Als je dochter ongelukkig is

Geplaatst op 24 februari, 2017 

Wat doe je als vader als je merkt dat je dochter veel te hard werkt en ongelukkig is? Voorzichtig zeggen dat ze eens wat minder moet werken? Of dat ze wat beter voor zichzelf moet zorgen? Of misschien een voorzichtig pleidooi dat van het leven genieten toch ook wel belangrijk is?

De meeste vaders zouden iets in deze geest tegen hun dochter zeggen. Er zullen er ook een aantal zijn die niets zeggen, zo van: ze is een volwassen vrouw, het is haar leven, ze doet ermee wat ze zelf wil.

Één vader kiest voor een wel zeer onorthodoxe aanpak: Winfried Conradi. Als hij merkt dat zijn dochter Ines alleen maar werkt, werkt en werkt verzint hij de personage Toni Erdmann. Met pruik, een nepgebitje en een verhaal dat hij consultant en coach is, duikt Toni op in het leven van Ines om dat met nog meer verhalen en verzinsels en humor eens flink op z’n kop te zetten.

Ik zag de film vandaag in ons Oosterhoutse filmcafe samen met veel te weinig anderen. Het was een lange zit, inclusief pauze van half elf tot half twee. Het eerste deel van de film ontwikkelt zich maar traag, dat je denkt: wat een V.S. Film. Vage Shit dus. Maar dan is daar ineens Toni Erdmann en weet je dat je naar een verhaal zit te kijken dat werkelijk alle kanten op kan.

Ik vond het een lief prachtverhaal en zou zelf een vader als Winfried Conradi best willen maar liever nog (lees: makkelijker nog) iemand willen kennen met zo’n vader.

Ik was voorbereid op een onverwachts einde en dat kwam nog onverwachtser dan ik had gedacht. Op de fiets terug naar huis was ik vooral geraakt ook vader te zijn van een dochter. Ik zou nu niet weten wat ik zou doen als zij later ongelukkig is. Misschien de blablabla zoals de meeste vaders zouden doen maar ja, ik heb nu Toni Erdmann gezien en ken nu een andere strategie…..

Een goed weekend allemaal.

Bewaard onder Films, vaderschap | 6 Comments

Tags: , ,

Doe mij zo’n vader

Geplaatst op 21 december, 2016 

Als vader maak je nogal eens iets mee. Een film bijvoorbeeld die totaal niet voor jou is bedoeld maar voor jonge meiden die zich graag laten meesleuren door een verhaal over verliefd worden op een jonge popster. Ik heb het over de Nederlandse film Hart Beat:

 

 
Ik doe deze film tekort als ik zeg dat het slot een Nederlandse variant is van Love Actually waarin verschillende verhaallijnen samen komen in ‘en ze leefden nog lang en gelukkig’. Ik doe deze film ook tekort als ik zeg dat ie nogal doorzichtig is omdat alle liefdesfilms zo verlopen: twee mensen ontmoeten elkaar, je weet als kijker dat het een klik wordt ook al probeert het verhaal je een ander kant op te sturen, uiteindelijk krijg je als kijker toch gelijk want die klik komt er maar dan ontstaat er een misverstand en gaan ze weer ieder hun eigen weg om in de grande finale toch weer zoenend samen te komen.

Maar ik wil deze film niet tekort doen want hij was niet voor mij bedoeld maar ik zag hem wel.

En gelukkig maar want ik zag een prachtige scene. Op het moment dat die twee, Zoë en Mik, die voor elkaar zijn voorbestemd, verder dan ooit uit elkaar drijven, is daar ineens de vader van  Zoë die zijn dochter kwetsbaar laat weten dat je je gevoel moet volgen, dat je daarvoor moet gaan, ook al kan het je later pijn doen. En hij kan het weten want hij en zijn partner, de moeder van Zoë, zijn uit elkaar aan het gaan.

Ja goh, doe mij maar zo’n vader maar dat kan helaas niet meer. Wat wel kan is dat ik zelf zo’n vader wordt en ook dat ik mezelf zo af en toe zo toespreek. Wat je hebt gemist in je eigen ouders kun je altijd nog aan je eigen kinderen meegeven en aan jezelf. Zo gaat er niks verloren.

