Een pijnlijke les in autonomie

Geplaatst op 13 september, 2011 

Een jaar of vijf geleden volgde ik het leerjaar Geweldloze Communicatie. Later, als ik een gezellige grijsaard op leeftijd ben, zal ik er prachtige verhalen over vertellen aan wie het maar horen wil. Voor de bloglezers hier alvast een primeur.

Aan het begin van het leerjaar was het de bedoeling om groepjes van drie te vormen, zogenaamde buddy-groepjes, om een jaar lang met je buddy’s ervaringen en inzichten uit te wisselen en om steun te krijgen tijdens het leer- en groeiproces. Want de inzet van het leerjaar was niets minder dan het loslaten van je persoonlijke drama. En daar heb je, zo was het verhaal, wel wat support van buddy’s bij nodig.

We besteedden uitgebreid aandacht aan het proces van kiezen, hoe kies je je buddy’s, op grond waarvan kies je, welke gevoelens en behoeften spelen daarbij, wat verwacht je van je buddy’s en wat heb jij je buddy’s te bieden? We stelden buddy-profielen op om er zeker van te zijn dat we toch echt met de juist buddy’s in zee gingen. De inzet was hoog en een jaar was lang.

Na alle voorbereiding brak eindelijk de les aan waarin we onze buddy’s daadwerkelijk gingen kiezen. De les begon en ergens halverwege de ochtend zei de trainster ineens: ‘zo, en dan hebben jullie nu drie minuten om je buddy’s te kiezen.’

Iedereen schoot overeind en wat volgde was een scene die zich het best laat vergelijken met de chaos op de beursvloer tijdens een dikke beurscrash. Na drie minuten waren de meeste groepjes gevormd.  Maar was iedereen blij? Niet echt. Niemand had erop gerekend dat na de zorgvuldige voorbereiding, de grande finale van het buddy’s kiezen op deze manier zou verlopen en in zo’n korte tijd.

De moraal van het verhaal was wreed en pijnlijk: niemand had gevraagd om meer tijd dan de aangekondigde drie minuten, niemand had zich uitgesproken over een andere manier van buddy’s kiezen. Iedereen had braaf gehoorzaamd, de eigen autonomie massaal verloochend in ruil voor loyaliteit aan de trainster en uit aangeleerde angst voor de denkbeeldige straf.

Als gezellige grijsaard zal ik later vertellen dat als iemand je iets vraagt of opdraagt, altijd eerst na te gaan hoe het voor je is om gehoor te geven aan de vraag of opdracht en dat je altijd naar je eigen gevoelens en behoefte(n) kunt luisteren voordat je besluit of je wel of niet in actie wilt komen. Ongeacht wie degene is die de vraag stelt of opdracht geeft.

Lees ook:

Bewaard onder Communicatie, Mening, Persoonlijk | 10 Comments

Tags: , , , , , ,

Reacties op een mislukking

Geplaatst op 29 augustus, 2011 

Er worden via Twitter, en niet alleen via Twitter maar ook via andere social media kanalen, veel meer succesverhalen gedeeld dan verhalen over mislukkingen.  Betekent dit dat er veel meer successen zijn dan mislukkingen? Ik denk het niet. Ik denk dat elke succes tot stand komt door één of meerdere grotere en kleinere mislukkingen.

Soms voelt het vervreemdend om al die succesverhalen te lezen, vooral als ik op dat moment zelf met een mislukking te maken heb, als de dingen niet gaan zoals ik graag wil en het doel dat ik voor ogen heb mijlenver weg lijkt, misschien zelfs onhaalbaar. De beleving van de mislukking kan daardoor groter lijken dan deze in werkelijkheid is.

Vorige week schreef ik over één van mijn mislukkingen: project dankbaarheid. Op zich was het niet eens zo’n grote mislukking, wel eentje waar ik graag over wilde bloggen omdat ik eerder ook al over project dankbaarheid had geblogd toen ik er net mee was begonnen en toen ik er een paar weken mee bezig was.

Wat ik interessant vond aan de mislukking van project dankbaarheid waren de reacties die ik kreeg.

