Bij jezelf beginnen maar snel daarna aan een ander peuteren

Geplaatst op 20 november, 2015 

Ik vind het een intrigerend fenomeen: je doet je hele leven iets, laten we zeggen roken, stopt daar dan mee en neemt het daarna anderen kwalijk dat ze doen wat jij zelf ook deed.

Om niemand tegen de schenen te stoppen mezelf als voorbeeld.

Stoppen met vlees eten.
Het is alweer even geleden dat ik gedurende een kleine tien jaar geen vlees at. Niks mis mee, hartstikke goed, vooral nu we weten wat een impact vlees eten heeft op de klimaatveranderingen. Dat wisten we trouwens toen ook al maar nu beginnen de effecten angstig dichtbij te komen.

Ik werd alleen wat te fanatiek want na enige tijd werd de vleeseter de vijand. Niet dat ik agressief tegen ze deed, nee. Ik wachtte en hoopte dat ze mij aanspraken op mijn keuzes, dat ik bijvoorbeeld geen vlees at maar wel leren schoenen droeg. Jezus, wat een preek had ik dan voor ze! Fidel Castro zou er jaloers op zijn geweest.

Geweldloze Communicatie.
Ik stopte het project om geen vlees te eten en begon een nieuw project: geweldloze communicatie. Wat begon als een eenvoudige basistraining werd een jaar of drie de ene training na de andere.

Begin bij de bakker of de slager drukte de trainster ons op het hart na de basistraining maar dat deed ik niet. En zoals ik het achteraf van anderen beluisterde deed niemand dat. Nee, lekker thuis mee gaan experimenteren en weet je wat, overal waar het maar mogelijk is.

En jee, wat wordt je daar onuitstaanbaar van zeg! Constant op de loer of je iemand op een oordeel kunt betrappen en dan van die trainingspraat uitkramen ‘dat herken ik als een oordeel’. Of ‘Voel je misschien X en heb je behoefte aan Y?

Wat zijn we toch een schatjes.
Voor iemand die vlees at was ik geen gezellig gezelschap en voor iemand die zich bediende van oordelen was ik dat ook niet. Ik nam het anderen kwalijk wat ik zelf ook had gedaan. Vind je dat niet raar? Ik wel.

Over het waarom kan ik alleen maar gissen. Zal wel een ego-dingetje zijn maar dat is me wat te gemakkelijk. Eigenlijk wilde ik dat iedereen zou kappen met vlees eten want dan kon ik het makkelijker vol houden, wilde ook dat iedereen geweldloos zou communiceren want dan kon ik het makkelijker vol houden. Geen verleiding, geen jaloezie, lekker makkelijk.

Verander de wereld maar begin bij jezelf. Juist. Iedereen is het daarover eens maar ergens, al heel snel na dat prille begin, moet er toch vooral ook aan de ander worden gepeuterd en daar word je onuitstaanbaar van. We weten allemaal dat we een ander niet kunnen veranderen en proberen het toch. Wat zijn we toch een schatjes.

Ik kan trouwens erg lachen om iemand die me een paar jaar geleden nog aansprak op wat ik in een restaurant bestelde. Ze haalde een informatiekaartje uit haar tas om me te laten zien wat er van mijn keuze wel en niet deugde. Ik lachte haar niet uit, zeker niet, ik lachte om mezelf want dat soort dingen heb ik ook gedaan. Zoals ik al zei: wat zijn we toch een schatjes.

Bewaard onder Persoonlijk | 12 Comments

Tags: , , , ,

Een vuile thuiskomst

Geplaatst op 7 juli, 2015 

Vergelijken leidt tot oordelen, dat herinner ik me nog van Geweldloze Communicatie. Zaterdag keerde ik terug in Oosterhout na een weekje te gast te zijn geweest in wat ik de mooiste gemeente van Nederland vind: Vaals.

Behalve door de prachtige ligging in het Zuid-Limburgse heuvellandschap en een aantal mooie vriendschappen, heeft Vaals deze uitverkiezing ook te danken aan het feit dat er zo weinig zwerfafval op straat ligt en dat openbaar groen zo goed is onderhouden met als extra vermelding de prachtige bakken en perkjes vol bloemen.

