De buurt, de gemeente en het vertrouwen

Geplaatst op 8 februari, 2020 

Afgelopen woensdag vond voor de Oosterhoutse gemeenteraad een informatiebijeenkomst plaats met als onderwerpen de ontwikkeling van de gemeentelijke organisatie en de nieuwe werkwijze in wijken en buurten.

Moest ik deze avond in één zin duiden, dan deze: Oosterhout verlaat het oog van de orkaan en trekt dapper richting turbulentie. Hoogleraar transitiekunde Jan Rotmans schreef er een boek over: ‘In het oog van de orkaan’. In het oog van de orkaan is alles rustig en stil maar dat is niet de plek waar je in deze verandering van tijdperk moet zijn. Waar je wel moet zijn, is in de turbulentie want daar vindt alle verandering plaats. Verandering zo diepgaand dat we spreken van een transitie.

Gezien de rijke vertegenwoordiging deze avond van de vele actieve buurten die Oosterhout rijk is, moeten  diezelfde buurten wel iets van een voorgevoel hebben gehad van het buurtgestuurde avontuur waar Oosterhout zich op gaat abonneren.

Tijdens de presentaties was af en toe een sprankeling van de passie te merken waar we op de publieke tribune graag wat meer van hadden meegekregen maar het moet ook gezegd dat het een informatie avond voor de gemeenteraad was en geen inspiratie avond voor de publieke tribune. En informatie was er volop en in die zin een rijke avond.

Wat me achteraf het meest heeft bezig gehouden, waren de kritische vragen van de raadsleden deze avond. Gelukkig stonden de raad en de voorzitter het toe dat ook het publiek enkele vragen mocht stellen en ook die waren kritisch.

Om die kritische vragen van de raadsleden en het publiek beter te kunnen begrijpen, heb ik me afgevraagd vanuit welke achterliggende behoefte deze vragen kwamen. Ik kan me enorm vergissen maar ik kwam uit op de behoefte aan vertrouwen. Logisch eigenlijk want er staat nogal wat te gebeuren.

De uitkomst van een transitie laat zich niet of nauwelijks voorspellen. Konden we dat wel, dan hadden we er niet zo’n moeite mee. Hebben we het over vertrouwen, dan is het belangrijk vooral vertrouwen in elkaar te hebben. Vertrouwen dat als we samen optrekken, we ontdekken dat die hele transitie niet iets is om bang voor te zijn maar iets is dat ons vooruit helpt.

Amper twee dagen later publiceerde BN DeStem over de renovatie van de burgemeester Holtroplaan: dat het ontwerp voor deze renovatie naar aanleiding van zorgen uit de buurt terug naar de tekentafel gaat.

De magnifieke eik die dankzij het herzien van de plannen geen parkeerplaats wordt maar behouden blijft

En als je het dan over vertrouwen hebt, vertrouwen om samen op te trekken, dan heb je hier dat vertrouwen. Een plan, een buurt die zich daarover laat zien en horen en een gemeente die daar goed naar luistert en besluit het plan te gaan herzien. Gejuich in Oosterheide maar de winnaar in deze is niet Oosterheide, niet de betrokken buurtbewoners en ook niet de betrokken ambtenaren, raadsleden en wethouder. Het samen optrekken, dat is de grote winnaar.

Tijdens de informatie avond zei een van de sprekers dat er in Oosterheide al is begonnen met buurtgestuurd werken. Op de tribune keken we elkaar met wat verbazing aan want over de pilot buurtgestuurd werken in Oosterheide is voor zover ons bekend nog geen besluit genomen. Maar wie weet heeft de spreker deze Holtoplaan affaire voor ogen gehad. Dat een buurt zich laat zien en horen en dat een gemeente daar serieus naar luistert is een prachtige aanloop richting buurtgestuurd werken.

Eerder geblogd: Reconstructie Holtroplaan / Vondellaan: die inloopavond moet opnieuw

Bewaard onder Mening, Onze wijk | Reageer

Tags: , , , , ,

Uitvinden sucks

Geplaatst op 28 februari, 2018 

Er is een route en die ligt in je hart, daar moet je het mee doen Er is een weg en die heet vertrouwen, daar moet je het mee doen. Meer is er niet maar teveel om alles bij hetzelfde te laten en genoeg jezelf opnieuw uit te vinden.

