Voor ik sterf

Geplaatst op 6 september, 2013 

Met Huub Koch in Rotterdam. Een intiem gesprek over kwetsbare onderwerpen.  Over dingen die niet mogen veranderen maar die daar schijt aan hebben en wel veranderen. En dan zie je maar hoe je daar mee omgaat.

Op weg naar de trein kwam ik een veelzeggend bord. Het ontroerde me.

Helemaal onderaan heeft iemand geschreven ‘Learn how to grunt‘. Ik hoop dat ik erbij ben als hij/zij voor het eerst op een podium staat en zijn/haar buik laat spreken.

Before I die

Bewaard onder Fotobloggen | 15 Comments

Tags: , , , ,

Het lelijke smoel van kwetsbaarheid

Geplaatst op 9 november, 2012 

Als je dat gedweep met kwetsbaarheid ook een beetje volgt, dan zou je haast denken dat kwetsbaarheid iets ongelooflijk schattigs is, iets met veel hartjes, roze bloemetjes en donsveertjes.

Brene Brown die onderzoek heeft gedaan naar schaamte en kwetsbaarheid, zegt over kwetsbaarheid dat we niet altijd weten dat we erin zitten:

We don’t always have a trauma response to vulnerability like we do with shame where the limbic system is activated. With vulnerability it’s softer, we don’t know we’re in it.

We hebben anders dan bij schaamte geen duidelijke alarmbellen voor onze kwetsbaarheid. Onze fysiologie reageert er niet op maar onze keuzes verschuiven. Ze geeft hiervan een persoonlijk voorbeeld:

For me, one of the things I have realized (….) is that one of my early warning systems for vulnerability is: I know I am feeling vulnerable when I start dress rehearsing really mean cruel things to say to other people. Like when I start rehearsing put downs and conversations where I take somebody down and put them in their place and make them feel probably as shitty as I am feeling.

Zit je nog steeds op je roze kwetsbaarheidswolk?

 

Bewaard onder Mening | 2 Comments

Tags: , ,

Dat gedweep met kwetsbaarheid

Geplaatst op 29 oktober, 2012 

Hartstikke leuk hoor, al die aandacht voor kwetsbaarheid. Goed dat er mensen als Brene Brown zijn die onderzoek naar kwetsbaarheid weten te combineren met hun eigen kwetsbare verhaal en die daar met humor over weten te vertellen.

Kwetsbaarheid is hip geworden, je bent stoer als je via Twitter andere mensen oproept hun kwetsbaarheid te laten zien en  als je drie keer per dat rond tettert dat kwetsbaarheid kracht is. Of via Twitter aan al je vrienden laten weten dat je jezelf in een blog erg kwetsbaar hebt opgesteld en dat daar zo negatief op is gereageerd met als resultaat dat je vrienden die mensen die hebben gereageerd gaan afzeiken.

Ik denk dat deze mensen een deel van Brene’s verhaal over kwetsbaarheid hebben gemist:

‘We share our story with people who have earned the right to hear it. I think hearing our stories of struggle and shame is a privilege. I am sharing a part with you that is very tender and vulnerable to me and you have to earn the right to hear that.’ – Brene Brown

Hoe harder de schreeuw, hoe minder het met kwetsbaarheid te maken heeft. Dat is wat ik denk.

Lees ook:

Bewaard onder Mening | 6 Comments

Tags: ,

Kwetsbaarheid en macht

Geplaatst op 12 oktober, 2012 

Wat is ‘Broken Toys, Broken Dreams‘ van Terry Kellogg toch een keihard goed boek zeg. En dat zeg ik na amper 50 bladzijden te hebben gelezen.

Ik dacht dat ik na het teleurstellende ‘Codependency for Dummies‘ maar beter kon stoppen met boeken over codependency maar ik had er nog eentje op de plank liggen: Broken Toys, Broken Dreams, deze zomer gekregen van mijn vriend en blogcollega Henny Bos.

