Shitloze communicatie

Geplaatst op 11 december, 2012 

Je kunt nog zo geweldloos communiceren maar als je de verschrikkelijke  dood van een grensrechter twee dagen na zijn overlijden al gebruikt om reclame te maken voor je trainingen geweldloze communicatie, dan communiceer je bepaald niet shitloos.

Geef mij dan maar een minuut stilte, dat is pas geweldloos.

Bewaard onder Actualiteit, Communicatie | 1 Comment

Tags: ,

Durf te vragen

Geplaatst op 28 augustus, 2012 

Geleerd tijdens een training Geweldloze Communicatie toen #durftevragen nog niet bestond:

‘Als je niet vraagt om wat je nodig hebt, dan krijg je wat er over blijft en dat is zelden wat je wilt hebben.’

En dan te bedenken dat kinderen vroeger en nu misschien nog, geprogrammeerd werden met bullshit als ‘kinderen die vragen worden overgeslagen’

Bewaard onder Communicatie | 2 Comments

Tags: ,

Daarboven oordelen ze ook

Geplaatst op 1 mei, 2012 

Je kunt mij uit de naam van ‘onvoorwaardelijke liefde’ een channeling uit hogere sferen voorschotelen maar als ik daarin hoor  dat er bij herhaling stevig geoordeeld wordt over eigenschappen die nou eenmaal zo kenmerkend zijn voor ons mens-zijn, dan voelt dat voor mij niet als liefde maar als oordelen. En daarvan hebben we op aarde al genoeg.

Ik kan er trouwens best om lachen als ze ons vanuit dimensies waar alleen maar liefde bestaat, vertellen dat we bijvoorbeeld moeten stoppen met over onszelf en over elkaar te oordelen. Dan is het net of ze daarboven een niet al te beste basistraining ‘Geweldloze Communicatie’ achter de rug hebben. Deelnemers aan zo’n training roepen ook op te stoppen met oordelen en zonder dat ze het zelf in de gaten hebben, oordelen ze er vrolijk op los over de oordelen van een ander. Je kunt zulke mensen het beste een jaartje links laten liggen tot ze weer een beetje bij bewustzijn zijn gekomen.

Op oordelen uit hogere sferen zich ik echt niet te wachten maar misschien hebben ze daarboven niks beters te doen.

Bewaard onder Mening, spiritualiteit | 8 Comments

Tags: , , , ,

De strijd tussen presteren en behoeften

Geplaatst op 6 januari, 2012 

Als het hoofd en het lichaam twee verschillende dingen willen, is er oorlog in de tent: innerlijk geweld tegen de behoeften van dat moment. Het is het verschil tussen moeten en nodig hebben, de strijd tussen presteren en behoeften.

De behoeften vragen niet om strijd. Die maken zich kenbaar aan de hand van gevoelens. Dat begint subtiel als een zacht en liefdevol tikje op je schouder: zou je niet eens even wat rust nemen?

Het hoofd kent die subtiliteit niet. Het kan alleen maar luidruchtig schreeuwen: je moet dit en je moet dat want anders…… Schreeuwen, oordelen en bang maken in de hoop dat je erin trapt.

Behoeften kunnen zich trouwens ook luid en duidelijk laten voelen, vooral als je ze steeds langer negeert. Dan wordt het tikje op je schouder op een gegeven moment een harde klap in je gezicht. Niet met de bedoeling je pijn te doen maar met de bedoeling om naar je lichaam te luisteren.

Wie wint?

Als de behoeften winnen, blijft het in het hoofd nog een tijdje doorzeuren. Als het hoofd wint, kan het lichaam ziek worden. Wat is erger?

Op papier is die keuze dus niet zo moeilijk te maken.

Bewaard onder Mening | 11 Comments

Tags: , , , ,

Ik heb het gevoel dat…

Geplaatst op 28 december, 2011 

Mijn trainster geweldloze communicatie had een geweldig hulpmiddeltje om te bepalen of dat wat je communiceert als een gevoel, ook daadwerkelijk een gevoel is.

Haar hulpmiddeltje was de vraag: waar in je lichaam voel je dat gevoel, wijs eens aan waar je het gevoel voelt.

Als je nog eens zegt: ‘ik heb het gevoel dat…..’, wijs dan eens aan waar je dat gevoel in je lichaam voelt. Drukt ‘Ik heb het gevoel dat…’ eigenlijk wel een gevoel uit? Of is het een gevoelsmaniertje om een gedachte, een oordeel of interpretatie  mee uit te drukken? Dat gevoel heb ik namelijk 🙂

Bewaard onder Communicatie | 24 Comments

Tags: ,

Loslaten van je persoonlijk drama

Geplaatst op 9 december, 2011 

Dramatisch of niet, het was een paar jaar geleden de uitdaging van het leerjaar geweldloze communicatie. Een heel jaar lang werken aan het herkennen en erkennen van je persoonlijk drama om het dan met behulp van een ritueel tijdens de laatste les los te laten.

We mochten allemaal een voorwerp meenemen dat symbool stond voor ons persoonlijk drama. Mijn persoonlijk drama heeft had met zichtbaarheid te maken en daarom nam ik mijn zwarte zonnebril mee.

