Hack een caravan

Geplaatst op 26 december, 2013 

Plaats: Middelburg
Iets nauwkeuriger: Seventy Seven
Datum: 23 december 2013
Tijd:  zal zo rond half zes ’s avonds zijn geweest
Wie: @emijnsbergen, @wkiezenberg, @langejanne en @peterdekock
Wat: operatie hack een caravan

Midden op de Markt staat een flinke ijsbaan en aan de kant waar de horeca zit is de hele boel overdekt: één grote partytent. Binnen in deze tent branden hier en daar gezellig vuurtjes, houden hete lucht kanonnen de boel een beetje op temperatuur,  zijn gezellig zit- en lighoekjes ingericht compleet met fauteuils en bankstellen met voor wie het koud heeft warme dekentjes en…..in het hoekje bij Seventy Seven staat een caravan. Voor de caravan staan houten kratten vol met LP’s en er staat ook een platenspeler, een versterker en een flinke luidsprekerbox. Wie dat wil kan er zelf een plaatje draaien.

Dus dat willen wij wel. Probleem is dat de naald van de platenspeler is verdwenen. En terwijl @emijnsbergen, @wkiezenberg en @peterdekock zitten te bedenken hoe ze aan een naald kunnen komen, pakt @langejanne z’n laptop en loopt naar de caravan. @peterdekock er achteraan. Eerst maar eens uitzoeken hoe aan stroom te komen.  @langejanne vindt in de caravan een kabelhaspeltje en @peterdekock prutst met wat snoertjes. @langejanne draait aan wat knoppen en…… Mariah Carey door de tent met ‘All I want for Christmas  is You’.

Meteen iemand van Seventy Seven erop af: ‘Geen Slayer‘. Op dat idee waren we nog niet eens gekomen maar nu wel. Bedankt voor de tip 🙂 Een laptop met wifi en een eenvoudige maar doeltreffende audio set biedt mogelijkheden. Wat te denken van vijf Euro voor een verzoeknummer en de opbrengst naar Serious Request? Zover komt het helaas niet want @langejanne wordt gesommeerd te stoppen. Heel erg jammer.

Toch is dit Middelburg op z’n best want terwijl heel Nederland op kerstavond is uitgestorven is het hier de drukste, gekste en gezelligste avond van het jaar. Ik was er een dag eerder maar ik heb genoeg gezien om me er een levendig beeld van te vormen…

Bewaard onder Verhaaltjes | Reageer

Tags: , , ,

Nu hoor jij er ook bij

Geplaatst op 30 augustus, 2013 

Bij de Griek wil ik die schotel met veel tzatziki.

Oh maar wacht even… ik heb vanavond nog een verjaardagsfeest. Met een aura vol knoflook naar een feestje lijkt me geen passende combinatie.

Rekening houden met anderen, dat kun je ook teveel doen en ik bestel alsnog die schotel. Alles wat op mijn bord ligt eerst even flink door de tzatziki laten zwemmen en dan pas opeten. Het is mijn vakantie en het is mijn adem. Soms hoor ik die echo van lang geleden nog, dat ‘Wat zullen de buren wel niet denken’ gelul.

Een gave hoor, rekening houden met anderen, maar je kunt jezelf er ook helemaal mee uit balans krijgen door jezelf tekort te doen. Dan zit je in code oranje. En als rekening houden met anderen voortkomt uit aardig gevonden willen worden, is het code diep rood.

Dus ik naar dat feest met een knoflookaura. Niemand zegt er wat van. Wist ik wel. Er is een vriendengroep die al tientallen jaren met elkaar bevriend zijn, al vanaf de middelbare school en sommige vrienden kennen elkaar al vanaf de basisschool. Ze zijn allemaal van ver naar Vaals gekomen, eentje zelfs helemaal uit Vlissingen.

Dan is vriendschap niet iets vanzelfsprekends maar iets om even stil van te worden. Als je ergens middenin zit  heb je vaak niet in de gaten hoe bijzonder het is. Net zoiets als met gezondheid. Als je gezond bent sta je er amper bij stil maar zodra iets onschuldigs als een griepje toeslaat….

Ik ga op tijd weer weg want vandaag is mijn laatste avond in Vaals en ik wil graag hier en daar nog afscheid nemen van wat mensen. Als ik afscheid neem van de jarige bedank ik hem voor de bijzondere vriendschappen waar ik die avond getuige van mocht zijn. Zegt ie: ‘Nu hoor jij er ook bij‘.

Ik smelt.

Bewaard onder Persoonlijk | Reageer

Tags: , , ,

Over #BCM13: de kwaliteit van klein

Geplaatst op 26 augustus, 2013 

Na mijn eerste bezoek aan Edwin Mijnsbergen twee jaar geleden en het tweede bezoek vorig jaar samen met Michael Minneboo, ontstond het begrip bloggersconferentie Middelburg. Afgelopen vrijdag was editie #BCM13 aan de beurt. Beter weer konden we niet hebben. Het was zomers en alleen om die reden al een dag met een hoog vakantiegevoel gehalte.

