De dakloze en de Uggs

Geplaatst op 18 januari, 2010 

Ik heb boodschappen gedaan en loop naar huis. Onder een afdak naast de supermarkt staat een vrouw daklozenkranten te verkopen. Af en toe koop ik wel eens zo’n krant waarvan een deel van de opbrengst naar de dakloze gaat.

Ze staat daar regelmatig en telkens als ik haar passeer heb ik de keuze wel of geen krant bij haar te kopen. En als ik geen krant koop, passer ik haar dan zonder haar aan te kijken of kijk ik haar juist wel aan? En als ik wel een krant koop, doe ik dat dan voor mezelf of doe ik dat echt voor haar of voor allebei?

Terwijl ik haar passeer zie ik ineens haar laarzen: zij draagt UGGS! Wat er dan in mijn denkgeest gebeurt heet in computertaal een IF-THEN-ELSE constructie:

Ik koop dus geen krant en terwijl ik verder loop, vraag ik me af wat er is gebeurd. Ik kan onmogelijk zeker weten dat de Uggs die ze draagt echte dure Uggs zijn of goedkope nep-Uggs. Misschien waren het wel helemaal geen Uggs en dacht ik dat alleen maar omdat er op  Twitter zo belachelijk veel over Uggs wordt gesproken.

Maar de reden waarom ze wel of geen echte Uggs draagt doet er helemaal niet toe. In plaats van blij voor haar te zijn dat ze warme voeten heeft in de vrieskou, in plaats van te genieten van het plezier van geven en ontvangen, heb ik mezelf in gijzeling laten nemen door mijn denkgeest die overschakelde op ‘crazy-mode’ toen ik haar laarzen zag.

De werkelijkheid klopte niet met het plaatje dat mijn denkgeest van een dakloze heeft en ook niet met het plaatje dat mijn denkgeest van een Uggs-draagster heeft. In computertaal: GOTO crazy mode.

Godzijdank ben ik geen computer en kan ik reflecteren op wat ik doe. En wat zou het handig zijn als computers dat ook konden 🙂

Credits: Dit artikel is geïnspireerd door ‘See the madness within yourself‘ van Irina Almgren.

Bewaard onder Persoonlijk | 14 Comments

Tags: , ,

De dag die nooit mag komen

Geplaatst op 15 januari, 2010 

Mijn dochter leert haast elke dag nieuwe woordjes en van losse woordjes maakt ze al korte zinnetjes.

De dag die nooit mag komen komt steeds dichterbij, de dag dat ze me vraagt: ‘Papa, waarom voeren mensen oorlog?’. ‘Nou schat, dat komt omdat……’

Wat zou ik haar in hemelsnaam moeten antwoorden? ‘Nou schat, dat komt omdat mensen wetten hebben gemaakt over oorlog voeren. Als je je aan die wetten houdt, dan mag je oorlog voeren ook al is oorlog het meest verschrikkelijke wat mensen elkaar kunnen aandoen.’

Ik wil deze vraag niet hoeven beantwoorden. Ik wil dat de dag dat ze me deze vraag stelt nooit komt. Ik wil dat tegen de tijd dat ze me die vraag kan stellen, de vraag overbodig is omdat alle oorlog de wereld uit is.

Bewaard onder vaderschap | 6 Comments

Tags: ,

Onzichtbare Barbapapa’s

Geplaatst op 14 januari, 2010 

Wie heeft er als kind niet gedroomd dat je kon vliegen of dat je andere superkrachten had? Mijn droom was dat ik mezelf onzichtbaar kon maken. Er ging dan ook een wereld voor me open toen ik ontdekte dat onzichtbaarheid bestaat en dat je het kunt leren.

Het geheim van jezelf onzichtbaar maken is dat je jezelf zoveel mogelijk aanpast aan anderen: het kameleon effect. Hilarisch dat militairen denken dat ze daar camouflagepakken voor nodig hebben maar je gedrag aanpassen is veel effectiever om jezelf onzichtbaar te maken en je hebt er geen dure pakken voor nodig.

Om jezelf aan te passen aan anderen moet je een soort van Barbapapa of Barbamama worden. Huub Huub Barbatruc en je past jezelf aan: je vormt je naar je ouders, je collega’s, je vrienden en naar wat allerlei instanties zoals onderwijs, kerk, media en politiek je willen doen geloven. Als je op een gegeven moment voor de spiegel staat en jezelf afvraagt ‘wie ben ik nou eigenlijk?’, dan ben je echt een super Barbapapa geworden.

Dat je hiervoor echt geen bijzondere talenten of gaven hoeft te hebben, bewijst onze samenleving: het is één groot Barbapapa-gebeuren geworden, iedereen kan het.

