Waarom Oosterhoutse buurten het stuur (nog) niet in handen krijgen

Geplaatst op 19 juli, 2020 

We hadden momentum, een stadhuis tjokvol momentum. Als die avond, direct na afloop van het symposium buurtgestuurd werken, de gemeenteraad had kunnen beslissen, dan was buurtgestuurd werken in Oosterhout nu niet zo’n discussiepunt geweest maar hadden we er een half jaar vet veel ervaring mee gehad en konden andere gemeenten hun inspiratie hier komen ophalen.

Nu hebben we er alleen discussie over, onenigheid, verwijten, misverstanden en verder helemaal niks.

Ik heb me de afgelopen maanden regelmatig afgevraagd hoe dit zo heeft kunnen komen, dat we dat momentum volledig door de plee hebben gespoeld. Ik kwam er maar niet uit en wie ik er ook over sprak, iedereen had er weer andere ideeën over. Ik sprak ook mensen die me vertelden dat het met buurtgestuurd werken juist erg goed gaat, dat er al veel goede gesprekken over zijn gevoerd. Maar ja, gesprekken alleen geven de buurt nog niet het stuur in handen.

Gisteren kwam ik er eindelijk achter hoe het zit. Per toeval…..

Normaal gesproken roept verandering weerstand op maar is godzijdank Oosterhout de uitzondering op deze regel.

Daarom is het gelukkig niet zo dat er krachten actief zijn die het helemaal niks vinden dat buurten zelf gaan sturen en dat diezelfde krachten daar ook nog eens zelf aan mee moeten werken en daarvoor hun kantoren moeten verlaten en naar de mensen in de de wijken en buurten toe moeten.

Het is niet zo dat er krachten actief zijn die de buurten graag afhankelijk houden omdat zonder deze afhankelijkheid hun verdienmodel foetsie is.

Zo is het gelukkig ook niet zo dat er krachten actief zijn die denken dat Oosterhout een tweede Boxtel is en dat het enige verschil is dat wij 0162 als kengetal hebben en Boxtel 0411.

Het is ook niet zo dat er krachten actief zijn die er niet op durven vertrouwen dat buurten goede keuzes kunnen maken als het gaat om het inschakelen van onafhankelijke buurtcoaching.

Verder is het ook niet zo dat er krachten actief zijn die het niet uit kunnen staan als een wijk wat anders wil dan wat de gemeente ze voorschrijft.

Tot slot is het ook niet zo dat er in Oosterhout krachten actief zijn die alles willen laten zoals het is en voor wie het woord ‘verandering’ een soort van vloek is. Godzijdank is Oosterhout niet die natte blusdeken die creatieve vonken zo snel mogelijk wil blussen.

Ik ben er echt dankbaar voor dat dit in Oosterhout allemaal niet het geval is maar wat dan wel?

Gisteravond bekeek ik sinds lange tijd weer eens mijn blogstatistieken en zag dat iemand een blogje had gelezen over verbindend bestuur. Verbindend bestuur, was dat ook al weer? Eerst maar eens lezen wat ik daar zelf over had geschreven:

In 2015, het zal kort na de vorming van een nieuwe gemeenteraad en college zijn geweest, organiseerde de gemeente Oosterhout een bijeenkomst over verbindend bestuur, een nieuw collegethema om eens vier jaar de mouwen voor op te stropen.

Dat ik nu niet meer weet wat er daarna van verbindend bestuur terecht is gekomen, zegt eigenlijk al genoeg. Die ene informatieavond leefde het onderwerp in ieder geval volop maar daarna? Ja, er werd  vier jaar lang regelmatig over gepraat maar verder? Misschien is het toen met verbindend bestuur wel net zo gegaan als nu met buurtgestuurd werken. Momentum? Ja. Daar wat mee doen? Niet echt.

Als je ver wilt springen is de aanloop cruciaal. Je hebt een flinke aanloop nodig en veel snelheid. Als je die hebt, spring je veel verder dan wanneer je springt vanuit een sukkeldrafje.

Verbinden bestuur was de aanloop voor de sprong die buurtgestuurd werken heet.

Die aanloop was niet goed, laten we daarover eerlijk zijn. Het was een gedurfde poging, zeer zeker. Maar een zelfverzekerde aanloop tot een geweldige sprong? Nee, niet echt.

We moeten een nieuwe aanloop nemen. Het symposium buurtgestuurd werken in oktober vorig jaar was zo’n nieuwe aanloop. We kunnen zoiets opnieuw proberen maar niet eindeloos. Op een gegeven moment moeten we durven springen, zonder de handrem erop, zonder de weerstand en zwevend door de lucht schreeuwen ‘leve de verandering’. En erop vertrouwen dat de landing geweldig zal zijn.

