Begin nooit een wijkblog

Geplaatst op 20 februari, 2015 

Karin Ramaker schreef er mooie woorden over in ‘Bloggen en burgerjournalistiek?’.

Ook Michael Minneboo schreef er mooie woorden over in: In Amsterdam droom ik van New York.

Twee pleidooien om te bloggen over je eigen omgeving: over je eigen wijk of stad. En toch zeg ik: weersta de verleiding om te gaan wijk- of stadsbloggen, doe het vooral niet!

Zelf ben ik eind 2013 met een wijkblog begonnen, daartoe aangemoedigd door, jawel, Michael Minneboo en nog zo’n fanatieke en eigenzinnige blogger Edwin Mijnsbergen.

Als je met een wijkblog begint ga je anders naar je eigen wijk kijken. Je ziet mooie dingen die je vroeger niet zag. Je ziet ook minder mooie dingen waar je vroeger niet zo bij stil stond en waar je ineens wat aan wilt veranderen. En dat ga je ook doen….

Blogje na blogje na blogje gebeurt er iets met je. Eerst onopgemerkt en als je het eenmaal ziet is het te laat: je bent door het wijkbloggen verliefd geworden op je eigen wijk. En liefde doet rare dingen met je, dat weet iedereen.

Nooit kun je meer ergens onverschillig aan voorbijgaan: je wordt blij en geniet daar enorm van of je wordt boos of verdrietig en gaat iets ondernemen. En dan ga je daarover bloggen en word je nog blijer en geniet je nog meer van de mooie dingen in je wijk en je komt nog meer in actie voor de dingen die er in je wijk werkelijk toe doen.

Hadden Michael en Edwin me maar net zo gewaarschuwd zoals ik jou nu waarschuw.

Goed weekend allemaal.

Bewaard onder Mening | 5 Comments

Tags: , , ,

Goud schijten voor eigenwaarde

Geplaatst op 17 februari, 2015 

Misschien wel het meest confronterende boek ooit gelezen: Requiem For A Species van Clive Hamilton.

Ik heb het nog lang niet uit maar het gaat over klimaatveranderingen: Why we resist the truth about climate change. Ik heb me daar nooit zo mee bezig gehouden, wel met het milieu en zorg voor het milieu maar niet met de impact van ons gedrag op de klimaatveranderingen.

Niet een boek om vrolijk van te worden, wel eentje om juist wel te lezen, al is het maar een paar bladzijden per keer want meer kan ik niet tot me nemen.

Bladzijden vol cijfers scan ik vlug. Percentages CO2, temperatuurstijgingen en formules over de impact van de groei van ons bruto binnenlands product op de groei van de CO2 uitstoot zijn voor mij wat abstract, iets wat ik niet echt kan pakken.

Maar als ik dan bijvoorbeeld lees dat we steeds vaker boeken en coaches nodig hebben om ons leven weer op orde te krijgen omdat we letterlijk en figuurlijk verzuipen in de spullen die we niet nodig hebben, als ik lees hoe we steeds meer externe opslagruimte huren om al die spullen in op te slaan die we ooit kochten maar niks mee doen, dan komt het binnen. We zien het niet eens meer als extremen maar als normaal.

Of toch…

In the area of hyperconsumerism the urge to satisfy any desire has reached sublime levels. It is now possible to buy capsules filled with 24-carat gold leaf which, when swallowed, make your excrement sparkle. Created by the New York designer Tobias Wong, the gold pills are promoted as a signifier of exess and a means of ‘increasing your self-worth’ (….).
Clive Hamilton

Ik heb me laten vertellen dat vooral de eerste hoofdstukken een shockeffect hebben. Dat hebben ze zeker.

Bewaard onder Boeken | 2 Comments

Tags: , , ,

Een kaarsje voor Marshall Rosenberg

Geplaatst op 12 februari, 2015 

Gisteren kreeg ik het bericht op dat Marshall Rosenberg afgelopen zaterdag was overleden.

Marshall Rosenberg is de grondlegger van het model van Geweldloze Communicatie, een manier van communiceren, misschien wel een manier van leven, waar ik een dikke tien jaar geleden mee in aanraking ben gekomen.

Ik volgde de ene training na de andere en wilde er alles van weten. Dat wat nog het gemakkelijkste gedeelte. Er daarna in het dagelijks leven mee aan de slag gaan, mijn god, wat dat dat vaak frustrerend. En niet alleen voor mij, ook voor degenen met wie ik ineens zonodig volgens ‘het boekje’ wilde communiceren. Ik zal je dit openbaren: als je pas een training geweldloze communicatie hebt gevolgd word je eerst een tijdje onuitstaanbaar.

