Nu hoor jij er ook bij

Geplaatst op 30 augustus, 2013 

Bij de Griek wil ik die schotel met veel tzatziki.

Oh maar wacht even… ik heb vanavond nog een verjaardagsfeest. Met een aura vol knoflook naar een feestje lijkt me geen passende combinatie.

Rekening houden met anderen, dat kun je ook teveel doen en ik bestel alsnog die schotel. Alles wat op mijn bord ligt eerst even flink door de tzatziki laten zwemmen en dan pas opeten. Het is mijn vakantie en het is mijn adem. Soms hoor ik die echo van lang geleden nog, dat ‘Wat zullen de buren wel niet denken’ gelul.

Een gave hoor, rekening houden met anderen, maar je kunt jezelf er ook helemaal mee uit balans krijgen door jezelf tekort te doen. Dan zit je in code oranje. En als rekening houden met anderen voortkomt uit aardig gevonden willen worden, is het code diep rood.

Dus ik naar dat feest met een knoflookaura. Niemand zegt er wat van. Wist ik wel. Er is een vriendengroep die al tientallen jaren met elkaar bevriend zijn, al vanaf de middelbare school en sommige vrienden kennen elkaar al vanaf de basisschool. Ze zijn allemaal van ver naar Vaals gekomen, eentje zelfs helemaal uit Vlissingen.

Dan is vriendschap niet iets vanzelfsprekends maar iets om even stil van te worden. Als je ergens middenin zit  heb je vaak niet in de gaten hoe bijzonder het is. Net zoiets als met gezondheid. Als je gezond bent sta je er amper bij stil maar zodra iets onschuldigs als een griepje toeslaat….

Ik ga op tijd weer weg want vandaag is mijn laatste avond in Vaals en ik wil graag hier en daar nog afscheid nemen van wat mensen. Als ik afscheid neem van de jarige bedank ik hem voor de bijzondere vriendschappen waar ik die avond getuige van mocht zijn. Zegt ie: ‘Nu hoor jij er ook bij‘.

Ik smelt.

Bewaard onder Persoonlijk | Reageer

Tags: , , ,

Terrasverhalen

Geplaatst op 28 augustus, 2013 

Terras 1
Ik had met R en K afgesproken waar we elkaar vorig jaar voor het eerst hadden ontmoet. Twee enthousiaste motorrijders en vertellers van mooie motorverhalen. Ik was blij met het plan om samen een tocht door de Ardennen te maken in te ruilen voor een terrasafspraak. Veel meer tijd op te kletsen. De eerste woorden voelden wat stroef, alsof ik even opnieuw moest herinneren waarom het onverwachte contact vorig jaar zo leuk was geweest. En toen besloot de barman zijn tent te sluiten….. we waren inmiddels vier uur verder. Tijd kan rare dingen met je doen. De laatste vier uur duurden met zo lang als de eerste minuten. Tot volgend jaar R en K.

Terras 2
Ze komen uit Friesland. Hoe ik dat weet? Omdat ze een auto met vierwielaandrijving fjouwer x fjouwer noemen.

Drie ervan zijn actief op Facebook. Hoe ik dat weet? Omdat ze tijdens het eten drie smartphones op tafel hebben liggen en bespreken wie er wat en wanneer en waarom iets op Facebook heeft gezegd.

Ze houden van hele goede pizza. Hoe ik dat weet? Omdat ze net als ik bij de beste pizzeria van Vaals en wijde omgeving eten: Bellissima van die twee mooie mensen Sjaak en Thea.

