Leeg en niks meer

Geplaatst op 23 maart, 2017 

Vorige week donderdag, wat lijkt dat alweer lang geleden, samen met Sjoerd naar ons eigen filmcafé naar Manchester by the Sea: Oosterheide maakt even een uitstapje naar het centrum.

Toen Sjoerd me vroeg of ik zin had om mee te gaan herinnerde ik me alleen de trailer die ik even daarvoor had gezien. Geen feel good movie had hij er nog bij gezegd. Nou so what, dan maken we er een feel good napraat van.

Meestal laat een trailer de belangrijkste momenten van de film zien maar de trailer van Manchester by the Sea laat deze momenten juist weg zo ontdekten we tijdens de film. Mijn god, wat een filmavond werd dit zeg.

Het moment dat mij het meeste greep was niet toen het huis in de fik stond met daarin de kinderen van Lee. Ook niet toen later bleek dat Lee, goed bedoeld vanwege de kou, de open haard had aangestoken en daarbij het haardscherm was vergeten te plaatsen. En ook niet het moment toen hij de politie vertelde dat ie dat waarschijnlijk was vergeten na een avondje feesten met zijn vrienden met alcohol en drugs. Toen Lee het wapen van één van de agenten ontfutselde in een mislukte poging zichzelf door zijn hoofd te schieten was ook dat niet het moment dat mij het zwaarst pakte.

Als alle flashbacks achter de rug zijn die het verhaal vertellen van hoe Lee Lee is geworden, komt hij zijn ex-vrouw tegen die de brand heeft overleefd maar die in de brand haar kinderen heeft verloren. Zij heeft inmiddels een nieuwe partner en is weer moeder geworden. Het wordt me een gesprek zeg:

Het moment van de film dat mij de hele verdere avond en de dag erna en ook nu nog terwijl ik dit blogje tik bij de keel pakt is als Lee haar zegt: ‘There is nothing there’.

We willen graag geloven dat nare dingen alleen de bad guys overkomt en dat is niet zo: iedereen kan iets naars overkomen. En Lee was trouwens helemaal geen bad guy, integendeel.

De film was goed, erg goed, en inderdaad, geen feel good movie. Dat hebben we tijdens de napraat nog even rechtgezet.

Sjoerd: avondje hoor!

Bewaard onder Films | Reageer

Tags: , , , , ,

Persoon van het jaar

Geplaatst op 10 december, 2016 

Laten we zeggen dat ze Toos heet.  En ook dat haar man van wie ze enorm veel hield en met wie ze heel veel jaren samen is geweest, twee jaar geleden is overleden.

Met haar rollator doet ze elke dag een rondje. Als we elkaar zien kletsen we even. Over haar man die ik persoonlijk heb gekend en hoe het nu met haar gaat. Ze heeft het moeilijk want ze mist hem zo.

Ik kwam haar deze week weer tegen, had ze net een lief cadeautje gekocht voor iemand die in het zorgcentrum waar ze woont zoveel vrijwilligerswerk doet.

Voorzichtig  gaat ze hier en daar weer nieuwe contacten aan, daar moet ze even aan wennen maar doet het toch en het doet haar goed.

Persoon van het jaar is iemand die beroemd is en veel macht, poen en invloed heeft. Met macht, poen en invloed is het leven wel een stuk makkelijker dan dat van Toos denk ik zo en daarom ben jij het Toos: persoon van het jaar. Hou vol.

Bewaard onder Mening | 2 Comments

Tags: , ,

Wijkrouw

Geplaatst op 19 december, 2014 

Ach joh, er komen weer volop kansen en mogelijkheden. Nieuwe deuren gaan open, nieuwe avonturen wachten op je. Kom op, ga ervoor en geniet…..

En daar sta je dan, net definitief afscheid genomen van iemand die je bijzonder dierbaar was terwijl je alweer aangespoord wordt meteen de kansen en mogelijkheden te zien.

Ik hoop niet dat dit in de persoonlijke sfeer voorkomt want het is wreed in zo’n geval het halfvolle glas te moeten zien. En dat alleen maar omdat die ander jouw pijn en verdriet niet kan uithouden.

Op wijkniveau gebeurt iets soortgelijks. Ook wijken hebben te maken met verandering, verandering die vaak begint met verlies. Een plein waar kinderen leren fietsen en waar ze een bal tegen een muur kunnen trappen en dat plaats moet maken voor een supermarkt. Een bibliotheek in de wijk die 90% moet inkrimpen omdat er geld nodig is voor een grote en nieuwe centrale bibliotheek in het centrum. Voorbeelden van veranderingen waar de wijk niet om heeft gevraagd. Op zo’n moment is verandering een verlies en leidt het een rouwproces in.

