Wat ik wel en niet geloof over gevoelens

Geplaatst op 30 april, 2010 

1. Ik geloof niet dat boosheid één van de meest vernietigende emoties is. Ik geloof dat elke emotie, ook die van boosheid, een bepaalde energiestroom is en dat het niet die emotie of die energiestroom is die vernietigend is, maar de vaak disfunctionele manier waarop we ermee omgaan.

2. Ik geloof niet dat er positieve en negatieve gevoelens zijn maar wel dat alle gevoelens gelijkwaardig zijn. Ik geloof ook dat er een goede reden is dat sommige gevoelens onprettig aanvoelen (en die we dan vaak als negatief bestempelen). Namelijk omdat die gevoelens een onbevredigde behoefte signaleren en ons aansporen om in actie te komen. Stel dat het gevoel van honger prettig aanvoelt, zou je dan nog eten?

3. Ik geloof niet dat je je goed of slecht kunt voelen. Ik geloof wel dat je over je gevoelens kunt denken in termen van goed of slecht. Gevoelens kennen geen zwart/wit perspectief van goed/slecht, het denken echter wel.

4. Ik geloof niet dat als je je verdrietig, boos of angstig voelt, dat je dan moet proberen je zo snel mogelijk weer blij te voelen. Ik geloof dat alle gevoelens er mogen zijn en dat het helpt het gevoel werkelijk te voelen en om in contact te komen met de onderliggende behoeften.

5. Ik geloof dat er een heleboel oordelen bestaan over gevoelens en dat die oordelen meer zeggen over onze relatie met onze gevoelens dan over de gevoelens zelf.

6. Ik geloof dat onze taal een heleboel gevoelswoorden kent die in feite geen gevoel uitdrukken maar een oordeel. Zoals ‘Ik voel me in de steek gelaten’. Het onderliggende gevoel kan zijn eenzaamheid en/of verdriet’. De onderliggende behoefte kan zijn verbinding en/of ondersteuning

7. Ik geloof dat het analyseren en classificeren van gevoelens net zo zinloos is als op het strand gaan zitten en de golven van de zee analyseren en classificeren.

8. Ik geloof dat het voelen van je gevoelens kan helpen om in het hier en nu te zijn in plaats van in het verleden of toekomst te zijn door in je hoofd te leven.

9. Ik geloof dat een zin als ‘Ik heb het gevoel dat deze bespreking nog lang gaat duren’ niks met gevoelens te maken heeft maar alles met een gedachte of aanname.

10. Ik geloof dat ik over vijf jaar weer andere dingen over gevoelens geloof dan nu.

Bewaard onder Communicatie, Mening, Persoonlijk | 9 Comments

Tags: , , , ,

Codependency en het reptielenbrein: partners in crime

Geplaatst op 29 april, 2010 

Verhaaltje vooraf

Toen ik ergens in november vorig jaar mijn motor uit de garagebox wilde ophalen, ontdekte ik dat een aantal stratenmakers bezig waren alle vakken van het aangrenzende parkeerterrein opnieuw in te delen en te bestraten.

Helaas was er ineens ook een parkeerplaats precies voor de ingang/uitgang van garagebox. Het parkeervak voor de ingang/uitgang en dat altijd met een groot wit kruis was gemarkeerd, was er nog maar nu zonder het witte kruis. En de grote betonnen paal die altijd in het midden van dat witte kruis had gestaan, was verwijderd en lag in de bosjes.

Ik zag de bui al hangen: als ik nu zou gaan motorrijden, zou ik bij terugkomst wellicht een geblokkeerde garagebox  aantreffen. Gelukkig waren de stratenmakers nog aanwezig, ze zaten net in hun busje een boterham te eten. Ik vertelde ze over de garagebox en dat die betonnen paal toch echt terug in de grond moet om te voorkomen dat er een auto parkeert precies voor de ingang/uitgang. Er was begrip en ik had genoeg vertrouwen in de goede afloop om op de motor te stappen.

Bij terugkomst een paar uur later lag de betonnen paal nog steeds in de bosjes. Ik wilde de stratenmakers herinneren aan ons gesprek eerder die middag maar dit keer was er geen begrip en ze wezen naar elkaar.

