Dromen hebben beperkingen nodig

Geplaatst op 27 april, 2017 

Dat we moeten durven dromen en vol-voller-volst gaan voor wat we zielsgraag willen, daar zal niemand bezwaren tegen hebben. Maar toch, dromen kunnen niet zonder beperkingen. Kom, ik licht het even toe.

Gisteren zag ik de film ‘Mein Blind Date mit dem Leben’. Natuurlijk in ons altijd weer gezellige Oosterhouts filmcafé , precies de juiste plek voor deze film.

Moet je voorstellen dat je gezichtsvermogen maar een paar procent is en je dolgraag wilt slagen in een luxueus vijfsterrenhotel. Haast blind of niet, je wilt je droom realiseren en dus doe je net alsof je kunt zien.

Maar als je alleen alleen maar droomt en vol gas geeft om je droom te realiseren, dan kun je wel eens een gevaar worden voor jezelf zijn en en voor anderen.

Saliya is haast blind en houdt dat zoveel mogelijk verborgen om toch maar te slagen in zijn droomhotel. Daardoor brengt hij zichzelf en anderen in gevaar. Zo verwondt hij zichzelf met een snijmachine en raakt hij het zoontje van zijn nieuwe liefde Laura kwijt.

Pas als hij al zijn kansen in het hotel verprutst en ook zijn nieuwe liefde kwijt raakt, kan hij niet anders dan uit de kast komen: hij is vrijwel blind. En pas dan keren zijn kansen, opent hij samen met zijn goede vriend Max een eigen restaurant en komt ook Laura weer op zijn pad.

Dromen is prima, meer dan dat zelfs, maar vergeet de beperkingen niet. Alleen maar focussen op de droom en de beperkingen negeren is gevaarlijk en alleen maar focussen op de beperkingen brengt je nergens.

Maar droom en beperking samen in een gezonde mix, wow, dat brengt je echt ergens!

Bewaard onder Films | 2 Comments

Tags: ,

De stad mag wat meer punkrock zijn

Geplaatst op 15 april, 2017 

Vorige week zaterdag, ik had net ‘Stad zoekt zichzelf geblogd’en zat via YouTube wat muziek te luisteren: Rise Against.

Ja goh zeg, denk je dat die gasten van Rise Against nadenken over het dna van hun band, daar bijeenkomsten voor organiseren en een extern bureau voor inhuren om het proces te begeleiden? Nee natuurlijk niet, die stappen het podium op en geven alles.

Zei ik dat ze alles geven? Hell yes, ook als het halleluja slecht weer is.

Kijk, die spirit mag ik erg graag. Een stad kan dat ook. Hoe? Oefenen, net als Rise Against. Passie, plezier, samen, ergens in geloven, energie, knallen en het gewoon doen.

Punkrock bands zijn muzikaal gezien niet de meest virtuoze bands en moeten doorgaans hard werken om van hun muziek te kunnen leven.  Beperkt als ze zijn compenseren ze dat ruimschoots met precies datgene waar ik zo voor val: jezelf helemaal uitleven met datgene wat je wel kunt en daar heel veel anderen in meesleuren.

Mijn allereerste kennismaking met punkrock was uitgerekend the Ramones. Ze speelden op een festival en zocht ik samen met vrienden een plekje op veilige afstand van het podium. Het kan daar vooraan nogal tekeer gaan, hier staan we goed.

The Ramones begonnen. One, two, three, four en de koelbox die één van ons bij zich had (in die tijd mocht je nog een koelbox meenemen) was al tien meter richting podium verplaatst en wij tien meter de andere kant op. No escape, we zaten middenin de Ramones-madness.

Kijk, dat is punkrock, dat pakt je gewoon op en smijt je ergens neer en dat is nog vet leuk ook.

Op vakantie doe ik wel eens boodschappen in van die kleine supermarktjes waar ze een heel beperkt assortiment hebben. Zul je zien dat je daar heel creatief van wordt en dingen kookt die je normaal gesproken nooit kookt. Beperkte middelen haalt het beste in je naar boven.  Punkrockers snappen dat als geen ander.

Dus stad: ga punkrocken en give it all. Gooi en smijt met alles wat je in je hebt.

En hier hield het blogje op, ik had het grotendeels een week geleden al geschreven met het idee het later in de week wel een keer online te zetten. Dat werd iets later en daarom kan ik er nog iets aan toevoegen:

Stad: koester de punkrock die je al in je hebt.

Ik bedoel natuurlijk het einde van café de Kloek afgelopen dinsdag. Als er in Oosterhout een plek is was die de geest van punkrock uitademt uitademde, dan is was het wel de Kloek. Potver was zonde dat René en Janny ermee moeten stoppen. De stad verliest en niet alleen de Kloek.

