Het kan ineens klaar, over en uit zijn

Geplaatst op 14 mei, 2017 

Telkens als ik er met hardlopen voorbij kom raakt het me:

Kwetsbaarheid

Een monument, een altaar, een herinnering aan iemand die er al op jonge leeftijd ineens niet meer was.

Elke dag gaan we van huis en rekenen er blind op dat we later die dag ook weer thuis komen. Elke dag zwaaien we dierbaren uit en rekenen er net zo blind op dat we ze later die dag ook weer thuis mogen begroeten.

En dan loopt dat ineens anders af en veranderen er levens. Je moet er niet aan denken maar toch ook weer wel: dat we kwetsbaar zijn en daarom onze tijd maar beter vullen met dankbaarheid.

Bewaard onder Fotobloggen | Reageer

Tags: , ,

Persoon van het jaar

Geplaatst op 10 december, 2016 

Laten we zeggen dat ze Toos heet.  En ook dat haar man van wie ze enorm veel hield en met wie ze heel veel jaren samen is geweest, twee jaar geleden is overleden.

Met haar rollator doet ze elke dag een rondje. Als we elkaar zien kletsen we even. Over haar man die ik persoonlijk heb gekend en hoe het nu met haar gaat. Ze heeft het moeilijk want ze mist hem zo.

Ik kwam haar deze week weer tegen, had ze net een lief cadeautje gekocht voor iemand die in het zorgcentrum waar ze woont zoveel vrijwilligerswerk doet.

Voorzichtig  gaat ze hier en daar weer nieuwe contacten aan, daar moet ze even aan wennen maar doet het toch en het doet haar goed.

Persoon van het jaar is iemand die beroemd is en veel macht, poen en invloed heeft. Met macht, poen en invloed is het leven wel een stuk makkelijker dan dat van Toos denk ik zo en daarom ben jij het Toos: persoon van het jaar. Hou vol.

Bewaard onder Mening | 2 Comments

Tags: , ,

Groot, groter, grootst hart

Geplaatst op 4 december, 2016 

Het is weer zover mensen, tijd voor een vage shit blogpost.

Ik heb er geen onderzoek naar gedaan hoor maar als je mensen vraagt van wie ze houden gaat het toch al snel over de eigen partner en kinderen. OK, familie (meestal) ook want het bloed kruipt waar het niet gaan kan. En goeie vrienden. En dan houdt het op.

Maar mensen kunnen ook van hun wijk houden of van hun stad en dan wordt houden van ineens intrigerend interessant. Want als je van je wijk of stad kunt houden, wat zegt dat dan over ons vermogen tot houden van?

Ik mag graag geloven dat ons vermogen tot houden van bizar veel groter is dan we denken. Gewoon omdat we nooit onderzoeken of uitproberen waar we allemaal van kunnen houden.  Is er ergens een limiet? Ik zou niet weten waarom.

Oh ja, die limiet is er wel. Die limiet wordt niet bepaald door ons vermogen tot houden van maar door onze bereidheid tot kwetsbaarheid want van iets of iemand houden betekent kwetsbaar durven zijn.

Niemand wil pijn maar fok it zeg, misschien wil pijn zeggen dat je een groot, groter, grootst hart hebt.

Ik verzin maar wat.

Bewaard onder Mening | 4 Comments

Tags: , , ,

Schijt aan je wijk? Zo hou je dat in stand

Geplaatst op 17 juni, 2016 

Schijt aan je wijk is een zegen maar hoe jou je dat in stand?  Hier de tips van een ervaringsdeskundige.

Eigenlijk is er maar één gouden regel: DOE NIETS VOOR JE WIJK!

Iets doen is vragen om problemen. Zie je een plastic flesje of blikje op straat liggen, raap het niet op! Laat het liggen, gooi er liever nog een flesje of blikje bij dan dat je het oppakt en opruimt. Ruim je het toch op, dan raak je betrokken bij je wijk.

Langzaam maar zeker word je kwetsbaar, kun je extra blij zijn als je ziet dat je wijk schoon is en extra geraakt als je ziet dat iemand zomaar afval op straat gooit. Het voelt alsof je aan touwtjes hangt waar anderen aan trekken dus niet doen, laat liggen dat afval!

Zwerfie

Zie je een verwaarloosd stukje grond, hoe klein dan ook, laat het verder verwaarlozen! Plant er niks, zaai er geen bloemen, laat nog liever je hond de boel onderschijten. Plant of zaai je er toch wat, dan raak je betrokken bij je wijk en voor je het weet hang je weer aan die touwtjes.

