De zachte maan is dood

Geplaatst op 20 januari, 2024 

Best een mooi menselijk trekje dat de dood van iemand die je niet persoonlijk hebt gekend je zo kan raken.

Het was deze zomer dat ik hier in het park werd aangesproken op wat er op mijn T-shirt stond. Meteen werden favoriete nummers uitgewisseld en ging de telefoon aan op zoek naar dat gevoel dat een paar minuten muziek teweeg kan brengen, dat gevoel dat je leeft, ook echt leeft, dat gevoel rechtstreeks vanuit je hart.

Het T-shirt leeft nog.
Hier in de kast.
De zachte maan niet.
Die is dood.
Gisteren.
Ineens.

Dead love was een van de eerste nummers dat ik leerde kennen van The Soft Moon en Become the lies het laatste.

 

 

 

Het was raak Luis Vasquez, het was raak. Recht in mijn hart.
Goed gemikt, dank je wel.

Bewaard onder Muziek, Persoonlijk | Reageer

Tags: , ,

Chaos laat ons weer mens zijn

Geplaatst op 11 december, 2016 

Vrijdag was ik in Utrecht om weer eens gezellig bij te kletsen met Michael en ook met Daan die wat later ook kon aansluiten. De onderwerpen die we bespraken kan ik hier maar beter niet noemen want daar komen rellen rellen van en daar hebben we er al genoeg van nietwaar?

Tuurlijk hadden we het over bloggen en over Michael’s boek dat in mei 2017 uitkomt. En over RenéSmurf, de ‘huis-reageerder’ op de blogs van Daan en naar wie we toch wel benieuwd waren….

Dat het daar in Utrecht een mooie dag werd, uiteraard. Mooier werd het nog toen ik met de Interliner naar huis wilde en al snel bleek dat de dienstregeling complete anarchie was vanwege een verkeerschaos op de A27, veroorzaakt door een aanrijding eerder op de dag.

Lijn 400 die me naar Oosterhout zou brengen kwam maar niet opdagen. Wel lijn 401 naar Breda en toen er niet veel later weer een bus lijn 401 arriveerde in plaats van de verwachte lijn 400, werd het tijd om vragen te stellen. Lijn 401 had maar liefst 70 minuten vertraging vanwege bergingswerkzaamheden op de A27 en de chauffeur verwachtte op de terugweg naar Breda ook vertraging vanwege file.

Wachten op lijn 400 voelde het minst interessant, misschien had die ook wel 70 minuten vertraging. De trein naar Breda nemen en van daaruit de bus naar huis klonk als de meest logische oplossing.  Maar tegen alle logica in koos ik toch voor de Interliner van lijn 401 naar Breda. In de bus was het lekker warm, er was wifi dus hey, karren maar.

Bij de plek des onheils was de berging al achter de rug en werd gewerkt aan het herstellen van de vangrail. Vanuit de richting Breda naar Utrecht een enorme file. In de andere richting ook file maar die viel mee en omdat de chauffeur de bus handig over de vluchtstrook loodste, reden we vlot door.

Onderweg bleek dat ik niet de enige was die in lijn 401 was gestapt maar liever in 400 had gezeten. Bij Sleeuwijk maakte de chauffeur een inventarisatie. Normaal gesproken rijdt hij daar de A27 weer op naar Breda maar hij koos ervoor Raamsdonkveer aan te doen om twee passagiers die ook gekozen hadden voor lijn 401 in plaats van 400, thuis te brengen.

Ja, en dan ik. Ik had in Raamsdonkveer kunnen uitstappen en daar wachten op lijn 326  die via Oosterhout naar Breda rijdt. Zegt de chauffeur: ‘blijf maar zitten, ik trek ‘m wel door Oosterhout heen’. En dat doet ie en zet me keurig in Oosterheide af om van daaruit via de A27 naar zijn eindbestemming  Breda te rijden.

Big deal? De chauffeur redeneerde heel logisch, zijn hele planning lag hopeloos overhoop en dan maakt deze alternatieve route ook niks meer uit.

Maar voor mij? Ik was hoe dan ook thuisgekomen maar het moment dat je je realiseert dat iemand die je helemaal niet kent zich verdiept in jouw situatie en besluit af te wijken van wat ie normaal gesproken hoort te doen om jou te helpen….

Maro man, ik vond het een groots gebaar.

Chaos helpt om anders te denken en te handelen, chaos is een uitnodiging het allerbeste uit jezelf  omhoog te halen en jezelf en de hele wereld in een split second opnieuw uit te vinden. Vrijdag was groots, in alle opzichten.

Bewaard onder Persoonlijk | 6 Comments

Tags: , , , ,

Om wie je bent…..

Geplaatst op 12 november, 2016 

Gisteravond namen we in het altijd gezellige Ginneken, afscheid van een collega die er na 45 dienstjaren een welverdiende dikke punt achter zet.

Een receptie en etentje draaiden later op de avond uit op een soort van emotioneel feestje want dit:

Je wordt niet herinnerd om het werk dat je hebt gedaan (OK, er zijn uitzonderingen als je werk eruit heeft bestaan dat je voor wereldvrede hebt gezorgd of dat iedereen op aarde voldoende te eten en te drinken heeft en goed onderdak heeft), maar om wie je bent en wat je daarvan hebt laten zien.

