Mijn leven

Geplaatst op 21 oktober, 2023 

Het is alweer even geleden dat ik de film ‘Mi Vida’ zag.

Mi Vida is een prachtige film over de worsteling van Lou, gespeeld door Loes Luca, om haar leven in eigen hand te nemen. Ze voelt wat ze wil, geeft daar dapper gehoor aan en komt helemaal tot leven.

Maar dan…..

Zo gaat dat in films, dat je voelt aankomen dat het allemaal iets te gemakkelijk gaat en dat er wel weer een probleem zal opduiken. En dat gebeurt: Lou wordt onder druk gezet door haar familie om haar nieuwe avontuurlijke leven in Spanje toch maar weer in te ruilen voor datgene wat anderen van haar verwachten, haar oude leventje in Nederland en er zijn voor anderen.

En daar geeft ze gehoor aan.

Als ervaren kijker weet je dan al lang en breed dat dit niet het einde is maar dat je wel even moet denken ‘Lou, doe dat nou niet!’. Maar Lou keert om, letterlijk en ook figuurlijk, naar haar eigen leven.

 

Na het zien van deze film kun je haast niet anders dan jezelf levensvragen te stellen. Daarnaar handelen is helaas wel iets lastiger dan wat Loes Luca deed, het volgen van een filmscript. Maar niet Loes is waar het om draait maar Lou. Dat is het mooie van films: de acteur verdwijnt en het verhaal verschijnt.

Bewaard onder Films | Reageer

Tags: ,

Hoofd of hart

Geplaatst op 31 juli, 2022 

Ik weet niet wat ik moet kiezen zegt ie, ik kom er maar niet uit.

Met je hoofd bedoel je? Nou, wat zegt je hart?

Mijn gevoel zegt dat ik het moet doen.

Nou, doe het dan.

Maar waar gaat je keuze eigenlijk over?

Er volgt uitleg.

Sorry, volg dan toch maar je hoofd en doe het niet.

Ofwel, bemoei je niet met de keuzes van een ander Peter.

Bewaard onder Persoonlijk | Reageer

Tags: , ,

Pas als het hart er klaar voor is

Geplaatst op 28 juni, 2018 

De maand juni herinnert me eraan dat de tijd weer is aangebroken voor de jaarlijkse retraite en begint het volgen van de weersverwachtingen en het zoeken in verschillende agenda’s naar een geschikte week, hoofdwerk om iets gedaan te krijgen.

Maar is dat hoofdwerk genoeg om ook echt weer te gaan, om een zo klein mogelijke kamperuitrusting achterop de motor te sjorren en te vertrekken?

Terwijl het hoofd bezig is met de voorbereidingen bedenkt het tevens redenen om niet te vertrekken of om het uit te stellen. Zo kan een periode van drukte voor het hoofd zowel een reden zijn om actie te ondernemen om te gaan (ga nou maar, dat is lekker ontspannend) als een reden om niet te gaan (blijf nou maar, er is nog zoveel te doen). Tja, en hoe kies je dan?

Vijf dagen voor het geplande vertrek was ik bij Michiel voor een sessie hartademhaling. Ik had om deze sessie gevraagd omdat ik een lastige keuze wilde maken. Nee, niet die tussen wel of niet met de motor vertrekken maar eentje die echt lastig was, zo lastig dat ik wist dat ik deze keuze onmogelijk  met mijn hoofd kon maken.

Na deze sessie liep ik over Winkelcentrum Zuiderhout waar een van de ondernemers jarig was. Ik feliciteerde hem,  of ik binnen in zijn zaak even wilde zien wat zijn collega’s voor hem hadden gedaan? Yeah sure. Sta ik daar in zijn zaak, versierd met een heleboel ballonnen en elke ballon in de hartkleur en hartvorm.

Alsof terwijl je bezig was met je hartademheling (Freudiaanse vergissing, moet natuurlijk hartademhaling zijn maar hartademheling is bij nader beschouwing net zo toepasselijk) je hart hier even een kleine voorbereiding heeft getroffen die je toeval kunt noemen maar die net zo goed een niet te missen hint is om vooral door te gaan met die hartademhaling.

Toen voelde ik het ook: ik ben klaar om te gaan. Dan verandert ook de voorbereiding en maakt alle drukte plaats voor rust, vertrouwen en verlangen om te gaan. Dus helemaal in the mood and go!

Als het hart eenmaal een weg heeft gekozen dan gaat alles zoveel makkelijker, dan rijd je je motor niet door een heerlijke bocht maar rijd je motor jou door die bocht, een verschil dat je het best zelf kunt ervaren.

Bewaard onder Persoonlijk | 6 Comments

Tags: , ,

Hoe kom ik in het centrum?

Geplaatst op 23 december, 2017 

We zitten er wel eens over te geinen in onze wijk Oosterheide, dat we helemaal niet meer naar het centrum van Oosterhout hoeven en lekker in onze eigen wijk blijven.

Bruisen, compact en looplijnen zijn binnenstad thema’s waarvoor wij niet bepaald warm lopen en die ons al helemaal niet kunnen verleiden wat vaker het kanaal over te steken naar het centrum. Integendeel.

