Een vuile thuiskomst

Geplaatst op 7 juli, 2015 

Vergelijken leidt tot oordelen, dat herinner ik me nog van Geweldloze Communicatie. Zaterdag keerde ik terug in Oosterhout na een weekje te gast te zijn geweest in wat ik de mooiste gemeente van Nederland vind: Vaals.

Behalve door de prachtige ligging in het Zuid-Limburgse heuvellandschap en een aantal mooie vriendschappen, heeft Vaals deze uitverkiezing ook te danken aan het feit dat er zo weinig zwerfafval op straat ligt en dat openbaar groen zo goed is onderhouden met als extra vermelding de prachtige bakken en perkjes vol bloemen.

Vaals moet het vooral van het toerisme hebben en weet dat schone straten, mooi groen en kleurrijke bloemen mede het verschil kunnen maken tussen de toerist die graag nog een keer terug komt en de toerist die de volgende keer liever ergens anders heen gaat. Voor Vaals ben ik de toerist die er graag terug komt, inmiddels al vele jaren tijdens de jaarlijkse motorvakantie.

Net na Tilburg verlaat ik de snelweg om binnendoor via Rijen Oosterhout binnen te rijden. Wat een welkomst daar. Nog voordat je onder de A27 doorrijdt begroet het zwerfafval je daar al en een stukje verderop bij Winkelcentrum Zuiderhout is die begroeting niet veel anders. Vergelijken leidt tot oordelen, vooral met Vaals nog zo vers in de herinnering.

Volgens de Geweldloze Communicatie hebben oordelen een functie bij het herkennen en erkennen van de onderliggende onvervulde behoeften. Schoonheid is hier zo’n behoefte maar ook de behoefte aan zorg, zorg voor de openbare ruimte, en als ik dieper ga graven ontdek ik er vast nog een aantal. Verbinding, ja hey, die ook, verbinding met mijn eigen stad.

Ik zou graag een ambassadeur van mijn eigen stad willen zijn zoals ik dat van Vaals ben. Vraag me een mooie vakantiebestemming in eigen land en ik vraag je hoeveel redenen je nodig hebt om naar Vaals te gaan en ik geef je ze allemaal, hoeveel redenen je me ook vraagt.

Ik probeer me voor te stellen hoe het voor toeristen is om Oosterhout binnen te rijden. Vanwege de ligging van onder andere de Katjeskelder en camping het Haasje is de wijk Oosterheide voor veel toeristen de eerste kennismaking met de stad Oosterhout. Net als ik zaterdag worden ook deze toeristen van harte welkom geheten door plastic en blik op straat. En dan heb ik het nog niet over de kwaliteit van de groenvoorzieningen.

Net als veel andere steden wil ook Oosterhout meer bezoekers trekken en zo is het plan ontstaan om Oosterhout te profileren als, jawel, Willy Wonkastad. Willy Wonka, Sjakie en de chocoladefabriek, het is nooit mijn kopje thee geweest maar vooruit, laat ik even meegaan in deze gedachte. Willy Wonka heeft een wereldberoemde chocoladefabriek en weet je wat er bovenaan de gebodenlijst staat bij de bereiding van voedingsmiddelen? Hygiëne! Schoon dus.

Een schone stad, begin daar dan eens mee.

Bewaard onder Persoonlijk | 4 Comments

Tags: , , , , , , ,

De grootste vijand van de buurtmoestuin

Geplaatst op 23 mei, 2014 

De grootste vijand van de buurtmoestuin is niet:
droogte…..
rupsen…..
vogels…..
slakken…..
ziekten…..

Deze dingen zouden alleen de planten schade toebrengen. Nee, de grootste vijand van de buurtmoestuin is de aandrang deze onder controle te plaatsen want dat zou het sociale experiment schade toebrengen.

De buurtmoestuin gaat over de samenleving van de toekomst, een samenleving waar niemand ‘de baas’ is en waar mensen vanuit vrijheid bijdragen wat ze willen, hoe ze het willen en wanneer ze het willen. Handelen vanuit eigen behoeften in plaats van dat iemand zegt wie wat wanneer moet doen.

