Zachte en harde problemen

Geplaatst op 30 december, 2014 

Een zacht probleem is als de sneeuw die hier in het zuiden viel de dag na Kerst. Lekkere zachte plaksneeuw die je, als je meteen de sneeuwschep pakt, met groot gemak kunt opruimen.

Een hard probleem is diezelfde sneeuw een dag later. Na een nachtje vorst, mensen die door de sneeuw zijn gelopen en auto’s die er doorheen zijn gereden, hebben van dat zachte spul een keiharde dikke ijslaag gemaakt. Wil je dan je stoep of straat begaanbaar maken, dan heb je veel meer kracht en energie nodig dan wanneer je dat meteen na het vallen van de sneeuw had gedaan.

En zo is dat met de meeste problemen:  ze beginnen als lieve schatjes en als je maar lang genoeg wacht omdat je ze bijvoorbeeld eerst uitgebreid wilt analyseren of wilt weten naar wie je met je vinger kunt wijzen of omdat je denkt een ander lost het wel op, dan worden het keiharde monsters.

Bewaard onder Mening | 2 Comments

Tags:

Stapelgedicht

Geplaatst op 27 december, 2014 

Stap 1: Je pakt een stapeltje boeken en vormt met de titels een gedicht (of mini verhaal of boodschap).

Stap 2: Je maakt er een foto van en plaats deze op Twitter met de hashtag #mijn2014stapelgedicht.

Stap 3: @Bibliotheek verzamelt alle stapelgedichten op Pinterest.

Het resultaat is een prachtige verzameling stapels boeken die met mij twee dingen doen: ik krijg er zin van om te lezen en word nieuwsgierig naar de verhalen achter die stapels.

Van een paar ervaren bloggers begreep ik dat het stapelgedicht niet nieuw is en in 2007 al opdook. Zie bijvoorbeeld Sorted Books Nu als Meme en Poëzie uit je boekenkast: stapelgedichten van blogvrienden Huub Koch en Edwin Mijnsbergen.

Ik maakte er zelf ook twee:

Stapelgedicht en dan is er koffie

Stapelgedicht familiedingetje

 

 

Bewaard onder Boeken, Fotobloggen | Reageer

Tags: , , ,

Lessen van Ulrum over krimp

Geplaatst op 25 december, 2014 

Er is veel wat ik me blijvend zal herinneren na een weekje Ulrum enkele maanden geleden maar er is één ding dat me echt heeft gealarmeerd: het verdwijnen van voorzieningen. Denk bij voorzieningen vooral aan middenstand en horeca maar ook aan een bibliotheek, een school, sportclub of wijkhuis.

Wat Ulrum me heeft geleerd:

Is het proces waarbij voorzieningen verdwijnen onomkeerbaar en progressief? In Ulrum leek dit er wel op. Laten we hopen dat dit geen wetmatigheid is die altijd en overal geldt maar laten we wel bijzonder zuinig zijn op onze voorzieningen, niet alleen in de dorpen maar ook in onze stadswijken.

Krimp is een raar begrip. Ik had in Ulrum een dag of twee nodig om tot me door te laten dringen hoezeer ik in gedachten bezig ben met groei, met dingen beter, groter en mooier maken. In een krimpgebied werken dat soort gedachten niet, daar moet je als het ware leren met de krimp mee te dansen in plaats van de dans proberen te veranderen in een dans van groei. Het verduurzamen en opplussen van woningen in Ulrum (woningen toekomstbestendig maken zodat mensen er langer zelfstandig kunnen blijven wonen) vind ik een mooi voorbeeld van meedansen met de krimp.

Een extreem voorbeeld van waar krimp toe kan leiden hoorde ik afgelopen dinsdag van iemand die bij de organisatie van het project DEEL & Ulrum is betrokken: in Groningen is een voormalig krimpgebied helemaal onder water gezet. Als alles weg is, de voorzieningen en de mensen, dan kun je er altijd nog een plas water van maken.

Ook stadswijken kunnen een soort van Ulrum worden. Voorzieningen verdwijnen naar het centrum van de stad of naar een nabijgelegen grote stad omdat dit goedkoper is. Ik vind het niet erg als mensen daarover hun schouders ophalen zo van zo’n vaart zal het niet lopen. Voor wie echter in de gelegenheid is: ga eens naar zo’n krimpregio en kijk de krimp recht in het gezicht, praat met de mensen die er al hun hele leven wonen en vraag ze naar hun verhalen.

