Tevredenheidsformulieren

Geplaatst op 6 december, 2016 

Vrijdag was ik even in activiteitencentrum de Bunthoef en zag daar deze doos staan:

Klachten? Niet hier!

Bij formulieren krijgt iedereen meteen jeuk maar tevredenheidsformulieren? Wat een wild idee: schrijf eens op waar je tevreden over bent.

Het verhaal wil dat we nogal gefocust zijn op wat er allemaal niet goed gaat en dat we dit te danken hebben aan de holbewoners die we vroeger waren. Holbewoners moeten bijzonder alert zijn op gevaar en bedreigingen om te overleven. Die grrr daar tussen de bosjes kon best een flinke vleeseter op vier poten zijn dus rennen, springen, vliegen, duiken, vallen, opstaan en weer doorgaan.

Laat die holbewoner die we nog steeds een beetje zijn maar lekker extra alert zijn op een grrr tussen de bosjes maar laat het je leven niet beheersen. En dat kan door tevredenheidsformulieren in te vullen. Dagelijks!

Ik bedoel natuurlijk: oefen jezelf in dankbaarheid. Het is dan ook geen toeval dat net deze week blogvriendin Petra Maartense een leuke actie is begonnen: 30 Dagen dankbaarheid – Doe je mee?

En ook dat Melody Beattie (wat heb ik veel aan haar te danken) het gisteren op haar blog heeft over dankbaarheid.

Terug naar de foto, naar de Bunthoef, waar de heer ‘Oosterheide rocks’ Springer vanaf de tweede week in januari 2017 voor slechts EUR 3,- een goed bord eten klaar maakt voor wie graag samen wil genieten.

Hoe makkelijk is het om dankbaar te zijn, om zachtjes of hardop dank je wel te zeggen?

Zeg holbewoners, hoe jullie het aanpakten, prima, heeft het voortbestaan zeker gesteld, dank jullie wel. En nu pakken we het wat anders aan: met stapels tevredenheidsformulieren.

Bewaard onder Fotobloggen | 2 Comments

Tags: , , ,

Reptielenbrein: pak aan!

Geplaatst op 31 maart, 2014 

Iets maken of doen waarvan het reptielenbrein zegt: wat een bagger zeg! En het dan gewoon toch doen. Of zoals Edwin Mijnsbergen zegt: eerst publiceren en dan pas nadenken.

En dus, geïnspireerd door blogvrienden die prachtige video’s maken zoals Michael Minneboo, Petra Maartense en Huub Koch, maakte ik ‘my first video’:

Teveel tekst. Klopt.
Tekst gaat te snel. Klopt
Onscherp beeld. Klopt
Dit had ik nooit mogen publiceren. Klopt niet.

De kracht van inspirerende blogvrienden – het reptielenbrein: 1 – 0

En als je reptielenbrein nou zegt: Oosterhout samen voor de BIJ, wat een bagger zeg! Niet naar luisteren, gewoon komen op 2 april.

Bewaard onder Persoonlijk | 12 Comments

Tags: , , , , ,

Elke dag zit vol met ‘eend-momenten’

Geplaatst op 6 november, 2013 

Lang geleden, in wat voelt als een ander leven, reed ik in een 2CV, een eend. En wat heb ik er toen op gemopperd. Als je 2CV gaat rijden weet je dat je bepaalde ongemakken voor lief moet nemen en dat deed ik dus niet. Elk ongemak was aanleiding om te mopperen. Als die eend kon praten had ie op een dag gezegd: bekijk jij het maar, jou vervoer ik niet meer, ga maar fietsen. En dat laatste ben ik uiteindelijk ook gaan doen.

Vrijdag reed ik voor het eerst sinds dat vorige leven weer in een eend en het was een goddelijke ervaring. Maar wat een spijt dat ik er vroeger niet meer van kon genieten.

Elke dag zit vol met van die ‘eend-momenten’ waar je over kunt mopperen of van kunt genieten. Kies je voor mopperen, bereid je dan voor dat als het onderwerp van je gemopper er niet meer is, je tot de ontdekking komt dat je het mist, dat het veel mooier was dan je toen kon beseffen.

Dus kies voor genieten.