Uiteindelijk verwezen ze me naar de machinist van een graafmachine maar ook die wilde de paal niet terug in de grond zetten. Hij en zijn collega’s hadden alles volgens tekening van de gemeente uitgevoerd en voor die betonnen paal moest ik maar bij de gemeente zijn.

Ik belde de gemeente en kreeg een antwoordapparaat te horen. Het was vrijdagmiddag en er was niemand meer bereikbaar. Ik besloot de woningcorporatie te bellen die de garagebox in eigendom heeft maar ook daar was het vrijdagmiddag en niemand meer op kantoor.

Werken volgens het systeem

Uiteindelijk heeft het een maand geduurd voordat de betonnen paal weer terug in de grond stond en daar waren aardig wat telefoontjes en e-mailtjes voor nodig met de aannemer, woningcorporatie en gemeente.

Als op die bewuste vrijdag dat ik met de stratenmakers en de machinist sprak, één vent was geweest die bereid was even een paar straatstenen uit de bestrating te halen, een paar scheppen zand verwijderen en die betonnen paal in de grond zetten, was alles binnen een uur opgelost.

Maar die ene vent was er niet. Waarom? Omdat het systeem zegt dat er strikt volgens tekening wordt gewerkt. Da’s wel zo handig want als er dan iets niet klopt kan de vinger richting gemeente wijzen. Maar er moet toch bij iemand een belletje zijn gaan rinkelen toen die betonnen paal uit de grond werd gehaald? Er moet toch een tweede belletje zijn gaan rinkelen toen dat witte kruis werd verwijderd?

Het maakt niet uit hoeveel belletjes er zijn gaan rinkelen want als er op tekening geen betonnen paal staat, dan komt er geen betonnen paal. De aannemer die de klus had aangenomen wilde de stratenmakers ook geen toestemming geven om de paal terug te plaatsen want het systeem zegt dat de opdrachtgever (de gemeente) daarover beslist. En de gemeente? Hun systeem zegt dat eerst moet worden onderzocht waarom zij niet wisten dat er een garagebox was en of de woningcorporatie daar wel een uitritvergunning voor had, dat vervolgens de tekening moet worden aangepast en dat pas daarna de uitvoerder en misschien wel diezelfde machinist van de graafmachine, de betonnen paal in de grond mag plaatsen.

Het systeem is er niet om snel en slagvaardig te handelen. Het systeem is er om te worden gevoed en gediend. In plaats van dat één man, de machinist bijvoorbeeld, de klus in een uurtje klaarde op diezelfde vrijdagmiddag, waren er nu minstens een handvol mensen een maand bezig met diezelfde klus. En als het op papier allemaal klopt en de facturen voor meerwerk maar worden betaald, is iedereen tevreden.

Uiteindelijk was het niet eens aan het systeem te danken dat het probleem is opgelost. Dit was te danken aan een linchpin bij de woningcorporatie, iemand die bereid was zich eigenaar van het probleem te maken nadat de woningcorporatie in eerste instantie had laten weten hierin geen partij te zijn.

Bureaucratie, codependency en het reptielenbrein

Wat er gebeurde was bureaucratisch. Maar bureaucratie is niet het hele verhaal. Als mensen zo hun best doen om alle regels te volgen, ook al leidt dat tot een langere levertijd, hogere kosten en een ontevreden klant, dan zijn ze bezig het systeem te pleasen en maken ze zich ervan afhankelijk. Waarom doen ze dat? Omdat het ze zekerheid geeft want het systeem is bekend en vertrouwd. Als ze volgens het systeem werken, zijn ze altijd gedekt en krijgen ze salaris

Behalve dat dit een codependent relatie is met het systeem, is het ook het terrein van het reptielenbrein om zo volgens het systeem te werken. Codependency en het reptielenbrein hebben aardig wat met elkaar gemeen. Ze versterken en voeden elkaar. Het zijn dikke maatjes, partners in crime. Samen de architecten van heel wat systemen tot aan de hele maatschappij toe.

De pijnlijke vraag die overblijft is waarom ik die paal zelf niet terug in de grond heb gezet. Zou jij het gedaan hebben?