Terras 3
Het meisje achter de bar laat me op een groot scherm zien wat de buienradar te vertellen heeft. Het is dan al rond middernacht. Ik zie een langgerekte vlek met kleuren die heel vervelend weer voorspellen. Over een uurtje trekken die kleurtjes over Vaals heen. Een goed excuus om lekker te blijven zitten waar ik zit. Een sportieve ligfietser komt naast me zitten. Hij komt uit Hoogeveen maar zou volgend jaar best wel eens in Vaals kunnen wonen. Hij heeft in de zorg gewerkt en is ook predikant. Zijn dochter is op reis en hangt ergens in Mongolië uit. Ze willen samen nog een wereldreis maken. Wat hij in Vaals gaat doen? Dat weet hij nog niet maar hij is duidelijk het type dat zich altijd en overal redt. Wel wat chaotisch want hij is zijn portemonnee al kwijt geraakt en terwijl hij met mij zit te kletsen vergeet hij een afspraak waar hij later door middel van een telefoontje aan wordt herinnerd. Deze man is zo avontuurlijk en gepassioneerd dat ie door een slechte psycholoog het etiket ADHD opgeplakt zou krijgen. Volgens mij woont hij  volgend jaar helemaal niet in Vaals maar wordt hij door Aboriginals ingewijd in de geheimen van het boomerang gooien of door Bosjesmannen in het versieren van peniskokers. Wat een mooie kerel is dit zeg. Het ga je goed broeder.

Terras 4
Het reclamebord staat al binnen en achter in de overigens prachtige zaak, is het al donker. Vooraan brandt nog wat licht. Ik check bij baas: ja, ze zijn nog open. We praten. Zo te horen gaat het niet zo goed. En dat komt omdat de reconstructie van de Maastrichterlaan nog niet klaar is. Als dat klaar is zal het beter gaan. Dat komt omdat de Gemeente geen vergunning wil geven om aan de overkant van de straat een dancing te openen. Als die vergunning er komt zal het beter gaan. Dat komt omdat er niet meer parkeerplaatsen zijn. Als er meer parkeerplaatsen zijn zal het beter gaan. Dat komt omdat de belastingen te hoog zijn en de verzekeringen te duur. Als de belastingen lager zijn en de verzekeringen goedkoper zal het beter gaan. Deze meneer heeft nodig wat de meneer op het vorige terras misschien wat teveel had: passie en avontuurlijkheid. Je bent toch ondernemer? Ga het ondernemen.

Bewaard onder Verhaaltjes | 5 Comments

Tags:

Over #BCM13: de kwaliteit van klein

Geplaatst op 26 augustus, 2013 

Na mijn eerste bezoek aan Edwin Mijnsbergen twee jaar geleden en het tweede bezoek vorig jaar samen met Michael Minneboo, ontstond het begrip bloggersconferentie Middelburg. Afgelopen vrijdag was editie #BCM13 aan de beurt. Beter weer konden we niet hebben. Het was zomers en alleen om die reden al een dag met een hoog vakantiegevoel gehalte.

In de trein op weg naar Middelburg lukt het me maar niet het kopje koffie aan de man te brengen dat ik onverwachts over heb. Een mevrouw die ik aanspreek of zij misschien interesse heeft neemt niet eens de moeite om oogcontact te maken en loopt door alsof ik niet besta. Misschien spreek ik wel Chinees en verstaat ze me niet, dat kan natuurlijk. Volgende keer toch maar eens Zeeuws leren.

Vanuit Roosendaal rijden elk uur twee treinen tot in Vlissingen. Volgens de NS zijn dat intercity’s maar ik noem het stoptreinen, ze stoppen namelijk op alle stations. Ook station Kruiningen – Yerseke doen we aan. Ik heb er vroeger menig somber verblijf ondergaan. Een vrolijke boel is het er nog steeds niet en die gore frietlucht van een tegenoverliggende fabriek blijft me gelukkig bespaard omdat de ramen in de trein niet open kunnen. Wat wel veranderd is, is dat de bussen naar het veerpont Kruiningen – Perkpolder niet meer rijden. Ik mis het niet.

In Middelburg lopen Michael en ik vanaf het station naar de Grote Markt waar we Seventy-Seven opzoeken, de stamhut van Edwin Mijnsbergen. Als we net aan de koffie en de thee zitten komt Edwin ook. Met de herinneringen aan #BCM12 nog vers in het geheugen is het net alsof een heel jaar in slechts een week tijd is verstreken.

We doen eerst een blogrondje, dat wat ons in eerste instantie samen heeft gebracht. Michael schrijft, blogt, interviewt en publiceert zoveel dat hij gewoon de  stripjournalist van Nederland is. Bij strips denk ik in eerste instantie aan Michael en pas daarna aan de strips die ik vroeger las zoals Asterix & Obelix. Edwin vertelt over allerlei nieuwe projecten waar hij dankzij het bloggen en prachtige initiatieven als Middelburg Dronk , een online encyclopedie over de geschiedenis van drinken en uitgaan in Middelburg, toen en nu, in is gerold. De namen van enkele zeer gerenommeerde bedrijven en organisaties in combinatie met de rechtdoorzee aanpak van Edwin, doen verlangen naar een nieuw bezoek volgend jaar.