Vaals moet het vooral van het toerisme hebben en weet dat schone straten, mooi groen en kleurrijke bloemen mede het verschil kunnen maken tussen de toerist die graag nog een keer terug komt en de toerist die de volgende keer liever ergens anders heen gaat. Voor Vaals ben ik de toerist die er graag terug komt, inmiddels al vele jaren tijdens de jaarlijkse motorvakantie.

Net na Tilburg verlaat ik de snelweg om binnendoor via Rijen Oosterhout binnen te rijden. Wat een welkomst daar. Nog voordat je onder de A27 doorrijdt begroet het zwerfafval je daar al en een stukje verderop bij Winkelcentrum Zuiderhout is die begroeting niet veel anders. Vergelijken leidt tot oordelen, vooral met Vaals nog zo vers in de herinnering.

Volgens de Geweldloze Communicatie hebben oordelen een functie bij het herkennen en erkennen van de onderliggende onvervulde behoeften. Schoonheid is hier zo’n behoefte maar ook de behoefte aan zorg, zorg voor de openbare ruimte, en als ik dieper ga graven ontdek ik er vast nog een aantal. Verbinding, ja hey, die ook, verbinding met mijn eigen stad.

Ik zou graag een ambassadeur van mijn eigen stad willen zijn zoals ik dat van Vaals ben. Vraag me een mooie vakantiebestemming in eigen land en ik vraag je hoeveel redenen je nodig hebt om naar Vaals te gaan en ik geef je ze allemaal, hoeveel redenen je me ook vraagt.

Ik probeer me voor te stellen hoe het voor toeristen is om Oosterhout binnen te rijden. Vanwege de ligging van onder andere de Katjeskelder en camping het Haasje is de wijk Oosterheide voor veel toeristen de eerste kennismaking met de stad Oosterhout. Net als ik zaterdag worden ook deze toeristen van harte welkom geheten door plastic en blik op straat. En dan heb ik het nog niet over de kwaliteit van de groenvoorzieningen.

Net als veel andere steden wil ook Oosterhout meer bezoekers trekken en zo is het plan ontstaan om Oosterhout te profileren als, jawel, Willy Wonkastad. Willy Wonka, Sjakie en de chocoladefabriek, het is nooit mijn kopje thee geweest maar vooruit, laat ik even meegaan in deze gedachte. Willy Wonka heeft een wereldberoemde chocoladefabriek en weet je wat er bovenaan de gebodenlijst staat bij de bereiding van voedingsmiddelen? Hygiëne! Schoon dus.

Een schone stad, begin daar dan eens mee.

Bewaard onder Persoonlijk | 4 Comments

Tags: , , , , , , ,

Een kaarsje voor Marshall Rosenberg

Geplaatst op 12 februari, 2015 

Gisteren kreeg ik het bericht op dat Marshall Rosenberg afgelopen zaterdag was overleden.

Marshall Rosenberg is de grondlegger van het model van Geweldloze Communicatie, een manier van communiceren, misschien wel een manier van leven, waar ik een dikke tien jaar geleden mee in aanraking ben gekomen.

Ik volgde de ene training na de andere en wilde er alles van weten. Dat wat nog het gemakkelijkste gedeelte. Er daarna in het dagelijks leven mee aan de slag gaan, mijn god, wat dat dat vaak frustrerend. En niet alleen voor mij, ook voor degenen met wie ik ineens zonodig volgens ‘het boekje’ wilde communiceren. Ik zal je dit openbaren: als je pas een training geweldloze communicatie hebt gevolgd word je eerst een tijdje onuitstaanbaar.

Maar terug naar Marshall. In mijn top tien van belangrijke dingen die ik in mijn leven heb geleerd staan er een aantal die ik heb geleerd dankzij hem zoals deze: dat er zoiets bestaat als behoeften en dat gevoelens een functie hebben bij het signaleren van bevredigde en onbevredigde behoeften.

Nu ik het schrijf klinkt het zo simpel en voor de hand liggend. Op het moment dat ik me realiseerde wat dit betekende werd ik boos en blij tegelijk. Boos omdat zoiets wezenlijks me nooit eerder geleerd was. Wat doen we al die jaren op school als we de dingen die er echt toe doen niet leren? En blij omdat het mijn leven kon veranderen (wat het ook heeft gedaan).

