Het voordeel van kleine ergernissen

Geplaatst op 30 september, 2013 

Als iemand mij vorige week tijdens de bijeenkomst van het sociaal wijkteam Oosterheide de vraag had gesteld die ik aan anderen stelde, namelijk wat zijn volgens jou de grootste problemen in de wijk, dan had ik hele andere antwoorden gegeven dan de eenzaamheid en armoede die anderen noemden.  Dan had ik me daarna misschien wel schuldig gevoeld over mijn kleine ergernissen.

Maar niks gebeurt voor niks, ook kleine ergernissen niet. Het waren immers die kleine ergernissen die me deden besluiten om in beweging te komen, om bijvoorbeeld naar de bijeenkomst van het sociaal wijkteam te gaan.  En het is die beslissing die weer leidt tot het vervullen van het verlangen een buurtblog te beginnen.

Dus heb je kleine ergernissen? ‘Pas dan maar op’ want het zijn kleine brandstofcellen die het motortje voeden waarmee je komt waar je wezen wilt.

Lees ook: Er leeft en speelt veel meer in je wijk dan je denkt

Bewaard onder Persoonlijk | Reageer

Tags: , ,

Er leeft en speelt veel meer in je wijk dan je denkt

Geplaatst op 27 september, 2013 

Sommige toevalligheden doen zo hun best je iets duidelijk te maken dat je ze wel moet opmerken, zelfs al ben je blind en doof.

Dit was voor mij zo’n toevalligheid:

 

Ik wil al een tijdje een buurtblog beginnen. Op zoek naar mede-bloggers deed ik voorzichtig een oproep via Twiter maar zonder respons. Ik begon aan een briefje met het idee dat huis aan huis te verspreiden maar  verder dan een inleiding kwam ik niet. Het was niet dat ik niet graag genoeg wilde, eerder dat ik niet goed wist hoe te beginnen.

En toen was daar die tweet. En afgelopen donderdag die bijeenkomst.

Bij binnenkomst zag ik een grote ruimte met aan één tafel een aantal dames. Ik werd bijzonder gastvrij ontvangen en had al meteen een gesprekje over wat kleinere en grotere problemen die ik in mijn directe woonomgeving ervaar en waar ik graag wat aan wil doen.

Meer mensen kwamen binnen en een lange tafel aan de zijkant vulde zich met heel veel eten en drinken. De avond bleek ‘American Style’ te zijn, dat iedereen dus wat te eten en/of drinken meeneemt. Maar dat wist ik dus niet want ik had alleen die tweet gezien. ‘Alles moet op’ werd er geroepen. Een onmogelijke opdracht.

Ik had nog steeds geen idee wat voor avond het zou worden dus ik ging aan een tafeltje zitten en legde mijn schrijfblokje klaar voor wat zou gaan komen. Ik zat daar zo’n minuut of tien lekker rond te kijken in afwachting tot ‘we zouden gaan beginnen’, tot iemand het woord zou nemen en we in de groep gingen bespreken wat we in de wijk graag willen verbeteren.

Toen dat maar niet gebeurde begreep ik dat dit niet zo’n avond was maar dat je zelf even aan de bak moet om eruit te halen wat je nodig hebt. Dus ik begon te ontmoeten en vragen te stellen. Iedereen die ik sprak vroeg ik het volgende: wat zijn volgens jou de grootste problemen in de wijk? In mijn achterhoofd hoopte ik op bevestiging van de problemen die ik ervaar maar die bevestiging kreeg ik niet. Vrijwel iedereen die ik sprak noemde deze problemen: armoede en eenzaamheid. Nog maar een keertje: armoede en eenzaamheid.

In de wijk waar ik woon bestaat dus armoede en eenzaamheid. De dingen waar ik me in mijn wijk dagelijks aan erger verdampten met de snelheid van het licht. Ze waren weg op een manier alsof ze nooit hadden bestaan. Het is gemakkelijk je te ergeren aan zaken als zwerfvuil omdat die zo zichtbaar en tastbaar zijn. Maar armoede en eenzaamheid, dat speelt zich af achter gesloten deuren in de harten en zielen van de mensen.

Maar ik wilde dus een buurtblog en vond de PR dame van het sociaal wijkteam. Na een kort gesprek zaten we ineens in een andere ruimte achter een computer om de website van het sociaal wijkteam te bekijken of er van de nieuwsrubriek een blog kan worden gemaakt. Want waarom zelf met een buurtblog beginnen als zoiets eigenlijk al bestaat? Waarom niet bloggen via de website van het sociaal wijkteam? Waarom niet samenwerken? Beetje WordPress erbij in in plaats van een dichtgetimmerde en geprogrammeerde website waar voor elke aanpassing moet worden betaald en hey ho let’s go.

