je dat onderwerp overal.

Het zou zoveel eerlijker en gemakkelijker zijn als mensen in plaats van ‘het leeft niet‘ zouden zeggen ‘het leeft niet in mij‘. Die twee laatste woorden moet je er dan maar zelf bij denken. Scheelt een hoop strijd en conflict.

Bewaard onder Communicatie | 4 Comments

Tags:

Een bijenveld als katalysator voor communicatie vanuit het hart

Geplaatst op 2 augustus, 2014 

Stel dat in april de gemeente Oosterhout dat bijenveld naast activiteitencentrum de Bunthoef had aangelegd. Dan was er een opdracht naar de afdeling groenbeheer gegaan en was daar een paar man met machines en zaaigoed uitgerukt om, laten we zeggen in een halve dag, dat bijenveld aan te leggen. Dat bijenveld zou misschien wel mooier zijn geweest dan het veld dat al die vrijwilligers hebben aan gelegd en in ieder geval in minder tijd.

De wijk heeft geen afdeling groenbeheer
Eerlijk is die vergelijking niet. In de wijk hebben we geen afdeling groenbeheer waar we even de opdracht ‘bijenveld aanleggen’ kunnen wegleggen. Als de wijk mensen, machines en geld nodig heeft, moeten die eerst gevonden worden. De wijk moet als het ware de afdeling groenbeheer eerst zelf oprichten en dat betekent vooral vrijwilligers zoeken.

Vrijwilligers zoeken
En zo is dat met het bijenveld naast de Bunthoef ook gebeurd. ‘Oosterhout samen voor de BIJ’, zo heette het project, met het bijenveld naast de Bunthoef als uithangbord en inspiratiebron om door heel Oosterhout een bijenlint te vormen.

En zo begonnen we met het zoeken naar vrijwilligers. Social media, de wijkblog, YouTube, allerlei Oosterhoutse nieuwssites, weekblad Oosterhout en posters werden ingezet om zoveel mogelijk mensen te informeren en enthousiast te maken over ‘Oosterhout samen voor de BIJ’.

In de Bunthoef werd een avond georganiseerd. Er werd een documentaire vertoond ‘BIJvoorbeeld’ en er werd zaaigoed uitgedeeld zodat iedereen zelf voor een stukje bijenlint kon zorgen. Onder de aanwezigen werden vrijwilligers gevonden die mee wilden doen met het kroonstuk van het bijenlint: het veld naast de Bunthoef.

Er werd nog meer zaaigoed gekocht en er werd contact gezocht met deskundigen van de gemeente en !GO over de aanpak van het veld.

Op 26 april 2014 was het eindelijk zover: in totaal 13 mensen stonden die dag op het veld om met hard werken een bijenveld aan te leggen. Dankzij regen en zon stond het nauwelijks twee maanden later al in volle bloei en het werd elke week mooier en mooier.

Wat heeft het gekost?
Ik kan redelijk nauwkeurig nagaan wat er aan geld en vrijwilligersuren nodig zijn geweest voor dit project.

Aan zaaigoed en drukwerk voor de posters werd EUR 234,18 betaald.

Aan alle PR (Social media, bloggen, YouTube filmpjes maken, persberichten schrijven, publiceren op allerlei Oosterhoutse nieuwssites en in weekblad Oosterhout, posters ontwerpen) werd 16 uur besteed.

Aan besprekingen met professionals (de uren van de professionals niet meegerekend) werd 4,5 uur besteed.

In de thema-avond zaten in totaal 60 uren (inclusief de uren van de bezoekers).

Aan het aanleggen van het bijenveld, de uren van de professionals van !GO niet meegerekend, werd 40 uur besteed.

Alles bij elkaar, en ik druk me voorzichtig uit, gaat dit om een project van EUR 234,18 + 120,5 uur vrijwilligerswerk.

Werken aan de samenleving van de toekomst.
Om zoveel uren vrijwilligerswerk bij elkaar te brengen is een goed verhaal nodig. Als je geen geld te bieden hebt zul je met een extra goed verhaal moeten komen met als essentie: jouw inbreng, hoe klein dan ook, doet ertoe. Het doet ertoe voor de bijen en voor de wijk en misschien wel voor heel Oosterhout en ver daarbuiten. Het doet er zelfs toe voor de toekomstige generaties.

Tientallen mensen kwamen erdoor met elkaar in contact en droegen bij aan ‘Oosterhout samen voor de BIJ’ en aan het fundament van de samenleving van morgen, een samenleving waarin mensen weer eigenaarschap ervaren en uitoefenen over hun eigen straat, buurt en wijk. Waarin mensen samen zeggen: deze straat, buurt en wijk gaat ons aan het hart, wij dragen er zorg voor dat het voor iedereen hier goed leven is.

Die EUR 234,18 en 120,5 vrijwilligersuren zijn dan ook bijzonder goed besteed.

