Goed/fout

Geplaatst op 31 maart, 2009 

Mijn dochter kreeg vandaag een nieuw speelgoedje: ‘huisje boompje beestje’ heet het, van Nijntje. Met ‘huisje boompje beestje’ kan ze dieren, cijfers, vormen en kleuren leren ontdekken en daarover allerlei vragen beantwoorden door op de knopjes en vormpjes te drukken. Ze had er veel plezier in en was vanmiddag al flink bezig om alle knoppen en geluidjes uit te testen.

Maar die lieve Nijntje ! De arme drommel denkt en spreekt al aardig in termen van goed/fout. ‘Dat is niet goed!’ zegt ze als het kind op een andere knop drukt dan op de knop die hoort bij het antwoord dat Nijntje graag wil horen.

Hoe zou Nijntje dit anders kunnen zeggen? Nijntje zou kunnen zeggen dat ze zelf een ander antwoord heeft op de vraag en dat ze benieuwd is naar hoe het kind aan het antwoord is gekomen.

Er komt een dag dat mijn dochter vraagt: ‘Papa, wat betekent goed en fout?’. En dan schrijf ik Nijntje een brief of zij het kan toelichten. Want mijn antwoord, dat goed en fout bedacht is door mensen die andere mensen wilden controleren en manipuleren’ lijkt mij wat zwaar op de maag te liggen van een kinderzieltje. Het ligt ook best zwaar op mijn eigen maag.

Bewaard onder vaderschap | Reageer

Tags: ,

Doe eens onaardig

Geplaatst op 29 maart, 2009 

Iemand doet of zegt iets waar je tenen krom van in je schoenen gaan staan maar omdat je zo graag wilt dat iedereen je aardig vindt zeg je er maar niks van. De bottomline is dit: wat je ook doet, hoe je ook je best doet, nooit, never nooit  zal iedereen je aardig vinden.

Aardig doen is zelfs best wel onaardig.

Als iemand voordringt terwijl je in de rij voor de kassa staat te wachten en je zegt er niks van, dan doe je jezelf geweld aan. Jouw tijd is net zo kostbaar als die van een ander. En je doet de ander ook geweld aan want je ontneemt hem/haar waardevolle feedback over zijn/haar gedrag.

Liefde is geen soft gedoe. Liefde kan confronterend zijn. Opkomen voor je eigen behoeften en een ander de consequenties van zijn/haar gedrag teruggeven is een daad van liefde.

Dat wil niet zeggen dat je jezelf hufterig moet gaan gedragen. Geweldloze communicatie biedt een respectvolle manier om op te komen voor jezelf en om een ander de consequenties van zijn/haar gedrag terug te spiegelen:

Benoem de waarneming: Als ik zie dat je halverwege in deze rij gaat staan in plaats van achteraan…

Benoem het gevoel: …dan voel ik me geïrriteerd…   

Benoem de behoefte: …omdat ik behoefte heb aan respect…

Onderneem actie: …Ik wil graag dat jij achteraan in de rij aansluit.

In wat meer chronische situaties, bijvoorbeeld een vriendin die telkens haar afspraken met jou niet nakomt, ook al heb je er samen al meerder keren over gesproken, kun je de actiestap als een drietrapsraket presenteren:

En wees vastberaden de acties ook daadwerkelijk uit te voeren. De derde stap kan bijvoorbeeld betekenen dat je de vriendschap beëindigt. Dat hoef je op dat moment niet te zeggen maar kun je als de situatie zich voordoet wel overwegen.

Dit artikel is geïnspireerd door een artikel op de blog van Katinka Hesselink.

Bewaard onder Communicatie | 5 Comments

Tags: ,

Het creatieve genie

Geplaatst op 28 maart, 2009 

Als ik een stuk heb geschreven en de laatste punt heb gezet dan denk ik ook echt klaar te zijn. Klaar met het onderwerp, klaar met het thema, over en uit. What’s next?

Zo dacht ik klaar te zijn met wat ik eerder schreef in ‘Overvloed en beperking‘. Tot ik via Twitter van @hemelwandelaar een tip kreeg om de TED video ‘A different way tot think about creative genius’ van Elisabeth Gilbert eens te bekijken.