Bewaard onder Mening, Muziek | Reageer

Tags: , ,

Stad zoekt zichzelf

Geplaatst op 7 april, 2017 

Ik vond Oosterhout maar een nietszeggende stad. Ik woonde in Breda en kende Oosterhout alleen van de A27 als ik richting Utrecht ging of daar juist vandaan kwam. Oosterhout was die langgerekte strook bewoning vlak bij Breda. Als ik Oosterhout passeerde was ik bijna thuis of net van huis.

In Breda hoorde ik nooit iets over Oosterhout, over wat daar aan het gebeuren was of vroeger was gebeurd of dat daar iets ging gebeuren. Dat er in den lande nog een andere stad was die ook Oosterhout heette maakte het er niet gemakkelijker op me een beeld te vormen van Oosterhout anders dan die strook langs de A27. Noem het gerust een vooroordeel vanuit onbekendheid want dat wat het ook.

Nu ik er door tal van ontwikkelingen, gebeurtenissen, mirakels, drama’s en meer van dat soort bepalende situaties zelf alweer meer dan tien jaar woon, snap ik van Oosterhout nog steeds maar vrij weinig. Zeg me gerust dat dit komt omdat ik geen echte Oosterhouter ben, dan heb je wellicht een punt. Andersom vraag ik me af of de echte Oosterhouter zijn/haar stad wel echt begrijpt.

Ik ken maar weinig echte Oosterhouters, de meeste mensen waar ik mee om ga zijn net als ik vette import zoals dat heet. Bij de gemeente hoef ik ook niet aan te kloppen met de vraag wat voor stad Oosterhout is. Tuurlijk kunnen ze me over de stad een karrenvracht aan kengetallen geven. Aan cijfers geen gebrek, maar wat zeggen al die cijfers over de stad?

Nee, de gemeente is zelf ook op zoek, heeft daartoe een serieuze partij in de hand genomen, Ruimtevolk, om een analyse te maken van het DNA van de stad.

Een stad heeft natuurlijk helemaal geen DNA, een stad bestaat uit mensen en die maken de stad en die stad van mensen verandert elke dag. Een stad beweegt, soms snel en soms langzaam, en zodra je denkt een stad te begrijpen is ie weer ongrijpbaar. Prima vind ik dat, heerlijk zelfs, soms ook vreselijk. Het is net als met een goede vriend: prima kerel maar soms een echte pain in the ass.

Een stad op zoek naar het DNA van zichzelf. Dat doet me denken aan mensen die zichzelf een beetje naar de sodemieter hebben geholpen en in een poging weer op te krabbelen, zichzelf weer willen vinden. Prima hoor, dapper zelfs, maar jezelf vinden doe je niet aan de zijlijn van de samenleving, op een plek waar alles nice and easy is.

Jezelf vinden doe je in contact met anderen, door te dromen, daar wat van te maken, te falen en weer op te staan. Jezelf vinden doe je door te leven, te ademen, lief te hebben en afgewezen worden. Door je hart te volgen, keuzes te maken zonder zekerheid, door te verdwalen, te verzuipen en weer boven water te komen. Leven is geboren worden en sterven, geboren worden en sterven en weer geboren worden.

Jezelf vinden? Heb je je leven een beetje geleefd, dan heb je een aardig beeld van wie je bent als je afscheid neemt met de fysieke dood.

Op zoek gaan naar je DNA? Ik denk niet dat je dat moet doen. Dat DNA ontdek je gaandeweg wel en overdrijf de rol van dat DNA niet. Opvoeding, familie, vrienden, de straat, toeval, zoveel facetten die mede vormen wie je bent.

Terwijl ik me dit allemaal zit te bedenken fiets ik vandaag door de stad. Passeer talloze vlaggen Oosterhout familiestad. Ja goh, wat voor stad is dit nou? Is dit een familiestad of een stad die zelf niet weet wat voor stad het is? Cut the crap, wat boeit het! Wat boeit is wat voor stad we willen zijn en hoe we daarnaar gaan handelen.

De stad die we nu zijn vind het allemaal wel best zolang alles maar blijft zoals het was. Sorry folks, reality check: niks blijft zoals het was, zelfs niet in good old Oosterhout. Dan kun je passief achterover leunen en maar zien wat ervan komt of helpen de stad kleur te geven, om het even wat voor kleur.

En oh ja, grijs telt niet mee als kleur.

Bewaard onder Mening | 2 Comments

Tags: ,