En dan wordt ons bijenveld per ongeluk gemaaid.
En dan komt het moment dat ons bijenveld per ongeluk wordt gemaaid. Zodra ik ervan hoorde heb ik contact gezocht met de gemeente Oosterhout en geadviseerd om met een verklaring te komen in de media over wat er is gebeurd. Het zou eeuwig zonde zijn als door een domme vergissing, van wie dan ook, schade wordt toegebracht aan al die mooie bewonersinitiatieven. Want, zo was mijn aanname, dit verhaal gaat via social media een eigen leven leiden.

Die verklaring in de media kwam er gelukkig en wel via BN DeStem. Die verklaring kwam op mij nogal lauw en afstandelijk over. Shit happens en dat een veld meer of minder voor de bijen niet uitmaakt…… Ja, en dat de gemeente het ook heel erg vindt wat er is gebeurd. Verklaringen van mensen die geen enkele stap in het bijenveld hebben gezet.

Passie, emoties en communicatie
Hoe anders zou het zijn geweest als de gemeente iemand het woord had laten voeren die zelf aan het bijenveld heeft meegewerkt?

De gemeente Oosterhout heeft met de drie geweldige buurtbeheerders goud in handen. De buurtbeheerders kennen de wijken en de mensen, weten wat daar leeft en speelt en, het belangrijkste, kennen de passie en emoties die spelen. Want bewonersinitiatieven zijn beladen met een vracht aan passie en emoties.

Woordvoerders die deze passie en emoties niet kennen, praten vanuit hun hoofd. Wat we in de wijk nodig hebben is een gemeente die vanuit het hart praat, een taal die aansluit op de emotionele en gepassioneerde beleving die in de wijk leeft. De buurtbeheerders kennen deze deze taal.

Dus beste gemeente Oosterhout, als het om bewonersinitiatieven gaat, communiceer vanuit het hart. De buurtbeheerders kunnen dit als geen ander. Geef hen alsjeblieft de ruimte zich via de media te uiten.

Ik weet, het is nieuw. Het is nieuw dat mensen in de wijk allerlei initiatieven nemen en het is nieuw voor de gemeente daarmee om te gaan. Communiceren vanuit het hart in plaats vanuit het hoofd is de omschakeling die de gemeente nu aan het maken is.

Ik hoop, vertrouw en weet dat de gemeente dit aan het leren is en daarin aan het veranderen is. Het bijenveld is daarin geen drama maar een katalysator.

Met zo’n gemeente en dan vooral de buurtbeheerders, ben ik enorm blij.

En wat de wijken aan het leren zijn? Een heleboel maar vooral doordouwen.

Lees ook: Wijkziek en wijkpijn

Bewaard onder Communicatie, Persoonlijk | Reageer

Tags: , , , ,

Social media? Zover zijn wij nog niet

Geplaatst op 7 oktober, 2013 

Tijdens diezelfde bespreking stelde ik de gemeente Oosterhout en de aannemers voor om social media in te zetten om tijdens het bouwproject in contact te zijn met de buurt.

Ik zie daar zoveel voordelen in. Dat mensen een aanspreekpunt hebben, dat ze hun verhalen en vragen kwijt kunnen. En klachten natuurlijk en dat daar iets mee gedaan wordt. En dat omwonenden proactief op de hoogte worden gesteld van welke werkzaamheden er zijn gepland en wat ze daarvan kunnen merken en wat de aannemers eraan doen de overlast te beperken en wat de bewoners kunnen doen er minder last van te hebben.

Begin een blog, open een Twitter account en een Facebook pagina. Doe iets.

Om de tafel zaten allemaal grote sterke mannen. Antwoord van die grote sterke mannen: zover zijn wij nog niet.  Ik bood nog aan ze ermee te helpen. Wij zijn per e-mail bereikbaar was het antwoord.

Dan maar plan B en ik stel voor dan tenminste een soort van inloopspreekuur te organiseren. Een bouwkeet waar omwonenden bijvoorbeeld tussen tien en elf uur ’s morgens koffie kunnen drinken en hun verhaal en vragen kwijt kunnen en dat ze antwoorden en informatie krijgen omdat het hun buurt is.

Bij de gemeente zien ze dat wel een klein beetje zitten. En de aannemers ook als ze maar niet zelf in die bouwkeet hoeven zitten. Dus ook dit voorstel wordt niet overgenomen.

Dus moeten we het met e-mail doen want de gemeente Oosterhout en twee grote aannemers zijn nog niet zover dat ze via social media kunnen willen communiceren.

Moet je weten dat op een paar honderd meter van de bouwlocatie een basisschool staat waar kinderen al zelfstandig bloggen. Die zijn wel zover. Daar zitten de echte grote sterke mannen en vrouwen. Ze zijn twaalf jaar en jonger.

Lees ook: Bouwen in harmonie met de omgeving

Bewaard onder Persoonlijk | 4 Comments

Tags: , , , , , ,

Volgende pagina →