Als ik vertel gaat het al snel over dingen die ik heb meegemaakt en een pittig verhaal over heb, maar waar ik niet over blog. Waarom niet? Ik weet dat niet precies, misschien omdat ik het idee heb dat sommige dingen niet op mijn blog passen. Ik word aangemoedigd en aangespoord juist wel over die dingen te bloggen. Eerst publiceren en dan pas nadenken herhaalt Edwin zijn woorden van vorig jaar nog eens.

Edwin trakteert ons op een heerlijke lunch. Hij neemt ons mee naar de Kloverniersdoelen waar we in een prachtige binnentuin zitten. Als ik niet zou weten waar ik was en iemand zou me zeggen dat ik op een mooie wijnboerderij in Zuid-Frankrijk zat, zou ik het meteen geloven.

Na de lunch maken we een wandeling. Edwin leidt ons over de bolwerken die Middelburg omgeven. Het is de plaats en het moment voor de première van mijn gedicht dat je zowel snelseks-gedicht als snel-seksgedicht kunt noemen (voor wie nieuwsgierig is naar dit gedicht: voor een tientje stuur ik het je toe). We passeren een hekje. Het verhaal gaat dat er wel eens mensen overheen hangen om seks te hebben. Het hekje is niet bijzonder, het uitzicht wel. Het verhaal ook.

Onderweg passeren we ook de prachtige plek waar vroeger miniatuur Walcheren  stond en wat is verplaatst naar een veel minder mooie locatie buiten de stad. En ook een lelijke bouwput middenin de stad komt voorbij. De lelijke betonnen bak staat vol water en er is weinig fantasie of creativiteit voor nodig om voor deze plek een beter lot te verzinnen. Een paar dikke slangen die het water in de bak doen borrelen moeten voorkomen dat hier een muggenplaag ontstaat. De bouwput is er al jaren zonder dat er iets gebeurt. Ook dat is Middelburg.

Terug bij de stamhut hebben we nog een uurtje voor drankjes en verhalen. Omdat Michael een flink stuk treinen voor de boeg heeft, nemen we op tijd afscheid van Edwin en van zijn mooie stad en zijn verhalen.

Michael en ik stappen weer in de intercity stoptrein en een uur later kan ik er in Roosendaal uit om over te stappen. Ik heb nog geen zin om naar huis te gaan en besluit naar de Oude Markt te lopen en daar op een terras nog even stil te zitten bij  vandaag.

In vind het heerlijk om van mezelf minder van alles en nog wat te moeten. Die innerlijke slavendrijver doet het na al die jaren eindelijk wat rustiger aan. Maar wat nog fijner is, is dat vrienden je welgemeend aanmoedigen om iets te gaan doen waarvan je denkt: het klinkt zo logisch dit te gaan doen, waarom het heb ik er zelf niet aan gedacht? Dan zijn vrienden echte vrienden. Hun aansporing heb ik veel liever dan die van mijn slavendrijver.

Lees over #BCM13 ook:

Aan de blogpost van Edwin heb ik de titel voor de mijne ontleend: de kwaliteit van klein.

Over #BCM12 en #BCM11 lees je in:

Is BCM nou een conferentie of een conventie? Het is als grap geboren en ik heb gemerkt dat ik beide begrippen door elkaar gebruik. Conferentie is het meest passende woord maar  ook dat dekt de lading voor geen meter. Het gaat voor 100% over vriendschap.

Bewaard onder Persoonlijk | 3 Comments

Tags: , , , ,

Buurtdemocratie

Geplaatst op 22 augustus, 2013 

In Aken lopen we over een gezellig pleintje. Het is rond, ik schat ongeveer 15 meter in diameter, en helemaal omringd door flinke bomen die het plein beschermen tegen de hitte. Rondom staan ook een aantal zitbankjes.

