Ali & Ava

Geplaatst op 29 juli, 2022 

Eerder deze maand zag ik de film Ali & Ava, een mooi kijkcadeautje op fietsafstand dankzij Film op locatie en H19.

Ik vond het een lieve film waarin de liefde voor muziek een belangrijke rol speelt in het leven van twee mensen en die elkaar vinden mede dankzij die liefde. Mede dankzij die liefde want er is nog een andere kracht in het spel en dat is pijn, relatiepijn. Pijn kan een vruchtbare bodem zijn waar iets moois uit op kan bloeien.

Hun pijn is niet klein maar eerder een zwart gat waar ze elke dag mee moeten leven. Aan een zwart gat kan in het heelal door de enorme zwaartekracht zelfs geen licht ontsnappen. Ali & Ava hebben elkaar nodig om hun pijn naar elkaar in de openheid te brengen en daardoor weet hun licht wel aan dat zwarte gat te ontsnappen.

Zou ik de film in een enkele zin moeten samenvatten, dan deze: een film over twee verschillende mensen die door muziek en pijn bij elkaar komen. Maar zo zakelijk als het hier staat is de film niet, verre van dat:

Verder niet over nadenken maar gewoon gaan kijken naar Ali & Ava.

Bewaard onder Films, Muziek | Reageer

Tags: , ,

Leeg en niks meer

Geplaatst op 23 maart, 2017 

Vorige week donderdag, wat lijkt dat alweer lang geleden, samen met Sjoerd naar ons eigen filmcafé naar Manchester by the Sea: Oosterheide maakt even een uitstapje naar het centrum.

Toen Sjoerd me vroeg of ik zin had om mee te gaan herinnerde ik me alleen de trailer die ik even daarvoor had gezien. Geen feel good movie had hij er nog bij gezegd. Nou so what, dan maken we er een feel good napraat van.

Meestal laat een trailer de belangrijkste momenten van de film zien maar de trailer van Manchester by the Sea laat deze momenten juist weg zo ontdekten we tijdens de film. Mijn god, wat een filmavond werd dit zeg.

Het moment dat mij het meeste greep was niet toen het huis in de fik stond met daarin de kinderen van Lee. Ook niet toen later bleek dat Lee, goed bedoeld vanwege de kou, de open haard had aangestoken en daarbij het haardscherm was vergeten te plaatsen. En ook niet het moment toen hij de politie vertelde dat ie dat waarschijnlijk was vergeten na een avondje feesten met zijn vrienden met alcohol en drugs. Toen Lee het wapen van één van de agenten ontfutselde in een mislukte poging zichzelf door zijn hoofd te schieten was ook dat niet het moment dat mij het zwaarst pakte.

Als alle flashbacks achter de rug zijn die het verhaal vertellen van hoe Lee Lee is geworden, komt hij zijn ex-vrouw tegen die de brand heeft overleefd maar die in de brand haar kinderen heeft verloren. Zij heeft inmiddels een nieuwe partner en is weer moeder geworden. Het wordt me een gesprek zeg:

Het moment van de film dat mij de hele verdere avond en de dag erna en ook nu nog terwijl ik dit blogje tik bij de keel pakt is als Lee haar zegt: ‘There is nothing there’.

We willen graag geloven dat nare dingen alleen de bad guys overkomt en dat is niet zo: iedereen kan iets naars overkomen. En Lee was trouwens helemaal geen bad guy, integendeel.

De film was goed, erg goed, en inderdaad, geen feel good movie. Dat hebben we tijdens de napraat nog even rechtgezet.

Sjoerd: avondje hoor!

Bewaard onder Films | Reageer

Tags: , , , , ,

Het beste wat we kunnen

Geplaatst op 15 mei, 2016 

Deze blogpost wordt misschien wel een beroerd stukje tikwerk en toch is het de beste blogpost die ik op dit moment kan tikken.

Iedereen oordeelt, hardop of in stilte, maar iedereen doet het. Aan de basis van al die oordelen ligt de aanname dat we beter kunnen dan we doen en dat anderen beter kunnen dan ze doen.

In haar boek ‘Rising Strong’ draait Brené Brown het om: mensen doen het beste wat ze kunnen. Het leven wordt gemakkelijker als je ervan uit gaat dat mensen het beste doen wat ze kunnen.

Ze komt tot dit inzicht tijdens een sessie met haar therapeute waarin ze vertelt over een pijnlijke ervaring.

De meest compassievolle mensen hebben met elkaar gemeen dat ze duidelijke grenzen hebben en die ook respecteren, ervan uitgaan dat anderen het het beste doen wat ze kunnen, en vragen om wat ze nodig hebben.

