The Wolfpack: de energie van levenslust

Geplaatst op 27 november, 2015 

De afkeur was duidelijk te horen in het bioscoopzaaltje als pa aan het woord kwam. Pa is de vader van een gezin met zeven kinderen: zes jongens en een meisje. Er is ook een moeder die de kinderen thuis onderwijs geeft want ze mogen van pa het huis niet uit. Ja, 1x per jaar of soms 2x per jaar en soms ook helemaal niet want pa vindt het middenin New York veel te gevaarlijk.

Pa heeft een misplaatst gevoel van superioriteit en ma heeft vooral spijt dat haar kinderen niet lekker op het platteland kunnen opgroeien. En de kinderen? Het meisje komt amper in het stuk aan bod, het verhaal gaat vooral om de zes jongens.

Die vervelen zich natuurlijk te pletter en daarom doden ze hun tijd met het kijken naar films, heel veel films, die ze vervolgens naspelen zoals Reservoir Dogs en Pulp Fiction. Alles was ze daarbij nodig hebben knutselen ze zelf in elkaar met wat er in het kleine appartement te vinden is tot en met een compleet Batman kostuum aan toe.

Pa heeft en veroorzaakt een flink probleem, duidelijk. Hij laat zijn kinderen opgroeien in een gevangenis en is ook stevig aan de drank. Wat mij vooral fascineerde waren die kinderen. Hun schoonheid en creativiteit, hun vermogen om onder gevangenisomstandigheden samen plezier te maken en er voor elkaar te zijn. Werkelijk indrukwekkend en ontroerend. Pa boeide mij niet, als hij aan het woord kwam zat ik alweer te wachten op de volgende scene met die kinderen.

Die kinderen worden ouder en uiteindelijk gaan ze zelf de straat op, ontdekken wat er buiten allemaal voor moois te beleven is en wat ze hun hele kindertijd is onthouden. Pijnlijk en mooi tegelijk.

Deze film is geen film maar een documentaire: The Wolfpack. Een herinnering aan al het moois waar we toe in staat zijn, ook al zijn de omstandigheden zeer beroerd.

 

Bewaard onder Films | 4 Comments

Tags: , , , , , , , ,

De Blikjesman mag nu ook op de stoep zwerfafval opruimen

Geplaatst op 25 november, 2015 

Fulltime zwerfafvalopruimer ‘Jan de Blikjesman’ werd een paar weken geleden door de politie aangesproken omdat hij met zijn fiets over het voetgangersgebied van Winkelcentrum Zuiderhout reed.

Hij was daar om zwerfafval op te ruimen. Hij fietste daar omdat hij slecht er been is en zijn fiets gebruikt als een soort rollator. Hij kreeg gelukkig geen bekeuring maar wel het advies om via de gemeente voor een ontheffing te zorgen.

Peter, kun jij mij aan zo’n ontheffing helpen? Jan, ik ga het voor je proberen maar wel op een ludieke manier want ik hou niet zo van formulieren waar weer allerlei regels en procedures aan vast zitten.  

En daarom blogde ik erover: Een ontheffing om zwerfafval te mogen opruimen

Het blogje bracht ik via social media onder de aandacht van de gemeente. Binnen 24 uur kreeg ik de toezegging dat de ontheffing geregeld zou worden en een week later werd deze nog persoonlijk bij mij thuis afgeleverd ook. Smetje hierop was dat ik op dat moment knetterdruk bezig was en helaas niet zo gastvrij reageerde als ik had gewild. Sorry.

Ik op mijn beurt heb de ontheffing inmiddels persoonlijk overgedragen aan Jan de Blikjesman die er bijzonder blij was. Hij was ook wel wat verrast, eigenlijk ik ook wel.

Ik zou hier kunnen stoppen want eind goed al goed. De Blikjesman kan met een gerust hart op de stoep zwerfafval blijven opruimen en ik zou er dolgraag bij willen zijn als hij weer wordt aangesproken door een agent en hij met zijn vriendelijke lach de ontheffing tevoorschijn tovert.

Een blog en social media als olifantenpaadje om iets via de gemeente geregeld te krijgen. Ik kan daar blij van worden: ten eerste omdat ik ervan hou om te bloggen en een blog als gereedschap te gebruiken en ten tweede omdat het snel resultaat heeft opgeleverd.

Er is een andere kant waar ik als liefhebber van olifantenpaadjes niet altijd bij stil sta. En dat is dat er op deze manier misschien meer mensen bij de gemeente zijn betrokken bij de afhandeling van de ontheffing dan wanneer ik het contactformulier had gebruikt dat de gemeente voor dergelijke zaken hanteert. Nou kun je denken dat het een zaak van de gemeente is om als iemand probeert een olifantenpaadje te bewandelen dit toch intern efficiënt te stroomlijnen.