In de trein op weg naar Middelburg lukt het me maar niet het kopje koffie aan de man te brengen dat ik onverwachts over heb. Een mevrouw die ik aanspreek of zij misschien interesse heeft neemt niet eens de moeite om oogcontact te maken en loopt door alsof ik niet besta. Misschien spreek ik wel Chinees en verstaat ze me niet, dat kan natuurlijk. Volgende keer toch maar eens Zeeuws leren.

Vanuit Roosendaal rijden elk uur twee treinen tot in Vlissingen. Volgens de NS zijn dat intercity’s maar ik noem het stoptreinen, ze stoppen namelijk op alle stations. Ook station Kruiningen – Yerseke doen we aan. Ik heb er vroeger menig somber verblijf ondergaan. Een vrolijke boel is het er nog steeds niet en die gore frietlucht van een tegenoverliggende fabriek blijft me gelukkig bespaard omdat de ramen in de trein niet open kunnen. Wat wel veranderd is, is dat de bussen naar het veerpont Kruiningen – Perkpolder niet meer rijden. Ik mis het niet.

In Middelburg lopen Michael en ik vanaf het station naar de Grote Markt waar we Seventy-Seven opzoeken, de stamhut van Edwin Mijnsbergen. Als we net aan de koffie en de thee zitten komt Edwin ook. Met de herinneringen aan #BCM12 nog vers in het geheugen is het net alsof een heel jaar in slechts een week tijd is verstreken.

We doen eerst een blogrondje, dat wat ons in eerste instantie samen heeft gebracht. Michael schrijft, blogt, interviewt en publiceert zoveel dat hij gewoon de  stripjournalist van Nederland is. Bij strips denk ik in eerste instantie aan Michael en pas daarna aan de strips die ik vroeger las zoals Asterix & Obelix. Edwin vertelt over allerlei nieuwe projecten waar hij dankzij het bloggen en prachtige initiatieven als Middelburg Dronk , een online encyclopedie over de geschiedenis van drinken en uitgaan in Middelburg, toen en nu, in is gerold. De namen van enkele zeer gerenommeerde bedrijven en organisaties in combinatie met de rechtdoorzee aanpak van Edwin, doen verlangen naar een nieuw bezoek volgend jaar.

Als ik vertel gaat het al snel over dingen die ik heb meegemaakt en een pittig verhaal over heb, maar waar ik niet over blog. Waarom niet? Ik weet dat niet precies, misschien omdat ik het idee heb dat sommige dingen niet op mijn blog passen. Ik word aangemoedigd en aangespoord juist wel over die dingen te bloggen. Eerst publiceren en dan pas nadenken herhaalt Edwin zijn woorden van vorig jaar nog eens.

Edwin trakteert ons op een heerlijke lunch. Hij neemt ons mee naar de Kloverniersdoelen waar we in een prachtige binnentuin zitten. Als ik niet zou weten waar ik was en iemand zou me zeggen dat ik op een mooie wijnboerderij in Zuid-Frankrijk zat, zou ik het meteen geloven.

Na de lunch maken we een wandeling. Edwin leidt ons over de bolwerken die Middelburg omgeven. Het is de plaats en het moment voor de première van mijn gedicht dat je zowel snelseks-gedicht als snel-seksgedicht kunt noemen (voor wie nieuwsgierig is naar dit gedicht: voor een tientje stuur ik het je toe). We passeren een hekje. Het verhaal gaat dat er wel eens mensen overheen hangen om seks te hebben. Het hekje is niet bijzonder, het uitzicht wel. Het verhaal ook.

Onderweg passeren we ook de prachtige plek waar vroeger miniatuur Walcheren  stond en wat is verplaatst naar een veel minder mooie locatie buiten de stad. En ook een lelijke bouwput middenin de stad komt voorbij. De lelijke betonnen bak staat vol water en er is weinig fantasie of creativiteit voor nodig om voor deze plek een beter lot te verzinnen. Een paar dikke slangen die het water in de bak doen borrelen moeten voorkomen dat hier een muggenplaag ontstaat. De bouwput is er al jaren zonder dat er iets gebeurt. Ook dat is Middelburg.

Terug bij de stamhut hebben we nog een uurtje voor drankjes en verhalen. Omdat Michael een flink stuk treinen voor de boeg heeft, nemen we op tijd afscheid van Edwin en van zijn mooie stad en zijn verhalen.

Michael en ik stappen weer in de intercity stoptrein en een uur later kan ik er in Roosendaal uit om over te stappen. Ik heb nog geen zin om naar huis te gaan en besluit naar de Oude Markt te lopen en daar op een terras nog even stil te zitten bij  vandaag.