Waar Terry Kellogg zijn boek mee opent is een keiharde confrontatie van de lezer met de maatschappelijke en culturele aspecten van codependency. Daar waar Darlene Lancer in ‘Codependency for Dummies’ blijft hangen in therapeutisch geklets over eigenwaarde, laat Terry Kellogg de lezer de ogen openen voor dingen die we in onze maatschappij en cultuur heel normaal zijn gaan vinden maar die dat absoluut niet zijn.

Zo betoogt hij over hoe gewelddadig onze maatschappij en cultuur is naar alles wat met kwetsbaarheid te maken heeft. Gewelddadig naar de aarde, kinderen, ouderen en andere kwetsbare bevolkingsgroepen. Daar zet hij tegenover hoe alles wat met macht te maken heeft in onze maatschappij en cultuur wordt verheerlijkt. Hij zet je aan het denken over hoe belachelijk veel geld er gaat naar op macht gebaseerde bedrijven en organisaties en hoe weinig geld er gaat naar de kwetsbare kanten van onze samenleving.

Ik heb het boek nog lang niet uit maar de eerste 50 bladzijden zijn aangenaam hard.

Bewaard onder Boeken, Codependency | 5 Comments

Tags: , , , , ,

Masker af: Maanwilla van der Horst

Geplaatst op 2 juli, 2012 

Wat begon als een uitnodiging voor een gastblog werd uiteindelijk een gesprek in een prachtig park op een zonnige en warme dag en in het bijzonder goede gezelschap van Maanwilla van der Horst. 

Peter: Wat zou je graag willen delen met anderen? Wat is voor jou heel belangrijk?

Maanwilla: Dat je passie hebt voor wat je doet en dat het moed kost om jezelf te durven zijn met alle regels die tegenwoordig heersen. Misschien is dat wel iets dat ik eerder zou willen communiceren met mensen. Omdat je een aantal taboes toch voorbij moet, geconfronteerd wordt met overtuigingen die je over jezelf hebt of waarvan je denkt dat anderen dat van jou verwachten en wat vaak niet zo blijkt te zijn. Ik zie dat ook terug bij veel mensen met wie ik werk. En daarom heb ik deze fles wijn van Stormhoek gekocht vanwege het etiket (Maanwilla haalt een fles wijn uit haar tas):

Ik geloof in het verander de wereld, begin bij jezelf.

Peter: Waar ligt voor jou hier de essentie?

Maanwilla: Bij ‘dream big, be spontaneous en celebrate’. Omdat er zoveel dingen zijn die beren op de weg kunnen zijn waardoor je niet doet wat je eigenlijk zo ontzettend graag zou willen doen. Als je mij nou zou vragen om groot te dromen, dan zou ik een school willen hebben of een instituut waarbij ik mensen ondersteun hoe ze door hun lichaam en door het gebruik van hun stem veiligheid vinden bij zichzelf en doordat ze die veiligheid ervaren, uit kunnen dragen of durven zeggen of doen wat ze echt willen. En dat ze merken dat als ze dat gaan doen, dat je heel vaak een ja krijgt in plaats van nee.

Peter: Nou hoor ik ook waarom jij de persoon bent om dit te gaan doen. Jij kunt je voorstellen hoe het is om bang te zijn en om wel een droom te hebben maar er geen raad mee te weten. Jij weet hoe het is om daarmee te worstelen en om terug te krabbelen en om toch weer te proberen en weer opnieuw terug te krabbelen.