Organizations thrive on their ability to allow individuals to remain faceless. It permits them to act badly, not in the interest of their customers.

Seth Godin in ‘Put a name on it‘.

Zoek je nog een stageplek voor je opleiding tot Barbapapa? Dan weet je nou waar je moet zijn.

Bewaard onder Codependency, Mening | Reageer

Tags: , ,

Passie als luchtballon

Geplaatst op 13 januari, 2010 

Wat is jouw passie?  En als je dat op dit moment niet weet: hoe vind je jouw passie? Ik volg een aantal blogs die regelmatig over passie schrijven en hoe je je passie kunt vinden. Om je te helpen je passie te vinden, stellen die blogs vragen en geven ze opdrachten. Meestal lees ik zo’n blog vluchtig door want de vragen en opdrachten heb ik al meerdere keren gezien en brengen me niet de inspiratie die ik nodig heb om er actief mee aan de bak te gaan.

Deze week las ik bij toeval een artikeltje (ik heb het helaas nog niet teruggevonden) dat me een andere kijk gaf op passie.  Passie, zo las ik, wordt tot zo’n groot begrip gemaakt dat mensen er niet of nauwelijks echt bij kunnen. Ik ben het daarmee eens. Als mensen mij naar mijn passie vragen sta ik ofwel met mijn bek vol tanden of ik antwoord ‘schrijven’ en voel me dan onzeker of schrijven nou echt wel mijn passie is.

Passie is toch immers iets groots? Iets dat net zo kickt als drugs in het lichaam van de junk? Maar, zo ging het artikeltje verder, vergeet het woord passie en kijk eens naar de dingen die je gewoon leuk vind om te doen, waar je blij van wordt en waar je af en toe ook een beetje angst voor hebt. Die dingen zijn je passie.

De toevoeging ‘..en waar je af en toe ook een beetje angst voor hebt’ maakt van het grote ding dat van passie wordt gemaakt, ineens weer iets dat behapbaar en vooral heel menselijk is. Het begrip passie is net een luchtballon: hoe groter je hem opblaast, hoe groter de kans dat ie uit elkaar knalt en dan heb je helemaal niks meer. Maar hoe meer lucht je uit het begrip passie laat lopen, hoe kleiner het wordt en hoe meer momenten van passie je creëert.

Afwassen is niet bepaald mijn passie. Als mijn dochter ’s avonds na het eten vraagt ‘hassen, hassen’ en daarmee afwassen bedoelt, dan zet ik haar op een stoel achter het aanrecht en doen we samen de afwas. Dat wil zeggen: ik doe de afwas en zij speelt met het water, giet het van het ene kopje in het andere en af en toe ook over haar schort. Op dat moment beleef ik passie. Op zo’n moment is zelfs afwassen mijn passie.

Passie is voor mij iets van het moment. Eigenlijk kan elk moment een moment van passie zijn. De vraag ‘wat is mijn passie’ inspireert me niet. Wat me wel inspireert is de vraag hoe ik alles wat ik doe met passie kan doen. Met afwassen lukt het me al zo af en toe.

Dus wat is mijn passie: op dit moment is dat op de ‘publish knop’ van deze blog klikken.

Bewaard onder Mening, Persoonlijk | 6 Comments

Tags:

Waarom boeken lezen gevaarlijk is

Geplaatst op 12 januari, 2010 

Boeken lezen is een gevaarlijk werkje. De monniken moeten dat in de middeleeuwen al geweten hebben toen ze het monopolie hadden op lezen en schrijven.  Lezen en schrijven? Veel te gevaarlijk als iedereen dat kan.  De politici van nu die het Internet proberen te controleren zijn de monniken van toen.

Maar boeken lezen is echt gevaarlijk maar om een andere reden. Sinds ik het boek ‘De zeven eigenschappen van effectief leiderschap’ aan het lezen ben van Stephen Covey, heb ik in de praktijk twee situaties meegemaakt die gaan over een les uit dat boek. Zo kreeg ik van mijn dochter een les winnen/winnen aangeboden en bracht een bedrijf waar de concurrent het sfeerbeeld bepaalt me een les in de cirkels van invloed en betrokkenheid.

Daarom is het zo gevaarlijk een boek te lezen: je gaat er wat van leren. Niet doordat je leest maar doordat je in de praktijk gaat meemaken waar je over leest. Zeer gevaarlijk.

Bewaard onder Boeken, Mening | 2 Comments

Tags:

Happy birthday

Geplaatst op 10 januari, 2010 

Van harte gefeliciteerd met je verjaardag. Heb je plannen voor je nieuwe levensjaar? Dank je wel. Ja, ik heb grote plannen. Ik ga me dit nieuwe jaar focussen op drie dingen: in het moment NU leven, mijn cirkel van invloed en dankbaarheid. En wat betekent dat in lekentaal? Nou, dat ik plezier heb in wat ik doe en dat ik me nergens zorgen over hoef te maken. Oh, zeg dat dan! En dat er een heleboel gaat veranderen. Wat dan? Alles. Hmmm, jij liever dan ik. Drink er dan vandaag maar eentje van mij. Dank je wel. Cheers!