Dus les 1: DOE NIETS VOOR JE WIJK

Les 2 is minstens zo belangrijk en helpt je tevens met les 1: STEL ANDEREN VERANTWOORDELIJK!

Zie je een flesje of blikje op straat liggen, dan moet degene die het daar heeft weggeflikkerd het maar opruimen en als die dat niet doet, dan moet de gemeente dat doen. Dat flesje of of blikje is niet van jou, jij hebt het daar niet weggegooid en daarom hoef je er ook niks aan te doen.

Beklaag je er vaak over dat het de schuld is van de daders en de gemeente dat het zo’n vuile bende is in je wijk want dat voorkomt dat je zelf iets gaat ondernemen en daarmee les 1 negeert.

Verwaarloosde stukjes grond,  ook dat is natuurlijk de taak van de gemeente en niet de jouwe. Beklaag je over de gemeente en voorkom dat je zelf de handen uit de mouwen steekt.

Heb je les 1 en 2 een beetje onder de knie, dan zul je tevens volop medestanders treffen en wie weet komen daar nog prachtige vriendschappen uit voort.

De horror dat je verliefd wordt op je wijk. Liefde, no way!

Dus onthou: doe niets voor je wijk en stel anderen verantwoordelijk.

Bewaard onder Mening | 8 Comments

Tags: , , ,

Kwetsbaar dagje

Geplaatst op 3 juni, 2016 

We hadden afgesproken in Dordrecht, Huub vanuit Rotterdam en ik vanuit Oosterhout. Ik had er echt zin in want het was alweer even geleden dat we elkaar hadden gezien.

Met nog een half uurtje voordat mijn bus naar Breda zou vertrekken had ik tijd over om in de nieuwe Huiskamer die mijn wijk rijk is koffie te drinken en een broodje te eten.

Gezellig, zoiets maakt een afspraak extra leuk, overal lekker de tijd voor nemen.

Op het station in Breda kak. Ik kon nog wel naar Dordrecht maar Huub kon niet weg uit Rotterdam omdat de politie daar de hele boel had ontruimd en alle treinverkeer stilgelegd. Een verwarde man en dreiging van een explosief was genoeg om een heleboel afspraken zoals die tussen Huub en mij naar de sodeju te helpen. Later bleek dat er helemaal geen explosief was maar toen was ik alweer op weg naar huis.

Iemand in verwarring die wat roept en de hele dag anders.

Terug thuis miste ik iets: mijn mooie siergrassen. Op de plek waar ’s morgens nog twee mooie bossen siergras stonden waren nu slechts gemillimeterde stompjes te zien. Kapot gemaaid tijdens een grootscheepse aanval-op-het-groen-actie waarbij stoepen machinaal zijn geborsteld.

Die siergrassen heb ik vorig jaar samen met mijn dochter geplant. Twee halve stoeptegels uit de stoep gehaald en siergrassen ervoor in de plaats. Gewoon omdat ik het leuk en belangrijk vind om mijn woonomgeving mooier te maken. Met alle winkels, verkeer en drukte is dat al lastig genoeg maar met eenvoudige middelen kun je toch wat voor elkaar krijgen. Zelf je straat een klein beetje mooier maken kan ertoe bijdragen dat mensen er minder snel zwerfafval op straat gooien of dat ze bijvoorbeeld hun hond niet zo snel op de stoep laten poepen. Zo komt van het een het ander.

Net toen we vorig met deze siergrassen bezig waren kwam één van de wethouders voorbij gelopen. Ik vertelde hem precies wat we aan het doen waren. Zegt ie: dat zouden meer mensen moeten doen.

Maar goed, de siergrassen zijn kapot gemaaid en dat kwam harder dan waar ik op was voorbereid. De restanten van het gras lagen op straat waar ze later door een veegmachine zijn opgezogen. Dat gras groeit wel weer aan maar toch…

Ik had aan die grassen zorg besteed, had er een verhaal over hoe de straat een beetje mooier maken voor verandering kan zorgen. En dan het idee dat wat voor mij mooi maken is, zorg dragen voor de plek waar ik woon, voor een ander iets is dat vernietigd moet worden. Ik vond die kloof best groot vanmiddag.

