De zachte maan is dood

Geplaatst op 20 januari, 2024 

Best een mooi menselijk trekje dat de dood van iemand die je niet persoonlijk hebt gekend je zo kan raken.

Het was deze zomer dat ik hier in het park werd aangesproken op wat er op mijn T-shirt stond. Meteen werden favoriete nummers uitgewisseld en ging de telefoon aan op zoek naar dat gevoel dat een paar minuten muziek teweeg kan brengen, dat gevoel dat je leeft, ook echt leeft, dat gevoel rechtstreeks vanuit je hart.

Het T-shirt leeft nog.
Hier in de kast.
De zachte maan niet.
Die is dood.
Gisteren.
Ineens.

Dead love was een van de eerste nummers dat ik leerde kennen van The Soft Moon en Become the lies het laatste.

 

 

 

Het was raak Luis Vasquez, het was raak. Recht in mijn hart.
Goed gemikt, dank je wel.

Bewaard onder Muziek, Persoonlijk | Reageer

Tags: , ,

Hoofd of hart

Geplaatst op 31 juli, 2022 

Ik weet niet wat ik moet kiezen zegt ie, ik kom er maar niet uit.

Met je hoofd bedoel je? Nou, wat zegt je hart?

Mijn gevoel zegt dat ik het moet doen.

Nou, doe het dan.

Maar waar gaat je keuze eigenlijk over?

Er volgt uitleg.

Sorry, volg dan toch maar je hoofd en doe het niet.

Ofwel, bemoei je niet met de keuzes van een ander Peter.

Bewaard onder Persoonlijk | Reageer

Tags: , ,

Soms heeft je hart een afvalgrijper nodig

Geplaatst op 6 april, 2019 

Het begon vorige week zaterdagochtend met een tweet:

Ook zin om mee te helpen de meest tastbare en zichtbare vorm van vervuiling aan te pakken? Om 10 uur vertrekken we vanaf de Bunthoef voor een rondje zwerfvuil rapen

En zo verzamelden we voor ons maandelijkse rondje zwerfafval opruimen: een mooie groep usual suspects aangevuld met Peter die na het lezen van de tweet spontaan besloot om zich een keertje bij ons aan te sluiten.

Samen met Jan en Peter trokken we de Bloemenbuurt in. Daar waar vroeger Peter’s schooltje stond, wat later onze dierbare wijkbibliotheek werd en wat nu is gedegradeerd tot braakliggende bouwgrond, deden we ons best te pakken wat we pakken konden:

 

Zwerfafval opruimen waar vroeger je schooltje stond…..

Zo samen de wijk in waar je woont of lang geleden hebt gewoond, blijft een ervaring die ik iedereen kan aanbevelen.

Foto: Jan Daamen

Zwerfafval opruimen is een beetje zoals een hond uitlaten: je komt altijd in contact met anderen. Net zoals de plastic flesjes en blikjes, liggen ook de praatjes voor het oprapen.

Zo komen we op straat in gesprek over taakstraffen. Nee, wat wij doen is niet omdat we een taakstraf hebben, we doen dit vrijwillig omdat we graag in een schone en gezonde wijk wonen. Maar als je een taakstraf hebt en je wilt meedoen? Ja tuurlijk, van harte welkom broeder.

Onlangs besloot de gemeenteraad van Oosterhout dat het niet meer toegestaan is om ballonnen op te laten, een besluit waar online en offline aardig wat handen voor op elkaar gingen. Nondedju, kom je ze toch nog tegen die ballonnen, niet opgelaten maar zomaar op straat gekwakt:

Wadi’s: opvang van regenwater maar ook verzamelplek van zwerfvuil

Vertelt Peter onderweg dat ie hier vroeger veel kattenkwaad heeft uitgehaald. Ja goh, wat dan Peter? Graffiti misschien?

Balletje trappen tegen de kerk terwijl daar een mis aan de gang was, dat soort werk…..

