Wijkrouw

Geplaatst op 19 december, 2014 

Ach joh, er komen weer volop kansen en mogelijkheden. Nieuwe deuren gaan open, nieuwe avonturen wachten op je. Kom op, ga ervoor en geniet…..

En daar sta je dan, net definitief afscheid genomen van iemand die je bijzonder dierbaar was terwijl je alweer aangespoord wordt meteen de kansen en mogelijkheden te zien.

Ik hoop niet dat dit in de persoonlijke sfeer voorkomt want het is wreed in zo’n geval het halfvolle glas te moeten zien. En dat alleen maar omdat die ander jouw pijn en verdriet niet kan uithouden.

Op wijkniveau gebeurt iets soortgelijks. Ook wijken hebben te maken met verandering, verandering die vaak begint met verlies. Een plein waar kinderen leren fietsen en waar ze een bal tegen een muur kunnen trappen en dat plaats moet maken voor een supermarkt. Een bibliotheek in de wijk die 90% moet inkrimpen omdat er geld nodig is voor een grote en nieuwe centrale bibliotheek in het centrum. Voorbeelden van veranderingen waar de wijk niet om heeft gevraagd. Op zo’n moment is verandering een verlies en leidt het een rouwproces in.

En emotioneel disfunctioneel als we als samenleving zijn, mag er geen tijd zijn om te rouwen. Niks daarvan. We moeten immers de kansen en mogelijkheden zien. Geweldig toch zo’n supermarkt, geweldig toch zo’n nieuwe centrale bibliotheek?

Nee, dat is helemaal niet geweldig. Het is namelijk geweldig k*t. Mogelijk dat we de veranderingen ooit gaan waarderen en er inderdaad de kansen en mogelijkheden van gaan inzien maar niet voordat we de tijd en ruimte hebben gehad om ons boos te voelen en daarna verdrietig om wat we in de wijk hebben verloren zodat we daarna langzaam kunnen toegroeien naar acceptatie van de nieuwe situatie.

Laat ons toch rouwen in de wijk, laat ons onze boosheid en verdriet voelen en uiten. Laat ons de tijd nemen om te leren accepteren waar we niet voor hebben gekozen. En als je dat niet kunt omdat je onze boosheid en verdriet niet kunt uithouden, dan hebben we liever dat je ons alleen laat en dat je al je woorden en adviezen met je meeneemt.

Lees ook: Wijkziek en wijkpijn

Bewaard onder Mening

Tags: , , , ,

Reacties

2 Reacties to “Wijkrouw”

  1. ÀLice on december 20th, 2014 05:47

    Op een andere manier herkenbaar. Een van mijn vrienden ligt op intensivecare. Iemand was contactpersoon voor hem,maar trekt zijn kritieke situatie niet en haakt af. Ik heb die taak overgenomen,met liefde overigens. Zo zijn er meer in zijn directe vriendenkring. Wie zijn nou je echte vrienden? Een crisissituatie is DE testcase. Ik kan hierom huilen,maar richt liever mijn positieve energie op hem.

  2. Peter de Kock on december 20th, 2014 08:29

    @Alice: Wat een aangrijpend voorbeeld. Respect hoor voor wat je doet voor die vriend. Ik zie zelf ook graag kansen en mogelijkheden en heb nu wel ontdekt dat daar soms tijd voor nodig is, eerst even boos en verdrietig zijn om wat verdwijnt.

Laat je reactie achter!