Je kunt de toekomst zien

Geplaatst op 12 november, 2023 

”I’ve got this theory
that you can see inside yourself in the same proportions as you can see externally.
So if you are in a city and you see a wall, wall, wall,
or in a forest tree, tree, tree,
and then you look inside yourself you get muddled up as to what’s close and what’s far away.
And if you are in a desert or by the sea or something like this,
you have this amazing sense of space.
And then you can see things are close and far away,
and see everything in proportion,
and then you can see clearer.
This is what I think.
I feel good when i am surrounded by a big open empty space.
So you can see what’s coming,
you can see the future.”

Justin Sullivan


FROM HERE – 40 Years NEW MODEL ARMY (english) | Rockpalast | Documentary 2020

Bewaard onder Citaten, Muziek | Reageer

Tags: , , ,

Stofzuiger

Geplaatst op 18 november, 2022 

K*t onderburen met die k*t stofzuiger.

Dat was wat ik hoorde, een k*t stofzuiger en dat was wat ik dacht, k*t onderburen.

Maar het was geen k*t stofzuiger van mijn k*t onderburen. Het was een stuk zwart vinyl dat 33 rondjes per minuut maakte. In mijn eigen kamer. Ergens eind ’85.

Vandaag jarig want 18 november 1985 is de geboortedatum van Psychocandy van the Jesus and Mary Chain.

 
Het was een rare tijd. Terugkijkend mooier dan het werkelijk was.

Ik hoop zo ooit ook terug te kijken op 2022, mooier dan het werkelijk was.

Mildheid en met het hart en zo.

Bewaard onder Muziek | Reageer

Tags:

Ali & Ava

Geplaatst op 29 juli, 2022 

Eerder deze maand zag ik de film Ali & Ava, een mooi kijkcadeautje op fietsafstand dankzij Film op locatie en H19.

Ik vond het een lieve film waarin de liefde voor muziek een belangrijke rol speelt in het leven van twee mensen en die elkaar vinden mede dankzij die liefde. Mede dankzij die liefde want er is nog een andere kracht in het spel en dat is pijn, relatiepijn. Pijn kan een vruchtbare bodem zijn waar iets moois uit op kan bloeien.

Hun pijn is niet klein maar eerder een zwart gat waar ze elke dag mee moeten leven. Aan een zwart gat kan in het heelal door de enorme zwaartekracht zelfs geen licht ontsnappen. Ali & Ava hebben elkaar nodig om hun pijn naar elkaar in de openheid te brengen en daardoor weet hun licht wel aan dat zwarte gat te ontsnappen.

Zou ik de film in een enkele zin moeten samenvatten, dan deze: een film over twee verschillende mensen die door muziek en pijn bij elkaar komen. Maar zo zakelijk als het hier staat is de film niet, verre van dat:

Verder niet over nadenken maar gewoon gaan kijken naar Ali & Ava.

Bewaard onder Films, Muziek | Reageer

Tags: , ,

Het kan ineens klaar, over en uit zijn (2)

Geplaatst op 27 mei, 2017 

Alles sterft. Peter Steele zong het met zijn band Type O Negative. Hij stierf en niemand had het verwacht.

50 jaar geleden maakten the Beatles hun iconische album ‘Sgt. Pepper’s Lonely Hearts Club Band‘. Één van de makers, John Lennon, zei over de dood ooit: I’m not afraid of death because I don’t believe in it. It’s just getting out of one car, and into another. Toen hij daadwerkelijk overstapte in een andere auto had niemand het verwacht.

Deze maand stierf Chris Cornell, zanger en gitarist van Soundgarden, Audioslave en Temple of the Dog. Niemand had het verwacht.

Tegen het onverwachte is niemand opgewassen. Wat we  kunnen doen tot het zover is, is onszelf zijn.  Wat een geschenk is dat!

Thx Chris

Lees ook: Het kan ineens klaar, over en uit zijn

Bewaard onder Muziek | 2 Comments

Tags:

Mijn eerste liefde

Geplaatst op 25 mei, 2017 

Wie mijn wijkblog Oosterheide volgt weet dat we vorige week vrijdag een hartstikke leuk evenement hadden georganiseerd in activiteitencentrum de Bunthoef: Food & Roots.

Food & Roots was een gezellig avondje met lekker eten en drinken, muziek en verhalen. Iedereen mocht één liedje uitkiezen, een liedje dat voor hem/haar een bijzondere betekenis heeft en wie dat wilde mocht erbij vertellen wat het persoonlijke verhaal bij dat bijzondere liedje is.  En zo kwamen vorige week vrijdag wel wat pareltjes voorbij hoor…

Zelf had ik mijn eerste liefde meegenomen, zo’n liefde die je nooit meer vergeet en je nog altijd doet voelen hoe die liefde lang geleden voelde.

We woonden in die tijd boven de winkel van mijn vader. Als ik door een piepklein transistor radiootje mijn grote liefde hoorden, dan rende ik de trappen af naar het kantoortje achterin de winkel van mijn vader, pakte daar een iets groter radiootje, denderde daarmee terug naar boven, zette beide radiootjes tegenover elkaar, volume lekker hard, ik ertussen in en madly in love.

En stiekem, nou nee, niet stiekem, ben ik het nog steeds.