Ik ben hier toch wat anders over gaan denken en wel door dit artikel: Bestuurlijk omdenken is een kwestie van lange adem.

Veel overheidsinstanties zijn naar binnen gekeerd en nemen vooral de eigen organisatie als maatstaf en niet de de inwoner die met een probleem zit.

Precies denk ik dan: gemeente, lees dit eens!

De burger neemt juist in toenemende mate zichzelf als referentie, en vindt dat wat de overheid doet, moet passen bij wat hij zelf belangrijk vindt.

Oh wacht even, dit gaat over mij.

Via een blog de ontheffing aanvragen voor Jan de Blikjesman was leuk, voor mij althans en naar ik hoop voor de gemeente ook een beetje. Het is bemoedigend dat een organisatie die, heel begrijpelijk, is ingericht om efficiënt te werken en daarom gebruik maakt van regels, procedures en formulieren, ook in staat en bereid is te handelen naar een vriendelijk blogje. Een menselijke gemeente, daar hou ik van.

Wat de gemeente op het gebied van bestuurlijk omdenken gaat doen, daarop heb ik geen enkele invloed. Wat ga ik zelf doen? Daar waar het kan olifantenpaadjes bewandelen en daar waar dat niet kan iemand zoeken die de formulieren, regels en procedures voor zijn of haar rekening wil nemen.

Zelf aan de slag met de formulieren, regels en procedures gaat niet, dan loop ik al snel vast in irritatie en put ik mijn energiebron uit: het plezier in wat ik doe. Alleen maar olifantenpaadjes bewandelen gaat ook niet want dan krijg ik bij de gemeente uiteindelijk niks meer gedaan.

Tussen olifantenpaadjes enerzijds en formulieren, regels en procedures anderzijds ligt nog een wereld vol mogelijkheden. Die moest ik maar eens verkennen.

Iedereen die bij de gemeente Oosterhout heeft meegeholpen aan de ontheffing voor Jan de Blikjesman: dank jullie wel. Ik waardeer dit zeer, vooral omdat ik denk dat de persoonlijke inzet van een aantal van jullie ervoor heeft gezorgd dat dit zo vlot is geregeld.

Bewaard onder Persoonlijk | 4 Comments

Tags: , , , ,

Zwerfafval: denk niet dat je het kunt verklaren

Geplaatst op 21 november, 2015 

Gisteren dacht ik het nog te kunnen verklaren: zwerfafval. Gemakzucht, gebrek aan opvoeding, gebrek aan kennis van de gevolgen van al dat afval in ons milieu, dat soort dingen….

Maar dan dit, vandaag meegemaakt.

Een man drinkt een blikje energy drink leeg, laat een boer, bukt, zet het blikje op de stoep en loopt door. Precies waar hij bukt om het blikje te transformeren tot zwerfafval staat ook een afvalbak. Het blikje in die afvalbak gooien is minder inspanning dan door de knieën gaan.

Verklaar het maar….

Vind je het goed dat ik dit blikje namens jou in de afvalbak gooi? Toch nog eind goed al goed.

Bewaard onder Mening | 9 Comments

Tags:

Bij jezelf beginnen maar snel daarna aan een ander peuteren

Geplaatst op 20 november, 2015 

Ik vind het een intrigerend fenomeen: je doet je hele leven iets, laten we zeggen roken, stopt daar dan mee en neemt het daarna anderen kwalijk dat ze doen wat jij zelf ook deed.

Om niemand tegen de schenen te stoppen mezelf als voorbeeld.

Stoppen met vlees eten.
Het is alweer even geleden dat ik gedurende een kleine tien jaar geen vlees at. Niks mis mee, hartstikke goed, vooral nu we weten wat een impact vlees eten heeft op de klimaatveranderingen. Dat wisten we trouwens toen ook al maar nu beginnen de effecten angstig dichtbij te komen.

Ik werd alleen wat te fanatiek want na enige tijd werd de vleeseter de vijand. Niet dat ik agressief tegen ze deed, nee. Ik wachtte en hoopte dat ze mij aanspraken op mijn keuzes, dat ik bijvoorbeeld geen vlees at maar wel leren schoenen droeg. Jezus, wat een preek had ik dan voor ze! Fidel Castro zou er jaloers op zijn geweest.

Geweldloze Communicatie.
Ik stopte het project om geen vlees te eten en begon een nieuw project: geweldloze communicatie. Wat begon als een eenvoudige basistraining werd een jaar of drie de ene training na de andere.

Begin bij de bakker of de slager drukte de trainster ons op het hart na de basistraining maar dat deed ik niet. En zoals ik het achteraf van anderen beluisterde deed niemand dat. Nee, lekker thuis mee gaan experimenteren en weet je wat, overal waar het maar mogelijk is.