Bewaard onder Films, vaderschap | 6 Comments

Tags: , , , ,

De ballenbakouders

Geplaatst op 8 september, 2015 

Je hebt in de binnenspeeltuin drie soorten ouders:

  1. De ouders in korte broek en op slippers of ander makkelijk schoeisel. Dat zijn de ouders die thuis al hebben besloten dat ze hun kind niet alleen of met andere kinderen laten spelen. Met voorbedachte rade kruipen ze samen met hun kind de ballenbak in.
  2. De ouders die daar niet op zijn voorbereid en ter plaatse beslissen dat ze hun kind niet alleen of met andere kinderen laten spelen. Deze categorie herken je eraan dat ze zich met ongemakkelijk zittende kleding door de binnenspeeltuin voortbewegen waar ze met hun veel te grote lijven de hele boel blokkeren voor de kinderen.
  3. De ouders die aan de kant zitten en zich ergeren en die hopen dat die veel te grote lijven van categorie 2 ergens vast komen te zitten.

Toen diezelfde ouders zelf kind waren gingen ze de straat op om met andere kinderen te spelen. Ja, daar gebeurde wel eens wat. Een ruzie, een bloedneus, een geschaafde knie. Vallen, opstaan, pleister, kusje en weer verder spelen. Die binnenspeeltuinen die aan god mag weten hoeveel veiligheidseisen moeten voldoen bestonden toen niet. Kinderen klommen in echte bomen en vielen daar wel eens uit ja.

En nu, als ouders, zijn ze bang om hun kind alleen of met andere kinderen te laten spelen, bang dat er wat gebeurt. Het is juist de bedoeling dat er wat gebeurt, daar is spelen voor bedoeld! En die kinderen hebben echt niet bij elke poep of scheet aanmoedigingen nodig hoor. Moet je voorstellen dat je vroeger zelf in een boom klom en dat je ouders je onderaan die boom staan te roepen: je kunt het, kom op, je bent er bijna, ja goed zo, toppie! En waar je vriendjes/vriendinnetjes bij staan natuurlijk. Je zou je toch kapot schamen?

Maar goed, ik moest even naar het toilet en bedacht me dat ik erover zou gaan bloggen. Dat geeft dan toch nog wat zin en betekenis aan zo’n binnenspeeltuinervaring. Ik loop even later terug naar de plek waar ik zat en zie hoe een moeder met haar kind in de ballenbak ligt.

Ze maakt een selfie die over twee seconden wel op Facebook zal staan. Tijd om dringend naar huis te gaan.

Bewaard onder vaderschap, Verhaaltjes | 4 Comments

Tags: , , ,

Ongemakkelijke situaties

Geplaatst op 17 augustus, 2015 

Moeder en jong kind lopen langs het terras. Moeder zet kind tegen een muur met het gezicht naar die muur. Kind huilen. Of het maar even wil nadenken over wat het aan het doen is. Kind nog harder huilen.

Vader en jong kind lopen door de winkelstraat. Vader tilt kind op en zet het achter een hekje waar het  niet weg kan. Kind huilen. Vader zegt dat ie er genoeg van heeft en doet net of hij wegloopt. Kind nog harder huilen.

Ik verzin het niet, was dat maar waar.

Ik heb met die kinderen te doen. Eigenlijk zou ik ook met die ouders te doen moeten hebben maar dat heb ik een stuk minder. Dat zal wel met mijn oordelen te maken hebben.

Moet ik in zo’n situatie wat doen of juist niet en waarom? En als ik wat doe, wat dan en hoe? Heeft iemand hier ervaring mee?

Bewaard onder vaderschap | 14 Comments

Tags: ,

Jouw droom vergeet jou nooit

Geplaatst op 2 september, 2013 

De serie blogs over de voorbije motorvakantie loopt helaas ten einde. Helaas omdat erover bloggen voor mij betekent dat ik toch nog een beetje op motorvakantie ben.

Over twee jaar ga ik alweer voor de tiende keer en dat wil ik vieren. Ik heb nog twee jaar de tijd erover na te denken hoe ik dat ga doen maar het eerste idee diende zich al aan: Motorpeinzingen – het boek, een bundeling van tien jaar motorvakantieverhalen .

Eigenlijk begonnen mijn motorpeinzingen lang geleden op mijn jongenskamer met posters aan de muur van motorhelden als Barry Sheene en Wil Hartog. Ik vond ‘Kawasaki’ het mooiste woord ter wereld. Ik wilde twee spiegels op het stuur van mijn fiets zodat ie op een motor zou lijken. Ruzie op straat over wat voor soort aandrijving een bepaald type motor had. Ik plakte een prachtig schaalmodel van een motor in elkaar. Een broer met stuiterbal was genoeg  om er weer losse stukjes van te maken. En toen verdween mijn droom voor lange tijd of misschien was ik het die verdween. Tot ik in 2005 mijn motorrijbewijs haalde en meteen een motor kocht.