Bewaard onder Muziek, Persoonlijk | Reageer

Tags: ,

De stad mag wat meer punkrock zijn

Geplaatst op 15 april, 2017 

Vorige week zaterdag, ik had net ‘Stad zoekt zichzelf geblogd’en zat via YouTube wat muziek te luisteren: Rise Against.

Ja goh zeg, denk je dat die gasten van Rise Against nadenken over het dna van hun band, daar bijeenkomsten voor organiseren en een extern bureau voor inhuren om het proces te begeleiden? Nee natuurlijk niet, die stappen het podium op en geven alles.

Zei ik dat ze alles geven? Hell yes, ook als het halleluja slecht weer is.

Kijk, die spirit mag ik erg graag. Een stad kan dat ook. Hoe? Oefenen, net als Rise Against. Passie, plezier, samen, ergens in geloven, energie, knallen en het gewoon doen.

Punkrock bands zijn muzikaal gezien niet de meest virtuoze bands en moeten doorgaans hard werken om van hun muziek te kunnen leven.  Beperkt als ze zijn compenseren ze dat ruimschoots met precies datgene waar ik zo voor val: jezelf helemaal uitleven met datgene wat je wel kunt en daar heel veel anderen in meesleuren.

Mijn allereerste kennismaking met punkrock was uitgerekend the Ramones. Ze speelden op een festival en zocht ik samen met vrienden een plekje op veilige afstand van het podium. Het kan daar vooraan nogal tekeer gaan, hier staan we goed.

The Ramones begonnen. One, two, three, four en de koelbox die één van ons bij zich had (in die tijd mocht je nog een koelbox meenemen) was al tien meter richting podium verplaatst en wij tien meter de andere kant op. No escape, we zaten middenin de Ramones-madness.

Kijk, dat is punkrock, dat pakt je gewoon op en smijt je ergens neer en dat is nog vet leuk ook.

Op vakantie doe ik wel eens boodschappen in van die kleine supermarktjes waar ze een heel beperkt assortiment hebben. Zul je zien dat je daar heel creatief van wordt en dingen kookt die je normaal gesproken nooit kookt. Beperkte middelen haalt het beste in je naar boven.  Punkrockers snappen dat als geen ander.

Dus stad: ga punkrocken en give it all. Gooi en smijt met alles wat je in je hebt.

En hier hield het blogje op, ik had het grotendeels een week geleden al geschreven met het idee het later in de week wel een keer online te zetten. Dat werd iets later en daarom kan ik er nog iets aan toevoegen:

Stad: koester de punkrock die je al in je hebt.

Ik bedoel natuurlijk het einde van café de Kloek afgelopen dinsdag. Als er in Oosterhout een plek is was die de geest van punkrock uitademt uitademde, dan is was het wel de Kloek. Potver was zonde dat René en Janny ermee moeten stoppen. De stad verliest en niet alleen de Kloek.

Bewaard onder Mening, Muziek | Reageer

Tags: , ,

Een plek zonder pijn

Geplaatst op 12 maart, 2017 

Wil iedereen toch, geen pijn?

Welkom op aarde waar pijn bij het ticket is inbegrepen. Kleine lettertjes niet gelezen? Jammer dan.

Ervoor weglopen? ‘Running away only makes it worse’

Plekken zonder pijn zijn er genoeg: voor de tv hangen, Internet, werken, drank, drugs, religie en nog veel meer. Goed dat het er allemaal is want anders zou de wereld ontploffen in agressie.

Goed ook dat er pijn is want we hebben er ongelooflijk veel moois aan te danken. De nieuwe plaat van Life of Agony bijvoorbeeld.

Bewaard onder Muziek | Reageer

Tags:

Ik wil de herinneringen graag intact houden

Geplaatst op 18 februari, 2017 

Nieuwsbrief van 013: ‘De beste tijdloze bands vind je dit jaar in 013‘. 31 mei The Mission en op 26 oktober Peter Hook & The Light.

The Mission zag ik voor het eerst live toen Wayne Hussey en Craig Adams net een jaar uit Sisters of Mercy waren gestapt. Hun eerste langspeler ‘God’s Own Medicine‘ was toen nog in de maak.

Peter Hook zag ik live met New Order toen hun eerste New Order plaat uit was: Power, Corruption & Lies. Daarvoor hadden ze natuurlijk ‘Movement‘ gemaakt maar dat was nog een echte Joy Division plaat, Power Corruption & Lies was de eerste plaat met het onmiskenbare New Order geluid.

Een geweldige tijd, achteraf en bij nader inzien dan, die ik niet over zou willen doen, of toch wel, nee beter van niet, hoewel…

En dan nu, 2017, de kans dezelfde live ervaring te ondergaan. Doen? Gaat tegenvallen zei iemand me,  zoals toen wordt het nooit meer.  Die bands zijn anders geworden, Wayne, Craig en Peter zijn nu stukken ouder en ik ook, wil ik dat onder ogen zien, weerspiegeld op het podium? Wat zou jij doen?

Ouder worden, daar gaat het niet om, wel hierom: ik wil de herinneringen zoals ze zijn graag intact houden. Dat geldt niet voor alle herinneringen maar wel deze. Vraag me niet waarom, dat is alleen voor intimi.

Bewaard onder Muziek | 4 Comments

Tags:

Volgende pagina →