Als je successen deelt, wat zijn dan de reacties die je krijgt? Precies, je krijgt felicitaties, gelukswensen en hoera bravo te horen. Maar wat als je een mislukking deelt? De meeste reacties die ik op mijn mislukking kreeg waren:

Stel dat project dankbaarheid een groot succes was geweest en ik had daarover geblogd en getwitterd, zou ik dan ook analyses, oordelen, adviezen en suggesties hebben ontvangen? Ik denk het niet. Op verhalen over mislukkingen wordt heel anders gereageerd dan op verhalen over successen. Misschien speelt dit en rol bij waarom mensen liever successen delen dan mislukkingen.

Aanvankelijk had ik een oordeel over de reacties die ik kreeg op mijn mislukking. Dus wat zegt mijn oordeel over de onderliggende behoefte? Had ik behoefte aan mededogen voor mijn mislukking? Nee, niet echt.  Zo’n big deal was die mislukking nou ook weer niet. Ik denk dat ik vooral behoefte had aan erkenning, erkenning voor het feit dat ik met iets nieuws had geëxperimenteerd en me kwetsbaar heb opgesteld door erover te bloggen en te twitteren.

Waarom kreeg ik die erkenning dan niet? Ik herinner me de volgende quote uit één van mijn trainingen Geweldloze Communicatie:

Als je niet vraagt om wat je nodig hebt, krijg je wat er overblijft en dat is zelden wat je hebben wilt.

Vraag beantwoord.

Bewaard onder Communicatie, Persoonlijk | 15 Comments

Tags: , , ,

Eigen macht weggeven

Geplaatst op 11 augustus, 2011 

De mooiste plekjes waar ik ooit met de motor heb gereden, heb ik bij toeval ontdekt. Intuïtief motorrijden noem ik dat wel eens, gewoon je neus achterna en maar kijken waar je terecht komt. Motorrijden zonder elektronische navigatie (heb ik niet) en zonder wegenkaarten (heb ik wel maar gebruik ik alleen in geval van nood)

Binnen Nederland is intuïtief motorrijden een vrij risicoloze aangelegenheid omdat ik bij elk plaatsnaambordje dat ik zie wel vrij snel een idee heb waar ik ergens uithang en hoe ik weer thuis kom. Anders ligt dat in het buitenland.

Tijdens de motorvakantie bedacht een nieuw onderwerp om eens over te schrijven: verschillende manieren om je eigen macht uit handen te geven. Als eerste dacht ik aan externe autoriteiten. Externe specialisten en deskundigen die het zogenaamd allemaal wel weten en als je die dan maar volgt zit je goed, hoef je zelf geen verantwoordelijkheid te nemen en als het fout gaat kun je met de vinger naar een ander wijzen.

De dag  na de geboorte van dit schrijfonderwerp besloot ik een bewegwijzerde route te gaan rijden. Het was vanaf de camping ongeveer 100km naar het begin van de route en de route zelf was ongeveer 150km lang. Alles bij elkaar 350km. Lang zat en lekker gemakkelijk om eens een dagje de routebordjes te volgen.

De route liep door Nederland en Duitsland. Het Nederlandse deel verliep prima. Tijdens het rijden ontwikkelde ik als het ware een soort innerlijke radar om die routebordjes op te sporen.  Soms waren ze akelig goed verstopt achter een ander verkeersbord of waren ze gedeeltelijk overwoekerd door een struik. Maar ook zonder routebordjes wist ik waar ik was en hoe ik van daaruit de snelweg weer kon vinden om terug naar de camping te rijden.

In Duitsland was mijn oriëntatie meteen foetsie. Ik wist niet precies waar ik was en ook niet  of ik naar het noorden, oosten, zuiden of westen aan het rijden was en waar de snelweg richting camping was. Een mooie gelegenheid om eens intuïtief te gaan motorrijden maar ik had me voorgenomen de bewegwijzerde route te voltooien en zag me in gedachten aan het einde van de rit het vertrekpunt zegevierend weer passeren. Ik verheugde me erop daar te stoppen voor koffie.

