Wie is hier de echte stakker?

Geplaatst op 19 augustus, 2013 

Je hebt in Aken twee soorten bedelaars.

De eerste zit stilletjes in elkaar gedoken op een trapje een beetje te shoegazen. Ze maken geen oogcontact en spreken je ook niet aan maar hopen dat je ze wat geeft omdat: 1. zij er ellendig uitzien en 2. jij, toerist, net uit de Dom komt en daar hebt gebeden als een heilige te gaan leven.

De tweede soort is een stuk interessanter om te observeren. Dit is de categorie acteurs die de kunst verstaan in minder dan 30 seconden een perfecte sales pitch neer te zetten en die op meesterlijke wijze te ondersteunen met hun lichaamstaal.

Vanaf een afstandje zie ik er eentje bezig. Tweede categorie, meteen duidelijk. Zodra hij iemand aanspreekt zakt zijn hoofd en nek een paar centimeter weg in zijn romp en kantelt zijn bovenlichaam een paar graden voorover zodat het net is alsof er ineens een enorme last op zijn schouders is gevallen. Tijdens het praten gaan de handen de lucht in met de handpalmen naar boven gericht wat het slachtoffergehalte zeer ten goede komt.

Ik kan zijn sales pitch niet verstaan maar de man met wie hij zijn unique selling points deelt  is onder de indruk. Hij  pakt zijn portemonnee, haalt er een bankbiljet uit en geeft het aan de bedelaar. Ik kan niet zien hoeveel het is. Het zou vijf Euro kunnen zijn maar ik vermoed dat het meer is want de man is nog maar net vertrokken of ik word getuige van een prachtige show.

Het is net alsof bedelaar zijn lichaam uitklapt of opblaast want hij wordt groter en breder. Hij lacht en balt zijn vuisten. Hier wordt een feestje gevierd. Hij heeft geen oog meer voor potentiële klanten maar trekt zijn bovenkleding uit en gaat op een bankje push-ups en sit-ups doen. Uit het aantal concludeer ik dat hij dit vaker doet. Dan staat hij op en maakt wat boksbewegingen in de lucht. Een lantaarnpaal wordt zijn sparring partner om wat karatetrappen en stoten te oefenen. Hier en daar herken ik ook wat Tai Chi oefeningen.

Hij is zeker een kwartier bezig als hij zijn kleren weer pakt en wegloopt.

Eerste gedachte: die gaat nu ergens zijn geld opzuipen. Maar ik denk niet dat hij dat gaat doen, daar is deze meneer te slim voor. Nee, mij zal het niet verbazen als hij naar de Sparkasse om de hoek loopt om zijn buit op een riante bankrekening te storten of in aandelen te beleggen. Om daarna naar huis te gaan, te douchen en een strak pak aan te trekken waarna hij naar kantoor gaat om nog een paar uurtjes te doen alsof hij werkt. Hij lacht er stilletjes om zijn collega’s die een hele week moeten werken voor wat hij in een middagje bedelen verdient. Voor het geld hoeft hij dit werk op kantoor niet te doen, hij doet het voor de lol om de echte stakkers aan het werk te zien.

Bewaard onder Verhaaltjes | 6 Comments

Tags: , , ,

Waarom doen we toch zo moeilijk?

Geplaatst op 25 februari, 2013 

Daarover ging het naar aanleiding van de blogpost ‘Ploep’ van Petra Maartense’.

Een seconde, misschien twee of drie, zocht ik naar antwoorden. Ja, waarom doen we eigenlijk zo moeilijk? Iets met patronen, de menselijke conditie, verslaving, dat soort werk.

STOP, HOU OP!.

Als een auto technische problemen heeft, is het handig op zoek te gaan naar de oorzaak om het probleem te kunnen verhelpen. Bij menselijk gedrag ligt het veel ingewikkelder.

Vraag tien willekeurige mensen naar het waarom van menselijk gedrag en je krijgt tien verschillende antwoorden. Vraag het honderd professionals zoals psychologen, therapeuten en coaches, en je krijgt duizend verschillende antwoorden.

Een focus op oorzaken maakt het probleem eerder groter dan kleiner. Hoe meer je zoekt naar oorzaken, hoe meer je er zult vinden. En wil je die dan allemaal gaan oplossen? Tegen de tijd dat je meer dan drie oorzaken hebt gevonden, en die vind je, slaat het slachtofferschap al toe.

Wij mensen kunnen op elk moment van de dag stappen zetten ons leven te verbeteren zonder welke oorzaak dan ook te kennen. Één enkele gedachte kiezen die al iets beter aanvoelt dan de vorige kan al een wereld van verschil maken.