En omdat voor een buurtblog buurtverhalen nodig zijn, ging ik terug de netwerkarena in op zoek naar mensen met verhalen. Ik hoefde niet eens te zoeken want ze vonden mij. Een buurtbeheerder van de gemeente Oosterhout, een meneer die voor Amarant werkt en mensen met een verstandelijke beperking helpt om zelfstandig te wonen, een gemeenteraadslid die zelf in de wijk woont en een mevrouw die voor het centrum voor jeugd en gezin Oosterhout werkt, leverden zoveel indspiratie en verhalen op dat al duurde een dag 48 uur, ik ze nooit allemaal kan verwerken.

Wat me het diepst raakte was natuurlijk het bestaan van eenzaamheid en armoede. Maar ook dat er zoveel mensen actief bezig zijn met werken aan de wijk, met verbeteringen waar de kranten en het journaal best wat meer aandacht aan mogen besteden.

En ik maar denken dat ik de enige was die zich druk maakt om de wijk. Soms is het heerlijk er helemaal naast te zitten.

Bewaard onder Bloggen, Persoonlijk | 9 Comments

Tags: , , , ,

Hey aannemer, gedraag je als een goede gast

Geplaatst op 26 september, 2013 

Je woont in een leuke wijk en alles gaat er z’n gangetje. Natuurlijk gebeurt er ook wel eens iets dat minder leuk is maar over het algemeen heb je het er best naar je zin.

En dan: EEN PROJECT.

De gemeente en een grote opdrachtgever besluiten midden in je wijk te gaan bouwen. Een woning/woningen, een winkel/winkels of kantoor/kantoren. En meteen neemt de gemeente ook even de riolering onder handen.

Er komt een inspraakronde en je denkt dat het niet zo’n vaart zal lopen. Tot later de eerste zware machines door je straat denderen. Als je geluk hebt duurt zo’n project een half jaar. Als je pech hebt nog veel langer. Zet je kwaliteit van leven maar gerust op een veel lager pitje want wat er gaat gebeuren is ingrijpend.

Verschillende aannemers gaan als een bezetene aan het werk want die klus moet op tijd af.  Het bestek is hun Bijbel en kosten en tijd worden nauwgezet in de gaten gehouden.  In wat eerst een enorme puinhoop middenin je wijk wordt, begint de bouw.  Ze zijn gefocust die aannemers, ze hebben een duidelijk doel voor ogen. Ze zien het doel elke dag op tekening staan en laten dat pas los als het er in alle glorie staat.

Maar met een doel voor ogen worden ze blind voor al het andere.

Aannemers die middenin een woonwijk werken, zijn daar te gast en horen zich als goede gasten te gedragen. Maar dat hebben ze helemaal niet in de gaten want ze hebben een doel.

Het doel is heilig en de omgeving waarin ze aan dat doel werken, jij en je wijk, is onzichtbaar voor ze. En als het doel is gerealiseerd zijn ze weg. Een goede gast zou afscheid nemen en bedanken voor de gastvrijheid maar zij niet. Er wacht immers weer een volgend doel.

Bewaard onder Mening | 4 Comments

Tags: , , , , , ,

Waarom je overlast in je buurt of wijk beter wel kunt melden

Geplaatst op 23 september, 2013 

Dat was een interessant gesprek bij de gemeente Oosterhout, een eyeopener. Het ging over overlast en de aanpak daarvan.  Het werkt dus ongeveer zo.

Meldingen van overlast komen in een systeem terecht. Via statistieken wordt regelmatig bekeken in welke wijken en buurten de meeste overlast voorkomt en op grond daarvan wordt de aandacht verdeeld die nodig is voor de aanpak van de overlast. Die aandacht vertaalt zich bijvoorbeeld naar de inzet van gemeentelijke handhavers in je buurt of wijk.

Zo krijgt het centrum van de stad bijvoorbeeld relatief veel aandacht omdat de statistieken zeggen dat daar veel meldingen vandaan komen. Andere wijken en buurten krijgen geen of minder aandacht omdat daar volgens de statistieken weinig of geen meldingen vandaan komen.

Als je dus vindt dat er in jouw wijk of buurt sprake is van overlast en je wilt dat die wordt aangepakt, dan moet je ervoor zorgen dat jouw wijk of buurt in de statistieken scoort. Dat doe je door overlast te melden.

