Geen band maar wel een band

Geplaatst op 30 oktober, 2022 

Met uitzondering van wat we de Corona-jaren zijn gaan noemen en waarin we weinig mochten en veel moesten, komen we elk jaar een keertje samen.

We zijn met z’n vijven en worden soms aangezien voor een band. Vijf totaal verschillende mannen met een onderlinge chemie die doet denken aan een knetterende creatieve muzikale expressie. En dat klopt ook wel, niet dat we een band vormen maar we hebben wel een band, eentje die naarmate de jaren verstrijken steeds beter lijkt te worden, eerlijker, openhartiger en gedurfder.

Hoe bijzonder zo’n relatie is realiseer ik me vaak pas achteraf.

Dit jaar was anders. Mooier, beter en eerlijker. Hoef ik niet een jaar of langer te wachten om me te realiseren hoe waardevol het samen zijn was, dat realiseerde ik me al met met jullie erbij.

Mannen, wow, ik hou van jullie.

Bewaard onder Persoonlijk | Reageer

Tags:

Nu je er niet meer bent: bedankt broeder

Geplaatst op 15 oktober, 2022 

De laatste keer dat ik je zag was afgelopen zomer. Een feestje zoals ik dat van andere jaren ken, werd het die avond helaas niet want je had veel pijn en dacht er met wat fysiotherapie weer bovenop te komen.

Helaas had jouw pijn een oorzaak die niet veel later je hele lichaam opeiste. Nu ik dit schrijf ben je er helaas niet meer.

Als ik aan kwam wandelen scande ik altijd vlug alle gezichten, of mijn vrienden er  ook waren. Als jij er was, wist ik dat het een heerlijke avond zou worden.

Muziek was jouw ding. Telefoon in de asbak om die als versterker te gebruiken om via je horloge uit je oneindige playlist de nummers te kiezen waar je ons op wilde trakteren.

De laatste foto herinnering die ik van je heb

Als ik volgende zomer weer gezichten scan, is dat van jou er niet meer bij. Ik heb het daar een beetje moeilijk mee want ik had gerekend op een wonder, jou volgend jaar weer als vanouds in je rol als terras-dj te zien.

Ik hoop dat ik je al die keren dat jij er was, met mijn plezier heb kunnen duidelijk maken wat jij voor mij betekende. Ik ga jou missen broeder. Dank je wel.

Bewaard onder Persoonlijk | 2 Comments

Tags: ,

Je hart zit ook altijd op dezelfde plek: de goede plek

Geplaatst op 2 juli, 2018 

Het wordt me wel eens gevraagd hoor, of ik met de motor en mijn tentje achterop niet eens naar een andere plek wil. Ja natuurlijk zeg ik dan, maar nog liever ga ik naar dezelfde plek.

Steeds naar dezelfde plek heeft iets waar ik van hou.

Zo werd ik dit jaar uitgenodigd om bij Fred thuis te komen eten. Hij had een heerlijke pasta gemaakt met een rijke pittige saus. Na deze heerlijke maaltijd keken we samen voetbal: Kroatië – Argentinië. Een heerlijke pot voetbal.

Eerder die dag had ik ’s morgens een flinke wandeling gemaakt met Harold. Hij kent de streek als zijn broekzak en had me gevraagd of ik zin had samen met hem te wandelen. Zo kreeg ik in drie uur wandelen door de Zuid-Limburgse en Duitse heuvels en bossen de prachtigste plekken te zien die ik zelf nooit zou hebben ontdekt.

Als je steeds naar dezelfde plek gaat word je deel van een community, je leert mensen kennen en er ontstaat een band, echte vriendschappen zelfs. Dat je merkt blij te zijn als je ze weer ziet en dat dit wederzijds is. Dat over en weer wordt geïnformeerd naar het lief en leed van het vorige jaar omdat je elkaar niet vergeten bent. En dat je ze al mist als je weer vertrekt.

Er zijn plekken waar mijn hart graag is, mensen met wiens hart het mijne graag samen is. Ik kan en wil niet anders dan dit elk jaar weer opnieuw dankbaar te ervaren. Voor mij is dit net zo avontuurlijk als het ene jaar op een kameel dwars door de Sahara trekken, het volgende jaar de Kilimanjaro beklimmen en het jaar daarop op retraite gaan naar Stromboli (ja, ik ben het boek van Saskia Noort aan het lezen).

En aan het einde van deze blogpost gekomen vraag ik me af of ik de titel nog nader moet verklaren. Mwah, ik denk het niet.