Maanwilla: Ik had nooit kunnen denken dat ik iedere keer toch weer de moed zou vinden om dingen te kunnen doen waarvan ik niet dacht dat ik ze kon. Een eigen huis kopen, mijn eigen praktijk starten, eerlijker zijn tegen mensen, gewoon zeggen wat ik zie maar ook soms zeggen waar het op staat. Dat wil niet zeggen dat ik dat altijd durf. Maar dat heeft me wel een heleboel kennis opgeleverd over mijzelf en iedere keer op zoek te gaan naar een weg om eerlijker en liefdevoller met mezelf om te gaan. Ik had daar wel altijd de mond van vol maar ondertussen…  En dan kom ik weer terug bij het etiket, change the world or go home. Ik geloof ontzettend in wie goed doet, goed ontmoet. 50% kans, 50% geen kans. Ik kan soms zo teleurgesteld raken of worden en toch wil ik behoren tot die 50% die wel een vreemde aankijkt, lacht en groet. Voor mij voelt dat als een goede daad, hoe klein dat ook is en daar word ik blij van. En uit mijn moeilijke tijd komt ook dat ik aan het eind van de dag terugkijk en denk wat zijn nou vijf dingen waar ik van genoten heb? Soms zijn dat ook rotte dingen.

Peter: Een soort oefening in dankbaarheid?

Maanwilla: Ja. En het moesten dingen zijn die ik zelf kon herhalen, voor een deel. En zo heb ik ontdekt, echt super simpel, tanden gepoetst hebben en voelen hoe lekker dat smaakt met mijn tong langs mijn tanden laten gaan, schoon ondergoed aantrekken en voelen dat het lekker zit. Echt simpel, kopje koffie drinken, de krant even lezen, een koel glaasje water drinken, fietsen buiten en de wind door mijn haren voelen. Dat soort simpele dingen daar ging ik me toen op focussen in moeilijke tijden want ik kon het herhalen en ik had er niemand voor nodig om toch eventjes uit de ellende te stappen. En ik denk ook heel vaak, ik weet inmiddels dat het niet meer zo is, dat je denkt dat jij de enige bent die daarmee worstelt. Nee natuurlijk ben jij niet de enige die daarmee worstelt. Alleen: wanneer klapt die luchtbel en durven we gewoon wat meer hulp te vragen en eerlijker te zijn? Vraag jij je dat nooit af?

Peter: Volgens mij is die luchtbel al aan het klappen.

Maanwilla: Ja. Ik merk wel dat het helpt om daarin vaak een eerste aanzet te geven.

Peter: Ja, als je jezelf bloot geeft dan wordt het voor sommige mensen wel een lage drempel dat zelf ook te gaan doen.

Maanwilla: Maar door ons met anderen te vergelijken kun je ook tegen mensen gaan opkijken en dat weer als excuus gebruiken om iets niet te doen. Zo van: dat kan ik toch niet.

Peter: Volgens mij is dat een hele oude gewoonte namelijk de gewoonte ons tot slachtoffer te maken. Ik zie dat mezelf ook wel eens doen, ga ik mezelf vergelijken met anderen die in mijn beleving succesvoller zijn en dan maak ik mijzelf onbewust en doelbewust tot een soort slachtoffer: zie je wel, met mij wordt het niks, het gaat mij niet lukken.

Maanwilla: En daar krijg je dan echt geen energie van.

Peter: Ik heb bij geweldloze communicatie geleerd dat elke vergelijking tot oordelen lijdt. Hetzij over een ander, hetzij over onszelf. Maar het denken in termen van vergelijkingen zit zo in ons systeem. Ik zie dat al in kinderboeken: deze boom is groter dan de andere boom, deze auto is kleiner dan de andere auto. Het zit al in kinderboeken, het vergelijken, het trainen van de linker hersenhelft tot het denken in termen van vergelijkingen. En dan denken we op een gegeven moment ook mensen te kunnen vergelijken. Hij is succesvoller dan ik, zij kan beter touwtje springen dan ik, zij heeft meer zakgeld dan ik. Het lijdt tot oordelen over de ander of over onszelf. En als we gaan oordelen over een ander of over onszelf, dan raken we de verbinding kwijt met onszelf en de ander.