Wat ik schreef in ‘Overvloed en beperking’ is ineens niet klaar meer. Het is weer helemaal open, het is een schakeltje geworden in een groter geheel dat het creatieve proces heet.

Een creatief proces is voor mij soms net een bevalling. Alleen weet ik niet waarvan en wanneer ik ga bevallen, misschien is het wel loos alarm. Weet ook niet of ik even moet wachten of juist moet persen. Bang voor een miskraam of voor een dood geboren kindje. Bang de bevalling niet aan te kunnen. Bang voor de pijn van de persweeën.

En dat maakt een creatief proces soms tot gekmakende ervaring. Als zich een nieuw idee aandient denk ik ‘Oh nee, daar gaan we weer…’.

Elisabeth Gilbert zegt over het creatieve proces dat de mens niet het creatieve genie IS maar dat de mens een creatief genie HEEFT. Het creatieve genie is een soort van magische Goddelijke entiteit buiten de kunstenaar die hem helpt met zijn werk. De kunstenaar werkt als het ware samen met het creatieve genie maar is dat genie niet zelf.

Deze visie schept een psychologische afstand tussen de kunstenaar en de uitkomsten en resultaten van zijn werk. De kunstenaar moet wel zijn deel doen zoals blijven schrijven, schilderen, beeldhouwen of muziek maken, maar wordt daarbij geholpen door het creatieve genie. De kunstenaar deelt de successen en mislukkingen met het creatieve genie, de kunstenaar slaagt of faalt niet alleen maar samen met zijn creatieve genie.

Twee prachtige stukjes in de TED Talk zijn het voorbeeld van Tom Waits op 12:30 minuut waarin Elisabeth vertelt over hoe Tom Waits zijn creatief genie aansprak. En op 14:27 waarin Elisabeth vertelt over hoe ze tegen haar eigen creatieve genie sprak.

Bewaard onder Inspiratie, Schrijven | 2 Comments

Tags: , , ,

In je kracht zetten

Geplaatst op 27 maart, 2009 

Gisteren kwam ik er weer één tegen op een Internet forum: de ‘Ik-kan-jou-in-je-kracht-zetten-illusie’. Ik kom het wel eens tegen binnen de wereld van coaching en healing en sinds kort ook in discussies over leiderschap. Het heet dan bezield leiderschap, spiritueel leiderschap of dienend leiderschap. Mooie woorden. Ik ben bereid mee te gaan in die mooie woorden tot ik lees of iemand hoor zeggen ‘Ik-kan-jou-in-je-kracht-zetten’. Dan ren ik liefst gillend weg.

Dit gaat niet over alle coaches of alle healers en ook niet over alle mensen met een leidinggevende functie. Dit gaat over de illusie dat iemand in staat is een ander in zijn of haar kracht te zetten. Het doet me denken aan de ‘Serenity prayer‘, bekend van de AA:

God,
Grant me the serenity to accept the things I cannot change,
the courage to change the things I can,
and the wisdom to know the difference.

De volgende versie is een bewerking van de Serenity Prayer door Codependency therapist Robert Burney:

God / Goddess / Great Spirit, please help me to access:
the serenity to accept the things I cannot change (life, other people),
the courage and willingness to change the things I can (me, my own attitudes and behaviors),
and the wisdom and clarity to know the difference.

Ik geloof niet dat iemand een ander in zijn of haar kracht kan zetten of dat je een ander kunt veranderen. Ik heb het idee, noem het gerust een oordeel, dat mensen die denken dat ze een ander in zijn/haar kracht kunnen zetten, misschien zelf niet helemaal in hun eigen kracht staan. En dat die mensen het idee nodig hebben dat ze een ander wel in zijn of haar kracht kunnen zetten om zelf in hun (ego)kracht te komen.

Iedereen die zelf door een diepgaand transformatieproces is gegaan weet hoe moeilijk en zwaar het kan zijn om zelf te veranderen. Zo’n persoonlijk transformatieproces is negens mee te vergelijken. Het keert werkelijk je hele leven binnenstebuiten, ondersteboven en achterstevoren. Om uiteindelijk tot de conclusie te komen dat je machteloos bent over alles waar je dacht macht en controle over te hebben. En dat het enige wat je kunt doen is je over te geven aan God/Goddess/Great Spirit. Je komt in je kracht door je machteloosheid te erkennen. Bizar nietwaar? En die kracht is er één die je elke dag steeds weer opnieuw moet ontdekken en toelaten. Ik heb het over de kracht van het zijn wie je werkelijk bent. De kracht van het afleggen van alle valse overtuigingen over jezelf, anderen, het leven, het heden, het verleden en de toekomst.