Bewaard onder Persoonlijk | Reageer

Tags: , ,

De wereld is ons thuis (en die houden we schoon)

Geplaatst op 26 mei, 2017 

In 2015 leerde ik ze kenen: Dave, Cristina en hun twee kinderen. Contact maken met dit gezin was toen ‘onvermijdelijk’ want als je in Portugal woont, hier op vakantie bent in de Hannebroeck en daar in de bossen zwerfafval opruimt, dan heb je me!

Twee jaar later zijn ze weer terug in Nederland, in de Hannebroeck, dus ik daar woensdagochtend ook naar toe voor een hartelijk weerzien en een gezellig schoonmaakrondje door het bos.

Trash hunting bij de Hannebroeck. Foto door Luna en Armando de Haan RoLo

Ze hebben inmiddels zoveel van de wereld gezien dat niet één plek hun thuis is maar ze de hele wereld als hun thuis zien en dat perspectief verandert alles. Iedereen houdt thuis de boel schoon want laat je thuis de boel vervuilen, dan heb je jezelf daarmee.

Als je de hele wereld ziet als jouw thuis, dan probeer je overal waar je bent de boel schoon te houden want vervuiling heeft schijt aan grenzen. Vervuiling aan de andere kant van de wereld is net zo goed ons probleem als die blikjes en flesjes die we hier op straat aantreffen. Waar je ook bent: je bent thuis en je thuis houdt je schoon.

Goed om van ze te horen dat het hier in de bossen vergeleken met twee jaar geleden een stuk schoner is. Dit is waar we allemaal naar verlangen en met velen aan werken: de kanteling naar schoon.

Terug op de Hannebroeck krijg ik eindelijk Dave’s boek in handen: Kingdom of Ten. Via Facebook had ik al gezien dat hij een boek had geschreven en ook zelf heeft geïllustreerd maar hier is dan de echte Kingdom of Ten:

Kingdom of Ten door Dave de Haan

Er is ook een fraaie limited editon en daar leg ik ter plaatse snel ‘beslag’ op:

Kingdom of Ten limited edition

Kingdom of Ten is een bijzonder boek voor kinderen. Een meisje dat tijdens de rekenles in haar klas in slaap dommelt, komt terecht in een vreemde wereld van disharmonie:  de wereld van de even en oneven cijfers die voortdurend vechten met elkaar. Ze bedenkt een geweldig plan: een koninklijk bal waar de cijfers met elkaar moeten dansen. Ze maakt koppeltjes: de 2 met de 8, de 3 met de 7 enz. En tijdens de dans gebeurt er iets magisch.

Kingdom of Ten is een boek over liefde en harmonie en hoe dat met een beetje hulp en verbeelding binnen ieders handbereik ligt. Lees het verder zelf zou ik zeggen, je kunt Kingdom of Ten bestellen via Lulu.

In de tuin komt een gitaar op tafel. Of ik wat wil laten horen. Thuis speel ik elektrisch met een enorme bak distortion erop maar ik waag me aan een akoestische versie van één van de beste metal riffs ever: March of the S.O.D.

Hoe dat klonk? Dat weten ze alleen op de Hannebroeck…. Het was hoe dan ook een passend slot van een heerlijke ochtend.

Bewaard onder Boeken, Persoonlijk | 2 Comments

Tags: , ,

Ontmoeten doe je in de Huiskamer

Geplaatst op 29 juni, 2016 

Begin dit jaar had ik ook zo’n periode, eentje die me steeds weer doet denken aan zo’n geleide meditatie die ik eens heb uitgeprobeerd.

De Huiskamer (1)

Wat doet die foto hier? Lees verder…

Dat je visualiseert dat je langs het strand loopt, het is vloed en alles wat je nodig hebt is er voor je: de vloed van overvloed. Je voelt je heerlijk, rijk en helemaal verbonden met het leven. Maar dan…. Het wordt eb en alles waar je van genoot lijkt ineens weg te trekken.

Waar net nog water was, zie je nu op het strand van alles en nog wat liggen, dingen die eerst door het water aan je oog waren onttrokken. Wat je ziet is niet bepaald hiep hiep hosanna maar precies datgene wat je het liefst wegstopt, negeert of ontkent, aspecten van jezelf die je nu mag zien, accepteren en integreren. Volgens de geleerden is zoiets helend maar zo voelt het absoluut niet: weg met dat vervloekte eb en laat komen die vloed!

Begin dit jaar had ik dus ook zo’n periode die meestal, net zoals in de meditatie, volgt op een periode van drukte waarin van alles en nog wat gebeurt. Ontmoetingen, samenwerking en wijkinitiatieven die weer leiden tot inspirerende verhalen daarover zie op hun beurt weer nieuwe ontmoetingen, samenwerking en wijkinitiatieven doen ontsteken.

