Grenzeloos liefhebben

Geplaatst op 1 mei, 2016 

Op zoek naar wat instellingen in het dashboard van mijn blog zag ik gisteren de downloadteller van het e-boek ‘Dans van Gewonde Zielen‘ op meer dan 4.000 downloads staan.

Wat is het alweer lang geleden dat ik het vertaalde en in 2011 online publiceerde, dit voor mij zo belangrijke boek ‘Dance of Wounded Souls’ van Robert Burney.

Één van de redenen om het te vertalen was dat er in het Nederlands zo weinig is geschreven over Codependency. En gelukkig is deze situatie inmiddels al wat verbeterd, zo kwam eind vorig jaar ‘Grenzeloos Liefhebben‘ uit, een boek over Codependentie: wat het is, waar het vandaan komt en hoe het ons leven beïnvloedt.

Grenzeloos Liefhebben

Grenzeloos Liefhebben

Het betreft de Nederlandse vertaling van het boek ‘Facing Codependence‘ van Pia Melody. Anna Schmitz, bekend van de Norwoodgroep ‘Als hij maar gelukkig is’, vertaalde dit boek in het Nederlands. Het behandelt belangrijke thema’s als:

Het boek is een absolute aanrader voor iedereen die in de eigen Nederlandse taal wil leren over Codependentie, een begrip dat bijzonder veelomvattend is en soms lastig uit te leggen, maar dat je ineens overal om je heen herkent (en belangrijker: bij jezelf) als je er eenmaal over hebt gelezen.

Mooi en belangrijk werk van Anna dat ze dit boek in het Nederlands beschikbaar maakte.

Bewaard onder Boeken, Codependency | Reageer

Tags: , , , ,

Gezonde zielen

Geplaatst op 16 december, 2013 

In april schreef ik voor het laatst iets over codependency: De kracht van het proces.

Daarna heb ik met de gedachte gespeeld dit onderwerp af te sluiten met een blogpost met als titel ‘De dood van een onderwerp’. Zover is het niet gekomen, wel heb ik het codependentie netwerk verlaten om ruimte te maken voor andere dingen. Één van die dingen is de wijkblog geworden en wat ik buurtdemocratie noem.

Vorige week stond de download teller van het boek ‘Gewonde Zielen‘ boven de 2.000. Dat is dan wel iets om even bij stil te staan, niet bij de stand van de teller maar maar bij die gezonde zielen. Het idee dat dit boek in al die levens net zoveel teweeg brengt als het in mijn leven heeft gedaan…..

Bewaard onder Codependency | 8 Comments

Tags: ,

De kracht van het proces

Geplaatst op 2 april, 2013 

Deze blogpost is geschreven ter ere van de eerste verjaardag van het codependentie-netwerk. Om deze verjaardag te vieren hadden we 30 maart als thema ‘Successen vieren’. Deze blogpost is mijn bijdrage aan dit thema.

Ik denk dat het ergens in 2002 is dat ik voor het eerst met het begrip codependency in aanraking kwam. Ik was eigenlijk op zoek naar informatie over het probleem van een ander en kwam via het begrip codependency terecht bij mijzelf. Hoe ironisch.

Het was de website van Robert Burney Joy2meu waar ik elke dag las en die ik in korte tijd helemaal binnenste buiten had gekeerd. Datzelfde deed ik met zijn boek ‘Dans van Gewonde Zielen

Ik wist niet hoe en waar te beginnen maar als de nood hoog genoeg is, maakt dat helemaal niet uit, dan begin je gewoon ergens. Voor mij was dat affirmeren. Daar begon ik bijzonder fanatiek mee, zelfs als ik mijn hond uitliet was ik met affirmaties bezig. Daarna begon ik met het 12 stappen programma.

Mijn hardlooptrainer wilde voorafgaand aan de training nooit verklappen wat we tijdens de training gingen doen. Na afloop stelde hij ons dan de vraag: stel dat jullie voordat de training begon hadden geweten wat we allemaal zouden doen, hadden jullie dan kunnen doen wat jullie deze training allemaal hebben gedaan? Ons antwoord was NEE.