Ik deed dat anders, vertelt Brené haar therapeute. Ik ging ervan uit dat mensen niet het beste deden wat ze konden en daarom veroordeelde ik ze waardoor ik constant tegen teleurstelling vocht. Maar dat was makkelijker dan grenzen stellen. Grenzen stellen is lastig als je steeds maar leuk gevonden wilt worden, als je een pleaser bent die altijd makkelijk, leuk en flexibel wil zijn.

Ik vond dit het mooiste inzicht van haar boek omdat het zo ontzettend veel doet in onze relatie met onszelf en met anderen. Het verandert alles.

Bewaard onder Boeken | 2 Comments

Tags: , , , , ,

Relatie overheid en burger

Geplaatst op 4 april, 2014 

Donderdag mochten we in Oosterhout een bijdrage leveren aan het te vormen coalitieakkoord. Een ‘burgeravond’ werd het genoemd, de eerste sinds 1795. Ik koos voor deelname aan de thematafel ‘De relatie tussen overheid en burger‘.

Veel gepraat over wat de Gemeente allemaal moet veranderen. Dit is wat ik ervan vind:

Een goede relatie tussen overheid en burger begint bij jezelf. Als ik een goede relatie met mijzelf heb, ben ik een betere partner voor mijn vriendin, een betere vriend voor mijn vrienden en een betere vader voor mijn dochter. Zo is een betere relatie tussen burgers goed voor een betere relatie met de gemeente. Een betere relatie tussen burgers begin je zelf: in je eigen straat en in je eigen wijk. Als het goed gaat in je eigen straat en wijk hebben mensen meer vertrouwen en meer durf, gaan ze meer eigenaarschap uitoefenen over eigen straat en wijk en wordt de relatie met de gemeente drastisch beter.  Erover praten en dromen: prima. Maar het allerbelangrijkste: zet een eerste stap al is die nog zo klein.

 

Bewaard onder Mening | Reageer

Tags: , , , ,

De buren en hun verhaal

Geplaatst op 1 augustus, 2013 

Als ik wakker word zie ik een nieuwe tent naast de mijne staan. Twee sportieve fietsen verraden dat het een fietsvakantie betreft. Ze reizen in luxe: extra tentje voor alle bagage en ze hebben zelfs twee stoeltjes bij zich. Een vriend en ik waren samen ook eens op fietsvakantie in de Ardèche en hoewel het al heel lang geleden is, weet ik nog heel zeker dat een tentje voor de bagage en klapstoeltjes echt het eerste zou zijn dat ik thuis zou laten in plaats van het in de bergen omhoog sleuren.

De man heb ik ’s nachts wel gehoord. Snurken natuurlijk. En de vrouw zie ik bezig met koffie zetten. Ze lijkt me aardig en  bevestigt dat door koffie aan te bieden.

De volgende dag hoor ik hoe ze al vroeg hun tent afbreken. Als ik even later zelf ook opsta, zie ik dat de tent inderdaad weg is. De man ook maar de vrouw zit nog wat te lezen aan een tafeltje. Er staat nog één fiets. De twee klapstoeltjes staan er ook nog. We wensen elkaar een mooie dag toe en ik vertrek voor een afspraak in Aken. Ik reken erop de man nog in Vaals te zien, hij zal wel brood zijn halen of zoiets.

Als ik ’s avonds terugkom is de scene op de camping nog hetzelfde als ’s morgens. Dat wil zeggen: de vrouw is nog steeds alleen maar ze ligt nu in haar slaapzak op het gras te slapen. Aan haar bagage te zien heeft zij geen tent bij zich. Als ze wakker wordt vraag ik haar voorzichtig of ze zo laat nog gaat vertrekken. Ze antwoord dat ze nog twee nachtjes blijft.

De volgende ochtend ligt ze nog steeds op het gras, zonder tent. Zou ze dit uit vrije wil doen? Waarom is haar reisgenoot ervandoor met de tent? Hebben ze ruzie gehad? Is ze gedumpt? Relaties komen en gaan net zoals buren op een trekkersveldje maar je partner dumpen op een camping en er zelf met de tent vandoor gaan dat doe je niet.

Als ik ’s avonds terug naar de camping loop verzin ik onderweg woorden om haar voorzichtig te vragen naar haar situatie. ‘Ik wil me nergens mee bemoeien hoor maar….’ is de stomst mogelijke optie en valt als eerste af. Nee, een gemeend ‘Hoe is het met je…?’ en het dan aan haar overlaten waar ze mee komt lijkt me veel passender.

Terug op de camping kan ik alle opties laten vallen want ze is weg. Het heeft die dag wat geregend.  Jammer, we hadden zo leuk dramadriehoekje kunnen spelen. Zij in de rol van slachtoffer in ik in de rol van helper en er dan een wedstrijdje van maken wie als eerste overschakelt naar de rol van aanklager. Ik had kunnen winnen.