Bewaard onder Codependency, Mening, Persoonlijk | 2 Comments

Tags: , , ,

Goede leraren

Geplaatst op 28 april, 2010 

“The best teachers are those who teach by example, who live and model their teachings, who expose themselves — warts and all — as the vulnerable, imperfect, sometimes-frightened, always human, beings that they are, who walk the earth naked, clothed only in their truth and authenticity. It’s a path that takes courage (….)”

Mark David Gerson in ‘Acts of Surrender

Het zou net zo goed een definitie kunnen zijn van wat Seth Godin een ‘Linchpin’ noemt.

Zie ook het interview met Mark David Gerson op ‘Hele andere kijk op schrijven

Bewaard onder Citaten | 2 Comments

Tags: , ,

Waar zou ik wel eens over willen bloggen?

Geplaatst op 27 april, 2010 

Ik zou wel eens uitgebreid willen bloggen over de invloed van de politiek op maatschappelijke veranderingen. Ik zou willen bloggen dat het eigenlijk geen bal uitmaakt wie er gekozen worden en wie er in het kabinet komen want dat de invloed daarvan op maatschappelijke veranderingen zeer, zeer, zeer marginaal is.

Ik zou met historische voorbeelden komen van verschillende kabinetten en met leuke plaatjes en filmpjes laten zien dat elk kabinet vrijwel hetzelfde deed als het vorige kabinet. Ik zou ex-politici interviewen en vragen waarom ze nooit eens met leuke verfrissende ideeën voor de dag zijn gekomen zoals voor elke nieuwe wet, twee of drie bestaande wetten afschaffen.

Ik zou laten zien dat politici zo druk bezig zijn met details en de details van de details en de details van de details van de details, met de bedoeling om te camoufleren dat er nauwelijks wezenlijke verschillen bestaan tussen de politici en politieke partijen.

Ik zou willen bloggen over dat de politiek nooit echt wezenlijke dingen tot stand zal brengen zoals een geldloze maatschappij of wereldvrede of huisartsen die meer verdienen naarmate hun klanten gezonder zijn in plaats van zieker.

Ik zou een metafoor uit de kast willen halen van de microscoop. Dat als je maar ver genoeg inzoomt op iets kleins, je steeds meer details gaat zien. Zoveel details zelfs dat je niet eens meer weet waar je naar kijkt. En als je dan weer met het blote oog kijkt, je alleen maar een klein onbetekenend zwart stipje op een voorwerpglaasje ziet. En dat de politiek de microscoop hanteert maar dat wij, de burgers, zodra we weer met ons eigen blote oog leren kijken in plaats van door de microscoop van de politiek, dat wij dan zullen zien dat alle politieke partijen precies hetzelfde zwarte stipje zijn.

Ik zou willen concluderen dat politiek een systeem is geworden waar politici, zodra ze erin stappen, aan het systeeminfuus gaan. En dat mensen die de politiek ingaan omdat ze het systeem van binnenuit willen veranderen of omdat ze de samenleving willen veranderen, de kracht onderschatten van de drug die door hun aderen stroomt zodra ze aan dat infuus liggen. En ik zou afsluiten met te zeggen dat het niet uitmaakt op wie je stemt, want dat de meneer of mevrouw er alleen op uit is het systeem in stand te houden.

Ik zou ook plannen hebben voor een aantal vervolgblogs. Over dat je voor verandering juist niet in de politiek moet zijn maar bij jezelf.

Daar zou ik wel eens over willen bloggen. En jij, waar zou jij wel eens over willen bloggen?

Bewaard onder Actualiteit, Mening | 11 Comments

Tags: , ,

Vraag en antwoord: hoe kom ik van codependency af? (4)

Geplaatst op 26 april, 2010 

Dit artikel is een vervolg op de lezersvraag: ‘Hoe kom ik van codependency af?’ In het vierde deel  van deze lezersvraag: the serenity prayer.

The serenity prayer luidt als volgt:

God,Grant me the serenity to accept the things I cannot change, the courage to change the things I can, and the wisdom to know the difference.