Dat vertrekpunt heb ik echter maar één keer gezien en wel bij het vertrek. In Duitsland ben ik na een paar uur rijden verdwaald. Ik had al zo’n voorgevoel toen ik merkte dat ik al meer dan 15km geen routebordje meer had gezien. Het lukte me om terug te rijden naar het bordje dat ik als laatste had gezien om van daaruit de route vervolgen in de hoop het bordje te zien dat ik even daarvoor gemist had. Of dat bordje er eigenlijk wel was of dat ik er voor de tweede keer overheen heb gekeken, weet ik niet maar ik verdwaalde weer.

Nou is verdwalen op de motor in een prachtige streek helemaal niet erg mits het niet regent en mits er nog volop benzine in de tank zit. Het zonnetje scheen en benzine had ik genoeg dus genieten maar. Overal zag ik prachtige weggetjes om over te schakelen van het volgen van de bewegwijzerde route naar intuïtief motorrijden maar dat deed ik niet. Ik baalde ervan dat ik die route kwijt was en was teleurgesteld het vertrekpunt en de koffie daar te moeten missen. Ik was aan het rijden vanuit presteren in plaats van vanuit behoefte, een valkuil waar ik een jaar geleden tijdens motorvakantie ook in was gedonderd (lees: Handelen vanuit behoefte of vanuit presteren)

Ik was ook boos en wel op de Duitse organisatie die verantwoordelijk was voor de routebordjes maar boos zijn op een ander is meestal een teken dat er nog een ander verhaal valt te ontdekken. En dat verhaal was dat ik de verantwoordelijkheid voor mijn eigen rijplezier in handen van een externe autoriteit had gelegd.

Één van de meest opmerkelijke en soms moeilijk te accepteren kanten van mens-zijn vind ik dit: aan de ene kant iets weten en aan de andere kant met die zelfde kennis toch de mist in gaan. Ik had een schrijfonderwerp bedacht over het uit handen geven van je macht aan externe autoriteiten en de dag daarna doe ik het zelf.

Motorrijden doe ik het liefst alleen maar als je jezelf genoeg tegen komt tijdens het rijden, is het zeker niet eenzaam.

Bewaard onder Persoonlijk | 6 Comments

Tags: , , , , ,

De kunst van communiceren

Geplaatst op 22 februari, 2011 

Als de vrouw die het model van Geweldloze Communicatie introduceerde in het Nederlands taalgebied en die Authenta, Centrum voor Authentieke en Geweldloze Communicatie, oprichtte, een boek schrijft over communicatie, dan prikkelt dat mijn nieuwsgierigheid.

Eind vorig jaar verscheen het handboek ‘De kunst van communiceren’ van Inga Teekens.

Valkuilen

Ik heb het gelezen en worstel nu met de vraag hoe ik erover kan schrijven zonder in de valkuilen te vallen die Inga in haar boek beschrijft zoals oordelen, interpreteren en vergelijken.

Want dat is wat het boek doet: het confronteert met hoe moeilijk het is om goed te communiceren.

En daar donder ik al meteen in de eerste twee valkuilen. Als ik schrijf ‘hoe moeilijk het is’ zet ik een oordeel neer zonder dat ik er zelf verantwoordelijkheid voor neem. En als ik schrijf ‘goed te communiceren’ dan zit ik in een denkpatroon van goed en fout en ben ik bezig om te vergelijken hoe anderen communiceren, hoe ik communiceer en hoe het in het boek staat beschreven en kom ik telkens tot een oordeel. Het effect hiervan op mij is dat ik mijn nieuwsgierigheid blokkeer en mezelf ruimte ontneem om te spelen met communicatie.

Voorbeelden

Het boek geeft behalve een beschrijving van allerlei valkuilen, een heleboel voorbeelden van hoe je dingen anders kunt zeggen. Om in de geest van het boek te blijven zou ik bijvoorbeeld kunnen zeggen: ‘Het boek prikkelt mijn verlangen om te communiceren op een manier waarbij ik de ander werkelijk kan verstaan en waarbij ik mezelf verstaanbaar kan maken. In de praktijk ervaar ik dat regelmatig als lastig.’

Thema’s

Voor wie een aantal trainingen heeft gevolgd om te leren communiceren volgens het model van Geweldloze Communicatie, bevat het boek een aantal bekende onderdelen zoals het verschil tussen proces en inhoud van de communicatie, waarnemingen, gevoelens en behoeften.