Tijdens de les mocht iedereen afscheid nemen van het symbool dat hij/zij had meegebracht om het daarna in te leveren bij de trainster. Die symbolen kregen we na de les niet terug. Dit was het serieuze loslaatwerk en ik was mijn zwarte zonnebril definitief kwijt.

Heeft het geholpen? Een jaar na die laatste les ben ik gaan bloggen. Ik denk wel dat het geholpen heeft ja.

Ik heb natuurlijk wel een nieuwe zwarte zonnebril gekocht. Volgens mij heb ik er zelfs twee.

 

Bewaard onder Persoonlijk | 10 Comments

Tags: , , ,

Afscheid nemen is een kunst

Geplaatst op 19 september, 2011 

Een e-mail bericht:

‘Peter, ik heb jouw vraag doorgestuurd naar A. Door een nieuwe rayonindeling is hij voortaan jouw contactpersoon.
Met vriendelijke groet, J.’

Ik heb J. een paar jaar geleden gevonden om samen een project te doen. Ik had verschillende bedrijven onderzocht en het bedrijf van J. kwam als beste uit de bus. Ik koos voor het bedrijf van J. omdat ik voor J. koos. Twee jaar later, na twee jaar samenwerking waar ik energie, tijd en geld in heb geïnvesteerd, is hij niet langer mijn contactpersoon.

Tijdens mijn eerste trainingen Geweldloze Communicatie vond ik de behoefte aan heelheid lastig te begrijpen. Heelheid, was is dat en wanneer heb je er behoefte aan en hoe voelt dat?

Ik weet nu hoe het voelt: als pijn en ook als boosheid. Ik weet nu wat het is: bijvoorbeeld een relatie of samenwerking die wordt verbroken zonder afscheid. Ik weet ook wat het effect is als dat keer op keer gebeurt: dan stapelen al die open eindjes zich op en telkens als er weer een relatie of samenwerking wordt verbroken zonder afscheid, laat zich die opgestapelde pijn voelen.

Het bedrijf waarvoor J.en A. werken maakt een vergissing. Ik deed zaken met dit bedrijf vanwege J. Maar zo gaat dat in de zakenwereld die maar al te vaak synoniem is voor: fuck de relatie, leve het geld.

Afscheid nemen is een kunst, het is onderdeel van de nog grotere kunst die menselijkheid heet.

Bewaard onder Communicatie, Persoonlijk | 10 Comments

Tags: , , , ,

Een pijnlijke les in autonomie

Geplaatst op 13 september, 2011 

Een jaar of vijf geleden volgde ik het leerjaar Geweldloze Communicatie. Later, als ik een gezellige grijsaard op leeftijd ben, zal ik er prachtige verhalen over vertellen aan wie het maar horen wil. Voor de bloglezers hier alvast een primeur.

Aan het begin van het leerjaar was het de bedoeling om groepjes van drie te vormen, zogenaamde buddy-groepjes, om een jaar lang met je buddy’s ervaringen en inzichten uit te wisselen en om steun te krijgen tijdens het leer- en groeiproces. Want de inzet van het leerjaar was niets minder dan het loslaten van je persoonlijke drama. En daar heb je, zo was het verhaal, wel wat support van buddy’s bij nodig.

We besteedden uitgebreid aandacht aan het proces van kiezen, hoe kies je je buddy’s, op grond waarvan kies je, welke gevoelens en behoeften spelen daarbij, wat verwacht je van je buddy’s en wat heb jij je buddy’s te bieden? We stelden buddy-profielen op om er zeker van te zijn dat we toch echt met de juist buddy’s in zee gingen. De inzet was hoog en een jaar was lang.

Na alle voorbereiding brak eindelijk de les aan waarin we onze buddy’s daadwerkelijk gingen kiezen. De les begon en ergens halverwege de ochtend zei de trainster ineens: ‘zo, en dan hebben jullie nu drie minuten om je buddy’s te kiezen.’

Iedereen schoot overeind en wat volgde was een scene die zich het best laat vergelijken met de chaos op de beursvloer tijdens een dikke beurscrash. Na drie minuten waren de meeste groepjes gevormd.  Maar was iedereen blij? Niet echt. Niemand had erop gerekend dat na de zorgvuldige voorbereiding, de grande finale van het buddy’s kiezen op deze manier zou verlopen en in zo’n korte tijd.

De moraal van het verhaal was wreed en pijnlijk: niemand had gevraagd om meer tijd dan de aangekondigde drie minuten, niemand had zich uitgesproken over een andere manier van buddy’s kiezen. Iedereen had braaf gehoorzaamd, de eigen autonomie massaal verloochend in ruil voor loyaliteit aan de trainster en uit aangeleerde angst voor de denkbeeldige straf.

Als gezellige grijsaard zal ik later vertellen dat als iemand je iets vraagt of opdraagt, altijd eerst na te gaan hoe het voor je is om gehoor te geven aan de vraag of opdracht en dat je altijd naar je eigen gevoelens en behoefte(n) kunt luisteren voordat je besluit of je wel of niet in actie wilt komen. Ongeacht wie degene is die de vraag stelt of opdracht geeft.

Lees ook:

Bewaard onder Communicatie, Mening, Persoonlijk | 10 Comments

Tags: , , , , , ,

← Vorige pagina — Volgende pagina →