Maar dan wordt het eb en lijkt al dat moois ineens verdwenen. Afspraken gaan om tal van redenen ineens niet door,  e-mails worden niet meer beantwoord of worden helemaal verkeerd begrepen en wijkinitiatieven zitten ineens vast of snakken naar een nieuwe richting die nog verborgen is in een dikke mist.

En dat is nog niet het ergste maar dan ga je twijfelen aan jezelf: misschien heb ik iets verkeerd gedaan, misschien moet ik harder werken, of misschien toch overal mee stoppen en iets heel anders gaan doen maar wat dan?

Ik herken dit soort perioden inmiddels wel want ze doen zich regelmatig voor, net zoals eb en vloed elkaar voortdurend afwisselen en de natuur niet permanent in de zomerstand verkeert maar ook herfst, winter en lente kent.

Een remedie of shortcut om zo’n periode even versneld door te spoelen ken ik niet, is er ook niet. Op dit moment heb ik hier zelfs extreem veel vrede mee want live, terwijl ik dit blog, zit ik in ‘de Huiskamer’ op Zuiderhout in mijn wijk Oosterheide.

De Huiskamer (2)

Live bloggen in de Huiskamer

Om mij heen bijzonder goed gezelschap. Leo de Jager die ook blogt maar geen laptop bij zich heeft om even een blogje te tikken maar ondertussen wel geweldige foto’s maakt. Walther Ligtvoet die sinds een half jaar blogt en zichzelf daarmee als een raket gelanceerd heeft als blogger van verhalen, gedichten en podcasts. Oosterheide promotor Eugene Springer die vast nog wel eens t-shirts gaat verkopen met het opschrift ‘Oosterheide rocks’.  En Annemiek Eggermont die ook een blog heeft maar hier heel authentiek lekker met een schetsblok zit in plaats van een laptop.

De ‘Huiskamer’ dus, de plek om even te zijn als je gezelschap nodig hebt, bijvoorbeeld omdat het leven aanvoelt als eb. De plek om even niks te hoeven van jezelf of van een ander, een gezellige plek ook, precies de plek die we in Oosterheide nog niet hadden en nu al niet meer kunnen missen.

Deze blog gaat niet over meditaties, eb en vloed, ups en downs of vallen en opstaan. Deze blog gaat over het wezenlijke belang van ontmoetingsplaatsen in de wijk, plekken waar mensen elkaar toevallig of met opzet kunnen ontmoeten.

Zonder ontmoetingen wordt ons lijf ziek, zonder ontmoetingsplekken wordt onze wijk ziek. Ontmoetingen hebben enorme helende power en voor heling is een plek nodig: een ontmoetingsplek.

De andere blogjes die vanochtend in de Huiskamer zijn ontstaan lees je hier:

Een impressie van ‘de Huiskamer’ waar dit allemaal is ontstaan vind je op het wijkblog Oosterheide: Zuiderhout is een gezellige huiskamer rijker

Bewaard onder Persoonlijk | 6 Comments

Tags: , , , , , , , , ,

Kwetsbaar dagje

Geplaatst op 3 juni, 2016 

We hadden afgesproken in Dordrecht, Huub vanuit Rotterdam en ik vanuit Oosterhout. Ik had er echt zin in want het was alweer even geleden dat we elkaar hadden gezien.

Met nog een half uurtje voordat mijn bus naar Breda zou vertrekken had ik tijd over om in de nieuwe Huiskamer die mijn wijk rijk is koffie te drinken en een broodje te eten.

Gezellig, zoiets maakt een afspraak extra leuk, overal lekker de tijd voor nemen.

Op het station in Breda kak. Ik kon nog wel naar Dordrecht maar Huub kon niet weg uit Rotterdam omdat de politie daar de hele boel had ontruimd en alle treinverkeer stilgelegd. Een verwarde man en dreiging van een explosief was genoeg om een heleboel afspraken zoals die tussen Huub en mij naar de sodeju te helpen. Later bleek dat er helemaal geen explosief was maar toen was ik alweer op weg naar huis.

Iemand in verwarring die wat roept en de hele dag anders.

Terug thuis miste ik iets: mijn mooie siergrassen. Op de plek waar ’s morgens nog twee mooie bossen siergras stonden waren nu slechts gemillimeterde stompjes te zien. Kapot gemaaid tijdens een grootscheepse aanval-op-het-groen-actie waarbij stoepen machinaal zijn geborsteld.

Die siergrassen heb ik vorig jaar samen met mijn dochter geplant. Twee halve stoeptegels uit de stoep gehaald en siergrassen ervoor in de plaats. Gewoon omdat ik het leuk en belangrijk vind om mijn woonomgeving mooier te maken. Met alle winkels, verkeer en drukte is dat al lastig genoeg maar met eenvoudige middelen kun je toch wat voor elkaar krijgen. Zelf je straat een klein beetje mooier maken kan ertoe bijdragen dat mensen er minder snel zwerfafval op straat gooien of dat ze bijvoorbeeld hun hond niet zo snel op de stoep laten poepen. Zo komt van het een het ander.

