Verhalen als slachtofferpatronen
Geplaatst op 2 september, 2011
Even luchtig beginnen want de rest van deze blogpost is niet bepaald om te lachen:
Telefoon defect
Een tijdje geleden was mijn telefoon defect. Ik bracht het toestel voor reparatie naar de KPN telefoonwinkel en drie weken later kreeg ik bericht dat ik het weer kon ophalen. Terug thuis merkte ik dat de SD kaart met daarop mijn foto’s en video’s niet meer in mijn toestel zat.
De volgende dag ging ik terug. Helaas was de KPN meneer die me eerder had geholpen niet aanwezig en hielp een andere KPN meneer me. Nou ja, helpen?
Hij vond het nodig te vragen of ik wel zeker wist dat er een SD kaart in mijn toestel zat toen ik het ter reparatie aanbood. Toen ik vertelde dat de SD kaart voor mij belangrijke data bevat, vond hij het ook nodig te vertellen dat er op een SD kaart geen data staat maar dat data op Internet staat.
Kun je een probleem niet oplossen, ontken dan dat er een probleem is. Misschien een strategie die voor KPN werkt en waarmee ze oude mensen zonder kennis van zaken met lege handen terug naar huis kunnen sturen, voor mij werkt het in ieder geval niet. Ik ging naar huis met de toezegging dat ik na het weekend een telefoontje zou krijgen over mijn SD kaart.
Dat telefoontje kreeg ik via een voicemail bericht. Wat ik ervan begreep was dat KPN vond dat ik als klant ook een bepaalde verantwoordelijkheid had (welke dat dan was, werd niet verteld) en dat ik in de KPN telefoonwinkel een nieuwe SD kaart kon krijgen. Correctie: kon kopen. Met korting, dat wel.
Verhalen vertellen
Ik kon pas woensdag weer naar de KPN winkel waardoor ik twee dagen had om mezelf een aantal verhalen te vertellen over deze situatie. Nou, dat heb ik geweten. In gedachten bereidde ik een speech voor waar Fidel Castro jaloers op zou zijn. Betalen voor een door KPN kwijt gemaakte SD kaart, dat nooit. Maar het ging om meer dan alleen mijn SD kaart: ik zou KPN naar een faillissement toe praten. Ik voelde me steeds bozer en gefrustreerder worden.
Mijn bezoek aan de KPN winkel kwam dichterbij en ik werd bang van de impact van mijn eigen speech. Ik zag de beelden van een flinke ruzie in de KPN winkel al voor me.
Probleem oplossen
Uiteindelijk kreeg ik gratis een nieuwe SD kaart en excuses voor het verdwijnen van mijn foto’s en filmpjes. Het gebeurde zonder enige discussie of strijd, alsof het voicemail bericht over eigen verantwoordelijkheid en betalen voor een nieuwe SD kaart nooit had bestaan.
Wat wellicht heeft geholpen waren de eerste woorden die ik tegen de KPN meneer sprak die me in eerste instantie had geholpen met mijn defecte telefoon en die ook het voicemail bericht had ingesproken. Ik zei: ‘Ik wil graag samen met jou het probleem van mijn SD kaart oplossen’.
Binnen tien minuten stond ik terug buiten met een nieuwe SD kaart. Natuurlijk baal ik ervan dat mijn foto’s en video’s kwijt zijn. Ik heb wel een vrij recente backup maar daar staan nou net de laatste foto’s van mijn motorvakantie niet op. Het idee dat er ergens een SD kaartje rondslingert met mijn privé data (jawel KPN: data, data, data) bevalt me nog steeds niet.
Slachtofferpatronen
Wat me al helemaal niet bevalt, is hoe ik mezelf dagen lang allerlei verhalen en scenario’s heb verteld en hoe ik daar een enorme donderspeech van maakte. Zonde van de tijd en de energie en dodelijk voor mijn plezier en innerlijke rust. Maar misschien heeft het me uiteindelijk toch geholpen om uit al deze zelf gecreëerde ellende dat ene zinnetje te destilleren: ‘Ik wil graag samen met jou het probleem van mijn SD kaart oplossen’.