Maanwilla: Ja, absoluut en daarom vind ik mijn werk ook zo leuk. Ik had eerst als nieuwe termen op mijn visitekaartje: puur spreken, verbinden en puur. Toen had ik een gesprek met een goede vriendin en ze zegt: ik mis het luisteren. Want hoe kun je verbinden als je niet wezenlijk luistert? Dat vond ik zo’n belangrijk inzicht. Eigenlijk heel recent nog. Toen dacht ik: het wordt luisteren, spreken, verbinden. Terwijl ik nu met jou zit te praten realiseer ik me dat ik graag de verbinding tot stand wil brengen tussen jou en je communicatie met jou. En kun je daar mededogen voor opbrengen want onze interne criticus is vaak zo sterk en ook zo vasthoudend, kan 24 uur per dag doorgaan. Niemand ziet het en jij kan hem niet uitzetten misschien. En daarnaast: heb je ook de moed om met alle krasjes die er op jou zitten toch weer de verbinding aan te gaan met de ander? Kun je dan zoveel veiligheid en vertrouwen in jezelf vinden om die verbinding met daarbuiten weer te kunnen maken in plaats van een schijnverbinding aan te gaan en je terug te trekken en jij doet jouw ding en ik doe mijn ding en zo is het goed want ik heb het al druk genoeg? Maar eigenlijk zijn we allemaal op zoek naar wezenlijke heart to heart meeting. Toch?

Peter: Exact. En dat is waar jij andere mensen bij wilt ondersteunen?

Maanwilla: Ja, dat is wel de visie die ten grondslag ligt aan mijn werk.

Peter: En dat is ook jouw grote droom?

Maanwilla: Ja, nou dat doe ik eigenlijk al. In mijn logopediepraktijk komen mensen met een probleem. We kunnen het soms hebben over het probleem maar soms ook niet en dan leer je ze een techniek. Maar mijn tegemoettreding naar hen is er wel één van een warm hart.

Peter: Dus jouw droom is al aan het uitkomen?

Maanwilla: Ja en het gaat steeds verder.

Peter: Als we hier over een jaar weer zitten en we hebben het weer over die grote droom, wat zou je dan graag willen dat er dan meer is uitgekomen van die droom dan op dit moment?

Maanwilla: Dat ik zelf meer naar buiten durf te treden en daardoor meer mensen uitnodigen datzelfde proces te gaan doen. En ik ben een paar jaar verder en ik voel en zie en doorleef zelf ook dat het een proces is. Je start, je gaat op weg, je weet niet waar je uit gaat komen maar je komt ergens.

Peter: Er is ook geen weg meer terug als je eenmaal begonnen bent.

Maanwilla: Terug weet ik niet maar je kunt in ieder geval zeggen: ik stop hier. Ik heb ook wel echt door schade en schande geleerd dat je mensen niet die weg op kunt schoppen. Ik zie vaak heel veel talent in mensen maar als ze zelf nog niet de veiligheid vinden of zien of voelen om daarmee aan de slag te gaan, dan is het kloppen op de deur van een onbewoond huis. Wat die weg mij gebracht heeft is veel meer rust in mijn donder, echt veel meer. Ik heb geleerd te durven voelen en het te doorleven. En vooral de moeilijke emoties.

Peter: En als we hier over een jaar zitten, wat is er dan nog meer uitgekomen van jouw droom?

Maanwilla: Meer mensen bereiken, zichtbaarder zijn. Mensen motiveren en enthousiasmeren om dingen te doen waar ze echt blij van worden. En nog meer in praktijk brengen dat zichtbaar durven zijn als ik anderen daartoe uitnodig, eerst opgaat voor mijzelf. En ik merk dat ik daarvan in mijn broek schijt. Ik weet dat ik heb niets te verliezen heb en toch vind ik het reuze spannend. Ik heb mezelf ook leren kennen als iemand die er moeite mee heeft om te zeggen: hier ben ik goed in. Terwijl ik wel merk dat het best handig zou zijn als ik dat wel doe.

