Vraag en antwoord: wat is in je kracht staan?

Geplaatst op 29 januari, 2010 

In de serie ‘Vraag en antwoord’ de lezersvraag:

Wat is in je kracht staan?

Ik stel mezelf deze vraag ook regelmatig en merk dat ik er in de loop der jaren verschillende invullingen aan heb gegeven. Lang geleden (je weet wel: once upon a time…) had ik het idee dat ik in mijn kracht stond als ik over andere mensen oordeelde. Als ik maar genoeg oordelen over iemand kon bedenken (en dat lukte me) dat die ander ‘minder’ was dan mij, dan haalde ik daaruit de beleving van kracht. Maar dat was geen werkelijke kracht maar een schijnbeweging van het ego.

Gelukkig kijk ik er nu anders tegenaan. Kracht is voor mij de ruimte die ligt tussen een stimulus (iets dat gebeurt) en mijn respons. Is die ruimte er niet, en volgt mijn respons onmiddellijk op een gebeurtenis, dan reageer ik vanuit een automatische piloot en heb ik weinig bewust zeggenschap over wat ik doe. Ik ben dan een soort van tennisbal die de richting van de klap van het tennisracket volgt. Ik heb het hier niet een reflex reactie zoals wanneer iemand zonder te kijken de straat wil over steken en ik zie dat er een auto komt aanrijden met hoge snelheid.

Is die ruimte er wel en kan ik bewust mijn reactie kiezen, dan ben ik vrij te reageren zoals ik wil. In mijn kracht staan is voor mij de ruimte hebben en ervaren om bewust en in vrijheid (misschien dubbelop) mijn reactie te bepalen.

Als er iets gebeurt dat je raakt, dan wil het wel eens helpen een paar keer diep adem te halen of spreekwoordelijk tot tien te tellen om in die ruimte te komen. Voelen wat je voelt en nagaan waar je behoefte aan hebt, helpt om in actie te komen.

Bewaard onder Vraag en antwoord | 4 Comments

Tags: , , , , ,

Is gezondheid het allerbelangrijkste?

Geplaatst op 28 januari, 2010 

Vraag een aantal mensen wat het allerbelangrijkste is en de kans is groot dat ze antwoorden: een goede gezondheid. Groot gelijk, een goede gezondheid is heel belangrijk.

Vanochtend had het flink geijzeld en op sommige plaatsen was het spekglad. Ik zag van een afstandje al dat het wegdek glinsterde en minderde voorzichtig snelheid. In de bocht ging het mis. Ik verdraaide het stuur van mijn fiets een klein beetje om de bocht te nemen en lag ineens op de grond. Het ging zo snel dat het net was alsof mijn fiets met kracht onder me vandaan werd getrokken. De schrik kwam pas daarna toen ik weer op de fiets zat.

Later op de dag sprak ik een andere fietser die onlangs ook was gevallen. Zijn valpartij had hem een gat in de mouw van zijn jas opgeleverd. Het was een nieuwe jas en hij baalde ervan dat die al beschadigd was.  Ik zei hem nog dat hij het er gelukkig zelf heelhuids vanaf had gebracht maar dat deed hem minder dan de schade aan zijn nieuwe jas. Ik dacht ineens terug aan mijn eigen valpartij die ochtend.

Het eerste wat ik controleerde na mijn valpartij was of er geen gat in mijn broek zat (ik viel op mijn knie) en of mijn fiets niet was beschadigd. Gelukkig was mijn broek nog heel en mijn fiets ook. Pas toen ik weer verder fietste, voelde ik dat ik helemaal geen pijn had overgehouden aan mijn valpartij. En dat mag best een wonder heten.

Ik vind dat dus opmerkelijk: mensen vinden hun gezondheid het allerbelangrijkste en als ze met de fiets vallen,  bekommeren ze zich eerst om hun kleren en fiets. Als je er even over nadenkt is dat toch absurd? Kleren en fietsen zijn allemaal vervangbaar. Maar je gezondheid is toch veel belangrijker dan die vervangbare materiële dingen? Het antwoord is ‘ ja’ en toch handelen we in de praktijk wel eens anders. Dan check ik eerst mijn broek en fiets in plaats van mijn lichaam.