Kijk, dit is nou zo’n prachtig pleintje waar buurtbewoners elke twee weken even een uurtje samen kunnen komen om met elkaar te bespreken hoe het in de buurt gaat, wat er naar wens gaat, wat men graag anders wil en hoe men dat gaat doen.

In elke buurt is wel een pleintje of een andere plek waar buurtbewoners regelmatig de gang van zaken in de buurt kunnen bespreken om ook echt iets te doen om het leven in de buurt nog aangenamer te maken. Samen voor de eigen buurt staan, volgens mij is dat democratie zoals het bedoeld is.

‘En wat ga jij hiermee doen?‘ vraagt hij me. ‘Ik ga erover bloggen‘ zeg ik.

Bewaard onder Mening | Reageer

Tags: ,

#Bloginterview door @marysjabbens

Geplaatst op 21 augustus, 2013 

Vragen, vragen, vragen. Een manier om iets te leren, een manier om iemand te leren kennen, een manier om van een gesprek iets moois te maken, een manier om iemand te coachen, een manier ook om flinke irritatie te triggeren.

In welke categorie vallen de volgende 14 vragen die Mary Sjabbens me onlangs stelde voor haar bloginterview?

Wil jij je even voorstellen?
Nou nee dus, niet op deze manier. Voorstellen betekent voor mij dat we elkaar ontmoeten en een middagje samen verhalen, ervaringen, ideeën, verlangens en dromen uitwisselen. Dat we delen waar we succes hadden en waar we ellendig faalden. En ook waar we bang voor zijn, waar we blij mee zijn, waar we boos over zijn en wat pijn doet. Ik heb vaker de vraag gekregen me in een paar zinnen voor te stellen en ik ben het geworstel ermee zat. Ik worstel ermee omdat voorstellen voor mij een andere betekenis heeft dan voor de meeste andere mensen. Ik wil niet meer met mezelf vechten om me in te passen in een betekenis die een ander ergens aan geeft. Afspreken?

Wat is de reden dat je bent gaan bloggen?
Ik heb wel eens gezegd dat bloggen een daad van liefde is voor jezelf. De reden dat ik ben gaan bloggen is dat ik bijna zes jaar geleden eindelijk genoeg van mezelf hield om iets avontuurlijks te gaan doen en dat is onder andere bloggen geworden. Ik had ook kunnen antwoorden dat ik vroeger graag brieven schreef. Als ik alle brieven in handen kon krijgen die ik ooit had geschreven, dan zouden die een geweldig en overtuigend bewijs leveren van mijn persoonlijke groei. Maar dat doet een blog ook: je eraan herinneren dat je na het posten van een nieuwe blog alweer een stapje verder bent in je ontwikkeling, dat je de dingen anders ziet en ervaart. Bloggen is jezelf eraan herinneren dat je constant in beweging bent.  En dat vind ik een daad van liefde.

Hoe lang blog jij al?
Sinds december 2007. Dus over een paar maandjes alweer zes jaar.

Hoe vaak blog jij?
Op mijn eigen blog 3 tot 4x per week. Dit aantal voelt precies goed. Bij meer ga ik mezelf forceren en bij minder word ik lui.

Heb jij vaste tijden waarop jij je blogs schrijft?
Meestal ’s avonds maar dat is puur vanuit praktische overwegingen omdat al het werk dan is gedaan en er rust in huis is. Maar als ik een dag alleen thuis ben merk ik dat ik net zo gemakkelijk overdag schrijf. Het maakt me dus eigenlijk niet uit. Als ik elke dag kon uitslapen zou ik ‘s avonds heel laat schrijven als het donker is en iedereen slaapt. Tijdens motorvakantie heb ik altijd een schriftje bij om een soort van dagboekje bij te houden. Veel daarvan wordt later een Blog. Eigenlijk blog ik dan in een schriftje en dat kan ik de hele dag door doen.

Heb jij altijd een thema of idee waarover je wilt bloggen of komt dat pas als je er voor gaat zitten?
Als ik ga zitten voor een thema komt het juist niet. Dat probeer ik wel eens maar dan eindig ik meestal in frustratie, dat werkt dus niet voor mij. De onderwerpen komen met het ervaren. Dat kan zijn iets wat ik beleef of wat ik zie of hoor of lees. Dan rijgen zich in mij ineens een paar zinnen aaneen en dan weet ik: blogpost.