In vind het heerlijk om van mezelf minder van alles en nog wat te moeten. Die innerlijke slavendrijver doet het na al die jaren eindelijk wat rustiger aan. Maar wat nog fijner is, is dat vrienden je welgemeend aanmoedigen om iets te gaan doen waarvan je denkt: het klinkt zo logisch dit te gaan doen, waarom het heb ik er zelf niet aan gedacht? Dan zijn vrienden echte vrienden. Hun aansporing heb ik veel liever dan die van mijn slavendrijver.

Lees over #BCM13 ook:

Aan de blogpost van Edwin heb ik de titel voor de mijne ontleend: de kwaliteit van klein.

Over #BCM12 en #BCM11 lees je in:

Is BCM nou een conferentie of een conventie? Het is als grap geboren en ik heb gemerkt dat ik beide begrippen door elkaar gebruik. Conferentie is het meest passende woord maar  ook dat dekt de lading voor geen meter. Het gaat voor 100% over vriendschap.

Bewaard onder Persoonlijk | 3 Comments

Tags: , , , ,

De buren en hun verhaal

Geplaatst op 1 augustus, 2013 

Als ik wakker word zie ik een nieuwe tent naast de mijne staan. Twee sportieve fietsen verraden dat het een fietsvakantie betreft. Ze reizen in luxe: extra tentje voor alle bagage en ze hebben zelfs twee stoeltjes bij zich. Een vriend en ik waren samen ook eens op fietsvakantie in de Ardèche en hoewel het al heel lang geleden is, weet ik nog heel zeker dat een tentje voor de bagage en klapstoeltjes echt het eerste zou zijn dat ik thuis zou laten in plaats van het in de bergen omhoog sleuren.

De man heb ik ’s nachts wel gehoord. Snurken natuurlijk. En de vrouw zie ik bezig met koffie zetten. Ze lijkt me aardig en  bevestigt dat door koffie aan te bieden.

De volgende dag hoor ik hoe ze al vroeg hun tent afbreken. Als ik even later zelf ook opsta, zie ik dat de tent inderdaad weg is. De man ook maar de vrouw zit nog wat te lezen aan een tafeltje. Er staat nog één fiets. De twee klapstoeltjes staan er ook nog. We wensen elkaar een mooie dag toe en ik vertrek voor een afspraak in Aken. Ik reken erop de man nog in Vaals te zien, hij zal wel brood zijn halen of zoiets.

Als ik ’s avonds terugkom is de scene op de camping nog hetzelfde als ’s morgens. Dat wil zeggen: de vrouw is nog steeds alleen maar ze ligt nu in haar slaapzak op het gras te slapen. Aan haar bagage te zien heeft zij geen tent bij zich. Als ze wakker wordt vraag ik haar voorzichtig of ze zo laat nog gaat vertrekken. Ze antwoord dat ze nog twee nachtjes blijft.

De volgende ochtend ligt ze nog steeds op het gras, zonder tent. Zou ze dit uit vrije wil doen? Waarom is haar reisgenoot ervandoor met de tent? Hebben ze ruzie gehad? Is ze gedumpt? Relaties komen en gaan net zoals buren op een trekkersveldje maar je partner dumpen op een camping en er zelf met de tent vandoor gaan dat doe je niet.

Als ik ’s avonds terug naar de camping loop verzin ik onderweg woorden om haar voorzichtig te vragen naar haar situatie. ‘Ik wil me nergens mee bemoeien hoor maar….’ is de stomst mogelijke optie en valt als eerste af. Nee, een gemeend ‘Hoe is het met je…?’ en het dan aan haar overlaten waar ze mee komt lijkt me veel passender.

Terug op de camping kan ik alle opties laten vallen want ze is weg. Het heeft die dag wat geregend.  Jammer, we hadden zo leuk dramadriehoekje kunnen spelen. Zij in de rol van slachtoffer in ik in de rol van helper en er dan een wedstrijdje van maken wie als eerste overschakelt naar de rol van aanklager. Ik had kunnen winnen.

Of misschien voelde ze al aankomen dat ik haar zou vragen naar haar situatie en is ze op de vlucht gegaan voor een gesprek. Die strategie ken ik wel, mijn vader zou hem bedacht kunnen hebben

De twee stoeltjes heeft ze achtergelaten.  Die hadden ze sowieso niet mee moeten nemen, wie weet is de ruzie daarover begonnen. Dus neem van mij aan: ga je met de fiets op vakantie, laat stoeltjes thuis.

Aan de andere kant van mijn tent heb ik als buren twee jonge mensen uit België. Op een stokoude tandem zijn ze op reis naar Keulen en van daaruit willen ze naar Koblenz. Drie versnellingen hebben ze. Nee, geen dertig maar drie. En ze hebben geen stoeltjes bij zich. Die twee gaan het wel redden samen.