In de schrijversbuurt raken we in contact met een ouder echtpaar. Zij vertelt haar eigen stoepje elke dag schoon te houden. Hij heeft vroeger voor de gemeente gewerkt een weet alles van afval en dat de normen voor schoon vroeger toch echt strenger waren dan nu.

Een week geleden hebben ze nog kinderen voorbij zien trekken tijdens de landelijke opschoondag waarop Jan opmerkt dat je het huis stofzuigen ook niet 1x per jaar doet en ik er nog bovenop gooi dat ik mijn tanden 2x per dag poets. Ik niet zegt mevrouw, en showt uitgebreid haar kunstgebit.

Voor in Litterati Jan: de beruchte energy drink

Terug bij de Bunthoef tellen we de zegeningen van deze dag. Die kunnen we uitdrukken in het aantal gevulde vuilniszakken, in kilo’s opgeraapt zwerfvuil of wat dan ook:

Bam: meer dan 50kg van de straat geraapt.

Maar ik denk dat de ware zegeningen over iets anders gaan.

Volgende maand weer, tot dan!

Van iets of iemand houden vraagt best wel moed, logisch dat we ons hart niet 1,2,3 overgeven aan wie of wat dan ook. Soms hebben we wat hulp nodig om ons hart niet alleen bloed te laten rondpompen maar ook om weer te vallen voor de liefde. Nu is liefde een groot woord maar samen de straat op met een afvalgrijper, samen delen wat er in de wijk speelde en speelt en praatjes maken met buurtbewoners en voorbijgangers, ik zeg je: dat is het hart aan het werk.

Bewaard onder Onze wijk | Reageer

Tags: , , ,

Floralia Kaai-Fair Wintermarkt: volgend jaar weer!

Geplaatst op 20 december, 2018 

Een week van tevoren was het weer zo’n beetje zoals nu: zacht en nat. Met de Kaai-Fair Wintermarkt willen we wel echt winterweer zeiden we elkaar nog. Nou, dat hebben we geweten.

Het zal een maand of twee geleden zijn geweest dat ik aanbood om tijdens de wintermarkt Glühwein te verkopen. Het was toen nog aan het nazomeren en konden we nog aangenaam buiten op het terras proeven hoe we deze warme winterdrank het beste op smaak brengen.

Maar dan komt 14 en 15 december dichterbij, daalt de temperatuur naar het nulpunt en zelfs daaronder en lijken twee dagen buiten tot tien uur ’s avonds ineens heel erg lang en koud.

Maar laat me je wat vertellen over de evenementen in het Floralia park in Oosterheide waarvan er dit jaar een heleboel zijn georganiseerd: dat waren allemaal feestjes, stuk voor stuk. Met de Kaai-Fair Wintermarkt was het al niet anders. het werd de perfecte afsluiter van het eerste Floralia jaar onder beheer van Prospects @ Work.

Twee dagen was dit mijn stek:

Mijn Glühwein chalet

Het terras aan de vijver was omgetoverd in een gezellig pleintje vol speciaal bieren en met mijn Glühwein chalet verkeerde ik in het bijzonder goede gezelschap van de brouwerijen Bourgogne Kruis, De Lastige Broertjes en de Nachtbrouwerij.

De Glühwein was dankzij Christiaan mooi en lekker opgepimpt met sinaasappel en een glaasje rozijntjes. De opbrengst van de verkoop was voor het onderhoud van het Floralia Park. Buiten in de vrieskou een lekker glaasje warme Glühwein drinken en daarmee het voortbestaan van het Floralia park steunen, het sloeg aan. Op vrijdag was de ketel Glühwein al om acht uur ’s uitverkocht en werd in de keuken snel nog een paar liter nieuwe Glühwein gemaakt.

Maar dan die kou! Die was zelfs aangenaam als ik je vertel dat achter mijn chalet de pizza oven van Eugene stond, hout gestookt! Eugene was zo lief hier voor ons een lekker fikkie te stoken.

Warm fikkie dankzij Eugene

De pizza oven werd al snel het centrale ontmoetingspunt van ons pleintje waar het gezellig opwarmen en kletsen was samen met de brouwers van Bourgogne Kruis, De Lastige Broertjes en de Nachtbrouwerij.