Peter: Goeie vraag: noem eens drie dingen waar jij ontzettend goed in bent.

Maanwilla: Ik ben ontzettend goed in mensen enthousiast maken. Ik heb altijd leuke ontmoetingen met mensen. Misschien 1:100 niet. Genieten van de dagelijkse dingen, ik denk dat ik dat ook wel goed kan. Wat ook in me opkomt is gezelligheid maken, dicht bij mezelf durven blijven want dicht bij mezelf blijven confronteert mij…. Gatver wil ik eigenlijk zeggen. Ik realiseer me nu door dat door dicht bij mezelf te blijven ik niet meer voor mijn eigen pijn kan wegrennen. Dus ik val eerder met mijn neus in de boter.

Peter: In je eigen pijn…

Maanwilla: Pijn van vroeger ja. Het duurt nooit langer dan drie weken voordat ik het ontdek. Als ik hier volgend jaar weer zit met jou dan hoop ik dat ik het woord accepteren meer body heb kunnen geven. Iedereen heeft er z’n mond van vol en het is alleen maar een woord zolang je het niet kunt praktiseren. Accepteren betekent ook dat je naast de leuke dingen pijn durft te voelen zonder ervoor weg te lopen. Dat betekent het voor mij.

Peter: Heb je het nou over accepteren wie je zelf bent of wat er om je heen gebeurt?

Maanwilla: Op alle fronten. Dat kan zijn  als jij in de file staat terwijl je om zeven uur een afspraak hebt, je gaat het niet redden maar het was voor jou wel een belangrijke afspraak en je maag keert zich om want je weet dat als je uit deze file bent je net zo goed weer om kunt keren en waar is de tijd dan gebleven? Met succes omgaan, dat zou ik willen Peter. Dat ik beter met succes om kan gaan en dat ik mezelf meer succes gun. Ja, oh wat confronterend. Gut zeg… Ik wil succes en het mezelf ook gunnen en toestaan.

Peter: Wat betekent succes voor jou Maanwilla?

Maanwilla: Auw, wat een moeilijke vraag…. Succes betekent voor mij overvloed op een heleboel vlakken. Ja, dat is succes. En het mezelf toestaan.

Peter: Die laatste vind ik wel heel erg mooi. Misschien hebben we al heel veel overvloed op allerlei vlakken maar zien we het niet omdat we het onszelf niet toestaan. Dat is wat er bij mij opkomt.

Maanwilla: Nou dat is ook zo denk ik.

Peter: Het raakt ook aan het thema menselijkheid dat voor mij heel wezenlijk is. En dat vind ik zo ontzettend belangrijk in deze tijd omdat het wel lijkt alsof we alles belangrijk vinden behalve menselijkheid terwijl ik denk dat het juist andersom is. Als je de televisie aanzet of de krant openslaat dan is alles belangrijk behalve menselijkheid. Economie is belangrijk, politiek is belangrijk, zorg is belangrijk, onderwijs is belangrijk. Alles is belangrijk maar over menselijkheid heeft bijna niemand het maar het is volgens mij het meest wezenlijke dat er op dit moment is.

Maanwilla: Wat vat je dat mooi samen. Ik had het niet kunnen bedenken maar inderdaad is dat het ja.

Peter: Ik lees het wel eens op Twitter, mensen die dan roepen waar is de menselijkheid gebleven of wat is hier een gebrek aan menselijkheid. Mijn perceptie is dat als je in een situatie bent waarin je een tekort aan menselijkheid ziet of ervaart, het een uitnodiging is om het zelf te brengen.

