Afscheid nemen is een kunst
Geplaatst op 19 september, 2011
Een e-mail bericht:
‘Peter, ik heb jouw vraag doorgestuurd naar A. Door een nieuwe rayonindeling is hij voortaan jouw contactpersoon.
Met vriendelijke groet, J.’
Ik heb J. een paar jaar geleden gevonden om samen een project te doen. Ik had verschillende bedrijven onderzocht en het bedrijf van J. kwam als beste uit de bus. Ik koos voor het bedrijf van J. omdat ik voor J. koos. Twee jaar later, na twee jaar samenwerking waar ik energie, tijd en geld in heb geïnvesteerd, is hij niet langer mijn contactpersoon.
Tijdens mijn eerste trainingen Geweldloze Communicatie vond ik de behoefte aan heelheid lastig te begrijpen. Heelheid, was is dat en wanneer heb je er behoefte aan en hoe voelt dat?
Ik weet nu hoe het voelt: als pijn en ook als boosheid. Ik weet nu wat het is: bijvoorbeeld een relatie of samenwerking die wordt verbroken zonder afscheid. Ik weet ook wat het effect is als dat keer op keer gebeurt: dan stapelen al die open eindjes zich op en telkens als er weer een relatie of samenwerking wordt verbroken zonder afscheid, laat zich die opgestapelde pijn voelen.
Het bedrijf waarvoor J.en A. werken maakt een vergissing. Ik deed zaken met dit bedrijf vanwege J. Maar zo gaat dat in de zakenwereld die maar al te vaak synoniem is voor: fuck de relatie, leve het geld.
Afscheid nemen is een kunst, het is onderdeel van de nog grotere kunst die menselijkheid heet.
Bewaard onder Communicatie, Persoonlijk
Tags: afscheid, geweldloze communicatie, heelheid, menselijkheid, relaties
Reacties
10 Reacties to “Afscheid nemen is een kunst”
Laat je reactie achter!
Ja, sommige mensen zijn niet inwisselbaar. Misschien wel niemand.
@Marjanneke: Ik vertaal het als volgt: we zijn allemaal nodig. De kunst van het afscheid nemen is ook een reminder voor mezelf om de relaties (in de breedste zin van het woord) waar ik een punt achter zet, ook netjes af te sluiten.
De rode draad begint zich duidelijk af te tekenen in je graafwerk: Mensen die verdwijnen, je uit het nest duwen, zakelijk afscheid nemen…
@Petra: Als dit vervolgverhaal verder gaat zoals ik in gedachten heb, is er toch een reden voor een feestje. Als deuren sluiten, gaan andere deuren open.
Tuurlijk! Alles en iedereen heeft een functie op je pad. Soms is het één ontmoeting, soms wandelt iemand een groot deel van je levenspad met je mee. Soms is het klaar. Tegelijkertijd is alles relatief, want mensen die je nooit meer ziet, kunnen kunnen toch aanwezig blijven in je geest. Al is het maar met een opmerking, die ze ooit maakten.
Zo’n soort opmerking hoorde ik ooit iemand maken aan een tafeltje verderop vlak voordat ik een punt zette achter een relatie, die z’n bloeitijd gehad had. Dan wil het leven verder stromen met je. Niks mis mee. Alleen als je je krampachtig vast gaat houden, wordt het lastig.
Dank je wel @Petra. Moest vandaag nog aan jouw comment van gisteren denken toen er weer een deur dichtsloeg. Weer een zakelijk contact dat uit mijn real life timeline is verdwenen.
Inderdaad weinig klantvriendelijk zou ik zeggen. Kennelijk hechtte jij meer waarde aan de relatie dan J. en het bedrijf waar J. voor werkt(e).
@Michael: Ik denk dat men dit in de zakenwereld (er zijn gelukkig uitzonderingen) heel normaal vindt en er nauwelijks bij stil staat. Een beetje onbewust onbekwaam zeg maar.
’t Is een tijd dat zakelijke/opportunistische/machts- (keuzemogelijkheid) relaties niet meer werken. Alles wordt helder. Wat vanuit het hart is, heeft alle overlevingskansen. Don’t worry, we gaan naar de menselijkheid, die je je wenst! Daarvoor moet hier en daar even wat opgeruimd worden…
@Petra: Het universum is flink aan het stofzuigen. Ik denk ineens ook aan dat artikel Wat er in de wereld gebeurt dat niet in de krant staat Klopt mooi allemaal.