En jee, wat wordt je daar onuitstaanbaar van zeg! Constant op de loer of je iemand op een oordeel kunt betrappen en dan van die trainingspraat uitkramen ‘dat herken ik als een oordeel’. Of ‘Voel je misschien X en heb je behoefte aan Y?

Wat zijn we toch een schatjes.
Voor iemand die vlees at was ik geen gezellig gezelschap en voor iemand die zich bediende van oordelen was ik dat ook niet. Ik nam het anderen kwalijk wat ik zelf ook had gedaan. Vind je dat niet raar? Ik wel.

Over het waarom kan ik alleen maar gissen. Zal wel een ego-dingetje zijn maar dat is me wat te gemakkelijk. Eigenlijk wilde ik dat iedereen zou kappen met vlees eten want dan kon ik het makkelijker vol houden, wilde ook dat iedereen geweldloos zou communiceren want dan kon ik het makkelijker vol houden. Geen verleiding, geen jaloezie, lekker makkelijk.

Verander de wereld maar begin bij jezelf. Juist. Iedereen is het daarover eens maar ergens, al heel snel na dat prille begin, moet er toch vooral ook aan de ander worden gepeuterd en daar word je onuitstaanbaar van. We weten allemaal dat we een ander niet kunnen veranderen en proberen het toch. Wat zijn we toch een schatjes.

Ik kan trouwens erg lachen om iemand die me een paar jaar geleden nog aansprak op wat ik in een restaurant bestelde. Ze haalde een informatiekaartje uit haar tas om me te laten zien wat er van mijn keuze wel en niet deugde. Ik lachte haar niet uit, zeker niet, ik lachte om mezelf want dat soort dingen heb ik ook gedaan. Zoals ik al zei: wat zijn we toch een schatjes.

Bewaard onder Persoonlijk | 12 Comments

Tags: , , , ,

Hightech of authentiek?

Geplaatst op 18 november, 2015 

Marketing had er een half jaar over gedaan om te onderzoeken wat de markt nou eigenlijk wilde. Ze hadden intensieve teambuilding sessies gevolgd van abseilen in de Ardennen tot op een lullig stepje door de stad racen wat met veel bier op trouwens best leuk was.

R&D mocht het ontwerp te maken. Ze moesten van hun coach doen alsof het al 2025 was en zich voorstellen welk ontwerp er dan uit de bus zou rollen.

En dan, eindelijk, productie. Het ding maken en het aan die gehaaide verkopers overlaten er zoveel mogelijk van te verkopen.

En zo komt het dat ik er eentje voor me heb liggen. Aan alles is gedacht, kleurgebruik, vorm, hoe het in je handen aanvoelt en wat het als mens met je doet eigenaar te zijn van dit product. Associaties en  storytelling, die rondjes op de step hadden hun uitwerking niet gemist. En ook R&D en productie hadden flink uitgepakt: lipjes, stripjes, flapjes en plakrandjes, alles zat erop en eraan. De kaas was hetzelfde gebleven maar die verpakking! Halleluja, wat een design!

Even twijfel ik of ik hem dicht zou laten om er alleen maar naar te kijken maar de trek in een lekker plakje kaas wint het en ik open voorzichtig de verpakking die…..F@#ck it!!!….. scheurt. Niet zoals bedacht, niet zoals een plastic zakje in 2025 open zou scheuren maar kapot, het ding scheurde kapot. Lipjes, stripjes, flapjes en plakrandjes die het in de vele 3D simulaties nog zo voortreffelijk hadden gedaan faalden. Hersluitbaar had de markt geschreeuwd, maak de verpakking hersluitbaar.

Maar ik heb een bypass gevonden: de markt. Je koopt daar een flink stuk kaas dat je ter plaatse nog mag proeven ook. Dat wordt voor je in een stuk papier gewikkeld. De kaas snijd je thuis met een kaasschaaf waarna je het restant weer in dat stuk papier wikkelt en in de koelkast legt. Geen Hightech, wel authentiek! En het werkt en daar hou ik van: dingen die werken. Neem dit mee voor het volgende marktonderzoek.

Bewaard onder Verhaaltjes | 4 Comments

Tags: , ,

Ik zeg maar niks

Geplaatst op 15 november, 2015 

Het is niet altijd gemakkelijk mijn vader credits te geven. Hij was goed in ervoor zorgen dat het ons materieel aan niks ontbrak. Hij was ook goed, uitmuntend zelfs, in niet zeggen wat ie ergens van vond. Dan zei hij: Ik zeg maar zo, ik zeg maar niks.

G@tv#r, wat was dat soms tyfus irritant. Zeg het dan man, zeg het dan!