Mensen die zeggen dat ze niet melden omdat het er toch niks mee gebeurt hebben bijna gelijk. Alleen moeten hun woorden even worden omgedraaid: er gebeurt niks omdat ze niet melden.

Dus overlast van klein tot groot: melden die handel. Want jij kunt wel vinden dat er een probleem is met overlast in je buurt of wijk, pas als de statistieken dat zeggen gebeurt er wat.

Nou is deze blogpost niet bedoeld als pleidooi voor of tegen deze werkwijze. Als dit is zoals het bij de gemeente werkt en je wilt iets doen voor je buurt of wijk, weet je wat je bijvoorbeeld kunt doen. Melden geeft natuurlijk geen garanties dat de overlast meteen wordt verholpen. Nee, dan het niet melden, dat geeft wel garanties. Namelijk dat er niets gebeurt.

Bewaard onder Mening | 2 Comments

Tags: , ,

Mensen kijken

Geplaatst op 20 september, 2013 

Ik stond dus op Breda Barst naar al die mensen te kijken. Dat is soms wat overweldigend zoveel prikkels tegelijk ervaren.

Een moment dacht ik: al die mensen hebben het oneindige vermogen tot liefhebben. Wil niet zeggen dat ze het allemaal ten volle benutten maar ze hebben het vermogen ertoe wel.

Als je dat even tot je laat doordringen verandert alles. Is iedereen je beste vriend en is vrede op aarde een feit.

Heb een goed weekend.

Lees over Breda Barst ook: Oosterhout Blues en Breda Barst – deel 2

Bewaard onder Persoonlijk | 2 Comments

Tags: , ,

Oosterhout Blues en Breda Barst – deel 2

Geplaatst op 19 september, 2013 

En dan is het zaterdag, tijd om kleur te bekennen, tijd om te kiezen. Of heel veel fietsen.

De ochtend begint met veel regen maar als de organisatie van Breda Barst via Twitter laat weten dat het vanaf drie uur droog is, besluit ik de middag te beginnen in Breda en het avondprogramma van Oosterhout Blues & Roots te volgen.

 

De paraplu gaat voor de zekerheid toch maar mee maar het is ’s middags inderdaad prima weer. Het festivalterrein in het Valkenberg park ligt er net als andere jaren weer prachtig bij. Een beetje Lowlands in het klein zeg ik altijd.

Ik vind het altijd weer leuk om kinderen te zien rondrennen op jacht naar lege drinkbekers die ze bij de info stand kunnen inruilen voor een zakje snoep of een consumptie bon. Sommige ‘handelaars’ staan al bij je op wacht als je beker nog halfvol is.

Van alle podia zijn de twee hoofdpodia, het Amstel podium en het Barst podium, en de Spaanse Kraag mijn favoriet. De programmering is net als andere jaren prima. Zodra een optreden op het ene hoofdpodium klaar is start een volgend optreden op het andere hoofdpodium.

De Spaanse Kraag is het enige overdekte podium. De bandjes die daar in de kleine tent spelen hebben allemaal één ding met elkaar gemeen: snoeihard. Gitaren, bas, drums en zang, het vecht onderling om boven de geluidsorkaan uit te komen. Het is een genot om te zien met hoeveel inzet en passie daar gespeeld wordt. Als je eens wilt benchmarken of je nog wel plezier hebt in wat je zoals doet zou je eens een kijkje in deze tent moeten nemen.

Bandjes kijken, door het park wandelen, vrienden ontmoeten en nieuwe vrienden maken en niet te vergeten regelmatig ‘lege bekers produceren’ voor de kinderen, het is een gave om dat lang vol te houden en ik heb die gave. Het is zo gezellig dat het ineens avond is en ik geen zin meer heb nog naar Oosterhout Blues & Roots te gaan. En dat komt goed uit want dan kan ik Traumahelikopter nog zien, een band die samen met Raketkanon die op zondagavond spelen, ‘strijdt’ om de eer van leukste bandnaam.

Op zondag is het pleit definitief beslecht. De weersverwachtingen zijn best aardig, tegen de avond kan het gaan regenen  maar verder blijft het droog. Omdat Oosterhout Blues & Roots op zondag alleen een middagprogramma heeft, wint Breda Barst definitief de keuzestrijd. Mijn ‘gave’ komt ook op zondag goed van pas.