Net toen we vorig met deze siergrassen bezig waren kwam één van de wethouders voorbij gelopen. Ik vertelde hem precies wat we aan het doen waren. Zegt ie: dat zouden meer mensen moeten doen.

Maar goed, de siergrassen zijn kapot gemaaid en dat kwam harder dan waar ik op was voorbereid. De restanten van het gras lagen op straat waar ze later door een veegmachine zijn opgezogen. Dat gras groeit wel weer aan maar toch…

Ik had aan die grassen zorg besteed, had er een verhaal over hoe de straat een beetje mooier maken voor verandering kan zorgen. En dan het idee dat wat voor mij mooi maken is, zorg dragen voor de plek waar ik woon, voor een ander iets is dat vernietigd moet worden. Ik vond die kloof best groot vanmiddag.

Maar zo kwetsbaar is het allemaal. Er is niet veel voor nodig om een mooie afspraak kapot te verwarren of om mooi groen kapot te maaien. Andersom is ook waar: er is niet veel voor nodig om een nieuwe afspraak te maken of om gras weer te laten groeien.

Mooi weekend allemaal.

Bewaard onder Persoonlijk | 2 Comments

Tags: , , , ,

Afdalen in de ziel van de wijk

Geplaatst op 23 december, 2014 

Sinds de zomer van 2013 droom ik ervan dat mensen weer eigenaarschap ervaren en uitoefenen over hun eigen wijk. Zo aan het eind van 2014 is een mooi moment om de balans op te maken: hoeveel mensen heb ik ertoe kunnen bewegen om in woord en daad uit te dragen de wijk is van ons?

Dat werd een ingewikkelde berekening. Optellen met wie ik allemaal contact heb gehad afgelopen jaar, daarvan aftrekken alle contacten die niet over wijkeigenaarschap gingen en vermenigvuldigen met alle mensen met wie deze mensen weer contact hadden over wijkeigenaarschap. En die uitkomst weer delen door een correctiefactor.

De uitkomst was… 1

Ja, 1. Alleen ikzelf en zelfs daarvan ben ik nog niet zeker.

Dromen over wijkeigenaarschap is prachtig maar de regisseur heeft er met een vreemd gevoel voor humor een aparte draai aan gegeven. Sinds ik die droom heb, verandert deze mij, loop ik tegen allerlei situaties en gebeurtenissen aan die mij leren en transformeren om eigenaarschap te ervaren en uit te oefenen over mijn wijk. En dat gebeurt zowel in de breedte als in de diepte. Het is een beetje als langzaam steeds verder afdalen in de ziel van mijn eigen wijk.

En dan is de vraag natuurlijk of ik het anderen kan aanraden.

Meestal wel.
Als ik denk: ik kan me geen leven meer voorstellen zonder deze wijk.

Niet altijd.
Als ik denk: had ik deze wijk maar nooit ontmoet.

Anderen willen veranderen is een no-go-area. En al zou ik willen: ik ben niet bij machte een ander aan te zetten tot wijkeigenaarschap. Ik vind alle verschillende kanten ervan zelf soms al lastig genoeg want dat afdalen in de ziel van de wijk is op z’n tijd ook flink verdwalen.

Credits: deze blogpost heb ik te danken aan enkele goede vragen die blogvriend Michael Minneboo me hierover stelde. Dat is vriendschap: elkaar goede vragen stellen.

Lees ook: Het nadeel van wijkeigenaarschap

Bewaard onder Persoonlijk | Reageer

Tags: , , , , ,

Reptielenbrein: pak aan!

Geplaatst op 31 maart, 2014 

Iets maken of doen waarvan het reptielenbrein zegt: wat een bagger zeg! En het dan gewoon toch doen. Of zoals Edwin Mijnsbergen zegt: eerst publiceren en dan pas nadenken.

En dus, geïnspireerd door blogvrienden die prachtige video’s maken zoals Michael Minneboo, Petra Maartense en Huub Koch, maakte ik ‘my first video’:

Teveel tekst. Klopt.
Tekst gaat te snel. Klopt
Onscherp beeld. Klopt
Dit had ik nooit mogen publiceren. Klopt niet.

De kracht van inspirerende blogvrienden – het reptielenbrein: 1 – 0

En als je reptielenbrein nou zegt: Oosterhout samen voor de BIJ, wat een bagger zeg! Niet naar luisteren, gewoon komen op 2 april.

Bewaard onder Persoonlijk | 12 Comments

Tags: , , , , ,

Volgende pagina →