Het ‘drinkplaats voor dieren effect’ van de pizza oven

Maar zijn dat dan geen concurrenten van elkaar? Ga toch gauw weg! Hier zijn we allemaal vrienden en proeven we gezellig elkaars biertjes.

’s Avonds krijgen we bezoek van onze stadstroubadour en als hij ons verzoeknummer ‘Hey Jude’ van the Beatles inzet, blèrt het hele pleintje mee, zo hard als maar kan.

Op de zaterdag dikke pech want dan valt rond de middag in een deel van het park de stroom uit. ‘Gemeentezekering’ gonst het al snel en dan weet je dat zoiets niet 1,2,3 is hersteld. De organisatie (mag ik voor de organisatie een applaus en eentje extra voor Eric) is dan al snel bezig met zwerfkasten en dikke kabels om de stroomloze delen van het park aan te sluiten op een aggregaat dat een stukje verderop in het park staat. Als we weer stroom hebben weten we dat ook deze dag gelukkig pas wordt afgesloten om tien uur ’s avonds (gezellige nazit niet meegerekend) en niet door overmacht al een halve dag eerder.

Twan, die twee dagen lang voor de muziek zorgt, krijgt van de organisatie door dat een aantal bezoekers graag wat meer kerstmuziek wil horen. Aan kerstmuziek geen gebrek en zo draait Twan onder andere mijn favorietTwan, ik heb voor jou ook nog een kerstmuziektip, probeer deze maar eens)….. Moet kunnen daar in de Floralia, net als gefronste wenkbrauwen.

Aan een verslag van wat er die twee dagen nog meer in de Floralia te zien en te doen was, daar ga ik me niet aan wagen. Let je even niet op, staat er ineens een koor te zingen. Knipper je even met je ogen, is er ineens een Merengue workshop van Marlies.

Dankzij Herman die me zaterdag kwam helpen met de verkoop van de Glühwein, kon ik er zelf ook af en toe even op uit om gezellig rond te kijken. En ook al lag het episch centrum van mijn Kaai-Fair Wintermarkt beleving op de paar vierkante meter van mijn Glühwein chalet, ik kan je dit meegeven: kom volgend jaar ook want veel van wat we elkaar voor de Kerst allemaal aan moois en liefs toewensen vind je op de Kaai-Fair Wintermarkt. Deze hoef ik niet uit te leggen toch?

Volgend jaar weer? Volgend jaar weer!

Zo gezellig, zoveel plezier, zoveel bekenden. En wat een warmte en dan bedoel ik niet alleen de warmte van de hout gestookte pizza oven of de vuurkorf. Volgend jaar weer, count me in.

Ik zou bijna willen afsluiten met te zeggen dat het hart van Oosterheide in de Floralia ligt maar dat is (gelukkig) niet helemaal waar:

De wijk heeft een hart en ziel nodig: die van ons.

Een aardig deel daarvan klopte vrijdag en zaterdag in de Floralia, dat zeer zeker wel.

Bewaard onder Onze wijk | 2 Comments

Tags: , ,

Je hart zit ook altijd op dezelfde plek: de goede plek

Geplaatst op 2 juli, 2018 

Het wordt me wel eens gevraagd hoor, of ik met de motor en mijn tentje achterop niet eens naar een andere plek wil. Ja natuurlijk zeg ik dan, maar nog liever ga ik naar dezelfde plek.

Steeds naar dezelfde plek heeft iets waar ik van hou.

Zo werd ik dit jaar uitgenodigd om bij Fred thuis te komen eten. Hij had een heerlijke pasta gemaakt met een rijke pittige saus. Na deze heerlijke maaltijd keken we samen voetbal: Kroatië – Argentinië. Een heerlijke pot voetbal.