Als Drive Like Maria bezig is om als laatste band het festival af te sluiten en ik nog wat consumptiebonnen nodig heb, loop ik naar de kassa’s. Gelukkig, er is er nog eentje open. Ik leg een tientje op de balie en vraag om bonnen. ‘Dat kan niet meneer want wij zijn al gesloten

Ik kijk om me heen en zie dat bij de andere kassa’s de rolluiken dicht zijn maar bij de kassa waar ik sta is het rolluik open en brandt nog licht. Er is ook nog personeel. ‘Nee, die andere kassa’s zijn gesloten, jullie zijn nog open’. ‘Nee meneer, wij zijn ook gesloten’.

En zo gaat dat een paar keer op en neer tot uiteindelijk mijn tientje wordt aangenomen. In afwachting van de laatste bonnen komt een veiligheidsmannetje zich er ongevraagd mee bemoeien. Of ik maar even meteen weg wil gaan. Pardon? Ja, of ik maar even meteen weg wil gaan. Het meisje dat eerder nog mijn tientje had aangenomen geeft het weer terug.

Ik geef het veiligheidsmannetje nog mee dat z’n toon helemaal niet bij de sfeer van het festival past maar daar heb je natuurlijk schijt aan als je een veiligheidsuniform draagt.

Zonder bonnen loop ik terug naar de bar. De bar zo moet je weten is eigenlijk een uitvouwbare vrachtwagen die in een handomdraai kan worden omgetoverd tot bar. Daar staat R nog te wachten, een goede vriend met wie ik graag de laatste bonnen wilde delen. Als even later Drive Like Maria de laatste akkoorden speelt, maken de dames en heren achter de bar aanstalten om hun bar weer terug om te toveren tot vrachtwagen. Er staan nog drankjes die al zijn ingeschonken voor klanten die niet meer zullen komen. De barvrouw pakt het hele handeltje op en zet het voor R en mij neer. ‘Zonde om weg te gooien‘ zegt ze.

Kijk, je hebt veiligheidsmannetjes die de sfeer waarin ze werken niet snappen omdat ze ervan uitgaan dat iedereen erop uit is de boel te verzieken. En je hebt barvrouwen die de sfeer waarin ze werken wel snappen omdat ze ervan uitgaan dat iedereen erop uit is een fijn feest te vieren.

R en ik pakken ieder één beker en delen de rest uit aan wie we nog kunnen vinden. We lachen zo hard dat we er kramp van krijgen. Het veiligheidsmannetje had moeite met mijn tientje en nu hebben we twaalf bekers gratis, omgerekend 12 x EUR 2,30.

Barvrouw: you rock. R en ik ook trouwens.

Lees ook: Oosterhout Blues en Breda Barst – deel 1

Bewaard onder Muziek, Persoonlijk | 2 Comments

Tags: , , ,

Oosterhout Blues en Breda Barst – deel 1

Geplaatst op 17 september, 2013 

Wat een luxeprobleem was dat, twee fantastische muziekevenementen in de regio in hetzelfde weekend: Oosterhout Blues & Roots en Breda Barst.

Hoe plan je zoiets met twee programma’s op hemelsbreed zo’n tien kilometer afstand van elkaar waarbij er in beide steden ook nog eens op verschillende podia tegelijk wordt gespeeld? Heel veel en heel hard op en neer fietsen? Of gezien het weer van de laatste tijd misschien de keuze tussen binnen, droog en warm op Oosterhout Blues & Roots of buiten, nat en koud op Breda Barst?

Donderdag en vrijdag was de keuze gemakkelijk. Oosterhout Blues & Roots ging donderdagavond al van start en Breda Barst pas op zaterdagmiddag dus koos ik op de donderdag en vrijdag voor de blues.

Oosterhout Blues & Roots begon in Café de Pub met Aron & friends. De band stond geprogrammeerd om negen uur, een mooie tijd voor wie net als ik de volgende dag op tijd op wil staan. Ik zou tot half elf blijven en daarna naar huis en naar bed. Maar Oosterhout Blues begon met de slechte gewoonte die zich ook tijdens eerdere edities voordeed: band die te laat begint. Aron en zijn vrienden begonnen pas na tienen, meer dan een uur te laat. Waarom denk ik dan, omdat de kroeg nog niet vol zit? Begin gewoon om negen uur en speel de mensen die te laat komen een spijtcomplex aan dat ze niet eerder zijn gekomen.