Verandering komt van binnenuit, op het moment dat je er zelf aan toe bent. Anderen kunnen je daarbij ondersteunen, met mededogen, veel mededogen. Maar ze kunnen het niet voor jou doen, je moet het zelf doen en innerlijk leiderschap ontwikkelen. Een rups moet zelf, van binnenuit, transformeren tot vlinder. Als je een rups/vlinder helpt te ontpoppen kan deze niet vliegen. Omdat het niet de strijd heeft geleverd om te ontpoppen en het geen kracht in de vleugels heeft kunnen ontwikkelen.

Ik kan iemand die zegt dat hij een ander in zijn/haar kracht kan zetten niet veranderen. Ik kan wel heel hard wegrennen.

Bewaard onder Codependency, spiritualiteit | 5 Comments

Tags: , , , ,

Overvloed en beperking

Geplaatst op 25 maart, 2009 

Het gebeurt wel eens dat ik zoveel ideeën heb dat ik gewoon niet weet hoe en waar te beginnen om ze te realiseren. In de wereld van de gedachten en beelden waar ik dan in verkeer is alles in overvloed en prachtig mooi. Maar hoe deze overvloed en schoonheid te vertalen naar de fysieke wereld en vormgeven in bijvoorbeeld een blog, een verhaal of boek? Het lijkt wel of die overvloed aan schoonheid in de wereld van de gedachten en beelden door een trechter  moet worden geperst.

Die trechter is dan mijn fysieke lichaam dat nu eenmaal beperkingen kent. Zo heb ik maar twee handen en kan ik maar één tekst tegelijk schrijven. Mijn lichaam heeft ook tijd nodig voor eten en drinken en rusten. Ik kan dus niet alle tijd besteden aan het schrijven van wat ik in gedachten en beelden heb gezien. Ik zou er natuurlijk heel lang over kunnen doen maar ondertussen blijven de ideeën gewoon stromen. Met mijn fysieke lichaam kan ik al die ideeën niet bijbenen.

Niet alles wat ik in de wereld van gedachten en beelden ervaar kan ik neerzetten in de fysieke wereld. Veel van de gedachten en beelden blijven achter in hun wereld en stromen niet door naar de fysieke wereld. En dat besef blokkeert me wel eens om er toch maar aan te beginnen. Waarom zou ik aan een creatief proces beginnen als ik van te voren al weet dat er veel van de schoonheid achter blijft? En wat heb ik aan al die overvloed aan schoonheid als ik de bijbehorende gedachten en beelden niet kan vertalen naar de fysieke wereld?

Sinds kort weet ik het antwoord. Die overvloed aan prachtige gedachten en beelden die ik heb, vertaal ik via mijn lichaam naar een blog, een verhaal of boek. Een deel van de schoonheid blijft achter als gedachte en als beeld. Een ander deel neemt via mijn lichaam de vorm aan van een leesbare tekst.

Dit lijkt een beetje armzalig maar dat is het niet. Want wat gebeurt er als iemand die tekst leest? Juist, die krijgt daar weer allerlei gedachten en beelden bij! Van de overvloed aan schoonheid verdwijnt niets! De tekst is alleen maar een tussenvorm tussen de schoonheid van de gedachten en beelden van de schrijver en die van de lezer. De overvloed aan schoonheid blijft behouden en stroomt via de tekst van de schrijver naar de lezer.

En daarom heb ik toch maar besloten om dit op te schrijven.

Bewaard onder Persoonlijk, Schrijven | 2 Comments

Tags: , ,

What I have traded

Geplaatst op 24 maart, 2009 

Ik las gisteren op lifehack.org het artikel Learning from A Master: Review of “Bear Bryant, CEO”. Ik was getroffen door het volgende stukje poëzie met de titel ‘What I have traded’:

This is the beginning of a new day.
God has given me this day to use as I will.
I can waste it or I can use it for good.