Maar terug naar Marshall. In mijn top tien van belangrijke dingen die ik in mijn leven heb geleerd staan er een aantal die ik heb geleerd dankzij hem zoals deze: dat er zoiets bestaat als behoeften en dat gevoelens een functie hebben bij het signaleren van bevredigde en onbevredigde behoeften.

Nu ik het schrijf klinkt het zo simpel en voor de hand liggend. Op het moment dat ik me realiseerde wat dit betekende werd ik boos en blij tegelijk. Boos omdat zoiets wezenlijks me nooit eerder geleerd was. Wat doen we al die jaren op school als we de dingen die er echt toe doen niet leren? En blij omdat het mijn leven kon veranderen (wat het ook heeft gedaan).

Hoewel ik al geruime tijd niet meer over Geweldloze Communicatie blog en ik me er ook wel eens cynisch over heb uitgelaten, raakt de dood van Marshall me wel. Ik heb echt veel aan hem te danken.

Kaarsje voor jou Marshall.

Bewaard onder Communicatie, Persoonlijk | 4 Comments

Tags: ,

De wijk heeft conflicten nodig

Geplaatst op 7 februari, 2015 

In de wijk waar ik woon zijn we vorig jaar begonnen met het aanleggen van een bijenlint: bloemen voor de bijen. Hartstikke leuk om samen met andere wijkbewoners een grasveldje om te toveren tot een kleurrijke bloemenzee.

Maar de inzet is natuurlijk hoger want het gaat om de bijen. En het gaat ook nog om iets anders: als je in je eigen wijk aan de slag gaat met bloemen voor de bijen of om het even wat, verandert je relatie met de wijk, wordt de wijk een stukje meer jouw wijk.

Oosterhout samen voor de bij

 

Dit jaar willen we het bijenlint verder uitrollen en nou wil het toeval dat de gemeente op tal van plekken in de stad heesters wil vervangen door gras omdat dit goedkoper in onderhoud is. Aha, dat zijn dus potentiële plekjes voor het bijenlint.

Dan zie ik het heel simpel: de gemeente haalt de heesters weg en bespaart zich de kosten van het inzaaien en maaien van gras want in de plaats daarvan zaaien wij bloemen voor de bijen in. Iedereen blij: de bijen, de gemeente en de wijkbewoners die zo graag samen in de wijk aan de slag willen.

Maar dat ligt toch even iets anders. In gesprekken met de gemeente over het gebruik van de plekken waar de heesters verdwijnen, komt al snel de voorwaarde op tafel dat de betreffende plekken niet te dicht bij woningen mogen liggen omdat omwonenden anders gaan klagen. Wat wij bloemen voor de bijen noemen en wat de gemeente kruidenrijk gras noemt, wordt door omwonenden beschouwd als onkruid. en daar wordt over geklaagd…..bij de gemeente. En dat moet worden voorkomen.

Nou, ik denk daar toch iets anders over.

Ik begrijp heel goed de zorgvuldigheid waarmee de gemeente beslist over het al dan niet toestaan dat plekjes openbaar groen door bewoners worden gebruikt voor een bijenlint. Ik begrijp ook heel goed dat de gemeente veel ervaring heeft met bewoners die klagen over onkruid dat eigenlijk kruidenrijk gras is en dat de gemeente zich liever bezig houdt met andere dingen dan het aanhoren en afhandelen van klachten daarover.

En ik wil ook graag dat de gemeente begrijpt dat we in de wijk conflicten nodig hebben. Niet van die conflicten waarbij iedereen elkaar voor rotte vis uitmaakt en externe bemiddeling nodig is, maar conflicten in de zin van meningsverschillen rondom burgerinitiatieven zoals het uitrollen van het bijenlint.

Conflicten daarover horen in eerste instantie niet bij de gemeente thuis maar bij de betrokkenen in de wijk zelf. De wijk heeft het nodig te leren omgaan met dergelijke conflicten, omgaan met meningsverschillen en met verschillende belangen. In de politiek zijn dergelijke conflicten heel normaal en is het debat bedoeld om samen een weg te vinden naar een oplossing. In de wijk hebben we dat debat ook nodig, gevoed door conflicten. Willen we als wijk echt kunnen zeggen deze wijk is van ons, dan is het nodig dat we leren met elkaars verschillen om te gaan en dat we leren naar elkaar te luisteren, elkaar te begrijpen en samen naar een oplossing te zoeken die voor iedereen werkt.

Een verzoek tot het gebruik van een stukje openbaar groen voor het bijenlint afwijzen om eventuele klachten te voorkomen is niet goed voor de bijen en niet goed voor de ontwikkeling van de wijk. We hebben de bijen nodig om te overleven en de conflicten om te groeien.

Hoewel het bijenlint hier alleen als voorbeeld is gebruikt kun je alle ontwikkelingen rondom het bijenlint volgen op de wijkblog Oosterheide.

Bewaard onder Mening | 6 Comments

Tags: , ,