Sprookje van de buitengebieden

Geplaatst op 3 december, 2015 

Heel lang geleden en hier heel ver vandaan, was eens een Koninkrijk en precies in het midden van dat Koninkrijk stond een prachtig paleis.

Nou zou je denken dat daar wel een gelukkige Koning zou wonen maar dat was slechts gedeeltelijk waar. Ja, er woonde een Koning, dat was waar, maar hij was niet gelukkig.

De Koning vond dat er de laatste tijd zo weinig bezoekers naar zijn paleis kwamen en daar wilde hij wat aan doen. Hij vroeg een aantal wijze mannen en vrouwen om een oplossing. Die hoefden daar niet lang over na te denken: beste Koning, in de buitengebieden van Uw koninkrijk staan enkele kleinere paleisjes. Laat die afbreken zodat de mensen naar Uw paleis komen in plaats van dat ze naar die paleisjes in die buitengebieden gaan.

Wat raar zei de Koning, dat die mensen naar die kleinere paleisjes gaan. Waarom komen zei niet naar mijn grote paleis in het midden van dit Koninkrijk, dat is toch veel groter en mooier?

Nou, zeiden de wijzen, Uw paleis is dan wel groter en mooier, maar de mensen in de buitengebieden komen graag samen op hun eigen plek omdat ze zich daar thuis voelen en omdat ze elkaar daar allemaal kennen en elkaar tot steun zijn.

Laat die paleisjes in de buitengebieden onmiddellijk afbreken zei de Koning, laat de mensen maar naar mijn grote paleis in het midden van het Koninkrijk komen. Nee, beter nog, laat ook mijn grote paleis afbreken en bouw er een nog groter paleis voor in de plaats.

En zo geschiedde.

De buitengebieden verloren langzaam maar zeker hun kleur. De mensen werden er ongelukkig en als er in die tijd iets was waar de mensen bang voor waren, dan was het wel voor jezelf ongelukkig voelen. De langzame dood werd het wel genoemd.

De langzame dood rukte op tot aan het midden van het Koninkrijk. Sindsdien werd er nooit meer gelachen in het Koninkrijk. De Koning verdween en is nooit meer gevonden. Het verhaal gaat dat hij heel ver weg in een klein paleisje is gaan wonen waar hij het geluk weer heeft gevonden dankzij warme banden met de mensen daar.

De Koning leefde daar nog lang en gelukkig wat van zijn Koninkrijk helaas niet gezegd kan worden.

Einde.

Bewaard onder Verhaaltjes | 4 Comments

Tags: ,

Parentificatie en het verlies van de kindertijd

Geplaatst op 11 maart, 2011 

Tijdens mijn ontdekkingstocht op het gebied van codependency, kom ik regelmatig de term parentificatie tegen. Zeer kort samengevat betekent parentificatie dat een kind de rol van een ouder overneemt. Een voor het kind zeer schadelijk proces omdat het kind geen kind kan zijn.

Nou zat ik laatst naar een versie van het sprookje van klein duimpje te luisteren.

Na het avontuur met de reus keren klein duimpje en zijn broertjes in de zevenmijlslaarzen terug naar hun vader en moeder. Klein duimpje gebruikt de zevenmijlslaarzen om zijn vader te helpen zodat er genoeg geld binnenkomt om het gezin te onderhouden. Nou moet je weten dat het sprookje begint met vader die niet genoeg geld kan verdienen en daarom klein duimpje en zijn broertjes in het bos dumpt.

Dit zou je gerust parentificatie kunnen noemen. Een ouder, in dit geval de vader, die in gebreke blijft bij zijn zorg voor het gezin. Een kind, klein duimpje, die deze verantwoordelijkheid overneemt. En een moeder die het laat gebeuren in plaats van dat zij tegen klein duimpje zegt: ‘Jij bent nog een kind, ga maar lekker spelen. Geld verdienen is de taak van je vader. ‘

In de codependency literatuur wordt iemand als klein duimpje de ‘family hero’ genoemd. Deze disfunctionele rol kost hem iets dat hij nooit meer terug krijgt: zijn kindertijd. En daar is niks sprookjesachtig aan.

Bewaard onder Codependency | 12 Comments

Tags: , , ,