Dat ding waar ik deze tekst op zit te tikken, dat wereldwijde netwerk dat ervoor zorgt dat iedereen die dat wil dit kan lezen, allemaal het gevolg van uitvindingen. Uitvindingen zijn geweldig, sure. Maar het uitvinden zelf, dat proces, dat is halleluja heel andere spacekoek.

Geen weg, geen routekaart, geen succesgarantie. Er is helemaal niks en van al dat niks iets maken dat is het ware uitvinden. Uitvindingen rule maar uitvinden sucks. Het is onzeker, doet pijn, is beangstigend en verdrietig ook. Je begint eraan omdat je niet anders kan, omdat je niets liever wilt dan naar die uitvinding toe worstelen, dwars door gevoelens en obstakels heen.

En dan ineens zie je het, dat hoewel het proces niet altijd even makkelijk is, het ongelooflijk rijk is aan alles wat je onderweg nodig hebt. Je ontvangt pas als je iets nodig hebt, niet eerder en niet later en dan ook nog in een vorm die je niet verwacht.

Je moet erop vertrouwen, misschien is dat wel wat zo’n proces zo lastig maakt, vertrouwen. Vertrouwen vanuit je hoofd, ja dat is pain in the ass. Maar vertrouwen vanuit je hart, ja ho, dat opent een nieuwe wereld.

Welkom nieuwe wereld.

Bewaard onder Persoonlijk | 4 Comments

Tags: , ,

Toekomstbestendig

Geplaatst op 27 mei, 2016 

Na acht en een half jaar bloggen hoef ik geen oude blogjes terug te lezen om te weten dat toekomstbestendigheid niet bestaat.

Veel blogjes zijn al lang achterhaald door nieuwe inzichten en ervaringen. Een aantal spartelt nog maar ook die zullen verliezen van wat in normale mensentaal ontwikkeling heet.

Ja, als mens ontwikkelen we ons, in de breedte en in de diepte. Sommig oude interesses boeien me nog maar amper en op andere interesses is alweer zoveel nieuws gestapeld dat ik me soms zelf verbaas over wat ik er vroeger over schreef.

Dat proces gaat maar door en maar door en maar door. Volgens jaar zal alles weer anders zijn en het jaar daarna weer. Bloggen helpt je daar aan te herinneren. Niet dat dit droevig is of zo, integendeel. Het is eigenlijk een soort feestje. Kijk, daar stond ik toen, nu sta ik hier. Jeu, wat is er veel gebeurd….

Dus nee, ik heb nog geen enkele toekomstbestendige blog geschreven. Nou ja, wat ik blog over het opruimen van zwerfafval, dat is toch wel toekomstbestendig? Nee, ook dat is niet toekomstbestendig . want ooit is alles weer schoon met of zonder ons als mensheid.

Toekomstbestendig vind ik een raar woord. Het klinkt een beetje alsof de toekomst iets is waartegen we bestand moeten zijn, alsof het over een vijand gaat, We kunnen meeveren met de toekomst en er het beste van maken maar de constante is steeds deze: verandering. We zijn er niet tegen bestand en dat is juist mooi.

Maar goed, geloof jij wel in toekomstbestendigheid? Voorspel me dan de komende vijf minuten…

Goed weekend allemaal.

Bewaard onder Persoonlijk | 8 Comments

Tags: , ,

Bij jezelf beginnen maar snel daarna aan een ander peuteren

Geplaatst op 20 november, 2015 

Ik vind het een intrigerend fenomeen: je doet je hele leven iets, laten we zeggen roken, stopt daar dan mee en neemt het daarna anderen kwalijk dat ze doen wat jij zelf ook deed.

Om niemand tegen de schenen te stoppen mezelf als voorbeeld.

Stoppen met vlees eten.
Het is alweer even geleden dat ik gedurende een kleine tien jaar geen vlees at. Niks mis mee, hartstikke goed, vooral nu we weten wat een impact vlees eten heeft op de klimaatveranderingen. Dat wisten we trouwens toen ook al maar nu beginnen de effecten angstig dichtbij te komen.

Ik werd alleen wat te fanatiek want na enige tijd werd de vleeseter de vijand. Niet dat ik agressief tegen ze deed, nee. Ik wachtte en hoopte dat ze mij aanspraken op mijn keuzes, dat ik bijvoorbeeld geen vlees at maar wel leren schoenen droeg. Jezus, wat een preek had ik dan voor ze! Fidel Castro zou er jaloers op zijn geweest.