En wie daarin nog wat aanvullende trainingen heeft gevolgd, komt in het boek herkenbare vervolgthema’s tegen als verwachtingen en vooronderstellingen, wezenlijke nieuwsgierigheid, feedback, ruimte en ruimtegebrek, beloning en straf.

Bijzondere aanrader

Een bijzondere aanrader in het boek is de zeer uitvoerige lijst met voorbeelden van manieren (strategieën) om je behoeften te vervullen. Per behoefte (en dat zijn er in totaal 49) geeft het boek voorbeelden van hoe je op spiritueel niveau, cognitief niveau, emotioneel niveau, relationeel niveau, verbaal niveau, non-verbaal niveau en fysiek niveau, kunt zorgen voor de vervulling ervan.

Het is een haast overweldigende hoeveelheid aan voorbeelden en mogelijkheden,  bedoeld om te inspireren en te ondersteunen om je eigen strategieën te ontdekken. Als je helderheid hebt over jouw  strategieën, manieren die voor jou werken om je behoeften te vervullen, dan kun je kiezen en voorkom je dat je bijvoorbeeld vast komt te zitten of dat je afhankelijk wordt.

Geweldloze Communicatie

Hoewel het boek niet expliciet wordt neergezet als een boek ‘Geweldloze Communicatie’, herken ik er wel dit gedachtegoed in.  Voor wie zich voor het eerst wil oriënteren op het gebied van ‘Geweldloze Communicatie’, zou ik een ander boek aanraden om als eerste te lezen: Geweldloze Communicatie – ontwapenend en doeltreffend van Marshall B. Rosenberg. Het handboek ‘De kunst van communiceren’ zou ik juist aanraden voor iedereen die al wat ervaring heeft  op dit gebied. Vooral diegenen die denken het allemaal al te weten. Zoals ik soms 🙂

Want het boek confronteert dat er nog een heleboel te leren spelen en ontdekken valt. En daarin zit de grote waarde van het boek.

Confronterend communiceren

Het geven van trainingen ‘Geweldloze Communicatie’ is een aantal jaren geleden een booming business geworden in de zin van dat het aanbod enorm is gegroeid.  Sindsdien duiken steeds meer trainers en trainingen op waarbij het begrip ‘Geweldloze Communicatie’ is ingewisseld voor een ander begrip zoals ‘Verbindend Communiceren’. Naar in aanneem vanuit het verlangen zich te onderscheiden.

Ik heb al heel wat verschillende termen gezien en heb geen enkele animo hier aan mee te doen. Maar als ik dan toch een term zou bedenken, dan zou ik het ‘Confronterend Communiceren’ noemen.

Bewaard onder Boeken, Communicatie | 3 Comments

Tags: , ,

De schreeuw om erkenning – deel 3

Geplaatst op 29 november, 2010 

Het derde deel over de schreeuw om cultuur: hoe zit het met de behoeften van de beslissers?

De beslissers, de politici, hebben natuurlijk ook allerlei behoeften. Dezelfde menselijke behoeften als jou en mij, dezelfde behoeften als die 20.000 deelnemers aan die manifestatie in Amsterdam. Alleen vervullen zij hun behoeften misschien op andere manieren, hebben zij andere strategieën.

Behalve dat politici menselijke behoeften hebben, maken ze ook deel uit van een organisatie en die organisaties hebben ook behoeften:

In de nieuwsbrief NVC Quick Connect (July 2008) schreef Marie Miyashiro-Collins hierover:

‘Bridging the human and organizational needs can lead to organizations that are more alive and in alignment with the universal life energy in all of us and the world around us.’

Een mooi voorbeeld van iemand die z’n best deed om hieraan te werken was een projectmanager die ik een paar jaar geleden interviewde. Hij gaf leiding een aan groot bouwproject en maakte daarbij gebruik van het gedachtegoed van geweldloze communicatie. Één van de bijzondere dingen die hij deed, was veel, heel veel erkenning geven voor de zorgen die leefden bij allerlei partijen. Sommige zorgen werden daarmee weggenomen, anderen niet. Sommige zorgen waren onoplosbaar maar dat sprak hij dan ook expliciet uit en gaf dan erkenning voor wat het betekende dat die zorg bleef bestaan.