Bewaard onder Mening, Oplossingsgericht werken | 4 Comments

Tags: , , , ,

Politieke slachtofferbullshit

Geplaatst op 6 september, 2012 

Als ik aan politiek denk duikt steeds de titel van een opstel bij me op uit mijn middelbare schooltijd: ‘Ik bemoei me niet met politiek maar de politiek bemoeit zich wel met mij’.

Als we bij Nederlands een opstel schreven, mochten we kiezen uit een stuk of drie titels. Die over de politiek heb ik toen niet gekozen maar blijft me wel achtervolgen, vooral tijdens verkiezingstijd als alles en iedereen het over politiek heeft.

Ik heb een hekel aan die opsteltitel en wellicht heb ik er daarom geen opstel over geschreven. Had ik dat maar wel gedaan, dan had ik er meteen mee afgerekend en had die titel me met rust gelaten.

Ik heb er een hekel aan omdat het de politiek zo onevenredig groot, machtig en belangrijk maakt en ons als individu zo onevenredig klein, machteloos en onbelangrijk.

Als ik politici hoor praten walg ik van de gedachte dat ze mijn leven bepalen. Ik zeg niet dat ik van de politici walg of van wat ze zeggen en doen (al geeft dat soms meer dan voldoende aanleiding tot walging) maar ik zeg dat ik walg van de gedachte, van het idee, dat ze mijn leven bepalen. Als ik ook maar heel even geloof dat die gedachte waar is, voel ik de energie met bakken tegelijk uit mijn lichaam wegstromen.

‘When a thought hurts, that’s the signal that it isn’t true.‘ – Byron Katie

Als ik echter geloof dat ik in één dag meer voor mezelf kan doen, veranderen, liefhebben, accepteren, kiezen, creëren, leren, groeien, verbinden en ondernemen dan alle politici bij elkaar in vier jaar tijd voor mij kunnen doen, dan voel ik de energie met bakken tegelijk door mijn lichaam stromen in plaats van dat het uit mij weg stroomt. Dat voelt heerlijk en dus is het waar wat ik geloof.

Nederland telt 16,7 miljoen politici die één mandaat hebben: bepalen hoe het ieders eigen eenmanspartij gaat.

‘Ik bemoei me niet met politiek maar de politiek bemoeit zich wel met mij’ is slachtofferbullshit.

Einde opstel.

Bewaard onder Actualiteit, Mening, Persoonlijk | Reageer

Tags: , , , ,

Het moeten moet niet weg

Geplaatst op 12 januari, 2012 

‘Weg met het moeten’ schreef Petra Maartense.

Met een beetje creativiteit en bewustzijn kom je een heel eind het ‘moeten’ in je taalgebruik te omzeilen en het te vervangen door bijvoorbeeld ‘ik wil…’ of ‘ik kies ervoor om…’.

Moeten ontkracht je eigen macht, willen en kiezen bekrachtigen je eigen macht. Dus doe je iets omdat je het moet of omdat je het wilt of kiest?

En nou de praktijk.

Vorige week fietste ik ’s morgens heel vroeg over een donkere polderweg. Het stormde en ik had tegenwind en het begon  zo hard te regenen dat ik vrijwel niets meer zag. Niet echt een lekkere situatie met aan beide kanten van die donkere weg ook nog eens een sloot.

Eerst had ik hoop. Hoop dat de regen snel ophoudt en dat mijn kleren toch nog een beetje droog blijven. Hoop ook dat de wind snel gaat liggen zodat ik weer vooruit kom. Die hoop maakte snel plaats voor boosheid en als het weer in de vorm van een boksbal voor me had gestaan, waren er klappen gevallen.

Doorweekt als ik op een gegeven moment was, zag ik mezelf als slachtoffer en het weer als dader. Ik ‘moest’ naar een afspraak en het weer ‘moest’ mijn reis zonodig verpesten. Het kwam uit mijn kleine teen maar ik stelde mezelf twee vragen. Waarom rijd ik hier ook alweer? Aha, omdat ik graag een afspraak wil nakomen. En waarom ben ik zo nat? Aha, omdat ik ervoor gekozen heb geen regenkleding aan te trekken.

Het deed mijn boosheid niet meteen verdwijnen en ook de storm en de hoosbui hielden aan. En toch heb ik het idee dat mijn vragen een verschil maakten. Vroeger kon ik door zo’n voorval mijn humeur echt een hele dag laten verpesten. Nu was ik er na aankomst op mijn afspraak redelijk snel weer overheen. Ik zorgde lekker voor mezelf met warme koffie en  door zoveel mogelijk vierkante centimeters van de centrale verwarming te benutten om mijn kleren en laarzen te drogen.