Deze week…..

Op een school in Oosterheide gaan de kinderen schaatsen, superleuk natuurlijk. De tijdelijke ijsbaan ligt op de markt in het centrum en voor de goede orde zijn wat ouders gevraagd om met de kinderen mee te fietsen.

Vraagt een meefietspapa: hoe kom ik in het centrum, ik kom daar nooit.

Dat waar wij over geinen bestaat dus echt.

Ik blog dit niet als middelvinger naar het centrum, zeker niet. We kunnen er duizenden, honderdduizenden, miljoenen Euro’s tegenaan gooien om een bepaald stukje van de stad het allerbelangrijkste te maken maar uiteindelijk kiest iedereen zelf.

Ik hou daarvan, dat mensen zelf keuzes maken. Ga daar vooral mee door in 2018 en verwar dat concept van een stad waar alleen de binnenstad telt.

Bewaard onder Mening | Reageer

Tags: , , ,

Chaos laat ons weer mens zijn

Geplaatst op 11 december, 2016 

Vrijdag was ik in Utrecht om weer eens gezellig bij te kletsen met Michael en ook met Daan die wat later ook kon aansluiten. De onderwerpen die we bespraken kan ik hier maar beter niet noemen want daar komen rellen rellen van en daar hebben we er al genoeg van nietwaar?

Tuurlijk hadden we het over bloggen en over Michael’s boek dat in mei 2017 uitkomt. En over RenéSmurf, de ‘huis-reageerder’ op de blogs van Daan en naar wie we toch wel benieuwd waren….

Dat het daar in Utrecht een mooie dag werd, uiteraard. Mooier werd het nog toen ik met de Interliner naar huis wilde en al snel bleek dat de dienstregeling complete anarchie was vanwege een verkeerschaos op de A27, veroorzaakt door een aanrijding eerder op de dag.

Lijn 400 die me naar Oosterhout zou brengen kwam maar niet opdagen. Wel lijn 401 naar Breda en toen er niet veel later weer een bus lijn 401 arriveerde in plaats van de verwachte lijn 400, werd het tijd om vragen te stellen. Lijn 401 had maar liefst 70 minuten vertraging vanwege bergingswerkzaamheden op de A27 en de chauffeur verwachtte op de terugweg naar Breda ook vertraging vanwege file.

Wachten op lijn 400 voelde het minst interessant, misschien had die ook wel 70 minuten vertraging. De trein naar Breda nemen en van daaruit de bus naar huis klonk als de meest logische oplossing.  Maar tegen alle logica in koos ik toch voor de Interliner van lijn 401 naar Breda. In de bus was het lekker warm, er was wifi dus hey, karren maar.

Bij de plek des onheils was de berging al achter de rug en werd gewerkt aan het herstellen van de vangrail. Vanuit de richting Breda naar Utrecht een enorme file. In de andere richting ook file maar die viel mee en omdat de chauffeur de bus handig over de vluchtstrook loodste, reden we vlot door.

Onderweg bleek dat ik niet de enige was die in lijn 401 was gestapt maar liever in 400 had gezeten. Bij Sleeuwijk maakte de chauffeur een inventarisatie. Normaal gesproken rijdt hij daar de A27 weer op naar Breda maar hij koos ervoor Raamsdonkveer aan te doen om twee passagiers die ook gekozen hadden voor lijn 401 in plaats van 400, thuis te brengen.

Ja, en dan ik. Ik had in Raamsdonkveer kunnen uitstappen en daar wachten op lijn 326  die via Oosterhout naar Breda rijdt. Zegt de chauffeur: ‘blijf maar zitten, ik trek ‘m wel door Oosterhout heen’. En dat doet ie en zet me keurig in Oosterheide af om van daaruit via de A27 naar zijn eindbestemming  Breda te rijden.

Big deal? De chauffeur redeneerde heel logisch, zijn hele planning lag hopeloos overhoop en dan maakt deze alternatieve route ook niks meer uit.

Maar voor mij? Ik was hoe dan ook thuisgekomen maar het moment dat je je realiseert dat iemand die je helemaal niet kent zich verdiept in jouw situatie en besluit af te wijken van wat ie normaal gesproken hoort te doen om jou te helpen….

Maro man, ik vond het een groots gebaar.

Chaos helpt om anders te denken en te handelen, chaos is een uitnodiging het allerbeste uit jezelf  omhoog te halen en jezelf en de hele wereld in een split second opnieuw uit te vinden. Vrijdag was groots, in alle opzichten.

Bewaard onder Persoonlijk | 6 Comments

Tags: , , , ,

Beslissinkjes: I love it

Geplaatst op 19 juli, 2015 

Tien jaar motorvakantie heeft me een overvloed aan moois gebracht, van prachtige landschappen en steden tot echte vriendschappen. Tien weken retraite want zo voelt motorvakantie. Nieuwe inzichten, verlangens en dromen die zich laten zien omdat daar ineens zoveel ruimte voor is.

