Dat is de schuld van…

Geplaatst op 16 juli, 2013 

Tafereel bij een speeltuin. Jongetje, jaar of 5, 6, probeert langs de onderkant een buisglijbaan in te klimmen. Het kan gevaar opleveren als er ook een kind naar beneden komt maar dat doen kinderen. En dat jongetje heeft een jonger broertje, misschien net een jaar, dat probeert kruipend na te doen wat zijn oudere broertje net deed.

Mama ziet het en pakt het jonge kind vlug op voordat het in botsing komt met aan ander kind op de glijbaan. Niks aan de hand. Tot papa, zittend op een verhoging van hetzelfde speeltoestel, ziet hoe mama ingrijpt en  roept: dat is de schuld van (naam oudere kind). En mama er nog een schepje bovenop doet door tegen het jonge kind te zeggen: je leert verkeerde dingen van je broer.

Ja kom op zeg: jullie zijn de ouders, jullie zijn de rolmodellen. Niet dat kind van 5, 6 jaar.

Bewaard onder vaderschap | Reageer

Tags: , , ,

Geef jij het voorbeeld want jij bent de oudste

Geplaatst op 5 november, 2012 

Werd jou dat vroeger als kind wel eens gezegd, dat je het voorbeeld moet geven omdat je de oudste bent?

Weet je waarom ouders dat zeggen? Dat zeggen ze om te voorkomen dat je ziet dat je ouders zelf niet in staat zijn het voorbeeld te geven.  Het voorbeeld geven is niet de taak van het kind, het is de taak van de ouders.

In zijn boek ‘Broken Dreams, Broken Toys’ beschrijft Terry Kellogg waar dergelijke boodschappen toe leiden: enmeshment.

Om enmeshment uit te leggen gebruik ik meestal de metafoor van een bord spaghetti waar alle sliertjes in- en door elkaar zijn gedraaid en verwikkeld. Je kunt niet meer zien waar het ene sliertje ophoudt en het andere begint.

Ouders en kind die in een enmeshed relatie zitten kunnen niet onderscheiden wat van wie is, welke gevoelens en behoeften en verantwoordelijkheden van de ouders zijn en welke van het kind. Als kind ben je dan zwaar de sjaak want het kost je je kindertijd. En nog veel meer maar daar kom je als volwassene wel achter.

Lees ook: Parentificatie en het verlies van de kindertijd

Bewaard onder Boeken, Codependency | 7 Comments

Tags: , , , ,

Parentificatie en het verlies van de kindertijd

Geplaatst op 11 maart, 2011 

Tijdens mijn ontdekkingstocht op het gebied van codependency, kom ik regelmatig de term parentificatie tegen. Zeer kort samengevat betekent parentificatie dat een kind de rol van een ouder overneemt. Een voor het kind zeer schadelijk proces omdat het kind geen kind kan zijn.

Nou zat ik laatst naar een versie van het sprookje van klein duimpje te luisteren.

Na het avontuur met de reus keren klein duimpje en zijn broertjes in de zevenmijlslaarzen terug naar hun vader en moeder. Klein duimpje gebruikt de zevenmijlslaarzen om zijn vader te helpen zodat er genoeg geld binnenkomt om het gezin te onderhouden. Nou moet je weten dat het sprookje begint met vader die niet genoeg geld kan verdienen en daarom klein duimpje en zijn broertjes in het bos dumpt.

Dit zou je gerust parentificatie kunnen noemen. Een ouder, in dit geval de vader, die in gebreke blijft bij zijn zorg voor het gezin. Een kind, klein duimpje, die deze verantwoordelijkheid overneemt. En een moeder die het laat gebeuren in plaats van dat zij tegen klein duimpje zegt: ‘Jij bent nog een kind, ga maar lekker spelen. Geld verdienen is de taak van je vader. ‘

In de codependency literatuur wordt iemand als klein duimpje de ‘family hero’ genoemd. Deze disfunctionele rol kost hem iets dat hij nooit meer terug krijgt: zijn kindertijd. En daar is niks sprookjesachtig aan.

Bewaard onder Codependency | 12 Comments

Tags: , , ,