Eerder die dag had ik ’s morgens een flinke wandeling gemaakt met Harold. Hij kent de streek als zijn broekzak en had me gevraagd of ik zin had samen met hem te wandelen. Zo kreeg ik in drie uur wandelen door de Zuid-Limburgse en Duitse heuvels en bossen de prachtigste plekken te zien die ik zelf nooit zou hebben ontdekt.

Als je steeds naar dezelfde plek gaat word je deel van een community, je leert mensen kennen en er ontstaat een band, echte vriendschappen zelfs. Dat je merkt blij te zijn als je ze weer ziet en dat dit wederzijds is. Dat over en weer wordt geïnformeerd naar het lief en leed van het vorige jaar omdat je elkaar niet vergeten bent. En dat je ze al mist als je weer vertrekt.

Er zijn plekken waar mijn hart graag is, mensen met wiens hart het mijne graag samen is. Ik kan en wil niet anders dan dit elk jaar weer opnieuw dankbaar te ervaren. Voor mij is dit net zo avontuurlijk als het ene jaar op een kameel dwars door de Sahara trekken, het volgende jaar de Kilimanjaro beklimmen en het jaar daarop op retraite gaan naar Stromboli (ja, ik ben het boek van Saskia Noort aan het lezen).

En aan het einde van deze blogpost gekomen vraag ik me af of ik de titel nog nader moet verklaren. Mwah, ik denk het niet.

Bewaard onder Persoonlijk | Reageer

Tags: , ,

Pas als het hart er klaar voor is

Geplaatst op 28 juni, 2018 

De maand juni herinnert me eraan dat de tijd weer is aangebroken voor de jaarlijkse retraite en begint het volgen van de weersverwachtingen en het zoeken in verschillende agenda’s naar een geschikte week, hoofdwerk om iets gedaan te krijgen.

Maar is dat hoofdwerk genoeg om ook echt weer te gaan, om een zo klein mogelijke kamperuitrusting achterop de motor te sjorren en te vertrekken?

Terwijl het hoofd bezig is met de voorbereidingen bedenkt het tevens redenen om niet te vertrekken of om het uit te stellen. Zo kan een periode van drukte voor het hoofd zowel een reden zijn om actie te ondernemen om te gaan (ga nou maar, dat is lekker ontspannend) als een reden om niet te gaan (blijf nou maar, er is nog zoveel te doen). Tja, en hoe kies je dan?

Vijf dagen voor het geplande vertrek was ik bij Michiel voor een sessie hartademhaling. Ik had om deze sessie gevraagd omdat ik een lastige keuze wilde maken. Nee, niet die tussen wel of niet met de motor vertrekken maar eentje die echt lastig was, zo lastig dat ik wist dat ik deze keuze onmogelijk  met mijn hoofd kon maken.

Na deze sessie liep ik over Winkelcentrum Zuiderhout waar een van de ondernemers jarig was. Ik feliciteerde hem,  of ik binnen in zijn zaak even wilde zien wat zijn collega’s voor hem hadden gedaan? Yeah sure. Sta ik daar in zijn zaak, versierd met een heleboel ballonnen en elke ballon in de hartkleur en hartvorm.

Alsof terwijl je bezig was met je hartademheling (Freudiaanse vergissing, moet natuurlijk hartademhaling zijn maar hartademheling is bij nader beschouwing net zo toepasselijk) je hart hier even een kleine voorbereiding heeft getroffen die je toeval kunt noemen maar die net zo goed een niet te missen hint is om vooral door te gaan met die hartademhaling.

Toen voelde ik het ook: ik ben klaar om te gaan. Dan verandert ook de voorbereiding en maakt alle drukte plaats voor rust, vertrouwen en verlangen om te gaan. Dus helemaal in the mood and go!

Als het hart eenmaal een weg heeft gekozen dan gaat alles zoveel makkelijker, dan rijd je je motor niet door een heerlijke bocht maar rijd je motor jou door die bocht, een verschil dat je het best zelf kunt ervaren.