Of misschien voelde ze al aankomen dat ik haar zou vragen naar haar situatie en is ze op de vlucht gegaan voor een gesprek. Die strategie ken ik wel, mijn vader zou hem bedacht kunnen hebben

De twee stoeltjes heeft ze achtergelaten.  Die hadden ze sowieso niet mee moeten nemen, wie weet is de ruzie daarover begonnen. Dus neem van mij aan: ga je met de fiets op vakantie, laat stoeltjes thuis.

Aan de andere kant van mijn tent heb ik als buren twee jonge mensen uit België. Op een stokoude tandem zijn ze op reis naar Keulen en van daaruit willen ze naar Koblenz. Drie versnellingen hebben ze. Nee, geen dertig maar drie. En ze hebben geen stoeltjes bij zich. Die twee gaan het wel redden samen.

En dan de nieuwe buurman die op zaterdagmiddag ineens naast me staat. Komt helemaal uit Vlissingen naar Vaals voor een verjaardagsfeest van een goede vriend. Dat moet wel een heel bijzondere vriendschap zijn. Van alle relaties is vriendschap de meest duurzame zal hij er later over zeggen.

Ik ben nauwelijks op de camping, eigenlijk alleen om te slapen en zo af en toe een douche. Ik zie wel bijna elke dag buren komen en buren gaan maar ben te weinig op de camping om echt in contact te komen met de buren en hun verhaal.

Met bovenstaande alinea wilde ik deze blogpost beginnen maar ik heb me bedacht. Ook al ben ik weinig op de camping, aan verhalen geen gebrek.

Bewaard onder Persoonlijk, Verhaaltjes | 8 Comments

Tags: , , , ,

Geef jij het voorbeeld want jij bent de oudste

Geplaatst op 5 november, 2012 

Werd jou dat vroeger als kind wel eens gezegd, dat je het voorbeeld moet geven omdat je de oudste bent?

Weet je waarom ouders dat zeggen? Dat zeggen ze om te voorkomen dat je ziet dat je ouders zelf niet in staat zijn het voorbeeld te geven.  Het voorbeeld geven is niet de taak van het kind, het is de taak van de ouders.

In zijn boek ‘Broken Dreams, Broken Toys’ beschrijft Terry Kellogg waar dergelijke boodschappen toe leiden: enmeshment.

Om enmeshment uit te leggen gebruik ik meestal de metafoor van een bord spaghetti waar alle sliertjes in- en door elkaar zijn gedraaid en verwikkeld. Je kunt niet meer zien waar het ene sliertje ophoudt en het andere begint.

Ouders en kind die in een enmeshed relatie zitten kunnen niet onderscheiden wat van wie is, welke gevoelens en behoeften en verantwoordelijkheden van de ouders zijn en welke van het kind. Als kind ben je dan zwaar de sjaak want het kost je je kindertijd. En nog veel meer maar daar kom je als volwassene wel achter.

Lees ook: Parentificatie en het verlies van de kindertijd

Bewaard onder Boeken, Codependency | 7 Comments

Tags: , , , ,

Robert Burney vertelt over de dans van gewonde zielen

Geplaatst op 30 augustus, 2012 

Robert Burney, schrijver van het boek ‘Codependence-De-Dans-van-Gewonde-Zielen‘ heeft een aantal korte filmpjes gemaakt waarin hij vertelt over een aantal onderwerpen uit zijn boek zoals codependency, angst, positieve affirmaties, het helingsproces, relaties en liefde.

Zijn werk heeft de afgelopen tien jaar veel voor mij betekend en doet dat nu nog. Ik ben dan ook bijzonder dankbaar voor deze menselijke engel en zijn werk.

Bewaard onder Codependency | 2 Comments

Tags: , , , , , , ,

De nieuwe Mark Verver: Snoep

Geplaatst op 25 mei, 2012 

Het nieuwe boek van Mark Verver is uit: Snoep.

Je hebt verhalen over relaties,  verhalen over relatiedrama’s, verhalen over heftige relatiedrama’s en je hebt Snoep.

Tegen beter weten in hoop je dat het met de hoofdpersoon in Snoep goed afloopt. Naarmate het verhaal vordert wordt die hoop steeds meer op de proef gesteld maar je blijft hopen. Behalve zelfdestructief is de hoofdpersoon namelijk bijzonder sympathiek, beschikt over een goed gevoel voor humor en houdt van goede rockmuziek.

Snoep leest het beste als je alleen thuis bent met op de achtergrond een goede rockplaat. Alle lichten uit, paar kaarsjes aan en lezen maar.

 

Bewaard onder Boeken | 4 Comments

Tags: ,

Volgende pagina →