Als mens moeten we ermee leven dat we soms vreselijk incongruent zijn, dat we A zeggen en B doen. Het houdt de boel in ieder geval wel levendig en ik heb er weer een blogpost aan te danken.

Bewaard onder Persoonlijk | 14 Comments

Tags:

Zeg het helder en direct

Geplaatst op 27 januari, 2010 

We zien elkaar morgen op het station??? Om half drie. Vier uur kan ook??? We nemen dan de Intercity. De Interliner kan ook, nog even uitzoeken???

Krijg je wel eens zo’n e-mail? Ik wel en ik heb er een hekel aan. Ik raak ervan in verwarring over wat die ander nou precies bedoelt, wat hij/zij van mij vraagt. Voor ik het weet zet ik mijzelf aan het werk om uit te puzzelen wat die ander mogelijk bedoelt:

Zien we elkaar morgen nou wel of niet? En zo ja, is het dan om half drie of om vier uur? Nemen we dan de Intercity of de Interliner? Wie zoekt dat uit? Wordt van mij verwacht dat ik dat doe of doet die ander dat?

Of wanneer je iemand vraagt: ‘Wil jij de boodschappen doen vandaag?’ en die ander dan antwoordt met ‘Jij kunt toch ook boodschappen doen?’. Bedoelt die ander nou ja of nee?

Ik noem dat indirect communiceren. De één zegt niet recht voor z’n raap wat hij/zij wil en de ander wordt aan het werk gezet om dat dan maar uit te vogelen. Ik hou ervan als dingen helder en duidelijk zijn:

We zien elkaar morgen op het station om half drie en nemen dan de Intercity. Er vertrekt om vier uur ook een Interliner, die is goedkoper maar de reis duurt een half uur langer. Ik wil graag met de Intercity reizen. Hoe is dat voor jou?

Of:

Ik wil graag morgen met je afspreken op het station. Wil jij uitzoeken of we dan de trein nemen of de Interliner en wat de vertrektijden zijn?

Daar hou ik van. Het is helder, direct en ik weet precies wat er van mij gevraagd wordt. Dat gaat voor mij over respect van elkaars ruimte.

Bewaard onder Communicatie | 4 Comments

Tags: ,

Het universum van voelen

Geplaatst op 25 januari, 2010 

Ik voelde me onrustig. Gedachten die me alle kanten opstuurden: schrijf dit, schrijf dat, doe dit en doe dat. Ik wilde van alles tegelijk en kwam tot niks. Ik voelde me onrustig van veel willen doen maar niks uitvoeren. Het idee dat ik pas rust zou hebben als alles wat ik wilde doen was afgewerkt, wakkerde de onrust nog verder aan.

Nou heb ik gemerkt dat als ik me focus op hoe ik me voel, ik tot allerlei ontdekkingen kom. De onrust die ik voelde speelde zich voornamelijk af ik het bovenste deel van mijn lichaam, zo ongeveer vanaf de bovenzijde van mijn borst tot en met mijn hoofd. Daar voelde ik spanning en onrust. De rest van mijn lichaam voelde moe. Ik voelde ineens ook een soort van koortsachtige tinteling door mijn lichaam stromen.

Als je echt met aandacht naar je lichaam gaat en het van top tot teen scant, dan kom je tot de ontdekking dat er een heel universum van gevoelens schuil gaat onder je huid. Zoiets als de onder water wereld die Jacques Cousteau vroeger zo mooi in beeld bracht.

Toen ik merkte hoe moe ik me voelde was de beslissing snel genomen om door te gaan met niks doen. Dat wil zeggen: lekker horizontaal op de bank, ogen dicht en mezelf toestaan even te slapen. Die gedachten die me alle kanten op wilden sturen waren snel verdwenen. De onrust ook.

Er zit een wereld van verschil tussen iets willen doen (denken) en iets nodig hebben (gevoelens en behoeften). Om te ontdekken wat je nodig hebt kun je het beste even voelen.

De wil om iets te doen is krachtig gereedschap om in actie te komen en iets te ondernemen. Maar nog krachtiger is het als je dat gereedschap in dienst stelt van waar je behoefte aan hebt.