En zo is het met het proces dat voor mij in 2002 begon ook. Ik ben blij dat ik van te voren niet alles wist al waren er genoeg momenten waarop ik het graag had willen weten. Als ik terugkijk zie ik de schoonheid van het proces en de enorme kracht ervan. Het geeft mij vertrouwen dat ik veel meer kan dan ik denk en datzelfde vertrouwen heb ik ook in anderen: we kunnen zoveel meer dan we denken. We zijn geen slachtoffers, we zijn krachtige en creatieve scheppers. We hebben de kracht de illusie van slachtofferschap te scheppen maar dat maakt ons nog niet tot slachtoffer. We kunnen onze kracht inzetten hoe we maar willen want we zijn daarin volledig vrij. We zijn zelfs vrij te denken dat we niet vrij zijn. Aan ons de keuze. Of onze keuzes werken kunnen we elke dag weer opnieuw ervaren zodat we steeds opnieuw andere keuzes kunnen maken.

Tien jaar geleden had ik dit niet kunnen schrijven. Tien jaar later kan ik het wel en met overtuiging.

Ik heb bijzonder veel te danken aan iedereen die ditzelfde proces doorleeft. Allemaal samen vormen we een onzichtbaar maar bijzonder krachtig netwerk waar iedereen die zich erbij aansluit van kan profiteren.

Ik wens iedereen toe zich te voeden met de kracht van dit allesomvattende netwerk en ik wens iedereen toe dit netwerk te voeden met zijn/haar kracht. Samen zijn we tot alles in staat. Wereldvrede, voldoende en gezond eten en drinken voor iedereen, onderdak, goed onderwijs, gezondheid, een menswaardige economie, noem het maar op. Als we het kunnen dromen kunnen we het voor elkaar krijgen.

Bewaard onder Codependency, Persoonlijk | Reageer

Tags: , , , , , , ,

Een normale reactie op abnormale omstandigheden

Geplaatst op 18 maart, 2013 

Ik had het onderwerp al voor dood willen verklaren maar dat stel ik nog maar even uit want ik heb toch nog iets over codependency te zeggen.

Ik heb het al vaker gezegd: dat er zo ontzettend veel verschillende definities van codependency bestaan en dat het, in mijn beleving, deel is van het helingsproces om er zelf eentje te bedenken die werkt.

Ik las laatst een Nederlands artikeltje over codependency ‘Codependence, oftewel medeafhankelijkheid’  waarin het een verzamelnaam voor psychische stoornissen wordt genoemd.

Dan denk ik als eerste: voor wie werkt het om codependency een verzamelnaam voor psychische  stoornissen te noemen? Werkt dit voor mensen die last hebben van codependency issues? Ik denk het niet. Voor wie dan wel? Sommige mensen hebben er baat bij zoveel mogelijk gedrag te classificeren als een stoornis. Als je de film ‘The DSM: Psychiatry’s Deadliest Scam‘ hebt gezien, weet je wie die mensen zijn die baat hebben bij de classificatie psychische stoornis.

Wat bij mij opkomt als ik lees over ‘een verzamelnaam voor psychische stoornissen’ is dit: codependency is een normale reactie op abnormale omstandigheden.

Bewaard onder Codependency | Reageer

Tags:

Hoe noemen we onze reis?

Geplaatst op 7 januari, 2013 

Onderstaande blogpost schreef ik voor het codependentie netwerk.

Stel dat je een lange reis gaat maken, laten we zeggen een voettocht van Amsterdam helemaal naar Santiago de Compostella. Natuurlijk probeer je onderweg zoveel mogelijk te genieten van de reis zelf maar terwijl je onderweg bent, denk je dan vaker aan Santiago de Compostella of aan Amsterdam? Als je met anderen over je reis praat, heb je het dan over je reis maar Santiago de Compostella of over je reis vanuit Amsterdam?

Woordkeuze is belangrijk. In het geval van een reis als die naar Santiago de Compestella, maakt iedereen automatisch de best klinkende, meest inspirerende en fijnst aanvoelende keuze: de reis naar Santiago de Compostella in plaats van de reis vanuit Amsterdam.