Hoewel ik al geruime tijd niet meer over Geweldloze Communicatie blog en ik me er ook wel eens cynisch over heb uitgelaten, raakt de dood van Marshall me wel. Ik heb echt veel aan hem te danken.

Kaarsje voor jou Marshall.

Bewaard onder Communicatie, Persoonlijk | 4 Comments

Tags: ,

Waarom wil je weten wat je wilt weten?

Geplaatst op 20 november, 2013 

We zijn getraind om antwoord te geven.  Iemand stelt een vraag en hop, aan het werk om antwoord te geven. Soms kennen we die persoon niet eens. Maakt niet uit. Vaak weten we niet eens waarom die persoon ons die vraag stelt. Maakt niet uit.

Vraag = antwoord geven.  Dat is beleefd, zo hoort het. Denken we.

En zo laten we ons door de vragensteller aan het werk zetten want we zullen en moeten antwoorden. Volgt er op ons antwoord een andere vraag? Gaan we gewoon nog meer aan het werk want we zullen en moeten antwoorden.

De wedervraag = verlossing.

Stel een wedervraag. Is je wijs gemaakt dat dat onbeleefd is? Dat is je dan vast en zeker verteld door vragenstellers die er plezier aan beleven anderen voor ze te laten werken. Er is niks onbeleefd aan een wedervraag.

Ik had een trainster Geweldloze Communicatie en die zei dat als iemand iets wil weten, hij/zij ook weet waarom. Meestal wil de ander dan iets leren, de vraag is wat?  Dus laat die vragensteller eerst zelf even zijn/haar eigen huiswerk maken en jou vertellen wat hij/zij via jouw antwoord wil leren. Kun je daarna alsnog bepalen of je het leuk vindt daaraan bij te dragen met jouw antwoord.

‘Omdat ik nieuwsgierig ben’ = terug naar af.

Met dat antwoord op jouw wedervraag neem je natuurlijk geen genoegen.

Bewaard onder Communicatie | 2 Comments

Tags: , , , ,

Iedereen moet geweldloze communicatie leren

Geplaatst op 10 juni, 2013 

Ik moet altijd een beetje lachen om die dialogen in boeken over geweldloze communicatie.

Dan hebben er twee een conflict, bijvoorbeeld een vader en een zoon omdat de zoon met z’n studie wil stoppen en vader graag wil dat hij die studie afmaakt.  Allebei zitten ze vol oordelen over elkaar en delen die via een aantal 1:1 gesprekken met een bemiddelaar die geweldloze communicatie toepast.

Vader zegt dat z’n zoon een ongelooflijke stomme lul is als hij z’n studie stopt omdat hij daarmee z’n toekomst door de plee spoelt en de zoon zegt dat z’n vader een zielig kleinburgerlijk mannetje is dat denkt dat je alleen gelukkig kunt worden door veel geld te verdienen.

De bemiddelaar vertaalt de oordelen van de vader naar gevoelens en behoeften en legt die voor aan de zoon: je vader zegt dat hij heel veel van je houdt en dat hij behoefte heeft aan vertrouwen dat jouw keuzes jou een mooie toekomst brengen.

Het hart van de zoon die dit soort woorden nog nooit uit de mond van zijn vader heeft gehoord, smelt meteen: oh, zegt mijn vader dat, wat geweldig, ik heb het altijd al geweten maar het hem nooit horen zeggen, wat heerlijk dat ie het nou eindelijk eens zegt. En jawel hoor, hij maakt zijn studie af.

Maar vader heeft helemaal niet gezegd dat hij van zijn zoon houdt en dat hij behoefte heeft aan vertrouwen dat zijn  keuzes hem een mooie toekomst brengen. Wat vader heeft gezegd is dat  z’n zoon een ongelooflijke stomme lul is als hij z’n studie stopt omdat hij daarmee z’n toekomst door de plee spoelt.

Maar het wordt nog leuker want mensen die zo’n boek lezen zijn daar vervolgens zo verrukt en extatisch over dat ze vinden dat iedereen geweldloze communicatie moet leren en dat het op school een verplicht vak moet zijn.  Omdat ze  denken dat ze dan iedereen een stomme lul kunnen vinden en toch hun zin kunnen krijgen. Weet dat ik van jullie hou mensen maar dat dit niet de woorden zijn waarmee ik het heb gezegd.