Ik doe dus net als Bert: ik verzin allerlei verhalen over een situatie en creëer daarmee een bepaald gevoel of een mix van gevoelens. Meestal verzin ik verhalen waardoor ik me boos, gefrustreerd, machteloos, gespannen of bang voel of een combinatie hiervan. En die gevoelens voeden de verhalen weer waardoor de vicieuze cirkel op gang komt.
Over slachtofferpatronen gesproken…
Misschien heeft het ermee te maken dat niet weten wat er aan de hand is en wat de mogelijke consequenties zijn, doodeng is en dat ik dit ‘zwarte gat’ dan maar opvul met verhalen en scenario’s.
Ik zal Bert eens vragen waarom hij het doet. En als ik Ernie zou vragen hoe hij het anders doet, zal hij waarschijnlijk zeggen dat hij zichzelf gewoon leuke verhalen vertelt.
Ernie: geef je ook workshops?
Bewaard onder Persoonlijk
Tags: gevoelens, slachtofferschap, verhalen vertellen
Reacties
8 Reacties to “Verhalen als slachtofferpatronen”
Laat je reactie achter!
Creative commons
Zwerven door het alledaagse van Peter de Kock is in licentie gegeven volgens een Creative Commons Naamsvermelding-NietCommercieel-GelijkDelen 3.0 Nederland licentie.
Neem voor commercieel gebruik eerst even contact met me op zodat we daar een afspraak over kunnen maken.
jarenlange ervaring met dit soort speeches verzinnen, hoe bo(o)(s)s ik me wel zou gaan maken en zo maar dan op het moment surpreme met de mond vol tanden staan.
De machtelossheidshebber in mij kon wel zijn woede en frustratie ventileren in dit soort verhalen en ook achteraf hartstochtelijk dan nog verzinnen wat ik allemaal nog beter had kunnen zeggen……
Ik doe het niet meer want nog iedere keer pakte de zaak verrassend anders uit en was al die commotie vooraf niet nodig geweest.
@Es: dat is ook voor mij het meest opmerkelijke, dat hoe realistisch die verhalen ook lijken, de werkelijkheid pakt gelukkig heel anders uit. En dan was inderdaad al die commotie voor niks geweest.
Whoei! Bert en Ernie workshops, dagelijks om half zes op nederland 1
zoals je al zelf tot de conclusie komt, de energie is niet verloren, maar heeft zich kunnen concentreren tot een oplossing zonder escalatie, daarvoor mijn petje af!
Het is wel altijd balen van die data op de sd kaart, aan de andere kant misschien een leuke aanleiding om weer een nieuwe motortocht te maken?
@Daan: je brengt me op een geweldig idee. Een nieuwe motorvakantie maar dit keer op kosten van KPN. De energie is inderdaad niet verloren, volgens de natuurwetten kan energie niet verdwijnen. Het heeft me wel zelfinzicht opgeleverd en het bewustzijn om het in de winkel anders aan te pakken dan in mijn verhalen. Bedankt.
Zó leuk en boeiend, de verhalen die we onszelf vertellen, de voornemens die we maken en de zinnetjes die we oefenen. De realiteit staat er nogal eens haaks op….
@Marjanneke: Dat de realiteit er nogal eens haaks op staat vind ik meestal zeer positief 🙂
Er valt niets meer te kiezen als het gaat om gebeurtenissen die in het verleden plaats vonden, maar we kunnen in het nu wel het verhaal dat we onszelf vertellen over de gebeurtenis kiezen.
En … ondanks de waarschuwing aan het begin: je blog eindingt met een (h)eerlijke knipoog.
Weetje ‘Bewustzijn is een lichtvoetige zaak'(vrij vertaalde quote van Palmer)
@Lieke: Dank je wel. Daarom hou ik ook zo van verhalen 🙂