Wat hij deed kunnen politici ook. In plaats van kunst en cultuur een linkse hobby noemen,  erkenning geven voor wat kunst en cultuur voor veel mensen betekent. Niet oordelen maar afstemmen op de behoeften.

Zodra de communicatie zich verplaatst van de inhoud (de bezuinigingen) naar het proces (Geweldloze Communicatie wordt ook wel een op behoeften gebaseerd proces genoemd voor interpersoonlijke verbinding), kan gewerkt worden aan een win-win situatie waarin ruimte is voor de vervulling van ieders behoeften. De aanname waarmee dit proces werkt, is dat als er op procesniveau verbinding is, de oplossing op inhoudsniveau vanzelf komt.

Communiceren is een kunst. Dat er op kunst wordt bezuinigd wil niet zeggen dat er op communicatie bezuinigd moet worden. Juist niet.

Lees ook:

Bewaard onder Actualiteit, Communicatie | 10 Comments

Tags: , ,

De schreeuw om erkenning – deel 2

Geplaatst op 26 november, 2010 

In de vorige blogpost ging het over der schreeuw om cultuur en dat die schreeuw allerlei behoeften communiceert zoals erkenning en autonomie. Behoeften die de liefhebbers van kunst en cultuur liefst vervuld zien in de vorm van voldoende geld voor kunst en cultuur.

Maar wat nou als dat geld er niet is?

Zoals ik al schreef ziet Geweldloze Communicatie kunst en cultuur niet als behoefte en wel als een manier (strategie) om
behoeften te vervullen. Stel nou dat je deze strategie (kunst en cultuur) als gevolg van een politieke beslissing niet meer kunt toepassen, wat betekent dit dan voor de behoeften die je er altijd mee vervulde? Hoe pijnlijk het misschien ook klinkt: in zo’n geval is het nodig dat je op zoek gaat naar andere manieren (strategieën) om die behoefte te vervullen. Hoe meer manieren je kent om je behoeften te vervullen, hoe meer keuze je hebt.

Geweldloze Communicatie zegt dat als je behoefte hebt aan bijvoorbeeld ontspanning (behoefte) en de stamkroeg (strategie) waar je graag samen met vrienden ontspant is gesloten, dat je een andere manier bedenkt om te ontspannen. Bijvoorbeeld naar de sauna gaan of een strandwandeling maken. Hoe je uiterlijke omstandigheden ook zijn, of politici nu wel of geen voldoende geld beschikbaar stellen voor kunst en cultuur, iedereen is altijd zelf verantwoordelijk voor zijn/haar behoeften.

Een andere strategie voor erkenning

Als je behoefte hebt aan erkenning voor wat kunst en cultuur voor jou betekent en de geldkraan gaat dicht, hoe kun je dan voor je behoefte aan erkenning zorgen? Je kunt bijvoorbeeld een manifestatie organiseren waar duizenden mensen op af komen en die allemaal de mening hebben dat kunst en cultuur zo belangrijk is. Van zoveel mensen horen over het belang van kunst en cultuur kan bijdragen aan de erkenning.

Een andere strategie voor autonomie

Als het dichtdraaien van de geldkraan je raakt in je behoefte aan autonomie doordat bijvoorbeeld je baantje in dat theatergezelschap of orkest verdwijnt, hoe kun je dan voor je behoefte aan autonomie zorgen? Je zou een ander baantje kunnen zoeken en als dat een baantje is dat niets met kunst en cultuur te maken heeft, zou je het geld dat je ermee verdient kunnen gebruiken om in je vrije tijd in een theatergezelschap of orkest te spelen.

Ontdekken wat je nodig hebt

Geweldloze Communicatie is maar één van de vele manieren om naar het onderwerp te kijken en er iets mee te doen.  Geweldloze Communicatie kan helpen om te ontdekken wat je nodig hebt en om op zoek te gaan naar manieren om dat te krijgen.

Mogelijk dat je eerst nog met een andere behoefte te maken krijgt die om vervulling vraagt: rouwen. Rouwen om het verlies van je baantje bij dat theatergezelschap of orkest bijvoorbeeld.