Lees ook: Mijn eigen slavendrijver

Bewaard onder Persoonlijk | 2 Comments

Tags: , ,

Vraag en antwoord 22-01-10

Geplaatst op 22 januari, 2010 

Ik controleer bijna dagelijks de statistieken van mijn weblog. Wat me daarin het meest intrigeert zijn de ‘search engine terms’, de zoektermen die mensen via een zoekmachine naar mijn blog hebben gebracht. Sommige van die zoektermen zijn ronduit ontroerend, andere weer heel inspirerend. Zoektermen waar vaak een heel verhaal achter zit.

Die zoektermen brachten me op het idee een nieuwe rubriek te maken: vraag en antwoord. In ‘vraag en antwoord’ wil ik regelmatig korte reacties geven op de zoektermen die mensen naar mijn blog hebben gebracht. Hier de eerste ‘vraag en antwoord’ blogpost.

Hoe kun je van iemand blijven houden?

Daar zijn geen garanties voor. Wat wel helpt is van jezelf blijven houden. Dat wat je zelf niet hebt (bijvoorbeeld liefde voor jezelf) kun je ook niet delen met een ander.

Waarom zijn er problemen?

Misschien zijn er wel helemaal geen problemen en is het enige probleem de manier waarop wij tegen situaties aankijken. We noemen de situatie het probleem maar in feite is onze manier van denken het probleem. Er zijn situaties die om een respons vragen, zo’n situatie noemen we dan een probleem. In het Engels betekent responsibility the ability to respond. Het vermogen om een respons te geven. Situaties die om een respons vragen, helpen ons om onszelf te ontwikkelen, te groeien, keuzes te maken en om in beweging te komen. Ze confronteren ons met wie we zijn en waar we voor staan.

Jezelf vergelijken met anderen

Niet doen. Vergelijken leidt tot oordelen. Oordelen over de ander, jezelf of allebei. Oordelen staan de verbinding met jezelf en de ander in de weg. Nou is niet doen natuurlijk gemakkelijker gezegd dan gedaan. Oordelen zijn er nu eenmaal, soms in een fractie van een seconde. Wat helpt is om je ervan bewust te zijn dat je oordeelt en wat die oordelen dan zijn Onderzoek ze, schrijf er bijvoorbeeld over in een dagboekje, dan verliezen ze steeds meer hun greep op je.

Valkuil voor pleasers

People pleasing is zelf de valkuil. People pleasing gaat voorbij aan je eigen verantwoordelijkheden en aan die van de ander. In mijn beleving is people pleasing een vorm van controle en manipulatie. Alles wat je buiten jezelf probeert te controleren krijgt macht over jou. Je geeft je eigen macht weg. Als je je maar lang en vaak genoeg richt op anderen, weet je op een gegeven moment niet meer wie je zelf bent.

Bewaard onder Vraag en antwoord | 8 Comments

Tags: , , ,

Die vervloekte sprookjes

Geplaatst op 21 januari, 2010 

Ergens moeten we geleerd hebben dat er een punt komt in ons leven dat we altijd gelukkig zullen zijn. We moeten alleen nog even de ideale partner ontmoeten, die ene droombaan vinden, de jackpot winnen en die prachtige villa in Zuid-Frankrijk kopen. Liefde, succes, geld, gezondheid. Als we dat allemaal hebben zijn we voor altijd gelukkig.

Er zijn er ook die een kortere weg volgen naar altijd gelukkig zijn. Ze controleren en manipuleren de werkelijkheid net zo lang tot ze zich zo vaak en zo lang mogelijk blij voelen, alleen maar blij. En daarom hebben ze paniek in de tent als  ze zich verdrietig voelen, boos of bang.

Of we werken ons te pletter om dat punt te bereiken dat we altijd gelukkig zullen zijn, of we controleren en manipuleren erop los om nu alvast maar altijd gelukkig te zijn.  Ik gok op twee paarden want ik volg beide wegen 🙂

Hoewel? Het lijkt me dodelijk saai om altijd gelukkig te zijn. Een beetje zoals na een overdosis botox in je gezicht en je altijd glimlacht. Weg zijn alle nuances, weg alle gezichtsexpressie.

Vanwaar toch die illusie van voor altijd gelukkig willen zijn?