Geweldloze Communicatie.
Ik stopte het project om geen vlees te eten en begon een nieuw project: geweldloze communicatie. Wat begon als een eenvoudige basistraining werd een jaar of drie de ene training na de andere.

Begin bij de bakker of de slager drukte de trainster ons op het hart na de basistraining maar dat deed ik niet. En zoals ik het achteraf van anderen beluisterde deed niemand dat. Nee, lekker thuis mee gaan experimenteren en weet je wat, overal waar het maar mogelijk is.

En jee, wat wordt je daar onuitstaanbaar van zeg! Constant op de loer of je iemand op een oordeel kunt betrappen en dan van die trainingspraat uitkramen ‘dat herken ik als een oordeel’. Of ‘Voel je misschien X en heb je behoefte aan Y?

Wat zijn we toch een schatjes.
Voor iemand die vlees at was ik geen gezellig gezelschap en voor iemand die zich bediende van oordelen was ik dat ook niet. Ik nam het anderen kwalijk wat ik zelf ook had gedaan. Vind je dat niet raar? Ik wel.

Over het waarom kan ik alleen maar gissen. Zal wel een ego-dingetje zijn maar dat is me wat te gemakkelijk. Eigenlijk wilde ik dat iedereen zou kappen met vlees eten want dan kon ik het makkelijker vol houden, wilde ook dat iedereen geweldloos zou communiceren want dan kon ik het makkelijker vol houden. Geen verleiding, geen jaloezie, lekker makkelijk.

Verander de wereld maar begin bij jezelf. Juist. Iedereen is het daarover eens maar ergens, al heel snel na dat prille begin, moet er toch vooral ook aan de ander worden gepeuterd en daar word je onuitstaanbaar van. We weten allemaal dat we een ander niet kunnen veranderen en proberen het toch. Wat zijn we toch een schatjes.

Ik kan trouwens erg lachen om iemand die me een paar jaar geleden nog aansprak op wat ik in een restaurant bestelde. Ze haalde een informatiekaartje uit haar tas om me te laten zien wat er van mijn keuze wel en niet deugde. Ik lachte haar niet uit, zeker niet, ik lachte om mezelf want dat soort dingen heb ik ook gedaan. Zoals ik al zei: wat zijn we toch een schatjes.

Bewaard onder Persoonlijk | 12 Comments

Tags: , , , ,

Het spel: meespelen of veranderen?

Geplaatst op 16 oktober, 2015 

Er is een theorie die zegt dat spelletjes zijn bedacht om ons te leren regels te volgen. Er is een theorie die zegt dat onderwijs is bedoeld om ons te leren gehoorzamen.

Ik weet niet zeker of dit zo is. Ik weet wel dat er veel, heel erg veel regels zijn en dat veel van die regels ons niet (meer) dienen.

In de stad waar ik woon kunnen inwoners een gratis cursus volgen ‘Politiek actief’. Interessant voor wie wil leren hoe de lokale politiek werkt en hoe je als inwoner invloed kunt uitoefenen. Of: interessant voor wie binnen de bestaande lijntjes wil kleuren?

Een spel veranderen doe je zelden door de bestaande regels te volgen.

Ik had deze week het plezier een kind aan de slag te zien met banaan en pindakaas. Dat is een geweldige combinatie zeg ik nog, houden zo! 

Maar ik wil er ook nog kruiden op…. en wat volgt is een aardige waslijst.

Geloof me nou maar, banaan met pindakaas is lekker, het is een bekende combinatie. Wat ben ik hier aan het doen? Weet je, ga je gang maar, doe maar wat jij lekker vindt.

Met mijn regels was het banaan met pindakaas geworden. Zonder mijn regels werd het een smaakexplosie.

Goed weekend allemaal.

Bewaard onder Mening, Persoonlijk | 8 Comments

Tags: , , , ,

Al dat moois: fok it!

Geplaatst op 26 juli, 2015 

Je geeft die ene muur in je kamer een nieuwe fris kleurtje. Een paar uurtjes werken en na afloop kijk je met veel voeldoening naar het resultaat. Je staat op om even koffie te zetten en schrikt hoe vuil en lelijk die andere muren ineens lijken.