Lees ook: De schreeuw om erkenning

Bewaard onder Actualiteit, Communicatie | 3 Comments

Tags: ,

De schreeuw om erkenning

Geplaatst op 25 november, 2010 

Innerlijke leefwereld

Mensen hebben een rijke innerlijke leefwereld bestaande uit gevoelens, behoeften, gedachten, herinneringen, dromen, verlangens en overtuigingen.

Uitdrukking geven aan wat er in ons leeft doet iedereen op zijn/haar eigen manier. Communicatie speelt daarbij een wezenlijke rol. We communiceren onze innerlijke leefwereld niet alleen met woorden maar ook met wat we doen, met waar we voor staan, met wat we scheppen en vernietigen. Met alles wat we doen en niet doen, communiceren we onze innerlijke leefwereld. Zo zie ik het vanuit mijn innerlijke leefwereld.

Nederland schreeuwt om cultuur

Afgelopen zaterdag deden meer dan 100.000 mensen mee aan de landelijke manifestatie Nederland schreeuwt om cultuur. Blogger, journalist en audiovisueel programmamaker Michael Minneboo maakte de volgende sfeerimpressie van de manifestatie in Amsterdam waar 20.000 mensen aan meededen:

Daily Webhead: Schreeuw om cultuur from Michael Minneboo

Later hadden Michael en ik een interessante uitwisseling over de vraag: wat communiceren al deze mensen eigenlijk?

Communicatie op inhoud

Het meest voor de hand liggende antwoord is natuurlijk dat deze mensen hun ongenoegen communiceren over de aangekondigde bezuinigingen op kunst en cultuur. Op inhoudsniveau van de communicatie is dit waar. Luisteren naar het inhoudsniveau van de communicatie is wat we meestal doen. Als we alleen op inhoudsniveau luisteren, kunnen gemakkelijk conflicten ontstaan. In het voorbeeld van de manifestatie kunnen mensen zeggen dat ze het juist goed vinden dat er op cultuur wordt bezuinigd. Zo ontstaan voor- en tegenstanders die met allerlei argumenten hun punt inhoudelijk duidelijk maken.

Communicatie vanuit de innerlijke leefwereld

Op het niveau van de innerlijke leefwereld van deze mensen, kunnen we iets anders horen en zien dan wat ze letterlijk van zich af schreeuwen. Bijvoorbeeld hoe ze zich voelen en welke behoeften ze communiceren.

De mensen voelden zich bijvoorbeeld boos en bezorgd, gevoelens getriggerd door het idee dat er bezuinigd wordt op kunst en cultuur en wat dit mogelijk voor hun toekomst en die van Nederland betekent.

De mensen die meededen aan de manifestatie hadden ook behoeften, sommige bevredigd, andere onbevredigd. Meedoen aan de manifestatie was voor sommigen een manier (strategie) om voor hun behoefte aan zelfexpressie en creativiteit te zorgen. Maar de mensen hadden ook onbevredigde behoeften zoals de behoefte aan erkenning, erkenning voor wat kunst en cultuur voor deze mensen betekent. Maar ook de behoefte aan autonomie. Mensen die voor hun broodwinning afhankelijk zijn van kunst en cultuur en die nu mogelijk hun baan verliezen als gevolg van de bezuinigingen, zien zich ineens geconfronteerd met hun onvervulde behoefte aan autonomie, de behoefte om zelf te kiezen, zelf te beslissen en zelf te doen.

Welke mening je ook hebt over die bezuinigingen, die gevoelens en behoeften zijn voor iedereen herkenbaar. Alle mensen op aarde hebben namelijk dezelfde gevoelens en behoeften, van de politici die de bezuinigingen hebben bedacht tot mensen aan de andere kant van de wereld die geen weet hebben van wat zich in Nederland afspeelt.

