Buurtgestuurd werken hoort een feest voor de buurt te zijn

Geplaatst op 18 september, 2020 

Op 22 september spreekt onze gemeenteraad zich uit over het buurtgestuurd wijkgericht werken in Oosterhout. Ter voorbereiding hierop verscheen enkele weken geleden de Raadsnota wijkgericht werken en de Nota visie wijkgericht werken. Je kunt deze stukken hier lezen.

.

Een bijzondere positie is voorbehouden voor de denktank Buurtgestuurd werken, die vanuit verschillende perspectieven als klankbord fungeert voor de ontwikkeling van het wijkgericht en buurtgestuurd werken.

Ja, het staat er echt in het raadsvoorstel, een voorstel dat diezelfde denktank definitief heeft doen besluiten er een punt achter te zetten.

Oktober vorig jaar organiseerde deze denktank een bijzonder goed bezocht symposium over buurtgestuurd werken. De prikkelende presentatie van ‘samen stad en gemeenschap maken’ Frans Soeterbroek is me zeer goed bijgebleven net als de workshop die ik volgde over het grootste burgerinitiatief van Nederland: Spoorpark Tilburg.

Af en toe kunnen knokken, niet alles in zielloze processen smoren.
(Frans Soeterbroek tijdens het symposium over wat burgers belangrijk vinden)

Wat me echter nog het meest is bijgebleven is de zinderende energie die tijdens de naborrel door de kantine van het stadhuis raasde. Had onze gemeenteraad diezelfde avond al kunnen  beslissen, dan had Oosterhout nu al bijna een jaar ervaring gehad met buurtgestuurd werken.

Maar het liep anders want van de zinderende energie van toen is inmiddels weinig of niets meer over. Helaas toch gesmoord in zielloze processen.

Buurtgestuurd werken hoort een feest voor de buurt te zijn. Buurtgestuurd werken hoort over onze buurten te gaan, over de mensen. Over hoe die het stuur in handen krijgen om al die mooie ideeën die er in deze buurten leven, nu eens eindelijk uit te realiseren. Over tools, middelen en ondersteuning voor deze buurten om dat mooie en dankbare werk te doen: je eigen buurt vooruit helpen.

Maar ik lees hier bar weinig van terug in de stukken voor de gemeenteraad.

De gemeente houdt het stuur vooral zelf stevig in handen getuige de omvang van de managementstructuur die wordt opgetuigd en woorden als (….) maar de eerste focus ligt op het wijkgericht werken als middel om onze doelen in het sociale en fysieke domein te realiseren.

Mooie en veelbelovende woorden over van buiten naar binnen werken zoals daar in het begin van het proces rondom buurtgestuurd werken over werd gesproken, hebben plaatsgemaakt voor een gemeente die hoofdzakelijk met zichzelf bezig is. Wat buurten en bewoners willen staat niet op de eerste plaats, ook niet op de tweede of derde plaats maar zweeft ergens tussen wat regels door.

Dat gemeente en buurten nog niet zover zouden zijn om het stuur wat meer over te dragen, doet me denken aan een passage uit het boek ‘Brida’ van Paulo Coelho waarin de hoofdpersoon Brida terugkijkt op haar kinderjaren:

Ze was met haar vader op het strand en hij vroeg haar te voelen of de temperatuur van het water goed was. Ze was vijf, en was blij dat ze mocht helpen; ze liep tot bij het water en stak haar voeten erin. ‘Ik heb mijn voeten erin gestopt, het is koud’ zei ze tegen hem. Haar vader nam haar op de arm, liep met haar naar het water en gooide haar, zonder enige waarschuwing, in het water. Ze schrok maar moest toen lachen om zijn geintje. ‘Hoe is het water?’ vroeg haar vader. ‘Heerlijk’ antwoordde ze. ‘Nou dan, als je iets wil weten, spring er voortaan dan gewoon in.’

Gemeente, gooi die buurten het water in. Buurten, gooi die gemeente het water in. Vanavond schreef iemand op Twitter dat als je in dit land iets echt wilt veranderen, er maar één plek is en dat is de Tweede Kamer. Waarop hoogleraar transities Jan Rotmans schrijft:

Als je zoiets schrijft begrijp je echt helemaal niets van hoe transities werken. Alsof transities alleen door de politiek worden gestuurd. Tijd voor een beginnerscursus transities…

Komt het buurtgestuurd werken niet van bovenaf, dan maar van onderaf. Of er dan geen conflicten ontstaan? Ja, dat kan gebeuren maar heb daar dan vertrouwen in dat een conflict zo nu en dan best gezond kan zijn en ook nodig is om vooruit te komen, om te groeien.

Ik heb wel eens gelezen dat onze ziel na het overlijden van ons lichaam nog enige tijd op aarde blijft rondhangen om daarna te vertrekken naar de zielenwereld. De bezieling is al enige tijd uit het buurtgestuurd werken maar wat nou als we het hart van het buurtgestuurd werken weten te reanimeren?

Volgende week dinsdag gaan we het zien. Het draait dan in de gemeenteraad niet over nota’s en visies maar over slechts deze vraag: hoeveel hart voor de buurt durft iedereen te laten zien?

Dat gaat over lef.

Bewaard onder Onze wijk | 2 Comments

Tags: ,