En zo ontstaat langzaam de filosofie van de buurtmoestuin.

De schrijver Ilja Leonard Pfeijffer had een filosofie van de heuvel nodig om zich voor te bereiden op het overwinnen van de heuvels tijdens zijn fietstocht van Leiden naar Rome. Voor de buurtmoestuin is een filosofie nodig om de uitdagingen ervan aan te kunnen. En die uitdagingen liggen vooral op het gebied van vertrouwen en het loslaten van de controle.

Je kunt dit hele project volgen op de wijkblog Oosterheide via de tag buurtmoestuin. De meer beschouwende stukken publiceer ik op mijn persoonlijke blog.

Lees ook: Het hart van de buurtmoestuin

Bewaard onder Mening | Reageer

Tags: , , , ,

Bloggen of slapen

Geplaatst op 7 maart, 2013 

Woensdagavond. Alles is gedaan op één ding na: ik heb nog geen blog geschreven. Als het gedeelte van mijn lichaam dat onder mijn hoofd zit kon praten, zou het zeggen:

Bloggen? Ga toch eens vroeg naar bed en ga slapen. Je voelt toch wel dat dat is wat je nodig hebt?

Mijn hoofd sputtert nog wat tegen maar ik ben al onderweg. Naar bed. Kiezen vanuit behoeften is eigenlijk doodsimpel. Voor jezelf zorgen heet dat, ook een leuk onderwerp om eens over te bloggen.

Bewaard onder Persoonlijk | 2 Comments

Tags: ,

De kracht van definities

Geplaatst op 15 januari, 2013 

Neem nou deze:

Power as a universal need simply means that you are capable of interacting with the world in a way that consistently meets your needs while living in harmony with others.

LaShelle Lowe-Chardé

Met een gezonde definitie kun je gezonde keuzes maken. Over het gebruik van je macht bijvoorbeeld.

Bewaard onder Citaten | Reageer

Tags: , ,

Strijd tegen de realiteit

Geplaatst op 2 februari, 2012 

Ik doe mijn best het woord ‘moeten’ zoveel mogelijk te vermijden. Ik ga niet werken omdat dat moet maar omdat ik dat wil. Waarom wil ik dat? Omdat ik er een aantal behoeften mee vervul.

Maar vrij van ‘moetjes’ ben ik niet. Een mooie testcase is voor mij het weer. Dan fiets ik en begint het te regenen. Dat mag dan niet, het mag niet regenen als ik fiets. Het moet dan droog blijven. En zo zijn er nog veel meet testcases aan de hand waarvan ik kan afvinken in hoeverre ik me bevrijd heb van ‘moetjes’ zoals de rij voor de kassa in de supermarkt.

De allermooiste testcase is misschien wel het nieuws: er moet wereldvrede zijn, politici moeten eerlijk zijn, iedereen moet genoeg te eten en te drinken hebben, het milieu moet schoon zijn.

Telkens als er iets moet, ontstaat strijd, strijd tegen de realiteit. En dat verlies ik altijd.

En hier hield deze blogpost aanvankelijk op maar ik heb nog een kleine aanvulling.

Deze week stond in op een middag buiten in de vrieskou. Er stond een stevig windje wat de kou voor mijn gevoel nog intenser maakte. Mijn lichaam wilde zich zo klein mogelijk maken, zich als een egeltje oprollen om zoveel mogelijk lichaamswarmte vast te houden.

Ik dacht: laat ik het eens anders doen. Ik probeerde me te ontspannen, de spieren niet aanspannen maar mezelf als het ware overgeven aan de kou. Het voelde koud, dat wel, maar wel ontspannen. De kou werd anders, het was koud zonder het gevecht ertegen. Het was goed zo.

En daarna liep ik als een opgerold egeltje weer verder, met warmte terugdenkend aan dat moment van overgave.

Lees ook: Het moeten moet niet weg

Bewaard onder Persoonlijk | 10 Comments

Tags: , , , ,

De strijd tussen presteren en behoeften

Geplaatst op 6 januari, 2012 

Als het hoofd en het lichaam twee verschillende dingen willen, is er oorlog in de tent: innerlijk geweld tegen de behoeften van dat moment. Het is het verschil tussen moeten en nodig hebben, de strijd tussen presteren en behoeften.