Blog jij over alles?
Dingen waar de kranten ’s morgens mee vol staan en de journaals ’s avonds nog een schepje bovenop doen, daar doe ik zo goed als niks mee. Als er een thermometer bestond waarmee je kon meten hoe je in het leven staat en je kon dan meten voordat je een krant leest of voordat je naar het journaal kijkt en je kon na het lezen of kijken nog een keer meten, dan was meteen duidelijk waarom ik over die onderwerpen niet blog. Ook dat is trouwens een daad van liefde.

Hoe zou jij jouw blogs omschrijven?
Ik heb toevallig tijdens motorvakantie een stukje geschreven over het duiden van blogs. Ik vind dat je als kunstenaar, en bloggers zijn kunstenaars, je eigen werk niet moet willen duiden. Als ik naar een kunstwerk kijk, bijvoorbeeld een modern schilderij, dan wil ik kijken en zelf ervaren wat het met me doet. Resoneert het niet, dan is het niet voor mij bestemd en loop ik verder. Resoneert het wel, dan wil ik ontdekken wat het bij me oproept aan gedachten en verhalen en ook hoe het me emotioneel raakt. Als de kunstenaar me op datzelfde moment zou vertellen wat zijn verhaal erover is, dan gaat mijn denkgeest met zijn verhaal aan de haal en is er minder of geen ruimte voor dat van mijzelf. Dan is het genot kapot. Dan is dat schilderij geen kunst meer maar een ding net zoals een vork en een mes dingen zijn.

In hoeverre en waarom houd jij rekening met jouw lezers, of doe je dat helemaal niet?
De meeste lezers ken ik niet dus hoe kan ik daar rekening mee houden? Als je daar aan begint ben je meer een politicus in verkiezingstijd dan een blogger. Ik denk trouwens dat veel van de dingen die we denken te doen omwille van anderen, in feite voortkomen uit een behoefte in onszelf. We doen meer vanuit onszelf dan we denken. Maar ja, we zijn geconditioneerd onze eigen macht weg te geven en dat doen we onder andere door te denken dat we dingen doen vanwege anderen.

Zijn er onderwerpen waarover je wilt schrijven maar het nog niet durft/wil/kan?
Dan kom ik uit bij onderwerpen die ik exclusief bewaar voor persoonlijke ontmoetingen met goede vrienden en vriendinnen. Daar komen die onderwerpen meer tot hun recht dan op een blog. Een blog is maar een blog maar sommige onderwerpen hebben een heel erg zacht kussentje nodig om op te landen. Een goede vriendschap is zo’n kussentje. Sommige van die onderwerpen worden dan later in aangepaste vorm soms alsnog een blog maar dan moeten ze wel eerst de veiligheid en zachtheid van dat kussentje hebben gevoeld.

Hoe belangrijk zijn de statistieken voor jou?
Belangrijk genoeg om elke dag even te checken wat er gelezen wordt en waar mensen naar op zoek zijn. Onbelangrijk genoeg om wat ik blog, hoe ik blog, en of ik blog, er nul komma nul van te laten afhangen.

Op wat voor manier en waar, maak je kenbaar dat je een nieuw blog hebt geschreven?
Via Twitter en Google +. En soms maak ik het niet kenbaar, is het voor wie er toevallig terecht komt.

Ben je tevreden over jouw site?
Had me die vraag na een half jaar bloggen gesteld en ik had een waslijst aan wensen opgesomd. Hoe het eruit ziet doet me nu veel minder dan een paar jaar geleden. Een leuk idee voor een blogpost betekent veel meer dan die tien plugins die ik volgens de kenners per se moet hebben.

Wat vind je van de reacties van lezers op jouw blog?
De meeste mensen die regelmatig reageren ken ik persoonlijk, heb ik via het bloggen leren kennen. Een aantal daarvan zijn echt vrienden/vriendinnen geworden. Een reactie kan dus leiden tot vriendschap en dat maakt elke reactie voor mij bijzonder genoeg om er bijna altijd persoonlijk op te reageren.

