The Wolfpack: de energie van levenslust

Geplaatst op 27 november, 2015 

De afkeur was duidelijk te horen in het bioscoopzaaltje als pa aan het woord kwam. Pa is de vader van een gezin met zeven kinderen: zes jongens en een meisje. Er is ook een moeder die de kinderen thuis onderwijs geeft want ze mogen van pa het huis niet uit. Ja, 1x per jaar of soms 2x per jaar en soms ook helemaal niet want pa vindt het middenin New York veel te gevaarlijk.

Pa heeft een misplaatst gevoel van superioriteit en ma heeft vooral spijt dat haar kinderen niet lekker op het platteland kunnen opgroeien. En de kinderen? Het meisje komt amper in het stuk aan bod, het verhaal gaat vooral om de zes jongens.

Die vervelen zich natuurlijk te pletter en daarom doden ze hun tijd met het kijken naar films, heel veel films, die ze vervolgens naspelen zoals Reservoir Dogs en Pulp Fiction. Alles was ze daarbij nodig hebben knutselen ze zelf in elkaar met wat er in het kleine appartement te vinden is tot en met een compleet Batman kostuum aan toe.

Pa heeft en veroorzaakt een flink probleem, duidelijk. Hij laat zijn kinderen opgroeien in een gevangenis en is ook stevig aan de drank. Wat mij vooral fascineerde waren die kinderen. Hun schoonheid en creativiteit, hun vermogen om onder gevangenisomstandigheden samen plezier te maken en er voor elkaar te zijn. Werkelijk indrukwekkend en ontroerend. Pa boeide mij niet, als hij aan het woord kwam zat ik alweer te wachten op de volgende scene met die kinderen.

Die kinderen worden ouder en uiteindelijk gaan ze zelf de straat op, ontdekken wat er buiten allemaal voor moois te beleven is en wat ze hun hele kindertijd is onthouden. Pijnlijk en mooi tegelijk.

Deze film is geen film maar een documentaire: The Wolfpack. Een herinnering aan al het moois waar we toe in staat zijn, ook al zijn de omstandigheden zeer beroerd.

 

Bewaard onder Films | 4 Comments

Tags: , , , , , , , ,

Er leeft en speelt veel meer in je wijk dan je denkt

Geplaatst op 27 september, 2013 

Sommige toevalligheden doen zo hun best je iets duidelijk te maken dat je ze wel moet opmerken, zelfs al ben je blind en doof.

Dit was voor mij zo’n toevalligheid:

 

Ik wil al een tijdje een buurtblog beginnen. Op zoek naar mede-bloggers deed ik voorzichtig een oproep via Twiter maar zonder respons. Ik begon aan een briefje met het idee dat huis aan huis te verspreiden maar  verder dan een inleiding kwam ik niet. Het was niet dat ik niet graag genoeg wilde, eerder dat ik niet goed wist hoe te beginnen.

En toen was daar die tweet. En afgelopen donderdag die bijeenkomst.

Bij binnenkomst zag ik een grote ruimte met aan één tafel een aantal dames. Ik werd bijzonder gastvrij ontvangen en had al meteen een gesprekje over wat kleinere en grotere problemen die ik in mijn directe woonomgeving ervaar en waar ik graag wat aan wil doen.

Meer mensen kwamen binnen en een lange tafel aan de zijkant vulde zich met heel veel eten en drinken. De avond bleek ‘American Style’ te zijn, dat iedereen dus wat te eten en/of drinken meeneemt. Maar dat wist ik dus niet want ik had alleen die tweet gezien. ‘Alles moet op’ werd er geroepen. Een onmogelijke opdracht.

Ik had nog steeds geen idee wat voor avond het zou worden dus ik ging aan een tafeltje zitten en legde mijn schrijfblokje klaar voor wat zou gaan komen. Ik zat daar zo’n minuut of tien lekker rond te kijken in afwachting tot ‘we zouden gaan beginnen’, tot iemand het woord zou nemen en we in de groep gingen bespreken wat we in de wijk graag willen verbeteren.

Toen dat maar niet gebeurde begreep ik dat dit niet zo’n avond was maar dat je zelf even aan de bak moet om eruit te halen wat je nodig hebt. Dus ik begon te ontmoeten en vragen te stellen. Iedereen die ik sprak vroeg ik het volgende: wat zijn volgens jou de grootste problemen in de wijk? In mijn achterhoofd hoopte ik op bevestiging van de problemen die ik ervaar maar die bevestiging kreeg ik niet. Vrijwel iedereen die ik sprak noemde deze problemen: armoede en eenzaamheid. Nog maar een keertje: armoede en eenzaamheid.

In de wijk waar ik woon bestaat dus armoede en eenzaamheid. De dingen waar ik me in mijn wijk dagelijks aan erger verdampten met de snelheid van het licht. Ze waren weg op een manier alsof ze nooit hadden bestaan. Het is gemakkelijk je te ergeren aan zaken als zwerfvuil omdat die zo zichtbaar en tastbaar zijn. Maar armoede en eenzaamheid, dat speelt zich af achter gesloten deuren in de harten en zielen van de mensen.

Maar ik wilde dus een buurtblog en vond de PR dame van het sociaal wijkteam. Na een kort gesprek zaten we ineens in een andere ruimte achter een computer om de website van het sociaal wijkteam te bekijken of er van de nieuwsrubriek een blog kan worden gemaakt. Want waarom zelf met een buurtblog beginnen als zoiets eigenlijk al bestaat? Waarom niet bloggen via de website van het sociaal wijkteam? Waarom niet samenwerken? Beetje WordPress erbij in in plaats van een dichtgetimmerde en geprogrammeerde website waar voor elke aanpassing moet worden betaald en hey ho let’s go.

En omdat voor een buurtblog buurtverhalen nodig zijn, ging ik terug de netwerkarena in op zoek naar mensen met verhalen. Ik hoefde niet eens te zoeken want ze vonden mij. Een buurtbeheerder van de gemeente Oosterhout, een meneer die voor Amarant werkt en mensen met een verstandelijke beperking helpt om zelfstandig te wonen, een gemeenteraadslid die zelf in de wijk woont en een mevrouw die voor het centrum voor jeugd en gezin Oosterhout werkt, leverden zoveel indspiratie en verhalen op dat al duurde een dag 48 uur, ik ze nooit allemaal kan verwerken.

Wat me het diepst raakte was natuurlijk het bestaan van eenzaamheid en armoede. Maar ook dat er zoveel mensen actief bezig zijn met werken aan de wijk, met verbeteringen waar de kranten en het journaal best wat meer aandacht aan mogen besteden.

En ik maar denken dat ik de enige was die zich druk maakt om de wijk. Soms is het heerlijk er helemaal naast te zitten.

Bewaard onder Bloggen, Persoonlijk | 9 Comments

Tags: , , , ,