De behoeften vragen niet om strijd. Die maken zich kenbaar aan de hand van gevoelens. Dat begint subtiel als een zacht en liefdevol tikje op je schouder: zou je niet eens even wat rust nemen?

Het hoofd kent die subtiliteit niet. Het kan alleen maar luidruchtig schreeuwen: je moet dit en je moet dat want anders…… Schreeuwen, oordelen en bang maken in de hoop dat je erin trapt.

Behoeften kunnen zich trouwens ook luid en duidelijk laten voelen, vooral als je ze steeds langer negeert. Dan wordt het tikje op je schouder op een gegeven moment een harde klap in je gezicht. Niet met de bedoeling je pijn te doen maar met de bedoeling om naar je lichaam te luisteren.

Wie wint?

Als de behoeften winnen, blijft het in het hoofd nog een tijdje doorzeuren. Als het hoofd wint, kan het lichaam ziek worden. Wat is erger?

Op papier is die keuze dus niet zo moeilijk te maken.

Bewaard onder Mening | 11 Comments

Tags: , , , ,

Gevoelens accepteren

Geplaatst op 22 november, 2011 

Gevoelens leren accepteren. Het is één van de belangrijkste dingen die ik ben gaan leren. En naarmate me dat met vallen en opstaan steeds beter lukt, lijkt het wel of er ook gevoelens zijn die ik juist minder goed kan verdragen dan vroeger.

Ik heb het over een bepaald gevoel van ellendigheid. Dat kon ik vroeger misschien wel te goed verdragen waardoor ik er veel langer in bleef hangen dan nodig was. Het is net zoiets als met het gevoel van dorst. Het heeft weinig zin je te oefenen om dat gevoel langer te verdragen. Het kan je zelfs je leven kosten als je de behoefte om te drinken blijft negeren.

Bewaard onder Persoonlijk | 8 Comments

Tags: ,

Luisteren naar je gevoel met je verstand erbij

Geplaatst op 29 september, 2011 

Na de zomervakantie begon ik bij een nieuwe Tai Chi groep en een nieuwe lerares. De afgelopen jaren beoefende ik vooral de zwaard- en waaiervorm en deze nieuwe groep beoefent de Pekingvorm, een vorm waarvan ik alleen bepaalde bewegingen herken.

Het is alsof ik na jaren Tai Chi weer helemaal opnieuw begin en dat roept soms  gevoelens van spanning en weerstand bij me op. Gevoelens die weer allerlei gedachten lanceren om niet naar Tai Chi te gaan en die gedachten bouwen vervolgens een aardig verhaaltje op waardoor het zelfs aannemelijk lijkt om niet te gaan.

Niet gaan klinkt verleidelijk want dan ben ik ook meteen van die onaangenaam voelende spanning en weerstand verlost. Zou ik naar mijn gevoel luisteren, dan zou ik zomaar kunnen beslissen om niet te gaan. Maar is dat verstandig?

Kiezen vanuit je gevoel, het klinkt zo mooi. Maar om een keuze te maken is soms wel wat meer nodig. Behoeften bijvoorbeeld: vanuit welke behoeften kies je? Ook al roept de Tai Chi les bij mij gevoelens van spanning en weerstand op, toch ga ik naar de les vanuit mijn behoefte aan beweging en leren, vanuit mijn behoefte aan zorg voor mijn lichaam en geest. Die behoeften vervul ik door wel te gaan.

Het soms zo verguisde verstand is een handig gereedschap om te reflecteren en om de onderliggende behoeften helder te krijgen. En tijdens dat proces lossen ook die gevoelens van spanning en weerstand langzaam op om plaats te maken voor nieuwsgierigheid.

Tot nu toe ben ik steeds wel naar de les gegaan en heb me niet laten leiden door de gevoelens vooraf. Had ik dat wel gedaan, dan had ik mezelf gesaboteerd.

Lees ook: Verstand en gevoel

Bewaard onder Persoonlijk | 9 Comments

Tags: , , , , ,

Volgende pagina →