Maar zo kwetsbaar is het allemaal. Er is niet veel voor nodig om een mooie afspraak kapot te verwarren of om mooi groen kapot te maaien. Andersom is ook waar: er is niet veel voor nodig om een nieuwe afspraak te maken of om gras weer te laten groeien.

Mooi weekend allemaal.

Bewaard onder Persoonlijk | 2 Comments

Tags: , , , ,

Het beste wat we kunnen

Geplaatst op 15 mei, 2016 

Deze blogpost wordt misschien wel een beroerd stukje tikwerk en toch is het de beste blogpost die ik op dit moment kan tikken.

Iedereen oordeelt, hardop of in stilte, maar iedereen doet het. Aan de basis van al die oordelen ligt de aanname dat we beter kunnen dan we doen en dat anderen beter kunnen dan ze doen.

In haar boek ‘Rising Strong’ draait Brené Brown het om: mensen doen het beste wat ze kunnen. Het leven wordt gemakkelijker als je ervan uit gaat dat mensen het beste doen wat ze kunnen.

Ze komt tot dit inzicht tijdens een sessie met haar therapeute waarin ze vertelt over een pijnlijke ervaring.

De meest compassievolle mensen hebben met elkaar gemeen dat ze duidelijke grenzen hebben en die ook respecteren, ervan uitgaan dat anderen het het beste doen wat ze kunnen, en vragen om wat ze nodig hebben.

Ik deed dat anders, vertelt Brené haar therapeute. Ik ging ervan uit dat mensen niet het beste deden wat ze konden en daarom veroordeelde ik ze waardoor ik constant tegen teleurstelling vocht. Maar dat was makkelijker dan grenzen stellen. Grenzen stellen is lastig als je steeds maar leuk gevonden wilt worden, als je een pleaser bent die altijd makkelijk, leuk en flexibel wil zijn.

Ik vond dit het mooiste inzicht van haar boek omdat het zo ontzettend veel doet in onze relatie met onszelf en met anderen. Het verandert alles.

Bewaard onder Boeken | 2 Comments

Tags: , , , , ,

Wijkziek en wijkpijn

Geplaatst op 30 juli, 2014 

Na het plaatsen van het hekwerk rondom de buurtmoestuin bij Kindcentrum de Ontdekking, wilde ik tot begin september geen activiteiten in de wijk doen. Ik voelde dat het genoeg was en had behoefte er allemaal afstand van te nemen. De motorvakantie kwam dan ook als geroepen.

Tijdens de motorvakantie kreeg ik via een verontrustend voicemailbericht te horen dat het bijenveld naast activiteitencentrum de Bunthoef was gemaaid. Ik schrok, kon het niet geloven en ging aan het bellen. Pas de volgende dag kreeg ik een beeld van wat er was gebeurd. Het veld was inderdaad gemaaid, per ongeluk.

Motorvakantie is voor mij bewust Internetvrij dus ook geen blogs en social media. En dat was maar goed ook om er een beetje afstand van te nemen maar ik baalde enorm. Niet alleen dat het bijenveld was gemaaid, maar ook dat ik op deze manier toch weer de wijkactiviteiten in werd gesleurd terwijl ik daar tot september van weg had willen blijven om daarna een beslissing te kunnen nemen over hoe verder.

Zondag ben ik na thuiskomst meteen gaan kijken. Het bijenveld lag er vreselijk bij. Ik kon het niet los zien van het beeld dat ik nog had van een uitbundig veld vol bloemen, bijen en vlinders. Nu was alles weg. Ik liep over het veld en zag ons in herinnering nog hard aan het werk dit bijenveld aan te leggen. Met een grote groep vrijwilligers hebben we dat bijenveld eind april aangelegd. Nauwelijks twee maanden later stond het volop in bloei. Een project op trots op te zijn.

En dan gebeurt er iets wat ik noem ‘eigenaarschap over eigen wijk‘. Als je samen met anderen hard hebt gewerkt aan een stukje van je eigen wijk, dan ga je daar anders naar kijken en ga je er anders mee om dan wanneer je je zweetdruppels er niet hebt laten vallen.  Zo’n plek in de wijk wordt een stukje van jou en jij wordt een stukje van die plek. Wat er met z’n plek gebeurt raakt je extra hard. Je kunt extra genieten als zo’n plek ene mooie plek wordt maar het doet extra pijn als er nare dingen gebeuren.

En die nare dingen gebeurden in de vorm van aannemers. Eerst was er een aannemer die betrokken was bij de renovatiewerkzaamheden aan activiteitencentrum de Bunthoef. Een auto of busje van de aannemer was, in een poging aan de achterzijde van de Bunthoef te komen, enkele keren gedeeltelijk door het bijenveld gereden.