Maanwilla: Dat is denk ik wel de essentie van wat ik over wil brengen, de menselijkheid. Daarom hou ik denk ik ook zo van dat liedje wat ik wel eens zing als ik groepen doe. Dat liedje van Marco Borsato over masker af, dat raakt zo de essentie. Ik schijt wel wat minder in mijn broek dan vroeger als ik dat liedje voor de groep zing. Mensen kunnen dan zien dat ook mij de vlammen uit kunnen slaan, dat er rode vlekken in mijn nek verschijnen en dat mijn stem kan trillen. Zo van: zij staat er nu wel maar zij heeft dat dus ook. Herkenbaarheid, menselijkheid. Misschien is dat nog meer wat ik uit wil dragen maar het klinkt helemaal niet sexy 🙂

Over Maanwilla
Stemmen zijn altijd mijn passie geweest. Toen zangeres worden afviel, werd ik logopedist die natuurlijk met stem wilde gaan werken. Zelf heb ik ondervonden hoe spannend het kan zijn om iets te zeggen in een groep, voor mezelf op te komen of mijn idee te delen tijdens een presentatie. Die spanning wilde ik leren reguleren! De spanning hoefde niet weg te zijn! Nee ik wilde meer plezier hebben in wat ik zei en het tegelijkertijd meer beleven terwijl ik stond te praten. Je lichaam en stem vertellen altijd wat je werkelijk bedoelt.

Getroffen door de mogelijkheden die we hebben om met meer gemak je idee te delen, werkelijk in contact te zijn met anderen, besloot ik stem-, en presentatiecoach te worden. In de trainingen die ik geef, deel ik mijn kennis. Je ervaart hoe je jezelf door je manier van praten kunt begeleiden. Hoe? Door de mogelijkheden van je houding, adem, stemklank, mimiek, uitspraak en gebaren uit te proberen en af te stemmen op wat bij jou past.  Door mijn werk hoop ik dat mensen ontdekken hoe leuk en boeiend ze zijn waardoor ze zich gesterkt voelen om hun talenten te benutten en zaken echt op gaan pakken waar ze met hart en ziel voor willen gaan.

Sinds kort ben ik ook ‘ik leer anders coach’. Mijn kinderen bleken allebei dyslexie te hebben. Het huidige schoolsysteem sprak hun voorkeursmanier van leren, namelijk het opslaan van kennis door beelden, weinig aan. Vakken waarbij automatiseren belangrijk was, werden een struikelblok. Dit gold vooral voor het leren van de letters, lezen, de tafels, rekenen, maanden van het jaar en kleuren.

Na veel dingen geprobeerd te hebben, kwamen we uit bij de methode  ‘ik leer anders’. Deze methode benut de kwaliteit van het opslaan van kennis in beelden. Het is bijzonder geschikt voor kinderen met dyslexie, leerproblemen(het leren ontdekken van structuren) concentratieproblemen, beelddenkende kinderen en kinderen ADHD. Mijn zoon voelt zich zekerder, heeft meer plezier gekregen in leren en  leert makkelijker. Hij heeft dit jaar voor het eerst een 6 voor spelling gehaald op zijn rapport. Wij waren ruim 5 jaar bezig voordat we hier uitkwamen. Graag help ik kinderen hun weg te vinden in het huidige leersysteem op een manier die bij hun aansluit. Waarom? Het bevordert hun zelfvertrouwen, leert hun zien dat beelddenken veel voordelen heeft en dat ze met meer gemak kunnen leren.

 

Bewaard onder Gastblogs | 8 Comments

Tags: , , , , , , , , , ,

Kwetsbaarheid is kracht

Geplaatst op 15 juni, 2012 

Ik zeg en schrijf het ook wel eens: kwetsbaarheid is kracht. Maar nu ik die woorden iets te vaak voorbij zie komen, begin ik me af te vragen waarom we dat zo graag zeggen.

Aan kwetsbaarheid hangt nog steeds een emotionele lading en een heleboel oordelen. En om over die emotionele lading en oordelen heen te stappen, praten we onszelf moed in door te zeggen dat kwetsbaarheid kracht is. Zo maken we van iets dat we diep van binnen nog steeds als negatief ervaren iets positiefs. En daarmee klinkt ‘kwetsbaarheid is kracht’ op een gegeven moment als een slap excuus.