Het moeten verdwijnt niet als we het uit ons taalgebruik bannen, het helpt wel maar niet helemaal. Als je tegen het moeten zegt dat het weg moet, gaat het ondergronds en laat het zich zien als je het echt niet kunt gebruiken. Als je nat en ellendig in het donker door de polder fietst bijvoorbeeld. Jezelf een paar vragen stellen haalt je dan weg uit de illusie van het moeten en zet je terug in de realiteit van het willen.

Lees ook: De strijd tussen presteren en behoeften

Bewaard onder Communicatie, Persoonlijk | 14 Comments

Tags: , , , ,

Al die verplichtingen…

Geplaatst op 27 december, 2011 

‘Als we naar buiten kijken voor zelfdefinitie en eigenwaarde, geven we macht weg en maken we slachtoffers van onszelf. We zijn getraind om slachtoffers te zijn. We zijn geleerd om onze macht weg te geven.

Denk als voorbeeld van hoe diepgaand we getraind zijn om slachtoffer te zijn, eens aan hoe vaak je zei of iemand hoorde zeggen Ik moet morgen gaan werken. Als we zeggen Ik moet gebruiken we een slachtoffer uitdrukking. Zeggen Ik moet opstaan en ik moet gaan werken is een leugen. Niemand dwingt een volwassene om op te staan en te gaan werken. De waarheid is dat Ik kies om op te staan en ik kies te gaan werken vandaag, omdat ik kies om de consequenties van niet te werken te voorkomen. Zeggen Ik kies is niet alleen de waarheid – het is bekrachtigend en een daad van Zelf-Liefde. Als we iets moeten doen, voelen we ons een slachtoffer. En omdat we ons een slachtoffer voelen worden we boos en willen we degene straffen die we zien als degene die ons dwingt iets de doen dat we niet willen doen – zoals onze familie of onze baas of de maatschappij.’

Robert Burney in Codependence – De Dans van Gewonde Zielen

Bewaard onder Citaten, Codependency | 5 Comments

Tags: , , , ,

Verhalen als slachtofferpatronen

Geplaatst op 2 september, 2011 

Even luchtig beginnen want de rest van deze blogpost is niet bepaald om te lachen:

Telefoon defect

Een tijdje geleden was mijn telefoon defect. Ik bracht het toestel voor reparatie naar de KPN telefoonwinkel en drie weken later kreeg ik bericht dat ik het weer kon ophalen. Terug thuis merkte ik dat de SD kaart met daarop mijn foto’s en video’s niet meer in mijn toestel zat.

De volgende dag ging ik terug. Helaas was de KPN meneer die me eerder had geholpen niet aanwezig en hielp een andere KPN meneer me. Nou ja, helpen?

Hij vond het nodig te vragen of ik wel zeker wist dat er een SD kaart in mijn toestel zat toen ik het ter reparatie aanbood. Toen ik vertelde dat de SD kaart voor mij belangrijke data bevat, vond hij het ook nodig te vertellen dat er op een SD kaart geen data staat maar dat data op Internet staat.

Kun je een probleem niet oplossen, ontken dan dat er een probleem is. Misschien een strategie die voor KPN werkt en waarmee ze oude mensen zonder kennis van zaken met lege handen terug naar huis kunnen sturen, voor mij werkt het in ieder geval niet. Ik ging naar huis met de toezegging dat ik na het weekend een telefoontje zou krijgen over mijn SD kaart.

Dat telefoontje kreeg ik via een voicemail bericht. Wat ik ervan begreep was dat KPN vond dat ik als klant ook een bepaalde verantwoordelijkheid had (welke dat dan was, werd niet verteld) en dat ik in de KPN telefoonwinkel een nieuwe SD kaart kon krijgen. Correctie: kon kopen. Met korting, dat wel.

Verhalen vertellen

Ik kon pas woensdag weer naar de KPN winkel waardoor ik twee dagen had om mezelf een aantal verhalen te vertellen over deze situatie. Nou, dat heb ik geweten.  In gedachten bereidde ik een speech voor waar Fidel Castro jaloers op zou zijn. Betalen voor een door KPN kwijt  gemaakte SD kaart, dat nooit. Maar het ging om meer dan alleen mijn SD kaart: ik zou KPN naar een faillissement toe praten.  Ik voelde me steeds bozer en gefrustreerder worden.