Bewaard onder Persoonlijk | 6 Comments

Tags: , ,

Uitvinden sucks

Geplaatst op 28 februari, 2018 

Er is een route en die ligt in je hart, daar moet je het mee doen Er is een weg en die heet vertrouwen, daar moet je het mee doen. Meer is er niet maar teveel om alles bij hetzelfde te laten en genoeg jezelf opnieuw uit te vinden.

Dat ding waar ik deze tekst op zit te tikken, dat wereldwijde netwerk dat ervoor zorgt dat iedereen die dat wil dit kan lezen, allemaal het gevolg van uitvindingen. Uitvindingen zijn geweldig, sure. Maar het uitvinden zelf, dat proces, dat is halleluja heel andere spacekoek.

Geen weg, geen routekaart, geen succesgarantie. Er is helemaal niks en van al dat niks iets maken dat is het ware uitvinden. Uitvindingen rule maar uitvinden sucks. Het is onzeker, doet pijn, is beangstigend en verdrietig ook. Je begint eraan omdat je niet anders kan, omdat je niets liever wilt dan naar die uitvinding toe worstelen, dwars door gevoelens en obstakels heen.

En dan ineens zie je het, dat hoewel het proces niet altijd even makkelijk is, het ongelooflijk rijk is aan alles wat je onderweg nodig hebt. Je ontvangt pas als je iets nodig hebt, niet eerder en niet later en dan ook nog in een vorm die je niet verwacht.

Je moet erop vertrouwen, misschien is dat wel wat zo’n proces zo lastig maakt, vertrouwen. Vertrouwen vanuit je hoofd, ja dat is pain in the ass. Maar vertrouwen vanuit je hart, ja ho, dat opent een nieuwe wereld.

Welkom nieuwe wereld.

Bewaard onder Persoonlijk | 4 Comments

Tags: , ,

Leeg en niks meer

Geplaatst op 23 maart, 2017 

Vorige week donderdag, wat lijkt dat alweer lang geleden, samen met Sjoerd naar ons eigen filmcafé naar Manchester by the Sea: Oosterheide maakt even een uitstapje naar het centrum.

Toen Sjoerd me vroeg of ik zin had om mee te gaan herinnerde ik me alleen de trailer die ik even daarvoor had gezien. Geen feel good movie had hij er nog bij gezegd. Nou so what, dan maken we er een feel good napraat van.

Meestal laat een trailer de belangrijkste momenten van de film zien maar de trailer van Manchester by the Sea laat deze momenten juist weg zo ontdekten we tijdens de film. Mijn god, wat een filmavond werd dit zeg.

Het moment dat mij het meeste greep was niet toen het huis in de fik stond met daarin de kinderen van Lee. Ook niet toen later bleek dat Lee, goed bedoeld vanwege de kou, de open haard had aangestoken en daarbij het haardscherm was vergeten te plaatsen. En ook niet het moment toen hij de politie vertelde dat ie dat waarschijnlijk was vergeten na een avondje feesten met zijn vrienden met alcohol en drugs. Toen Lee het wapen van één van de agenten ontfutselde in een mislukte poging zichzelf door zijn hoofd te schieten was ook dat niet het moment dat mij het zwaarst pakte.

Als alle flashbacks achter de rug zijn die het verhaal vertellen van hoe Lee Lee is geworden, komt hij zijn ex-vrouw tegen die de brand heeft overleefd maar die in de brand haar kinderen heeft verloren. Zij heeft inmiddels een nieuwe partner en is weer moeder geworden. Het wordt me een gesprek zeg:

Het moment van de film dat mij de hele verdere avond en de dag erna en ook nu nog terwijl ik dit blogje tik bij de keel pakt is als Lee haar zegt: ‘There is nothing there’.

We willen graag geloven dat nare dingen alleen de bad guys overkomt en dat is niet zo: iedereen kan iets naars overkomen. En Lee was trouwens helemaal geen bad guy, integendeel.

De film was goed, erg goed, en inderdaad, geen feel good movie. Dat hebben we tijdens de napraat nog even rechtgezet.

Sjoerd: avondje hoor!

Bewaard onder Films | Reageer

Tags: , , , , ,

Volgende pagina →