We staan graag in onze kracht of in ieder geval in de illusie ervan. Ik denk ineens aan een verslaafde die zegt: Ik verslaafd? Nee hoor, ik kan elk moment stoppen maar ik heb er op dit moment gewoon geen zin in.

Kwetsbaarheid is kracht  kwetsbaar.

Bewaard onder Mening | 17 Comments

Tags:

Klaar met mooi kwetsbaar zijn

Geplaatst op 6 april, 2012 

Ik ben klaar met mooi kwetsbaar zijn. Niet met kwetsbaar zijn maar wel met het gelijknamige sociaal netwerk dat Lia van den Berg, Janine Göbel en ik begin dit jaar hadden opgericht.

Aan de kwaliteit van de bijdragen aan het netwerk heeft het niet gelegen want die zijn zonder uitzondering vanuit het hart geschreven.

Mijn motivering ermee te stoppen is dat de maandelijkse kosten voor  dit NING netwerk (bijna 20 Euro per maand) te hoog zijn in verhouding tot het aantal leden (20) dat gebruik maakt van dit netwerk. Zicht op wezenlijke uitbreiding van het aantal leden is er niet. Kwetsbaarheid is nu eenmaal niet iets waar mensen voor in de rij staan. Misschien is iedereen gewoon veel te druk zich van zijn/haar succesvolle kanten te laten zien (ja, je proeft het goed, ik baal hier best wel van maar dat heeft alles te maken met mijn verwachtingen).

Wat ik een irritatiepunt vind, is dat we per maand een paar Euro teveel betalen. De maandelijkse kosten voor een NING netwerk (Plus versie) bedragen EUR 14,95. Echter, wij betalen per maand USD 24,95.  Volgens NING heb ik bij het aanmaken van het netwerk betaling in USD ingesteld. Mijn waarheid is dat ik een account heb aangemaakt via de knop waarbij staat vermeld dat de kosten EUR 14,95 bedragen. Wat mij bijzonder stoort in de houding van NING, is dat ze dit niet willen oplossen. Zoals zij het uitdrukken, kunnen ze dit niet oplossen.

Ze willen/kunnen me het verschil niet terugbetalen, ze willen/kunnen de account instelling niet wijzigen van USD in EUR en ook als ik het eigenaarschap van het netwerk aan een ander overdraag, verhuist de accountinstelling met daarbij de betaling in USD onveranderd mee. De enige oplossing volgens NING is het netwerk opheffen en helemaal opnieuw beginnen.

Komend weekend gaat de stekker van Mooi Kwetsbaar Zijn eruit. Daarna schrijf ik nog een e-mailtje naar NING om te vertellen dat ik even klaar met ze ben. NING: goed product maar beroerd als het om betalingscorrecties gaat.

Toevallig las ik deze week nog dit: ‘We bevonden ons sinds 23 januari in een slopende retrogradeperiode en dit heeft op elk aspect van ons leven impact gehad. Of het nu een project, relatie, levensbesluit of uitkomst was die niet wou bewegen, hoe belangrijk ook of hoe hard we ook probeerden, bracht deze periode veel in ons leven tot stilstand.
Bron: De Energieën van April 2012 – Jennifer Hoffman

En dat herken ik dus maar al te goed, helaas niet alleen in relatie tot Mooi Kwetsbaar Zijn.

Heb een fijn Paasweekend allemaal.

Lees ook: Mooi Kwetsbaar Zijn

Bewaard onder Persoonlijk | 13 Comments

Tags:

Naar schaamte luisteren

Geplaatst op 3 april, 2012 

Het langverwachte vervolg op ‘The power of vulnerability’ van Brene Brown heet ‘Listening to shame’. Net zo indrukwekkend, ontroerend en confronterend.

Lees ook: De kracht van kwetsbaarheid

Bewaard onder Inspiratie | Reageer

Tags: , , ,

← Vorige paginaVolgende pagina →