Bewaard onder Communicatie | 2 Comments

Tags:

Iedereen zei ja tegen samen verantwoordelijkheid nemen

Geplaatst op 6 juni, 2013 

Een jaar of tien geleden (zo lang alweer?) volgde ik een training geweldloze communicatie. Begint de trainster de eerste les meteen over het met z’n allen delen van de verantwoordelijkheden en of we daar allemaal aan bij willen dragen gedurende de training. Natuurlijk zei iedereen meteen ja.

Op een gegeven moment is het  stapeltje papier op dat de trainster in ons midden had gelegd om aantekeningen te kunnen maken. Een deelneemster maakt er een punt van dat het papier maar niet wordt aangevuld.

Irritatie bij de deelneemster en smullen voor de trainster. Hup, een gratis case om live en geweldloos mee aan de slag te gaan.  Ik weet niet meer precies hoe lang we over dat papier hebben gesproken maar het kan gemakkelijk een uur zijn geweest of nog langer. Maar daar ging het natuurlijk niet over, het ging over ons commitment aan het begin van de training.

We hadden allemaal ja gezegd maar wisten niet waartegen.

Ervaren als ze was, wist de trainster dat. Hadden we haar aan het begin van de eerste les gezegd dat we behoefte hadden aan helderheid en graag wilden afstemmen over die verantwoordelijkheden, hadden we haar gevraagd wat zij eronder verstaat en wat haar aannames en verwachtingen erover waren, dan hadden we die hele training meteen kunnen overslaan.

Ik herinnerde me dit voorval tijdens het lezen van de blogpost ‘Verantwoordelijk voor alles dat je publiceert’ (even lezen mensen) van Marco Raaphorst. Blogs lezen kan zelfs hersenverbindingen tot stand brengen.

Bewaard onder Communicatie | Reageer

Tags: , , ,

Mini saga over verbroedering

Geplaatst op 31 mei, 2013 

Hij wist dat praten over zijn gevoelens en behoeften kon helpen bij het oplossen van het conflict met zijn vader. Gevoelens waren niet het probleem maar behoeften deden hem altijd denken aan je behoeften doen. ‘Pa, zullen we samen schijten?’ Ze deden hun behoefte en stonken samen het conflict weg.

Credits: deze blogpost is geïnspireerd door de mini-sagas van Huub Koch

Bewaard onder Verhaaltjes | 8 Comments

Tags: , ,

Afspraak met mijn coach

Geplaatst op 7 mei, 2013 

Vrijdag had ik een afspraak met mijn coach. Je wist nog niet dat ook in een coach heb? Nou, die heb ik dus wel: een echte blogcoach om precies te zijn.

Ik doe mijn verhaal dat niet echt interessant is, weinig aanknopingspunten ook met  kindertijdtoestanden en vorige levens en dan zegt ie met van die warme lieve ogen: je moet alleen bloggen als je er echt zin in hebt.

Hij lacht erbij want hij blogt zelf ook en  we liggen regelmatig in diezelfde valkuil. Dat zijn de beste coaches weet je, die je zeggen iets te doen wat ze zelf zouden moeten doen en daar eerlijk over zijn, dat schept een band.

Als deze sessie een gevalletje waardebepaling achteraf wordt heeft meneer de coach vet pech want wat ga ik betalen voor iets dat ik zelf ook al lang weet?  Ik zal wel over hem bloggen en uiteraard enkel en uitsluitend als ik het doe met het plezier van een kind dat de eendjes voert.

Die tekst over die eendjes heb ik niet van mezelf. Het is een tekst afkomstig van een training geweldloze communicatie lang geleden. Het vel van de flip over heeft lange tijd naast mijn voordeur gehangen omdat ik erin wilde geloven. Het heeft me niet gebracht wat ik ervan had verwacht. Wel een inzicht: zelfs kinderen vinden eendjes voeren niet altijd leuk.

Deze blogpost is geïnspireerd door blogvriend Michael Minneboo

Bewaard onder Bloggen, Persoonlijk | 2 Comments

Tags: ,

Volgende pagina →