Pfff, dat wordt een rare maandag zonder jou man!

Bewaard onder Persoonlijk | 2 Comments

Tags:

De stad bruist niet maar zuigt

Geplaatst op 24 februari, 2016 

Ik was in het centrum waar steeds meer winkelpanden leeg staan en waar iedereen een mening over heeft. Het moet er weer gaan bruisen maar niemand weet hoe. Misschien komt dat omdat er onvoldoende durf is een voor een nieuwe eigentijdse definitie van wat een bruisende stad eigenlijk is, een definitie die is losgekoppeld van winkelstraten waar je over de hoofden van de mensen kunt lopen, mensen die daar zijn om te kopen, te kopen en te kopen.

Wellicht is die oplossing er gewoon niet en rest ons het proces van acceptatie wat begint met rouwen om het verlies van wat ooit was en nooit meer terug komt. Ontkenning en tegen beter weten in verlangen naar bomvolle winkelstraten en omgekeerde portemonnees hoort bij zo’n rouwproces.

Krimp dacht ik nog, onze stad gaat krimpen: eerst verdwijnen de voorzieningen en daarna de mensen. Statistisch gezien heb ik nog wel wat jaren te leven maar als het tempo waarmee winkels sluiten zo door gaat maak ik nog mee dat ik toiletpapier online moet bestellen.

Maar een stad die niet bruist kan altijd nog zuigen en dat dat doet het hier:

Zwerfiezuiger (1)

De zwerfafvalzuiger in actie

Ik had er al over gelezen maar de geweldenaar nog niet in het echt gezien. Het is een flinke stofzuiger die alles opzuigt zoals blikjes, plastic flesjes en waar het vooral erg goed in is, klein zwerfafval zoals sigarettenpeuken.

Zwerfiezuiger (2)

Uitleg en voor het geval dat is er altijd nog een prikstok

De man die de machine bediende sprak er vol trots en enthousiast over hoe fijn het wel niet is om met deze zwerfafvalzuiger te werken terwijl hij de belangrijkste functies even demonstreerde. Of ik wat foto’s mocht maken: Ja hoor, doe maar. En Facebook, Twitter? Tuurlijk.

En zo bruiste het toch nog even in het centrum, gewoon door 1:1 contact met iemand die heel graag doet wat ie doet en je daar met alle liefde en plezier over vertelt. De bruisende stad is geen winkelstad maar een persoonlijke stad waar het menselijk contact voorop staat.

Beste medewerker van de Gemeente Oosterhout / !GO, bedankt! Je verhaal heeft meer teweeg gebracht dan je denkt.

Bewaard onder Mening | 11 Comments

Tags: , , ,

Waar zijn ze?

Geplaatst op 9 oktober, 2015 

Waar zijn ze, die mensen die het allemaal voelen: van vreugde en blijdschap tot droefheid en rouw?

Waar zijn wij met wat we voelen? Niet alleen met wat we prettig vinden maar ook met wat we lastig vinden om te voelen?

Waarom moet het altijd vloed zijn met wat we voelen en waarom verafschuwen we het eb?

Waarom mogen we van onszelf maar half zijn en niet een heel mens?

Waarom moet er een reden zijn om te voelen wat we voelen?

Waar zijn ze? Waar zijn wij? Waar ben ik?

Bewaard onder Mening | 2 Comments

Tags: ,

Zakelijk bloggen als excuus

Geplaatst op 24 april, 2015 

Zakelijk bloggen is een frats uit de systeemwereld, de wereld waar het menselijke zoveel mogelijk is uitgebannen omwille van efficiency en rendement. Jezelf verschuilen achter zakelijk bloggen of achter zakelijk gebruik van social media is een excuus het menselijke achter de gordijnen te verstoppen. Anders gezegd: het is angst.

Ik heb blogs geschreven die echt ruk zijn. Zeg het me maar na zakelijke bloggers, dat jullie blogs hebben geschreven die ook echt ruk zijn.

Bloggen is het ding, zakelijk bloggen het excuus.

Bewaard onder Bloggen | 2 Comments

Tags: ,

Levensvreugde

Geplaatst op 6 januari, 2014 

Levensvreugde, wat is het? Dat je altijd plezier hebt en nooit eens verdriet?

Volgens Alice Miller  in haar boek ‘Het drama van het begaafde kind – Op zoek naar het ware zelf’, is het dit:

‘(….) de vrijheid om spontaan optredende gevoelens waar te maken. Het is een onderdeel van de verscheidenheid van het leven dat zulke gevoelens niet altijd opgewekt, ‘mooi’ en ‘goed’ hoeven te zijn – ze openbaren het gehele scala van het menselijke, dat wil zeggen: ook afgunst, jaloezie, boosheid, verontwaardiging, vertwijfeling, verlangen en rouw.’

Bewaard onder Boeken, Citaten | 2 Comments

Tags: , , , ,

We zijn als water

Geplaatst op 23 juli, 2013 

Voor meer dan de helft bestaan we uit water. Net als water kunnen we bevriezen en keihard zijn. We kunnen ook verhit raken en stoom worden dat dan weer uit onze oren komt. Maar we kunnen ook stromen, bruisen en borrelen. Leven.

Water

Bewaard onder Fotobloggen | 2 Comments

Tags: ,

Volgende pagina →