Stadswijken leven en elk stukje leven dat er verdwijnt doet pijn. Als de pijn ondraaglijk wordt sterft de wijk. Als begrafenis kan het dan altijd nog onder water worden gezet.

Lees ook:

Bewaard onder Mening | Reageer

Tags: , , , , ,

Afdalen in de ziel van de wijk

Geplaatst op 23 december, 2014 

Sinds de zomer van 2013 droom ik ervan dat mensen weer eigenaarschap ervaren en uitoefenen over hun eigen wijk. Zo aan het eind van 2014 is een mooi moment om de balans op te maken: hoeveel mensen heb ik ertoe kunnen bewegen om in woord en daad uit te dragen de wijk is van ons?

Dat werd een ingewikkelde berekening. Optellen met wie ik allemaal contact heb gehad afgelopen jaar, daarvan aftrekken alle contacten die niet over wijkeigenaarschap gingen en vermenigvuldigen met alle mensen met wie deze mensen weer contact hadden over wijkeigenaarschap. En die uitkomst weer delen door een correctiefactor.

De uitkomst was… 1

Ja, 1. Alleen ikzelf en zelfs daarvan ben ik nog niet zeker.

Dromen over wijkeigenaarschap is prachtig maar de regisseur heeft er met een vreemd gevoel voor humor een aparte draai aan gegeven. Sinds ik die droom heb, verandert deze mij, loop ik tegen allerlei situaties en gebeurtenissen aan die mij leren en transformeren om eigenaarschap te ervaren en uit te oefenen over mijn wijk. En dat gebeurt zowel in de breedte als in de diepte. Het is een beetje als langzaam steeds verder afdalen in de ziel van mijn eigen wijk.

En dan is de vraag natuurlijk of ik het anderen kan aanraden.

Meestal wel.
Als ik denk: ik kan me geen leven meer voorstellen zonder deze wijk.

Niet altijd.
Als ik denk: had ik deze wijk maar nooit ontmoet.

Anderen willen veranderen is een no-go-area. En al zou ik willen: ik ben niet bij machte een ander aan te zetten tot wijkeigenaarschap. Ik vind alle verschillende kanten ervan zelf soms al lastig genoeg want dat afdalen in de ziel van de wijk is op z’n tijd ook flink verdwalen.

Credits: deze blogpost heb ik te danken aan enkele goede vragen die blogvriend Michael Minneboo me hierover stelde. Dat is vriendschap: elkaar goede vragen stellen.

Lees ook: Het nadeel van wijkeigenaarschap

Bewaard onder Persoonlijk | Reageer

Tags: , , , , ,

Adviezen

Geplaatst op 22 december, 2014 

Ik heb nog nooit zoveel adviezen gehad als in 2014 en deed daar nog nooit zo weinig mee als in 2014. Dat eerste was niet altijd even aangenaam, dat tweede wel.

Adviezen zijn altijd goed bedoeld:

Een oproep om te stoppen met zwerfafval opruimen is goed bedoeld voor de adviseur die er niet mee geconfronteerd wil worden dat ie zelf niks doet aan die troep op straat.

Een oproep om activiteiten in de wijk strak te plannen met taken en verantwoordelijkheden is goed bedoeld voor de adviseur die zich veilig voelt in zo’n structuur.

Een oproep om voorzichtiger te zijn met wat ik blog is goed bedoeld voor de adviseur die graag vasthoudt aan hoe hij de dingen ziet en weinig ruimte heeft voor andere verhalen daarover.

2014 was me het jaartje wel.

Bewaard onder Persoonlijk | 4 Comments

Tags: ,

Wijkrouw

Geplaatst op 19 december, 2014 

Ach joh, er komen weer volop kansen en mogelijkheden. Nieuwe deuren gaan open, nieuwe avonturen wachten op je. Kom op, ga ervoor en geniet…..

En daar sta je dan, net definitief afscheid genomen van iemand die je bijzonder dierbaar was terwijl je alweer aangespoord wordt meteen de kansen en mogelijkheden te zien.