Het is de schuld van die vervloekte sprookjes. Verhaaltjes over ‘en ze leefden nog lang en gelukkig’.  Is het je al eens opgevallen dat sprookjes geen vervolgverhaal hebben? Dat is om de illusie van ‘en ze leefden nog lang en gelukkig’ in stand te houden want in werkelijkheid leefden ze niet lang en gelukkig. Ze gingen vreemd, kregen ruzie, gingen scheiden en vochten het voor de rechter uit. En daarna kreeg er eentje een vervelende ziekte en ging dood. En tussendoor hadden ze momenten van gelukkig zijn.

Bewaard onder Mening | 4 Comments

Tags:

Gevoel van herkenning

Geplaatst op 20 januari, 2010 

Gisteren noemde ik in ‘Wereldvrede‘ het e-book ‘What matters now’ van Seth Godin. Ik kan je echt aanraden dit gratis e-book te downloaden via Seth Godin’s blog want het staat vol korte inspirerende stukjes van verschillende schrijvers.

Ik vond het ene stukje nog inspirerender dan het andere, wilde liefst het hele boekje van buiten leren om me er aan te herinneren hoe alles wat ik doe en denk een verschil kan maken. Maar net die ene bladzijde over ‘World healers’ van Martha Beck raakte nog een extra snaartje.

Gevoelens zijn voor mij een soort van stromende rivier die haar eigen weg volgt. Langs die stromende rivier liggen hier en daar ijsblokken te wachten tot ze meegenomen worden door het water. Die ijsblokken zijn een soort van herinneringen die wachten op herkenning. Toen ik het stuk over ‘World healers’ las voelde ik hoe zo’n ijsblok loskwam en verder meegevoerd werd met de rivier. Hoe verder het met de rivier mee stroomde, hoe verder het ijs smolt en één werd met het water.

Het ijsblok bestaat nu niet meer, heeft z’n werk gedaan. Het verhaal over ‘World healers’ laat me nu niet meer los, heeft iets in beweging gezet. ‘Big thoughts and small actions make a difference‘ schrijft Seth Godin aan het begin van zijn e-book.  Het lezen van ‘World healers’, nog geen 200 woorden alles bij elkaar, was zo’n ‘small action’ en wereldvrede een  ‘big thought’.

Uit de elektronica weet ik nog dat als je een klein stroompje naar een transistor stuurt, deze een veel grotere stroom doet lopen. Acties, ook al zijn ze nog zo klein, werken ook als een transistor. Kleine actie, groot effect. Wat het precieze effect is van het lezen (en voelen) van ‘World healers’ weet ik nu niet. Ik zet groot in en ga ervan uit dat het uiteindelijke effect de wereldvrede is.

Bewaard onder Persoonlijk | 2 Comments

Tags: ,

Wereldvrede

Geplaatst op 19 januari, 2010 

Als het dan toch ‘moet’ gebeuren, dan maar liever omdat we het allemaal samen voor elkaar hebben gekregen dan dat het het werk is van één man of vrouw :).  Ik heb het hier over wereldvrede.

Gisteren las ik in Seth Godin’s e-book ‘What matters now’ een stukje van Martha Beck over ‘World healers’:

The great challenge of the 21st century is to wage peace on a globe full of humans while repairing the unintended damage we’ve inflicted on ourselves, other beings, and the earth. We need modern shamans to channel ancient “technologies of magic” like empathy, creativity, art, and spiritual interconnection, through “magical technologies”
like medicine, computers, and satellites. That marriage of ancient and cutting-edge genius can heal hearts, minds, beasts, plants, ecosystems—almost anything.

En vandaag, met die inspirerende woorden van Martha Beck nog in gedachten, ontdekte ik het promo filmpje van Internet for Peace:

Ik denk: ‘Waarom ook niet?’ Die moderne sjamanen waar Martha Beck het over heeft, dat zijn wij, de Internetters. En Internet is het technologie kanaal dat we gebruiken om ons vredeswerk te doen. En daarom gaat de Nobel prijs voor de vrede in 2010 niet naar èèn man of vrouw maar naar ons allemaal. Zet maar alvast op je CV: 2010 Nobelprijs voor de vrede gewonnen.

Beatrix zal nog wel eens terugdenken aan haar Kersttoespraak als de wereldvrede een feit is. Dan citeert ze JP met de woorden: ‘Met de kennis van nu…..’.

Credits: ik vond het promofilmpje via de blog van Ramon Stoppelenburg

Bewaard onder Mening, spiritualiteit | 10 Comments

Tags: ,

Volgende pagina →