Bewaard onder Onze wijk | Reageer

Tags: , ,

Groep 8 2019/2020: jullie hebben iets unieks gedaan

Geplaatst op 12 juli, 2020 

Groep 8, een transitie waar volwassenen doorgaans langdurig duurbetaalde coaches of therapeuten voor inschakelen en waar je als groep 8-er gewoon doorheen rolt. Niet makkelijk maar wel natuurlijk dankzij rituelen als het kamp en de musical en leerkrachten die zo betrokken zijn dat ze een traantje moeten laten als het moment van afscheid is gekomen.

Corona maakte het er dit jaar niet makkelijker op. Groep 8 van Kindcentrum de Ontdekking in Oosterheide kon gelukkig nog net op kamp. Had dit een week later plaatsgevonden, dan was kamp vanwege de lockdown onmogelijk geweest.

Maar dan, een musical? Hoe doe je dat als kinderen verplicht thuis moeten blijven? Hoe doe je dat als je die mooie Talentzaal niet mag gebruiken om een prachtige avond te organiseren, ouders en familie die samen kijken naar de musical van hun zoon of dochter?

.

Meteen na het versoepelen van de lockdown ga je als een bezetene met heel veel creativiteit aan de slag om iets nieuws uit te vinden, je laat jezelf niet uit het veld slaan door de dingen die niet kunnen maar je gaat samen op zoek naar de dingen die wel kunnen.

Op dinsdag 7 juli 2020 liet groep 8 van de Ontdekking hun uitvinding zien. Ik denk dat het een wel heel bijzondere bladzijde in de geschiedenis van de Ontdekking is geworden en in de levens van iedereen die bij deze avond betrokken was, kinderen, leerkrachten, ouders en eigenlijk de hele buurt rondom de Ontdekking.

Om acht uur ‘s avonds verzamelde iedereen buiten bij het Pirateneiland voor het openingslied van groep 8 waarna de ouders in kleine groepjes werden ingedeeld. De kinderen gingen ook in groepjes uiteen, elk groepje naar een eigen plek in de buurt. Zo vormde zich in de buurt rondom de Ontdekking een aaneenschakeling van een aantal korte voorstellingen.

Elke voorstelling had als thema een specifiek jaar uit de 8-jarige schoolcarriere op de Ontdekking en zo ontstonden zeven voorstellingen: een voorstelling met een terugblik op groep1/2, een voorstelling met een terugblik op groep 3 tot en met een voorstelling met een terugblik op groep 8.

De ouders maakten in groepjes een rondwandeling langs alle voorstellingen en dat ging er professioneel aan toe, inclusief een handige app om ervoor te zorgen dat alle voorstellingen steeds op hetzelfde moment zouden beginnen zodat alle ouders steeds synchroon konden doorschuiven naar de volgende voorstelling. Na afloop kwam iedereen weer samen op het Pirateneiland voor het afscheidslied van groep 8.

Er is me sindsdien meerdere keren gevraagd wat ik het allermooiste vond aan deze avond. Ik kan dat onmogelijk zeggen, deze avond was één geheel waarin alles samen kwam. Deze avond was een emotionele tijdreis langs acht jaar Ontdekking en het was ook een sociale gebeurtenis, een viering van het samen zijn. Het was de Ontdekking op z’n best en het was ook de mooist denkbare reclame voor onze wijk Oosterheide.

Twee dingen wil ik er toch graag even uit lichten.

Omdat deze musicalvorm zich in de wijk afspeelde, buiten op straat in diverse tuinen, trok dat ook toeschouwers die je normaal gesproken niet over de vloer krijgt als de voorstelling binnen is. Zo herinner ik me het optreden van het groepje dat ‘groep 7’ speelde en aan de overkant van de straat mensen op de balkons van hun flat zaten om mee te kijken en mee te applaudiseren.

Hoe graag ik deze blogpost had volgehangen met foto’s van deze avond, kinderen en privacy is toch echt iets om rekening mee te houden en te respecteren. Ik heb wel deze foto:

.

De kinderen die ‘groep 5’ speelden, gingen in hun stukje in op het overlijden van hun toenmalige juf. Het decor, net alle alle andere decorstukken zelfgebouwd, bestond uit een herdenkingsaltaar ter nagedachtenis aan hun overleden juf. Het was voor ons groepje ouders het laatste stukje dat we die avond te zien kregen en toen we na afloop terug naar het Pirateneiland liepen en de decorstukken terug naar school sjouwden, was er kippenvel en stilte.

Deze blogpost is wat langer geworden dan ik in gedachten had, een boel woorden om eigenlijk dit te zeggen: Groep 8 van 2019/2020: jullie hebben iets unieks gedaan en ons laten zien en voelen tot hoeveel moois mensen samen in staat zijn.

Dank jullie wel.

Bewaard onder Onze wijk | 4 Comments

Tags: ,