In het Nederlands:

God, geef mij kalmte om te aanvaarden wat ik niet kan veranderen, de  moed om te veranderen wat ik kan veranderen, en de wijsheid om tussen deze twee dingen onderscheid te maken.

Één van de kernissues van codependency is proberen dingen te controleren waar je geen controle over hebt (andere mensen, het leven) in plaats van die dingen waar je wel controle over hebt (jezelf).  Proberen om andere mensen te controleren of zelfs proberen het leven te controleren, is gekmakend. Het is gekmakend omdat het betekent dat je het leven achterstevoren en binnenstebuiten leeft. Het is gekmakend omdat je je eigen macht weggeeft. Het is gekmakend omdat het je eigen leven onbeheersbaar maakt.

Onze disfunctionele cultuur juicht het aan om het leven achterstevoren en binnenstebuiten te leven en kent status toe aan mensen die macht en controle uitoefenen over anderen. Het is een verdraaide en vervormde perceptie van macht want ware macht gaat niet over andere mensen maar gaat uitsluitend over jezelf:

Wie anderen overwint is sterk; wie zichzelf overwint is machtig. (Lao-Tse)

The serenity prayer helpt, net als andere spirituele hulp zoals het 12 stappen programma, om stapje voor stapje je ware macht uit te oefenen. Begin bijvoorbeeld elke de dag met het uitspreken the serenity prayer.

Lees ook deel 1, 2 en 3 van ‘Hoe kom ik van codependency af?’

Bewaard onder Citaten, Codependency, spiritualiteit, Vraag en antwoord | 5 Comments

Tags: , ,

De schreeuw om menselijkheid

Geplaatst op 23 april, 2010 

Ik ga steeds beter begrijpen wat Seth Godin in zijn boek ‘Linchpin’ cogs noemt. Een cog is een tandwiel, een radertje in het systeem: het fabriekssysteem waar mensen werken die zijn gehersenspoeld om te doen wat ze gezegd wordt zodat ze  vervangbare productie eenheden zijn.

Deze week was ik op het stadhuis en zat te wachten. Het afroepen tot je aan de beurt bent is volledig geautomatiseerd. Bij de ingang staat een computer waar je via een menu kiest wat je komt doen waarna de computer een bonnetje print met daarop een nummer. In de wachtruimte hangen grote displays die laten zien welk nummer er aan de beurt is en bij welke balie.

Tijdens het wachten observeerde ik de baliemedewerkers en hoe ze de burgers ‘afwerkten’. Wat de burger vertelt, vertaalt de baliemedewerker naar taal die de computer begrijpt. En wat de computer daarna op het scherm laat zien, geeft de baliemedewerker in gesproken of geprinte vorm door aan de burger.

Dit proces kan zich afhankelijk van de complexiteit van waar de burger mee komt een aantal malen herhalen. Al die tijd zit de baliemedewerker vrij uitdrukkingsloos te kijken van burger naar computer en van computer naar burger. Als de baliemedewerker begint te praten klinkt dat monotoon. De baliemedewerker is een randapparaat van de computer geworden. Nee, de baliemedewerker is DE computer geworden. De software van het fabriekssysteem heeft zich als een virus geüpload naar de baliemedewerkers.

Nee, geen linchpins hier. Hoewel?

Als mijn dochter en ik naar buiten lopen (heb ik al verteld dat ik samen met mijn dochter was? Nee? Nou, we waren dus samen), passeren we een tafel. Achter de tafel zit een oudere vrouw. ‘Koekje’ glimlacht ze in gebrekkig maar warm Nederlands terwijl ze naar mijn dochter kijkt. Ik glimlach terug. Het werkt: eindelijk verbinding met iemand. Iemand zonder computer. Zij is zonder het te weten een linchpin.

Op Seth  Godin’s blog las ik ‘Sad Tim’ met een soortgelijke strekking: de roep, de schreeuw om menselijkheid op de werkvloer. Emotioneel werk noemt Seth Godin het. Moeilijk is het niet, vraag het de koekjesmevrouw op het stadhuis maar.