What I do today is very important because I’m exchanging a day of my life for it.
When tomorrow comes this day will be gone, forever,
Leaving something in its place I have traded for it.

I want it to be gain, not loss, good, not evil,
Success, not failure, in order that I shall not
forget the price I paid for it.

Goed om af en toe even stil te staan, echt helemaal stil te staan, dat we bij alles wat we doen, ja echt bij alles, een stukje van ons leven inruilen voor datgene wat we aan het doen zijn.

Of het nou leuk werk doen of saai werk: we ruilen een stukje van ons leven in voor het doen van dat werk. Of we nou ruzie maken of liefhebben: we ruilen er een stukje van ons leven voor in. Of we nou onze dromen achterna gaan of ze juist uit de weg gaan: we ruilen er een stukje van  ons leven voor in. Elke dag weer opnieuw.

Bewaard onder Citaten | 2 Comments

Tags: ,

Vergeven, mededogen en loslaten

Geplaatst op 23 maart, 2009 

Ik sprak laatst iemand over vergeven, mededogen en loslaten. Er was wat verwarring: wat is nou eigenlijk wat?

Vergeven is voor mij een ‘kerk-woord’ en alleen daarom al beladen met oordelen. Je vraagt God om vergeving voor je zonden en dan maar hopen (veel bidden) dat God die dag een goed humeur heeft en er de humor wel van inziet dat je iets vraagt wat je zelf ook niet helemaal snapt. Maar dat terzijde.

In het woord vergeven klinkt voor mij een oordeel door. Als ik iemand vergeef dan zeg ik daarmee impliciet dat die ander een ‘zonde’ heeft begaan, een ‘fout’ heeft gemaakt. Vergeven is dan eigenlijk een vorm van oordelen. Vergeven heeft voor mij ook iets definitiefs. Door iemand te vergeven ontneem ik mijzelf de ruimte om daarna nog mijn pijn en verdriet te voelen die het gevolg zijn van het gedrag van de ander. Immers, ik heb die ander toch vergeven? Dan moet het toch klaar zijn? Voor mij werkt dit niet.

Ik heb meer iets met mededogen. Mededogen naar een ander en mededogen naar mezelf. Mededogen is iets van het moment, het moment waarop mijn gevoelens aangeven dat ik mededogen nodig heb. En die behoefte kan er telkens opnieuw zijn. Door steeds vanuit mededogen naar pijn en verdriet te kijken heel ik het steeds een stukje. Zo vaak en zo lang als nodig. Meer een proces dus. En het werkt ook de andere kant op, naar een ander toe.

Door vanuit mededogen te communiceren, met mezelf en/of met een ander, tap ik letterlijk en figuurlijk uit een ander vaatje dan wanneer ik vergeef.

En loslaten dan? Misschien is loslaten wel wat er gebeurt door steeds weer vanuit mededogen naar pijn en verdriet te kijken. De pijn en verdriet lossen steeds een stukje verder op, ik laat er steeds een stukje van los. Net zo lang als nodig.

Bewaard onder Communicatie, Mening | 6 Comments

Tags: , , ,

Crisistips

Geplaatst op 21 maart, 2009 

Nee, ik heb de crisis van de jaren dertig niet meegemaakt. En ook de tweede wereldoorlog niet.

Toch heb ik aardig wat crisiservaring opgedaan. Zo was er een oliecrisis, een koningshuis crisis rondom de Lockheed affaire en een voetbal crisis (Nederland verliest WK finale in 1974 van Duitsland en in 1978 van Argentinië) in de jaren zeventig. Massale werkeloosheid, wereldwijde wapenwedloop en een dreigende kernoorlog in de jaren tachtig. Tijdens de jaren negentig waren er de golfoorlog en de Joegoslavische oorlogen. En in de nog zo jonge 21e eeuw is het helemaal feest met een kredietcrisis, een financiële crisis, een economische crisis en de oorlogen tegen het terrorisme. En niet te vergeten kinderen die elkaar doodschieten op school.  .

Op grond van mijn eigen crisiservaring kan ik je vertellen dat een crisis ook z’n voordelen heeft:

Een ander voordeel van de crisis is dat bloggers wat te bloggen hebben. Ik kon niks anders bedenken dit keer.

Bewaard onder Actualiteit, Mening | 2 Comments

Tags:

Volgende pagina →