De vrijdag was ook voor Oosterhout Blues & Roots. Zoals ik het de laatste jaren ervaar is de vrijdag de gezelligste avond. Op vrijdag komen toch meer de liefhebbers die speciaal voor de blues naar de stad komen terwijl met name op zaterdag het gewone uitgaanspubliek meer sfeerbepalend is. Niet dat de sfeer dan slecht is of zo maar het voelt dan minder intiem in de stad.

De organisatie had van te voren aangekondigd dat de opzet van het bluesfestival dit jaar wat anders zou zijn. Zo deden dit jaar meer kroegen mee aan het festival dan voorgaande jaren. Een keuze die prima uitpakte en die ook voor een grotere diversiteit van het bluesaanbod zorgde.

Onderdeel van de andere aanpak was ook dat de tent op de Markt er dit jaar niet stond en dat was enorm jammer. Voor wie Oosterhout een beetje kent weet dat als je een rondje maakt langs de deelnemende kroegen en door de Klappeijstraat naar de Leijsenhoek loopt en weer terug, je altijd langs de tent kwam en dat je daar altijd even bleef hangen. De tent was niet alleen het centrale punt van het bluesfestival, de tent wat ook het  symbool ervan. Als de tent er stond was het bluesfestival en als het bluesfestival begon stond de tent er.

Één van de kroegen die dit jaar voor het eerst meededen met het bluesfestival was Café Binnen. Daar speelde Clemens van de Ven en deed dat solo. Wat een mooie kerel is dat. Hij kruipt achter zijn piano, wijst naar buiten waar het op dat moment flink regent en zegt: ‘Dit is echt bluesweer, daar hou ik van’ en zet dan een van de blues doordrenkt levenslied in. Met zo’n stem dat je bijna gaat denken dat hij echt alles heeft meegemaakt waar hij over zingt. Voor mij het hoogtepunt van de vrijdag van  Oosterhout Blues & Roots.

Omdat Oosterhout Blues & Roots een nieuw bestuur heeft dat nog maar enkele maanden geleden is aangetreden, verdient de organisatie een groot compliment. Meer deelnemende kroegen zorgt voor nog meer leven in de brouwerij, vooral voor wie er net als ik van houdt om wandelingen te maken langs de kroegen en daar even te luisteren of er nog iets moois valt te ontdekken.

Maar mag alsjeblieft de tent op de Markt weer terug? En bel volgend jaar van te voren even naar Breda wanneer daar Breda Barst plaatsvindt. Zoveel moois verdient twee verschillende weekenden.

Oh ja, en boek Clemens weer.

Bewaard onder Muziek, Persoonlijk | Reageer

Tags: ,

Snoeien tot de dood erop volgt

Geplaatst op 13 september, 2013 

Het standpunt van de gemeente Oosterhout is veelbelovend: die  bosjes blijven staan want er is al zo weinig groen. Dus wordt vanwege de verkeersveiligheid besloten ze alleen te snoeien.

Kijk, dat vind ik nou een win-win situatie: het groen blijft behouden en het zicht voor de automobilisten wordt verbeterd. Iedereen blij?  Ja. Nee, toch niet want iemand mompelt nog dat er misschien ‘per ongeluk’ maar wat zoutzuur over de bosjes moet.

En dan breekt een mooie lange warme en droge zomer aan en roept de gemeente iedereen op om zelf voor het groen in de buurt te zorgen en het water te geven. Goed idee gemeente Oosterhout, ik doe mee en deel flinke gieters water uit.

En dan is die zomer ineens voorbij. Regen, veel regen, het lijkt wel herfst. Aan water geen gebrek meer.

De bosjes liggen zielloos langs de kant van de weg, met wortel en tak weggerukt van de plaats waar ze stonden. Het verhaal van de gemeente is dat het snoeien zodanig is gebeurd dat de bosjes het niet hebben overleefd.

In vind het een droevig verhaal.

Over een tijdje wordt er nieuw groen geplant, dat weer wel. Dus waar maak ik me druk om? Waar ik me druk om maak is dat niet meer mensen zich druk maken om wat er in hun eigen buurt gebeurt.  Alsof ze vergeten zijn dat de buurt waar ze wonen niet van de gemeente is maar van wie er woont. De gemeente mag daar zorgtaken uitvoeren waar de bewoners in de vorm van allerlei belastingen en heffingen stevig voor betalen. En over die zorgtaken is afstemming nodig, niet op de kantoren van het gemeentehuis maar in de buurt, met de bewoners.

Lees ook: Buurtdemocratie

Bewaard onder Mening, Persoonlijk | 6 Comments

Tags: , ,

Volgende pagina →