De blogpost ‘Van Codependentie naar Interdependentie’ van Jolande Rommens, herinnerde me eraan dat wij, leden van het codependentie netwerk, ook een reis maken. En hoe noemen wij onze reis, hoe noemen wij het netwerk waar we over onze reis delen? Juist: het codependentie netwerk. Waarom noemen we het geen interdependentie netwerk? Waarom herinneren we ons steeds weer opnieuw aan waar we vandaan komen in plaats van aan waar we heen willen?

What’s in a name zou je kunnen zeggen, het is maar een woord. Onderschat niet wat woorden met je kunnen doen. Ik schreef er eens een blog over: Word Power, over de kracht van woorden. Kijk maar eens naar de twee woordwolken in die blogpost en voel wat ze met je doen. Welke woordwolk voedt? Welke vergiftigt? Voel je het verschil?

Een tijdje geleden schreef ik de blogpost ‘Kun je teveel in je codependency verhaal zitten?’. Ik zou als aanvulling op mijn antwoord toen het volgende willen toevoegen: als je het over je reisverhaal hebt en je hebt het steeds over je codependency verhaal, dan vertel je jezelf het herhaal over waar je niet wilt zijn.  Heb je het over je verhaal in de zin van je interdependentie verhaal, dan vertel je jezelf een verhaal over waar je wel wilt zijn.

Een tegenwerping zou kunnen zijn dat het toch echt wel nodig is te weten wat het probleem is, dat daar een naam voor bestaat, hoe het ontstaat en wat de symptomen zijn. Ook dat is twijfelachtig. Brief therapy, later verworden tot de solution focussed approach heeft aangetoond dat bij complexe processen als veranderingen in ons gedrag en denken, onderzoek naar de oorzaken helemaal niet nodig is en dat werken vanuit het heden en de toekomst, waar je heen wilt, veel effectiever is.

Terug naar de vraag: hoe noemen we onze reis? Ik denk dat we onszelf een enorme dienst bewijzen als we dit netwerk omdopen in het ‘Interdependentie netwerk’ en dat we het vaker over interdependentie hebben en minder over codependentie. Laten we zeggen: een verhouding van 90% tegen 10%.

Bewaard onder Codependency, Oplossingsgericht werken | 10 Comments

Tags: , , ,

Bijeenkomst codependentie-netwerk

Geplaatst op 22 november, 2012 

Vorige week vrijdag was ik in Rotterdam voor een bijeenkomst met leden van het codependentie-netwerk.

De aanloop naar deze bijeenkomst was bepaald hobbelig te noemen. Doordat ik probeerde het alle geïnteresseerden naar de zin te maken (valkuil tralalala), bleef ik hangen in afstemmingen over datum en plaats waardoor het proces nauwelijks in beweging kwam. Eenmaal op het punt van: ik kap hier helemaal mee of ik lanceer één datum en plaats en ga hierover niet meer onderhandelen, was de afspraak ineens snel gemaakt.

Wat hebben we gedaan? Voorafgaand aan de bijeenkomst had ik iedereen gevraagd onderwerpen op de agenda zetten. De vraag hierbij was: ga bij jezelf even na wat je naar de bijeenkomst wilt brengen en wat je er wilt halen en laat dat je agendapunten bepalen. Uiteindelijk kwam er een prachtige agenda uitgerold met de volgende onderwerpen:

1. Een rondje waarin iedereen vertelt wat codependency voor hem/haar betekent en wat de reden is om bij deze bijeenkomst aanwezig te zijn.

2. Een vertelling over de PIT training van Pia Mellody: http://healingtraumanetwork.net/

3. Hoe hiermee (codependency) om te gaan met professionele hulp / welke hulp.

4. Het te begeleiden met voorbeelden, praktisch gericht ivm herkenning. .

5. Hoe staat iedereen ieder mbt herstel/verandering, wat de drijfveren zijn, impact op je ‘zijn’, omgaan met anderen die niet bewust zijn van codependency.

6. Wat heb je allemaal gedaan, waar het je ervaring mee, om je emotionele wonden, je codependency, te helen. Wat zijn daarbij je ervaringen, wat werkt voor jou en wat niet?

7.  Waar heb je het meeste last van en wat wil je dat daarin verandert. Stel je voor dat je gaat slapen en er gebeurt een wonder: als je wakker wordt is de verandering waar je het meest naar verlangt ineens waarheid geworden. Wat is er dan anders? Waar merk je dat aan? Wat merken andere mensen aan je?