Je vindt Mary Sjabbens hier:
Blog: http://www.marysjabbens.nl/
Twitter: https://twitter.com/marysjabbens

Ik heb wel eens gelezen dat het goed is om jezelf zo af en toe de vraag te stellen hoe je als kind zou aankijken tegen de volwassene die je nu bent. Als ik als volwassene terug kon gaan naar het kind dat ik was en ik kon het vertellen over wat ik hier heb geschreven, dan zou het me zeggen: neem me alsjeblieft mee naar 2013.

Dus in welke categorie vallen de vragen die Mary Sjabbens me stelde voor haar bloginterview? Ik ga er geen woord voor verzinnen. Ik ben gewoon blij nu. Bedankt Mary.

Bewaard onder Bloggen, Persoonlijk | 3 Comments

Tags: , ,

Wie is hier de echte stakker?

Geplaatst op 19 augustus, 2013 

Je hebt in Aken twee soorten bedelaars.

De eerste zit stilletjes in elkaar gedoken op een trapje een beetje te shoegazen. Ze maken geen oogcontact en spreken je ook niet aan maar hopen dat je ze wat geeft omdat: 1. zij er ellendig uitzien en 2. jij, toerist, net uit de Dom komt en daar hebt gebeden als een heilige te gaan leven.

De tweede soort is een stuk interessanter om te observeren. Dit is de categorie acteurs die de kunst verstaan in minder dan 30 seconden een perfecte sales pitch neer te zetten en die op meesterlijke wijze te ondersteunen met hun lichaamstaal.

Vanaf een afstandje zie ik er eentje bezig. Tweede categorie, meteen duidelijk. Zodra hij iemand aanspreekt zakt zijn hoofd en nek een paar centimeter weg in zijn romp en kantelt zijn bovenlichaam een paar graden voorover zodat het net is alsof er ineens een enorme last op zijn schouders is gevallen. Tijdens het praten gaan de handen de lucht in met de handpalmen naar boven gericht wat het slachtoffergehalte zeer ten goede komt.

Ik kan zijn sales pitch niet verstaan maar de man met wie hij zijn unique selling points deelt  is onder de indruk. Hij  pakt zijn portemonnee, haalt er een bankbiljet uit en geeft het aan de bedelaar. Ik kan niet zien hoeveel het is. Het zou vijf Euro kunnen zijn maar ik vermoed dat het meer is want de man is nog maar net vertrokken of ik word getuige van een prachtige show.

Het is net alsof bedelaar zijn lichaam uitklapt of opblaast want hij wordt groter en breder. Hij lacht en balt zijn vuisten. Hier wordt een feestje gevierd. Hij heeft geen oog meer voor potentiële klanten maar trekt zijn bovenkleding uit en gaat op een bankje push-ups en sit-ups doen. Uit het aantal concludeer ik dat hij dit vaker doet. Dan staat hij op en maakt wat boksbewegingen in de lucht. Een lantaarnpaal wordt zijn sparring partner om wat karatetrappen en stoten te oefenen. Hier en daar herken ik ook wat Tai Chi oefeningen.

Hij is zeker een kwartier bezig als hij zijn kleren weer pakt en wegloopt.

Eerste gedachte: die gaat nu ergens zijn geld opzuipen. Maar ik denk niet dat hij dat gaat doen, daar is deze meneer te slim voor. Nee, mij zal het niet verbazen als hij naar de Sparkasse om de hoek loopt om zijn buit op een riante bankrekening te storten of in aandelen te beleggen. Om daarna naar huis te gaan, te douchen en een strak pak aan te trekken waarna hij naar kantoor gaat om nog een paar uurtjes te doen alsof hij werkt. Hij lacht er stilletjes om zijn collega’s die een hele week moeten werken voor wat hij in een middagje bedelen verdient. Voor het geld hoeft hij dit werk op kantoor niet te doen, hij doet het voor de lol om de echte stakkers aan het werk te zien.

Bewaard onder Verhaaltjes | 6 Comments

Tags: , , ,

De marketingvrije zone

Geplaatst op 16 augustus, 2013 

Aan de overkant van de straat ligt een kleine oase. Het is een marketing- en verdienmodelvrije zone (tenzij je in de reclame uiting die nonchalant tegen een boom staat geparkeerd per se serieuze marketing wilt herkennen).