Als je eens een week geen rekening hoeft te houden met anderen (dat doe je natuurlijk altijd wel een beetje als is het maar dat je ’s avonds even naar huis belt) weet je zeker dat er in die ruimte nieuwe dingen gaan ontstaan. Misschien niet diezelfde week al maar misschien weken of maanden later maar dan wel vanuit dat zaadje dat in die ene week was.

Naarmate die week vordert voel je weer wat je al die andere weken ook al hebt gevoeld: dat je weer een beetje extra verliefd bent op het leven dat je leeft. Je hoeft daar niet naar op zoek te gaan, het komt vanzelf. Je kunt dat gevoel niet vasthouden en dat hoeft ook niet, geloof gewoon dat het een proces in gang zet waarin die nieuwe verlangens en dromen bij je terugkeren maar dit keer als realiteit.

Ik ben dan ook erg dankbaar voor de motorvakanties. Voor de beslissing ooit op motorrijles te gaan. Het is maar een klein stapje om een rijschool te bellen en je aan te melden maar met wat een nasleep zeg! Maar wie weet heeft de conceptie voor al dat moois al veel eerder plaatsgevonden. Zo had ik als kind naast mijn bed een poster van Barry Sheene hangen. Barry wie? Barry Sheene!

Ik mag graag geloven dat het allemaal daar al is begonnen. Zoiets simpels als een poster naast je bed hangen en daar dan tientallen jaren later vruchten van plukken, zoveel dat je kunt blijven plukken.

Bewaard onder Persoonlijk | 2 Comments

Tags: , , , ,

Kies desnoods een willekeurige richting

Geplaatst op 12 juli, 2015 

Maandag, de dag voordat de week echt heet zou worden. Misschien wel de enige verantwoorde dag om Vaals –> Trier –> Moezeldal –> Koblenz –> Vaals te rijden. De Koninginnenrit heb ik het wel eens genoemd omdat ie zo mooi is en best lang. Tijdens een warme dag betekent best lang ook best zwaar.

De fun zat hem dit keer in de staart. Als ik dan in Koblenz arriveer ben ik voor mijn gevoel al klaar maar dat is goed mis. Moet dan nog wel even terug naar Vaals. Ik rij zonder navigatie en stoppen om de kaart te checken doe ik alleen als het niet anders kan dus zodra ik een bordje Bonn zie ben ik in gedachten al bijna thuis. Stukje autobahn richting Bonn en zoals ik het me van de kaart herinner komt er dan ergens een afslag voor de richting Aken.

En ik ben onderweg naar Bonn. So far so good. Maar niet over de autobahn. Rechts van me zie ik de Rijn en voor me een binnendoorweggetje dwars door allerlei dorpjes. Maar wel richting Bonn. En dan rij ik ineens Bonn binnen. Dit was niet de bedoeling, helemaal niet de bedoeling. Het is er warm, het is er druk en ik wil hier meteen weg maar welke kant op?

Ik weet dat ik naar het westen moet rijden maar bordjes noord-oost-zuid-west bestaan niet. De aandrang zo snel mogelijk Bonn te verlaten is zo groot dat ik beslis het eerste het beste bordje te volgen richting een plaatsje dat ik niet ken. Misschien ga ik wel helemaal de verkeerde kant op maar alles beter dan de drukte van de grote stad.

Een half uurtje later sta ik in dat plaatsje. Dit is dan wel een moment om even te stoppen en de kaart te pakken. Er zijn twee mogelijkheden: ik ontdek dat ik in de juiste richting ben gereden of ik ontdek dat ik de verkeerde kant op ben gegaan. Kaart pakken, plaatsnaam opzoeken en…. opluchting! Ik zit nog steeds aan de zuidkant van Bonn en ben naar het westen gereden.

Ik stap weer op en rij verder. Niet veel later zie ik plaatsnamen die ik ken van vorige routes. Veel later dan verwacht kom ik weer op de camping.

Verdwalen, niet weten hoe verder, is in de hectiek van een wereld in chaos en transformatie, ja zelfs revolutie, bijna de orde van de dag. Gewoon een richting kiezen zonder te weten of het de juiste is maakt dat je de situatie weer de baas wordt. En van daaruit komt het goed, hoe dan ook. Soms met een omweg. Vergeet dan niet van het uitzicht te genieten.

Bewaard onder Persoonlijk | 4 Comments

Tags: , , ,

Nee zeggen is makkelijk

Geplaatst op 16 juni, 2015 

Vorig jaar rond deze tijd ging het ook zo: net iets te druk.

Ja, logisch want sommige wijkactiviteiten zoals de buurtmoestuin en het bijenlint vragen in het voorjaar nu eenmaal meer tijd dan in de winter.

Maar dat is het niet.

Ik neem soms te weinig tijd om even een moment stil te staan bij de vraag of ik iets echt leuk vind of niet. Vind ik iets niet echt leuk, dan is NEE zeggen makkelijk.

Een weekje motorvakantie zal me goed doen. Daar zeg ik dan weer graag JA tegen.

Wat ook helpt is dit: The Subtle Art of Not Giving a F#ck

Bewaard onder Persoonlijk | 10 Comments

Tags: ,

Volgende pagina →