Dat is allemaal de schuld van die pas geschilderde muur: was die niet zo mooi en fris, dan viel het vuil op die andere muren ook niet zo op. Die muren die ineens zo vuil en lelijk lijken zijn een uitnodiging om deze ook eens te schilderen. Dat hoeft natuurlijk niet meteen, dat kan ook later. Iets moois inspireert tot meer moois en nog meer moois.

Zo maken we progressie. Zo werkt het.

Niet voor iedereen. Sommige mensen, niet alleen mensen maar ook bedrijven en organisaties, reageren allergisch op dat fris geschilderde muurtje. Doemt er ineens iets moois in hun omgeving op, gaan ze in verzet en proberen ze dat moois te bestrijden.

Zij zijn net als die andere muren die door dat frisse schilderwerk ineens zo vuil en lelijk lijken, aan de beurt om zichzelf, hun organisatie of hun leefomgeving ook eens flink onderhanden te nemen.

Ja goh, denken ze dan, dan moeten we aan de bak en dat betekent verandering en dat is allemaal lastig en vervelend en pijnlijk. Nee, weet je wat we doen, we nemen de korte route: Al dat moois, fok it!

Bewaard onder Mening | 6 Comments

Tags: , ,

Goede voornemens zijn voor elke dag

Geplaatst op 2 januari, 2015 

Zoals dat gaat aan het begin van het nieuwe jaar heb ik vandaag aardig wat mensen een gelukkig Nieuwjaar toegewenst. Maak er wat moois van voegde ik eraan toe en iedereen zei ik doe mijn best.

Kijk, dat is al enorm hoopvol want niemand zei er iets moois van maken? Maar daar heb ik geen zin in / geen tijd voor / geen geld voor.

Er was één man die het onzin vond om 1 januari te beginnen met goede voornemens. Ik moest even doorvragen. Zijn punt was dit: waarom zou je wachten tot 1 januari om iets in je leven te veranderen?

Zijn boodschap: wil je iets veranderen, doe het dan NU.

Bewaard onder Persoonlijk | Reageer

Tags: ,

Afdalen in de ziel van de wijk

Geplaatst op 23 december, 2014 

Sinds de zomer van 2013 droom ik ervan dat mensen weer eigenaarschap ervaren en uitoefenen over hun eigen wijk. Zo aan het eind van 2014 is een mooi moment om de balans op te maken: hoeveel mensen heb ik ertoe kunnen bewegen om in woord en daad uit te dragen de wijk is van ons?

Dat werd een ingewikkelde berekening. Optellen met wie ik allemaal contact heb gehad afgelopen jaar, daarvan aftrekken alle contacten die niet over wijkeigenaarschap gingen en vermenigvuldigen met alle mensen met wie deze mensen weer contact hadden over wijkeigenaarschap. En die uitkomst weer delen door een correctiefactor.

De uitkomst was… 1

Ja, 1. Alleen ikzelf en zelfs daarvan ben ik nog niet zeker.

Dromen over wijkeigenaarschap is prachtig maar de regisseur heeft er met een vreemd gevoel voor humor een aparte draai aan gegeven. Sinds ik die droom heb, verandert deze mij, loop ik tegen allerlei situaties en gebeurtenissen aan die mij leren en transformeren om eigenaarschap te ervaren en uit te oefenen over mijn wijk. En dat gebeurt zowel in de breedte als in de diepte. Het is een beetje als langzaam steeds verder afdalen in de ziel van mijn eigen wijk.

En dan is de vraag natuurlijk of ik het anderen kan aanraden.

Meestal wel.
Als ik denk: ik kan me geen leven meer voorstellen zonder deze wijk.

Niet altijd.
Als ik denk: had ik deze wijk maar nooit ontmoet.

Anderen willen veranderen is een no-go-area. En al zou ik willen: ik ben niet bij machte een ander aan te zetten tot wijkeigenaarschap. Ik vind alle verschillende kanten ervan zelf soms al lastig genoeg want dat afdalen in de ziel van de wijk is op z’n tijd ook flink verdwalen.

Credits: deze blogpost heb ik te danken aan enkele goede vragen die blogvriend Michael Minneboo me hierover stelde. Dat is vriendschap: elkaar goede vragen stellen.

Lees ook: Het nadeel van wijkeigenaarschap

Bewaard onder Persoonlijk | Reageer

Tags: , , , , ,

Volgende pagina →