Bewaard onder Muziek, Persoonlijk | 6 Comments

Tags:

Waarom problemen lekker zijn

Geplaatst op 8 januari, 2010 

Problemen zijn lekker, geef het maar toe. Waarom heb je er anders zoveel?

Ik heb massa’s problemen. Kreeg ik voor elk probleem een Euro, dan was ik nu miljonair. Maar zou ik al mijn problemen wel willen verkopen voor een Euro per stuk? Ik ben daar niet zo zeker van want mijn problemen zijn me bijzonder dierbaar.

Stel je voor dat er in de kleedkamer van Feyenoord spelers zijn die voor en na de trainingen de hele tijd over Ajax praten, over dat Ajax betere spelers heeft, meer scorend vermogen en een beter positiespel. Hoe lang denk je dat het duurt voordat Mario Been die spelers het Feyenoord stadion uittrapt?

En bizar voorbeeld nietwaar? Spelers van Feyenoord praten niet de hele tijd over hoe goed Ajax is. En toch gebeurt het: niet in het Feyenoord stadion maar wel in bedrijven, bedrijven waar wat de concurrent wel en niet doet het sfeerbeeld bepaalt.

Ik had laatst een ervaring met zo’n bedrijf en vroeg me af wat maakt dat mensen problemen creëren en de problemen die ze hebben groter maken dan ze al zijn. Waarom doen mensen dat toch?

Waarom richten mensen zich op wat Stephen Covey noemt de cirkel van betrokkenheid  en niet op de cirkel van invloed? Waarom richten mensen zich op wat ze niet kunnen veranderen (anderen) in plaats van wat ze wel kunnen veranderen (zichzelf)?

Als ik zo zit te reflecteren op wat anderen doen, gaat het uiteindelijk vaak over mezelf. Ik erger me als ik merk dat mensen zichzelf regelrecht de machteloosheid in manoeuvreren door zich te richten op de cirkel van betrokkenheid en op die dingen zie ze niet kunnen veranderen.

Ik erger me daaraan omdat ik het zelf ook doe. Bij wat ik doe, bedenk ik steeds hoe iemand anders daar beter in is. Hou ik me met Geweldloze Communicatie bezig, dan heb ik Marshall Rosenberg op mijn netvlies. Hou ik me met progressiegericht werken bezig, dan is het Coert Visser. Schrijf ik, dan is het ineens Paulo Coelho waar ik me mee vergelijk. En als ik gitaar speel is het bijvoorbeeld Jerry Cantrell die ik als maatlat gebruik. Waarom doe ik dat?

Ik kan maar één reden bedenken en dat is dat Marianne Williamson gelijk heeft:

‘Our deepest fear is not that we are inadequate. Our deepest fear is that we are powerful beyond measure.’

Het is die angst die maakt dat we, corrigeer: dat ik, me focus op de cirkel van betrokkenheid in plaats van de cirkel van invloed en dat ik probeer die dingen te veranderen die ik niet kan veranderen.

Het is allemaal de ‘schuld’ van het gelijk van Marianne Williamson 🙂

En daarom zijn problemen zo lekker, omdat ze ons, corrigeer: omdat ze mij, weghouden van die kracht. Liever een massa problemen dan de angst voor die kracht.

Bewaard onder Mening, Persoonlijk | 6 Comments

Tags: ,

Waarom ik me geen zorgen maak over individualisering

Geplaatst op 7 januari, 2010 

Individualisering, het zou een bedreiging zijn voor onze solidariteit, onze compassie en onze samenleving. Koningin Beatrix sprak er over tijdens haar kersttoespraak.

Ik herken de individualisering wel en zie het niet als een bedreiging. Ik zie het eerder als een gevolg van het andere uiterste: dat van jezelf uitverkopen aan de collectieve waarden en normen van een maatschappij waarin iedereen, omwille van de instandhouding van het systeem, binnen nauwe marges hetzelfde moet zijn.

Harmonie en balans komen vaak tot stand door het heen en weer slingeren tussen uitersten. Het ene uiterste hebben we gehad, dat van de collectieve dwangbuis. Het andere uiterste is zich nu aan het manifesteren. Individualisering is voor mij een fase in die slingerbeweging en een teken dat de slinger in beweging is, op weg naar het midden.

Bewaard onder Actualiteit, Mening | Reageer

Tags: ,

← Vorige pagina — Volgende pagina →