En emotioneel disfunctioneel als we als samenleving zijn, mag er geen tijd zijn om te rouwen. Niks daarvan. We moeten immers de kansen en mogelijkheden zien. Geweldig toch zo’n supermarkt, geweldig toch zo’n nieuwe centrale bibliotheek?

Nee, dat is helemaal niet geweldig. Het is namelijk geweldig k*t. Mogelijk dat we de veranderingen ooit gaan waarderen en er inderdaad de kansen en mogelijkheden van gaan inzien maar niet voordat we de tijd en ruimte hebben gehad om ons boos te voelen en daarna verdrietig om wat we in de wijk hebben verloren zodat we daarna langzaam kunnen toegroeien naar acceptatie van de nieuwe situatie.

Laat ons toch rouwen in de wijk, laat ons onze boosheid en verdriet voelen en uiten. Laat ons de tijd nemen om te leren accepteren waar we niet voor hebben gekozen. En als je dat niet kunt omdat je onze boosheid en verdriet niet kunt uithouden, dan hebben we liever dat je ons alleen laat en dat je al je woorden en adviezen met je meeneemt.

Lees ook: Wijkziek en wijkpijn

Bewaard onder Mening | 2 Comments

Tags: , , , ,

Klaar voor gebruik: vreugde

Geplaatst op 11 januari, 2013 

Hoe heb ik het al die tijd niet kunnen zien? Al dat moeilijke en zware gedoe met emotionele wonden, heling en rouwen. En dan ook nog iets met gewonde zielen,

Al die tijd lag het te wachten, klaar voor gebruik: VREUGDE. Wat een kracht gaat daar vanuit zeg.

Jezelf erdoor laten overspoelen als een tsunami. Elke neiging om je ergens aan vast te klampen links laten liggen en voelen hoe je het innerlijk uitschreeuwt dat je zo blij bent dat je leeft.

Een fijn weekend allemaal. En dansen mensen.

Bewaard onder Muziek, Persoonlijk | 10 Comments

Tags: , , ,

Pusdagen

Geplaatst op 12 november, 2012 

Er zijn van die dagen die voelen alsof je lijf een gigantische puist is waar enorm veel druk op wordt uitgeoefend.

Waar die druk vandaan komt? Zeg het maar want ik weet het niet. In spirituele kringen wordt het vibratie genoemd die steeds verder toeneemt en die alles omhoog stuwt wat verborgen is, begraven onder bergen ontkenning en andere verdedigingsmechanismen. Oude pijn, angsten, oordelen en verhalen waarvan je niet eens wist dat je ze had komen omhoog. Als pus komt het eruit gespat.

Je kunt het een rouwproces noemen, een helingsproces, een transformatieproces of wat voor proces dan ook. Welke naam je er ook aan geeft: het is een afschuwelijk proces.  Mensen die roepen dat transformeren heel natuurlijk is en dat het een kwestie is van acceptatie en loslaten weten niet waar ze het over hebben, zijn nog nooit door zo’n proces heengegaan. Ze kletsen uit hun nek.

Het voelt als emotioneel dood gaan.

‘De dood van het ego is geen gebeurtenis – het is een proces. Het is geen daad van geweld – het is een daad van Liefde. Een proces van leren Lief te hebben.

We brengen het ego-zelf in verbinding met Spirituele Waarheid. We verbinden opnieuw met onze Spirituele natuur en Spirituele doel zodat we wat vervulling en geluk kunnen vinden in het leven.’

Robert Burney in ‘De Dans van Gewonde Zielen

Een daad van liefde….. Voelde het maar zo.

Lees ook: Universum vol stront

Bewaard onder Persoonlijk, spiritualiteit | 8 Comments

Tags: , , , , ,

Permissie om te rouwen

Geplaatst op 1 maart, 2012 

‘Maar rouw jij dan een leven lang?’ Het was een vraag van een lezer naar aanleiding van rouwen bij verandering.

Nee, ik rouw gelukkig niet een leven lang. Maar elke verandering kan een rouwproces inleiden. Soms is de verandering niet eens zo groot maar herinnert deze ons  (bewust of onbewust) aan andere veranderingen waar niet over is gerouwd.  Een op het eerste gezicht onschuldig voorval kan dan een rouwproces op gang brengen.

De vraag naar een leven lang rouwen deed me denken aan een eenvoudige oefening die je kunt doen om jezelf permissie te geven om te rouwen:  maak eens een lijst van alles wat je in je leven verloren hebt. Denk daarbij niet alleen aan sterfgevallen maar ook aan het verlies van vriendschappen, relaties, verandering van baan of woonomgeving, ouderdom, ziekte en ook het verlies van dromen en verlangens.