Ik hoop niet dat dit in de persoonlijke sfeer voorkomt want het is wreed in zo’n geval het halfvolle glas te moeten zien. En dat alleen maar omdat die ander jouw pijn en verdriet niet kan uithouden.

Op wijkniveau gebeurt iets soortgelijks. Ook wijken hebben te maken met verandering, verandering die vaak begint met verlies. Een plein waar kinderen leren fietsen en waar ze een bal tegen een muur kunnen trappen en dat plaats moet maken voor een supermarkt. Een bibliotheek in de wijk die 90% moet inkrimpen omdat er geld nodig is voor een grote en nieuwe centrale bibliotheek in het centrum. Voorbeelden van veranderingen waar de wijk niet om heeft gevraagd. Op zo’n moment is verandering een verlies en leidt het een rouwproces in.

En emotioneel disfunctioneel als we als samenleving zijn, mag er geen tijd zijn om te rouwen. Niks daarvan. We moeten immers de kansen en mogelijkheden zien. Geweldig toch zo’n supermarkt, geweldig toch zo’n nieuwe centrale bibliotheek?

Nee, dat is helemaal niet geweldig. Het is namelijk geweldig k*t. Mogelijk dat we de veranderingen ooit gaan waarderen en er inderdaad de kansen en mogelijkheden van gaan inzien maar niet voordat we de tijd en ruimte hebben gehad om ons boos te voelen en daarna verdrietig om wat we in de wijk hebben verloren zodat we daarna langzaam kunnen toegroeien naar acceptatie van de nieuwe situatie.

Laat ons toch rouwen in de wijk, laat ons onze boosheid en verdriet voelen en uiten. Laat ons de tijd nemen om te leren accepteren waar we niet voor hebben gekozen. En als je dat niet kunt omdat je onze boosheid en verdriet niet kunt uithouden, dan hebben we liever dat je ons alleen laat en dat je al je woorden en adviezen met je meeneemt.

Lees ook: Wijkziek en wijkpijn

Bewaard onder Mening | 2 Comments

Tags: , , , ,

Ik heb zo’n zin

Geplaatst op 12 december, 2014 

Ik heb zo’n zin in een boterham met pindakaas.
Niet een beetje zin maar een brandend verlangen.
Ik moet en zal die boterham hebben.
Die smaak en geur, de sensatie.
Mmmmmmmmmmmmm
Ik word er gek van.
Boterham pakken, pindakaas en smeren.
En dat moment van die eerste hap.
Goddelijk.
Ik heb zo’n zin in een boterham met pindakaas.

Je kunt uren en dagen en weken en maanden  en jaren ergens naar verlangen maar als je alleen maar verlangt en niet overeind komt en naar de keuken loopt om die boterham te maken begrijp je niet de functie van verlangen: in beweging komen. De eerste stap is het moeilijkst: opstaan uit je luie zetel.  Daarna wordt het makkelijker.

Goed weekend allemaal.

 

Bewaard onder Mening | 10 Comments

Tags: ,

Ik betaal dus hoef zelf verder niks te doen

Geplaatst op 7 december, 2014 

Een voor mij nogal schokkende oproep: stop met het opruimen van zwerfafval want we betalen de gemeente ervoor om het op te ruimen en door zwerfafval te laten liggen wordt de gemeente wakker.

Huh?

Tja, je betaalt ergens voor en dan worden daarmee alle verantwoordelijkheden overgedragen…

Denk even aan wat je per jaar aan gezondheidszorg betaalt. Betekent dat dan dat je daarmee de verantwoordelijkheid voor je eigen gezondheid uit handen geeft aan zo’n zorgverzekeraar? Dat je dan zelf niks hoeft te doen aan je eigen gezondheid omdat je er immers een zorgverzekeraar voor betaalt? Ja joh, beweeg zo weinig mogelijk en eet zo vet als je kunt want je betaalt je zorgverzekeraar al genoeg en dan moet die maar voor je gezondheid zorgen.

Ik herken dit soort redeneringen wel en ze hebben maar één doel: het verschaffen van een excuus om zelf niks te hoeven doen. Mindfucks, dat zijn het.

Terug naar het zwerfafval: we hebben de keuze het op te ruimen of om het letterlijk op ons bord te krijgen en op te eten. Kies nou nog maar eens.

Bewaard onder Mening | Reageer

Tags: , , ,

Volgende pagina →