Iedereen kreeg om beurten het ‘voorzitterschap’ van de bijeenkomst zodat iedereen met zijn/haar eigen agendapunten kon doen wat hij/zij nodig had.

Zo ‘strak’ als dat de agenda doet vermoeden was het natuurlijk niet. Het was in mijn beleving vooral open, eerlijk, hartelijk, inspirerend, bemoedigend en gezellig.

Afspraken als deze doen mij goed. Het werkt bijzonder helend om samen met elkaar op deze manier verhalen uit te wisselen, verhalen die op ieders leven diepe impact hebben, zowel in pijnlijke als vreugdevolle zin.

Bewaard onder Codependency | 2 Comments

Tags:

Kun je teveel in je codependency verhaal zitten?

Geplaatst op 20 november, 2012 

Een vraag die ik mezelf stelde naar aanleiding van de blogpost van Petra Maartense ‘The ocean is in the drop’: kun je teveel in je codependency verhaal zitten?.

Belangrijker dan de vraag hoeveel je in dat verhaal zit, is de vraag hoe je erin zit. Dat bepaalt naar mijn idee of het teveel is of niet.

Een voorbeeld van een manier die niet werkt, is steeds meer informatie verzamelen over wat codependency is, hoe het ontstaat en hoe je het herkent, zonder te werken aan je herstel en heling. Hoewel die informatie erg nuttig is, heeft die informatie weinig waarde als je er verder niets mee doet in de zin van herstel en heling, als je alleen maar rationeel werk verricht zonder het emotionele werk te doen.

In zijn boek ‘Broken Toys, Broken Dreams’ beschrijft Terry Kellogg de volgende situatie. Op een bord staat de tekst ‘Hemel’ met een pijl naar links. Op een ander bord staat ‘Lezingen over de hemel’ met een pijl naar rechts. Alle mensen met codependency staan in de rij bij het bord ‘Lezingen over de hemel’.

Dat bedoel ik.

Om te weten of je op een manier in jouw codependency verhaal zit die voor jou werkt, helpt het je bewust te zijn van wat codependency voor jou betekent. Voor mij betekent het bijvoorbeeld in oorlog zijn met mezelf, met wat ik voel, nodig heb, denk, verlang etc. Dus als ik ervaar dat ik mezelf steeds meer accepteer, meer in vrede leef met wie ik ben, dan werkt het voor mij hoe en hoeveel ik in mijn codependency verhaal zit, is mijn verhaal een verhaal van herstel en heling.

Geen enkele buitenstaander kan dat beoordelen, alleen ikzelf.

Bewaard onder Codependency, Persoonlijk | 13 Comments

Tags: , ,

Geef jij het voorbeeld want jij bent de oudste

Geplaatst op 5 november, 2012 

Werd jou dat vroeger als kind wel eens gezegd, dat je het voorbeeld moet geven omdat je de oudste bent?

Weet je waarom ouders dat zeggen? Dat zeggen ze om te voorkomen dat je ziet dat je ouders zelf niet in staat zijn het voorbeeld te geven.  Het voorbeeld geven is niet de taak van het kind, het is de taak van de ouders.

In zijn boek ‘Broken Dreams, Broken Toys’ beschrijft Terry Kellogg waar dergelijke boodschappen toe leiden: enmeshment.

Om enmeshment uit te leggen gebruik ik meestal de metafoor van een bord spaghetti waar alle sliertjes in- en door elkaar zijn gedraaid en verwikkeld. Je kunt niet meer zien waar het ene sliertje ophoudt en het andere begint.

Ouders en kind die in een enmeshed relatie zitten kunnen niet onderscheiden wat van wie is, welke gevoelens en behoeften en verantwoordelijkheden van de ouders zijn en welke van het kind. Als kind ben je dan zwaar de sjaak want het kost je je kindertijd. En nog veel meer maar daar kom je als volwassene wel achter.

Lees ook: Parentificatie en het verlies van de kindertijd

Bewaard onder Boeken, Codependency | 7 Comments

Tags: , , , ,

Volgende pagina →