Je zult zien dat als je er eenmaal aan begint, de lijst veel langer is dan je had gedacht.  We hebben allemaal, niemand uitgezonderd, meer dan genoeg permissie om te rouwen.

Bewaard onder Persoonlijk | 6 Comments

Tags: ,

Rouwen bij verandering

Geplaatst op 28 februari, 2012 

Een goeie vraag van Karin Ramaker in haar blogpost over patronen doorbreken: ‘Waarom omarmen we nieuw zo slecht eigenlijk?’

Dit is wat ik schreef:

‘Mijn ervaring hiermee is dat je pas het nieuwe kunt omarmen als je afscheid hebt kunnen nemen van het oude. Afscheid nemen van het oude en het nieuwe verwelkomen is een rouwproces. En daar zit het probleem vaak: We kunnen of durven niet te rouwen en zijn niet bereid door het rouwproces te gaan. Onze emotioneel disfunctionele cultuur speelt daarbij een belangrijke rol. Het vermogen om te rouwen is naar mijn idee één van de meest onderschatte menselijke vaardigheden.’

Het is erg veilig en gemakkelijk om in de we-vorm te schrijven.  Dus ik herschrijf even:

‘Mijn ervaring hiermee is dat ik pas het nieuwe kan omarmen als ik afscheid heb kunnen nemen van het oude. Afscheid nemen van het oude en het nieuwe verwelkomen is een rouwproces. En daar zit mijn probleem vaak: Ik kan of durf niet te rouwen en ben niet bereid door het rouwproces te gaan. Mijn emotioneel disfunctionele cultuur speelt daarbij een belangrijke rol. Mijn vermogen om te rouwen is naar mijn idee één van mijn meest onderschatte menselijke vaardigheden.’

Zo zeg, komt die even binnen.

Bewaard onder Persoonlijk | 4 Comments

Tags: ,

Waar je je aandacht op richt, groeit

Geplaatst op 12 december, 2011 

Het is voor mij een beetje een slogan aan het worden zoals die van het halfvolle en halflege glas.

In eerste instantie brengt het een nieuw perspectief om naar de dingen te kijken en om je leven te leven op een manier die je graag wilt. Maar op een gegeven moment gaat het irriteren en doet zich de vraag voor of het wel waar is en of het altijd waar is. Is het altijd waar dat waar je je aandacht op richt, groeit?

Ik wil het even hebben over de vergeten en meest onderschatte levenskwaliteit: rouwen.

Rouwen begint voor mij met herkennen en erkennen wat ons is overkomen.  Het gedachtegoed van Geweldloze Communicatie ziet rouwen als een behoefte en noemt het soms ook wel het vieren van verlies. Hoe vreemd dat soms ook klinkt, het maakt wel duidelijk dat rouwen gaat over verlies zoals het verlies van een baan, het verlies van een vriendschap of het verlies van een relatie.

Maar we mogen in onze emotioneel disfunctionele cultuur niet rouwen. Ja, twee dagen mogen we rouwen als we daarna maar gewoon weer aan het werk gaan en niemand tot last zijn met wat we voelen en wat we hebben verloren.

Tegen iemand die rouwt zeg je niet dat het glas halfvol is in plaats van halfleeg. Tegen iemand die rouwt zeg je ook niet dat waar je je aandacht op richt, groeit. Wat je er dan eigenlijk mee zegt, is dat er geen ruimte mag zijn voor het verdriet en de pijn.

Rouwen is een transformatieproces van loslaten en accepteren. Het herkennen en erkennen van ons verhaal, van wat er is gebeurd en van het verdriet en de pijn, is daarvan een wezenlijk onderdeel.

Het niet herkennen en erkennen van het verdriet en de pijn onder het mom van het halfvolle glas of onder het mom dat het verdriet en de pijn juist groeit als je er aandacht aan besteedt, is emotioneel disfunctioneel.

Misschien is het wel waar dat het glas halfvol is maar soms is het nodig naar het halflege glas te kijken om daarna weer met volle teugen te kunnen genieten van het halfvolle glas.

Misschien is het wel waar dat waar je je aandacht op richt, groeit. Maar soms is het nodig je aandacht te richten op iets dat raakt in pijn en verdriet zodat je de emotionele wond van het verlies kunt helen om daarna weer met volle van het leven te genieten.

Het gaat er niet om wat waar is, wat telt is wat werkt.

Bewaard onder Mening | 9 Comments

Tags: , , , ,

Volgende pagina →