Behoeften en strategieën

Geweldloze communicatie maakt onderscheid tussen behoeften en strategieën. Creativiteit is bijvoorbeeld een behoefte en om die behoefte te vervullen, kun je bijvoorbeeld gaan tekenen, schilderen, muziek maken, schrijven of toneelspelen. Tekenen, schilderen, muziek maken, schrijven en toneelspelen zijn voorbeelden van strategieën, dingen die je kunt doen om voor je behoefte aan creativiteit te zorgen. De behoefte aan creativiteit hebben we allemaal maar wat we doen om voor die behoefte te zorgen, is voor iedereen verschillend.

Geweldloze Communicatie ziet kunst en cultuur niet als behoefte maar als strategie, als een manier om voor één of meerdere behoeften te zorgen. Over die strategie hebben we allemaal meningen en oordelen. Voor de één is het bij wijze van spreken z’n lust en z’n leven en voor de ander is het elitaire geldverkwisting.

Kunst en cultuur kunnen bijvoorbeeld een strategie kan zijn voor de vervulling van de behoefte aan zelfexpressie, creativiteit, spelen en schoonheid. Zo kan de één kunst en cultuur inzetten om voor zijn/haar behoefte aan zelfexpressie te zorgen en zegt een ander: ‘Kunst en cultuur? Soft gedoe! Als ik behoefte heb aan zelfexpressie dan stap ik de boksring in om uiting te geven aan wat er in mij leeft.’ De strategie is verschillend, de behoefte hetzelfde.

Voorbij de woorden die gesproken worden, voorbij datgene wat al deze mensen op inhoudsniveau communiceren, bestaan 20.000 rijke innerlijke leefwerelden. Innerlijke leefwerelden die samen gekomen zijn om expressie te geven aan hun behoefte aan erkenning voor kunst en cultuur, erkenning voor wat kunst en cultuur betekent in deze innerlijke leefwerelden. Een behoefte die zij graag vervuld zien in de vorm van voldoende geld voor kunst en cultuur.

PS

Dat ik in de manifestatie vooral de behoefte aan erkenning en autonomie herken, zegt wat over mijn innerlijke leefwereld want daar spelen juist deze behoeften een wezenlijke rol. Ik ben benieuwd welke behoeften jij expliciet herkent in de manifestatie. Wil je erover delen?

Wordt vervolgd…

Credits: voor Michael Minneboo, voor de vragen die hij stelde over communicatie en zijn blogpost ‘Video: Amsterdam schreeuwt om cultuur’

Bewaard onder Actualiteit, Communicatie | 8 Comments

Tags: , , , ,

Vervulling, leegte en vervulling

Geplaatst op 8 oktober, 2010 

Heb je dat wel eens, dat een behoefte (of meerdere behoeften) zo overvloedig vervuld wordt, dat er een dag of week later een gevoel van leegte overblijft? Ik wel. Zondag nog, de dag na de tien verrassende ontmoetingen.

Ik had nog nooit op één dag zoveel inspirerende mensen ontmoet en een dag later was daar dat gevoel, die beleving van leegte.  Je zou het als heimwee kunnen zien maar ik wil graag even freewheelen om er een andere betekenis aan te geven. Ik ga het hier even over God hebben maar lees er gerust naar eigen smaak een ander woord voor in de plaats zoals Godin, Universum, Al Wat Is, Great Spirit, Liefde, Licht of whatever.

Ik heb soms het idee dat God (zoals ik die ken) zo graag wil dat onze behoeften vervuld zijn, dat hij/zij als volgt te werk gaat:

  1. Een behoefte ineens zo overvloedig vervullen dat je de behoefte en de vervulling ervan wel moet opmerken.
  2. Na vervulling lijkt de behoefte ineens veel nadrukkelijker aanwezig dan eerst. Misschien viel de behoefte eerst niet eens op, nu des te meer. De behoefte lijkt groter, opgerekt.
  3. Je wordt voorbereid op vervulling. De behoefte die nu nadrukkelijker aanwezig is, werkt als een magneet op de vervulling ervan.

Logisch eigenlijk want hoe kan een behoefte vervuld worden als je je niet eens bewust bent van die behoefte? Nou, daar heeft  God/Godin/Universum/Al Wat Is/Great Spirit/Liefde/Licht of whatever zo zijn/haar manieren voor…

Bewaard onder Mening, Persoonlijk, spiritualiteit | 4 Comments

Tags: , , ,

← Vorige pagina — Volgende pagina →