Mijn tandarts is ook een linchpin. Hij komt na elke behandeling persoonlijk de wachtkamer ingelopen en roept de volgende cliënt bij voor- en achternaam.  Zijn stem klinkt warm en levendig. Zo anders dan mijn vorige tandarts die een harde zoemer gebruikte met een vreselijk door-merg-en-been-geluid om de volgende cliënt bij zich te roepen. Hij was een cog.

Als je erop gaat letten herken je ze overal: de linchpins en de cogs, de menselijkheid en het fabriekssysteem. Wie gaat overleven denk je?

Bewaard onder Boeken, Mening, Ondernemen, Persoonlijk | 6 Comments

Tags: , , ,

Gratis 4Ring voor geweldloze communicatie

Geplaatst op 22 april, 2010 

Voor de liefhebbers van Geweldloze Communicatie of voor wie daar nieuwsgierig naar is, geef ik gratis vier 4Ringen weg aan de eerste vier mensen die een reactie achterlaten op deze blogpost.

Een 4Ring bestaat uit vier draaiende cirkels waarmee je voorbeeldzinnen kunt samenstellen volgens het model van Geweldloze Communicatie. Met de binnenste cirkel kies je de waarneming, met de tweede cirkel het gevoel, met de derde cirkel de behoefte en met de buitenste cirkel het verzoek.  Al draaiend aan de cirkels ontstaan er allerlei zinnen die je kunt gebruiken om te spelen met het model van geweldloze communicatie. De 4Ring is bedacht door Beatrice Nattermüller, je vindt haar op www.4ring.nl

Met de 4Ring als hulpmiddel zou ik bijvoorbeeld de volgende zin kunnen maken: Als ik bedenk dat ik vier 4Ringen heb, dan voel ik me blij en dankbaar omdat ik behoefte heb aan delen. Wil jij reageren op deze blogpost?

Bewaard onder Communicatie | 7 Comments

Tags:

Zeggen wat je doet werkt als een rode lap op een stier

Geplaatst op 20 april, 2010 

Gij zult consequent en congruent zijn en ervoor zorgen dat het plaatje klopt.

Het slaat nergens op maar daarom zou het zomaar het elfde gebod kunnen zijn. Sommige mensen hanteren dit gebod, die denken dan dat iemand die arts is zelf nooit eens ziek is, dat een sportman nooit eens een biertje drinkt of dat een politicus nooit eens met z’n bek vol tanden staat.

Je hoeft iemand maar te vertellen wat je in het dagelijks leven doet en de normen en waarden waar ze je aan toetsen worden meteen in stelling gebracht.

In het begin van mijn bloggersbestaan schreef ik al eens over een netwerkbijeenkomst waar ik me had voorgesteld als tekstschrijver waarna iemand me erop attent maakte dat ik in een zin ‘hun’ had gezegd in plaats van ‘hen’. (Lees: ‘Hen en hun‘)

Een ander vond vorig jaar dat ik niet congruent communiceerde omdat ik me bezig hou met Geweldloze Communicatie en ook wel eens een oordeel gebruik.

Een tijdje geleden kreeg ik een stuk tekst van de profielpagina van mijn eigen weblog toegestuurd. Mijn profielpagina is in het Engels en was via Goole translator of een vergelijkbare tool, in het Nederlands vertaald. Er zaten enkele taalfouten in de Nederlandse vertaling. De conclusie was dat ik de Nederlandse taal niet beheers en dat dit toch wel vreemd is voor iemand die zich schrijver noemt, ook al ging het om de vertaling.

Zeggen wat je doet werkt op sommige mensen als een rode lap op een stier. Maar wat doe je eraan? Niks, lees alleen het volgende stukje van Paulo Coelho even:

‘Don’t try to be coherent all the time; discover the joy of being a surprise to yourself. Being coherent is having always to wear a tie that matches your socks. It means being obliged to keep tomorrow the same opinions you have today. What about the world, which is always in movement? As long as it doesn’t harm anyone, change your opinion now and again, and contradict yourself without feeling ashamed – you have a right to that! It doesn’t matter what the others may think – because they are going to think that way no matter what.’

Paulo Coelho in ‘The quest’

Bewaard onder Citaten, Mening, Persoonlijk | 7 Comments

Tags: ,

Volgende pagina →