En dan de nieuwe buurman die op zaterdagmiddag ineens naast me staat. Komt helemaal uit Vlissingen naar Vaals voor een verjaardagsfeest van een goede vriend. Dat moet wel een heel bijzondere vriendschap zijn. Van alle relaties is vriendschap de meest duurzame zal hij er later over zeggen.

Ik ben nauwelijks op de camping, eigenlijk alleen om te slapen en zo af en toe een douche. Ik zie wel bijna elke dag buren komen en buren gaan maar ben te weinig op de camping om echt in contact te komen met de buren en hun verhaal.

Met bovenstaande alinea wilde ik deze blogpost beginnen maar ik heb me bedacht. Ook al ben ik weinig op de camping, aan verhalen geen gebrek.

Bewaard onder Persoonlijk, Verhaaltjes | 8 Comments

Tags: , , , ,

De mooiste van alle relaties: vriendschap

Geplaatst op 18 juni, 2013 

Zo onderschat, zo ondergewaardeerd, zo ten onrechte in de schaduw gesteld van relaties tussen ouder en kind en tussen partners in een liefdesrelatie: vriendschap.

Afgaande op de berichten op Twitter hebben maar weinig Nederlanders deze Vlaamse  film gezien afgelopen vrijdag: Hasta la vista

Deze prachtige, grappige en ontroerende film gaat maar over één ding en dat is niet iemands beperkingen en dat is ook niet passie, avontuur of doorzettingsvermogen maar dat is vriendschap, dat wat maakt dat je samen in staat bent tot het ondenkbare en dat je terwijl je daarmee bezig bent, je samen lekker plezier maakt en ook ruzie, dat wat maakt dat je werkelijk leeft.

Bewaard onder Films | Reageer

Tags:

Vrienden verliezen

Geplaatst op 13 mei, 2013 

Er zijn verschillende manieren om vrienden te verliezen. Ze verhuizen, ze gaan trouwen of ze gaan dood om maar een paar voorbeelden te noemen. Niet echt leuk maar als vrienden verhuizen, trouwen of dood gaan, weet je wel vrij snel waar je aan toe bent als ex-vriend.

Venijniger wordt het als vrienden besluiten iets met coaching te gaan doen. Ze volgen een opleiding, leren coachingsvragen stellen en gaan mensen helpen. Niks aan de hand tot je merkt dat ze geen vriend meer zijn maar coach. Dat je niet meer gewoon met ze kunt praten over gebeurtenissen die je werkelijk bij de strot grijpen, dat je merkt dat je alleen over successen kunt praten als je geen zin hebt in coachingsvragen en dat als je geen succesverhalen hebt,  je beter je mond kunt  houden.

Ik ben ze kwijt.

Bewaard onder Persoonlijk | 7 Comments

Tags:

Diepgang is ook niet alles

Geplaatst op 9 april, 2013 

Ik hou van een gesprek met diepgang, dat het ook echt ergens over gaat en dat je tot nieuwe inzichten komt.

Vrijdag was ik op stap met een oude vriend. Het gesprek ging ook ergens over, soms dan want het grootste gedeelte van de tijd ging het helemaal nergens over.

Zo’n gesprek dat je buikpijn krijgt van het lachen vanwege een liedje van een paar stoute rockvrouwen die een beetje kunnen rijmen en als creatief hoogtepunt bedenken ‘The Masses are Asses‘. En dat je elkaar er elk half uur aan herinnert: the masses are asses. En dan weer buikpijn krijgt van het lachen. En dat een hele avond lang.

Het was onvergetelijk. En helend, dat kan ik je vertellen. God, wat was ik daaraan toe. Bedankt vriend.

Ik zou diezelfde stoute rockvrouwen tekort doen als ik niet zou zeggen dat ze ook een klassieker hebben gemaakt: ‘Pretend we’re dead’. De eerste zin heeft eeuwigheidswaarde: ‘What’s up with what’s going down’

Bewaard onder Muziek, Persoonlijk | Reageer

Tags:

Pak een stoel

Geplaatst op 12 maart, 2013 

Anderhalve week geleden in Amsterdam aan de koffie met Michael Minneboo en afgelopen vrijdag in Rotterdam met Huub Koch.

Op de tafel lag vrijdag een oud exemplaar van Ode magazine. ‘De kunst van volharding‘ stond er met grote letters op de cover. Dat moet een ode zijn aan de bloggers.

Zonder kunstenaars geen kunst. Zonder vrienden geen vriendschap. Ik bof maar.

Spirit Rotterdam

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Bewaard onder Fotobloggen | 3 Comments

Tags: , , ,

← Vorige pagina — Volgende pagina →