Het voorwoord voor Motorpeinzingen – het boek, is al klaar:

Dit boek is opgedragen aan mijn dochter. Droom zoveel je kunt, vergeet je dromen zoveel je wilt, kies doodlopende wegen zoveel als je nodig hebt. Maar als je tientallen jaren later alsnog oog in oog komt te staan met jouw droom, weet dan dat jij jouw droom kunt vergeten maar dat jouw droom jou nooit vergeet.

En als ze dan vraagt hoe ik dat weet zal ik haar vertellen over mijn dromen, hoe ik ze ben vergeten en over de talloze doodlopende wegen die ik ben ingeslagen. En dat na tientallen jaren na die stuiterbal de losse stukjes ineens weer samen kwamen en er op een dag een echte motor voor me stond. De mijne.

Bewaard onder Persoonlijk, vaderschap | 4 Comments

Tags: , ,

Dat is de schuld van…

Geplaatst op 16 juli, 2013 

Tafereel bij een speeltuin. Jongetje, jaar of 5, 6, probeert langs de onderkant een buisglijbaan in te klimmen. Het kan gevaar opleveren als er ook een kind naar beneden komt maar dat doen kinderen. En dat jongetje heeft een jonger broertje, misschien net een jaar, dat probeert kruipend na te doen wat zijn oudere broertje net deed.

Mama ziet het en pakt het jonge kind vlug op voordat het in botsing komt met aan ander kind op de glijbaan. Niks aan de hand. Tot papa, zittend op een verhoging van hetzelfde speeltoestel, ziet hoe mama ingrijpt en  roept: dat is de schuld van (naam oudere kind). En mama er nog een schepje bovenop doet door tegen het jonge kind te zeggen: je leert verkeerde dingen van je broer.

Ja kom op zeg: jullie zijn de ouders, jullie zijn de rolmodellen. Niet dat kind van 5, 6 jaar.

Bewaard onder vaderschap | Reageer

Tags: , , ,

We missen het mooie van wat we lelijk vinden

Geplaatst op 15 juli, 2013 

Soms hoor je een verhaal en is de eerste reactie om het maar even op afstand te houden. Zo van: dit gaat toch niet over mij.

Ik kom in contact met veel van die verhalen, vooral via social media. Ik kan ze niet allemaal dichtbij laten komen want dan word ik gek. Dan gaat mijn ‘cirkel van invloed alarm af’ en scroll ik snel verder.

Maar er zijn verhalen waar je echt beter even voor kunt gaan zitten. Het korte verhaal van Dustin Hoffman over zijn vrouwenrol in Tootsie bijvoorbeeld:

Nu kun je nog steeds zeggen: dit gaat toch niet over mij.

Ik dacht: ik doe het eens op een andere manier. Hoe kan ik dit verhaal juist wel heel erg dichtbij laten komen?  Ik stelde me het volgende voor:

Dat ik vader ben van een dochter waar ik zielsveel van hou. Ze groeit op en elke dag ontdek ik meer van hoeveel moois zij te bieden heeft. Er is alleen een probleem: ze voldoet niet aan de ongeschreven wetten van de schoonheidsidealen en wordt daarom door anderen genegeerd.

Als je een dochter hebt is het nu ontzettend gemakkelijk om het verhaal van Dustin Hoffman heel dichtbij te laten komen. En dan kun je niet meer zeggen: dit gaat toch niet over mij.

Schoonheidsidealen? Dan missen we het mooie van wat we als gevolg van hersenspoeling lelijk vinden.

Bewaard onder Persoonlijk, vaderschap | 8 Comments

Tags: , ,

Lange benen

Geplaatst op 25 juni, 2013 

Meisje speelt lekker met Barbies.
Belerende volwassene moet daar zonodig iets over zeggen.
‘Al eens iemand met zulke lange benen in het echt gezien?’
Meisje houdt Barbie tegen haar been.
‘Mijn benen zijn veel langer.’
Volwassene bek vol tanden.
Meisje speelt lekker verder.

‘Het is vreemd dat heel de wereld fysiek mooi wil zijn, terwijl het in ieders bereik ligt om innerlijk mooi te zijn en niemand er zich in oefent.’  – Jean Marais

Bewaard onder Citaten, vaderschap | 2 Comments

Tags: ,

Volgende pagina →