Telkens als ik heb bord zie, moet ik lachen. Volgens mij stopt geen enkele toerist of voorbijganger voor een item op deze ‘prijslijst’ en toch zit het er altijd vol. Dat begint ’s morgens al vroeg met koffiedrinkers en dat verschuift redelijk snel naar liefhebbers van een biertje.

Vanaf deze oase ziet de wereld er heel anders uit en daarom hou ik zo van deze plek. Het zou best eens zo kunnen zijn dat het schouderophalen hier is uitgevonden want hier laat niemand zich gek maken. En al helemaal niet door marketeers.

Toeristenmenu

Bewaard onder Fotobloggen | 2 Comments

Tags: ,

Hier heeft dus iemand een workshop verdienmodeldenken gegeven

Geplaatst op 15 augustus, 2013 

Ik bestel wat ik al jaren bestel: bami goreng met kipsaté en extra satésaus. Bam, da’s pas lekker na een koninginnenrit.

Vroeger kon ik er altijd buiten op het terras eten wanneer ik maar wilde. Er was altijd wel plek. Buiten stonden wat ronde wiebeltafels en het eten werd geserveerd op een bord dat uit mijn oma’s kast leek te komen. Een gezellig eetcafésfeertje. En de bami goreng was van de buitencategorie.

Vorig jaar waren de ronde wiebeltafels ineens verdwenen. Vervangen door nieuw meubilair. Het zag er degelijk uit, dat wel, maar het hele terras stond ineens overvol. Er waren, ik doe een voorzichtige schatting, twee keer zoveel zitplekken gecreëerd dan in de tijd van de ronde wiebeltafels. En er was een nieuwe overkapping boven het terras. Ook heel degelijk. Weg nostalgie van het juiste tafeltje weten te kiezen waar je droog blijft als het gaat regenen.

Maar vooruit, ik ben verliefd op die bami goreng dus ik plan ’s avonds wat later te eten zodat het er niet meer zo druk is met mensen die er vroeger nooit kwamen. Ik slaag in mijn opzet want ik zit alleen aan een 8-persoons tafel die op een plek staat waar vroeger één 4-persoons wiebeltafel stond.

Ik bestel zonder kaart te zien. Ik heb er zin in.

Dat kan niet meneer want dat is een lunchgerecht.

Maar dat eet ik hier altijd, al jaren.

We hebben een nieuwe kaart meneer.

Nou vooruit, geef me de kaart dan maar even.

En ik kijk. En nog eens en nog eens. WTF, mijn bami goreng is ineens een lunchgerecht geworden. Ik zoek iets uit dat er op lijkt en open alvast mijn schriftje voor wat later een blog gaat worden.

Dan komt het bord. Het is niet mijn oma’s bord met bloemetjesmotief maar een  langwerpig wit bord zoals je op tv in kookprogramma’s ziet en waar dan de hoeveelheid calorieën van een worteltje op liggen die dan bedoeld zijn als hoofdgerecht. Maar dan natuurlijk keurig opgemaakt als een kunstwerk waar je, eenmaal in je mond, niks aan hebt.

Hoera, er ligt bami op maar wel aanzienlijk minder dan wat ik vroeger kreeg en ook zonder gebakken ei. De prijs is ook aangepast: anderhalf keer wat ik voorheen betaalde.

Hier heeft dus iemand een workshop verdienmodeldenken gegeven. Je propt twee keer zoveel mensen op het terras, maakt onderscheid tussen wat je ’s middags en ’s avonds kunt eten en speelt wat met de porties die je opdient op kookprogrammaborden. Als laatste trap van de verdienmodel raket stel je de prijzen bij.

En ik gun het ze hoor, ik gun het ze van harte om goed te verdienen hier want het eten is er altijd fantastisch. Maar fuck marketing en fuck verdienmodeldenken. Bollocks tot de macht bollocks.

Ik reken af en steek de straat over op weg naar een kroeg waar ze weten dat sommige dingen niet mogen veranderen en waar ze dat zeer consciëntieus niet doen.

Bewaard onder Persoonlijk | Reageer

Tags: , , , ,

Volgende pagina →