Bij winkelcentrum Zuiderhout ging een project van start om het parkeerterrein opnieuw in te richten. Een aannemer  die aan dat project meewerkte, had zijn hekwerk in het bijenveld gezet. Waar eerst bloemen stonden, lagen nu de betonblokken van het hekwerk.

Een andere aannemer, ook bij dit project betrokken, liet grote lappen plastic verpakkingsmateriaal rondslingeren. Een aantal van die stukken plastic kwamen in het bijenveld terecht.

De aannemer die bij de Bunthoef werkte heb ik via de beheerder van de Bunthoef laten benaderen ons bijenveld met rust te laten. De andere twee aannemers heb ik zelf benaderd.  De aannemer die het hekwerk in het bijenveld had gezet, heb ik uitgenodigd om zelf ook mee te doen aan het bijenlint en hem gewezen waar hij voor weinig geld een zakje bloemenmengsel kan kopen. Geen reactie daarop. De aannemer die het plastic had laten rondslingeren, heb ik uitgenodigd mee te doen met zwerfafval opruimen in de wijk. Geen reactie daarop.

En dan neem dat verschijnsel ‘eigenaarschap over eigen wijk’, zodanige vormen aan dat ik denk: aannemers die zich in de wijk niet als een goede gast weten te gedragen mogen van mij wegblijven. Ook al roepen ze op hun website nog zo hard over maatschappelijk verantwoord ondernemen en duurzaamheid.

Maar goed, het hekwerk werd weggehaald en er kwamen instructies om te voorkomen dat plastic bouwafval in de wijk terecht komt.  De motorvakantie brak aan en ik dacht dat het bijenveld verdere schade wel bespaard zij blijven. Tot dat ene voicemail berichtje kwam dat het bijenveld was gemaaid. En wat denk je? Weer een aannemer die een fout maakt. Een fout die het bijenveld dit keer niet kon overleven.

De bedoeling was om in het najaar met alle betrokkenen afscheid te nemen van het bijenveld en om zaad te winnen.Ook dat feestje gaat nu helaas niet door.

Ik ben er wijkziek van. Als je ergens om begint te geven neemt je kwetsbaarheid toe en plezier en pijn worden intenser beleefd. Wijkpijn is het. En daar had ik eind vorig jaar helemaal geen rekening gehouden toen ik met de activiteiten in de wijk begon.

Ik heb hier nog wel meer over te bloggen maar deze over de wijkpijn moest er als eerste uit. Dat heb je met pijn, dat wil het uitschreeuwen.

Over het project bijenveld lees je op de wijkblog Oosterheide.

Meer over aannemers die te gast zijn in je wijk lees je in:

Bewaard onder Persoonlijk | 11 Comments

Tags: , , , , , , ,

Het hart van de buurtmoestuin

Geplaatst op 21 mei, 2014 

Afgelopen zaterdag hebben we een enorme buurtmoestuin aangelegd. Je kunt dit hele project volgen op de wijkblog Oosterheide via de tag buurtmoestuin.

Bij een buurtmoestuin denk je misschien aan een lap grond middenin een woonwijk met groenten en fruit erop.

©SjoerdFotografie_SVD_0700s

Foto: Sjoerd Fotografie

Kwetsbaarheid, dat is wat ik zie. Kwetsbaarheid als grote uitnodiger om eraan bij te dragen, om er voor te zorgen, om er samen aan te werken.  We hebben nu zoiets kostbaars in handen in de wijk. Deze buurtmoestuin heeft de potentie alles hier te veranderen. De buurtmoestuin heeft een hart, een hart dat roept om het mijne en het jouwe.

Gisteren waren er twee harten op het veld die hieraan gehoor hadden gegeven, twee mensen die, zonder dat iemand het ze had opgedragen of gevraagd, met emmers naar het veld waren gekomen om de planten water te geven:

Water geven buurtmoestuin

Foto: Anneleen Mulder

Dit is wat ik erover zei via Twitter en Facebook: Er zijn helden gespot bij de buurtmoestuin. Ze zijn te herkennen aan een gieter en/of emmer waarmee ze planten water geven.

Lees ook: Toeval kun je een handje helpen

Bewaard onder Fotobloggen, Mening | 1 Comment

Tags: , , , ,

Volgende pagina →