Mijn bezoek aan de KPN winkel kwam dichterbij en ik werd bang van de impact van mijn eigen speech. Ik zag de beelden van een flinke ruzie in de KPN winkel al voor me.

Probleem oplossen

Uiteindelijk kreeg ik gratis een nieuwe SD kaart en excuses voor het verdwijnen van mijn foto’s en filmpjes. Het gebeurde zonder enige discussie of strijd, alsof het voicemail bericht over eigen verantwoordelijkheid en betalen voor een nieuwe SD kaart nooit had bestaan.

Wat wellicht heeft geholpen waren de eerste woorden die ik tegen de KPN meneer sprak die me in eerste instantie had geholpen met mijn defecte telefoon en die ook het voicemail bericht had ingesproken.  Ik zei: ‘Ik wil graag samen met jou het probleem van mijn SD kaart oplossen’.

Binnen tien minuten stond ik terug buiten met een nieuwe SD kaart. Natuurlijk baal ik ervan dat mijn foto’s en video’s kwijt zijn. Ik heb wel een vrij recente backup maar daar staan nou net de laatste foto’s van mijn motorvakantie niet op. Het idee dat er ergens een SD kaartje rondslingert met mijn privé data (jawel KPN: data, data, data) bevalt me nog steeds niet.

Slachtofferpatronen

Wat me al helemaal niet bevalt, is hoe ik mezelf dagen lang allerlei verhalen en scenario’s heb verteld en hoe ik daar een enorme donderspeech van maakte. Zonde van de tijd en de energie en dodelijk voor mijn plezier en innerlijke rust. Maar misschien heeft het me uiteindelijk toch geholpen om uit al deze zelf gecreëerde ellende dat ene zinnetje te destilleren: ‘Ik wil graag samen met jou het probleem van mijn SD kaart oplossen’.

Ik doe dus net als Bert: ik verzin allerlei verhalen over een situatie en creëer daarmee een bepaald gevoel of een mix van gevoelens. Meestal verzin ik verhalen waardoor ik me boos, gefrustreerd, machteloos, gespannen of bang voel of een combinatie hiervan. En die gevoelens voeden de verhalen weer waardoor de vicieuze cirkel op gang komt.

Over slachtofferpatronen gesproken…

Misschien heeft het ermee te maken dat niet weten wat er aan de hand is en wat de mogelijke consequenties zijn, doodeng is en dat ik dit ‘zwarte gat’ dan maar opvul met verhalen en scenario’s.

Ik zal Bert eens vragen waarom hij het doet. En als ik Ernie zou vragen hoe  hij het anders doet, zal hij waarschijnlijk zeggen dat hij zichzelf gewoon leuke verhalen vertelt.

Ernie: geef je ook workshops?

Bewaard onder Persoonlijk | 8 Comments

Tags: , ,

Machteloosheid als teken van kracht

Geplaatst op 11 mei, 2010 

Toen ik de video’s had gezien van Michael Roads en Mark Robert Waldman uit het artikel ‘Bewustzijn en focus‘ , dacht ik als eerste terug aan het gevoel van machteloosheid waar ik wel eens mee overhoop lig.

Het gevoel van machteloosheid ervaar ik namelijk als één van de moeilijkst te accepteren gevoelens. Maar is het wel een gevoel en niet een state of mind die een illusie van slachtofferschap creëert? Als het een gevoel is kan ik het ergens in mijn lijf voelen.  Volgende keer toch eens opletten wat ik precies voel en waar.

Maar goed, even inhaken op de woorden van Michael Roads en Mark Robert Waldman. Als ik hun boodschap vertaal naar machteloosheid, dan is er een krachtige focus op machteloosheid voor nodig om er een flinke portie van te ervaren. Met andere woorden: machteloosheid is een teken van kracht, kracht die door focus is gericht op machteloosheid. Machteloos is ineens helemaal niet meer zo machteloos.

Stel je een lichtbundel voor, bijvoorbeeld van een zaklantaarn. De lichtbundel is de kracht en de zaklantaarn de krachtbron. Door de zaklantaarn te richten, kun je de lichtbundel laten schijnen waar je maar wilt. Het richten van de zaklantaarn is focussen: je ziet wat je wilt zien. Waar je de lichtbundel ook op richt, de lichtbundel is en blijft kracht. Zelfs als dat wat je door de lichtbundel te zien krijgt misschien niet zo fraai is. Machteloosheid bijvoorbeeld.

Bewaard onder Mening, Persoonlijk, spiritualiteit | 7 Comments

Tags: , , ,