Kunnen zeggen wat je ergens van vindt is vrijheid. En dat wil niet zeggen dat we alles maar moeten zeggen. Soms is je bek open trekken een zegen, soms is het een vloek.

Social media is het ene uiterste, mijn vader het andere. Op z’n tijd hou ik van allebei. Nu vooral van mijn vader ook al weet ik dat ie dat niet gelooft.

Bewaard onder Persoonlijk | Reageer

Tags: ,

We moesten het er maar mee doen

Geplaatst op 14 november, 2015 

We moesten het er gisteren maar mee doen daar in Breda:

Catch22

Catch22

Net zoals we het een heleboel gezelligheid later maar met het nieuws moesten doen.

Bewaard onder Fotobloggen | Reageer

Tags: ,

Een ontheffing om zwerfafval te mogen opruimen

Geplaatst op 10 november, 2015 

OK, de titel is misleidend, ik geef het toe. Maar lees even verder, misschien zit er toch wat waarheid in. Deze blog is trouwens ook helemaal niet voor jou bedoeld maar voor de gemeente Oosterhout.

Welkom gemeente, fijn dat jullie even een moment de tijd willen nemen om dit te lezen.

Jullie kennen in onze stad vast wel Jan de Blikjesman. Nee? Ik stel hem kort even aan jullie voor. Jan is fulltime zapper. Ik ken gelukkig een heleboel zappers maar Jan de Blikjesman is de enige fulltimer. Zappers zijn belangrijk voor onze stad want ze helpen mee de boel een beetje schoon te houden.

Jan is een opvallende verschijning:

Jan de Blikjesman

Jan de Blikjesman, fulltime zapper

Hij is altijd met de fiets,te herkennen aan het oranje vlaggetje achterop en de plastic tassen aan zijn stuur vol zwerfafval. Zwerfafval opruimen doet hij altijd zittend op zijn fiets en dat is niet voor niets: hij is slecht ter been. Zelf zal hij zeggen dat hij best af kan stappen maar dat dan de kans groot is dat hij er niet meer op komt. En daarom blijft hij liefst zitten.

Behalve aan zijn fiets is hij ook te herkennen aan een gave die in onze samenleving helaas schaars is. Als je met hem praat, als is het maar een paar woorden, word je blij. Of het de schittering in zijn ogen is, zijn gevoel voor humor of de eerlijke zachtheid van zijn woorden of een combinatie daarvan, dat weet ik niet maar het werkt wel.

Mensen als Jan moeten we koesteren omdat ze onze stad kleur geven. Maar Jan heeft een probleem en heeft daar hulp bij nodig. Hij is namelijk door de politie aangesproken toen hij op het voetgangersgebied van Winkelcentrum Zuiderhout fietste. Dat deed hij daar met een nobel doel: zwerfafval opruimen. Te voet kan hij dat niet doen en dus doet hij dat op de fiets. Stapvoets rijdt hij van blikje naar flesje, van zakje naar bakje en ruimt het allemaal netjes op.

Van de politie moest hij afstappen maar dat deed hij niet. Jan vertelde netjes waarom. Hij kreeg gelukkig geen bekeuring maar wel het dringende advies voor een ontheffing te zorgen zodat hij fietsend kan blijven zappen. Zijn fiets is zijn zapmobiel waar hij niet zonder kan en wij kunnen niet zonder Jan en daarom beste gemeente deze vraag:

Jullie hebben mijn e-mail adres, stuur mij, en daarvoor hoeven jullie geen webformulier in te vullen en ook niet in te loggen met DigiD of eHerkenning maar gewoon lekker simpel contact, een pfd-je dat ik kan printen en dat ik Jan kan geven als ontheffing om fietsend, ook op het voetgangersgebied, te mogen zappen.

Misschien denken jullie waarom komt Jan dat niet zelf aanvragen? Zien jullie hem het stadhuis al binnen rijden op zijn fiets? Ik kwam gisteren uit Breda gefietst en zag Jan in Teteringen aan het zappen. We maakten een praatje en hij vertelde wat hem was overkomen op Zuiderhout. Of ik voor hem voor zo’n ontheffing kan zorgen? HA! Zeg ik, vergunningen en ontheffingen via de gemeente regelen, dat is nou net mijn sterkste punt. NOT!

Maar voor Jan wil ik het doen, alleen voor hem. En daarom beste gemeente, dit is geen grap maar heel serieus: stuur mij alsjeblieft zo’n pdf-je, stuur mij zo’n ontheffing voor Jan de Blikjesman. Een ja wordt zeer gewaardeerd.

Bedankt!

Hartelijke groet,
Peter de Kock

Bewaard onder Persoonlijk | 6 Comments

Tags: , ,

Volgende pagina →