Lees hierover ook: ‘Geduld‘ van Petra Maartense

Goddelijke 2CV

 

Bewaard onder Fotobloggen, Persoonlijk | 4 Comments

Tags: , , , ,

Als ik een beroemd blogger ben

Geplaatst op 25 maart, 2013 

Later, als ik een beroemd blogger ben, zal ik in interviews verklaren hoe het begon. Dat je eerst vijf jaar in volledige anonimiteit blogt en er geen cent mee verdient. Dat je op feestjes steeds weer die vraag krijgt of bloggen je ook wat oplevert en dat je die vraag omzeilt door te zeggen dat je er zoveel leuke contacten en zelfs vriendschappen aan overhoudt. Dat je je dan voelt als die eeuwige vrijgezel die op feestjes steeds weer gevraagd wordt hoe het met de liefde is en die dan ‘s avonds in bed eenzaam ligt te huilen.

Over het keerpunt zal ik zeggen dat het je hele leven op z’n kop zet. Dat je niet meer rustig een restaurant kunt binnenstappen zonder te worden herkend, dat als je de menukaart open slaat er een briefje uitvalt met daarop het verzoek een leuke blog te schrijven over je restaurantbezoek en om dan toch vooral de naam van het restaurant duidelijk te vermelden met een link naar de website die het handige neefje van de eigenaar heeft gemaakt, dat je op de foto moet met mensen die je niet kent terwijl je eten koud staat te worden en dat je dan niet één keer wordt gevraagd of het smaakt en alles naar wens is maar bij elke f*cking hap.

Ik zal vertellen over dat restaurantbezoek net voor dat keerpunt, hoe de eigenaar me op een gegeven moment vroeg wat ik deed en ik hem zei dat ik blogger was. En dat hij dan zei: Oh, werk jij bij Blokker?

Beste vrienden van restaurant Tai Mahal,
Straks, als ik een beroemd blogger ben, kom ik samen met Petra Maartense graag nog eens bij jullie eten. Een tafeltje reserveren is niet nodig want we gaan meteen aan de bar zitten. Jullie zijn geweldig. Tot gauw.

Groetjes,
Peter de Kock

PS: in DWDD zal ik jullie restaurant noemen, als Matthijs even niet oplet zelfs wel drie keer.

Bewaard onder Bloggen, Verhaaltjes | 8 Comments

Tags: ,

Hoe neem jij jezelf het liefst te pakken?

Geplaatst op 31 januari, 2013 

Als je het eenmaal weet, niet weten in de zin van er alleen maar een gedachte over hebben (al kan dat al erg fijn zijn) maar weten in de zin van zien, ervaren, voelen en beleven, al  is het maar voor een seconde, dan kun je niet eens meer over anderen oordelen.

Als je eenmaal weet dat alles met elkaar verbonden is, dan kun je niet meer oordelen over je vijanden maar ze alleen maar het beste toewensen. Dat wil zeggen: die oordelen zijn er nog wel maar ze verliezen snel hun kracht, de wrok erachter smelt langzaam weg. En als zo’n oordeel dan ineens toch opduikt, dan is het een uitnodiging je vijand nog eens extra het allerbeste toe te wensen.

Met oordelen over je vijand heb je alleen jezelf maar te pakken en met je vijand het allerbeste toewensen ook.  Dus hoe neem jij jezelf het liefst te pakken?

Deze blogpost is geïnspireerd door ‘Download it…‘ van Petra Maartense. Dat filmpje met Marianne Williamson over ‘The Law of Devine Compensation’ …. echt even kijken en laten inwerken.

Bewaard onder spiritualiteit | 3 Comments

Tags: , , , , ,

Kun je teveel in je codependency verhaal zitten?

Geplaatst op 20 november, 2012 

Een vraag die ik mezelf stelde naar aanleiding van de blogpost van Petra Maartense ‘The ocean is in the drop’: kun je teveel in je codependency verhaal zitten?.

Belangrijker dan de vraag hoeveel je in dat verhaal zit, is de vraag hoe je erin zit. Dat bepaalt naar mijn idee of het teveel is of niet.

Een voorbeeld van een manier die niet werkt, is steeds meer informatie verzamelen over wat codependency is, hoe het ontstaat en hoe je het herkent, zonder te werken aan je herstel en heling. Hoewel die informatie erg nuttig is, heeft die informatie weinig waarde als je er verder niets mee doet in de zin van herstel en heling, als je alleen maar rationeel werk verricht zonder het emotionele werk te doen.

In zijn boek ‘Broken Toys, Broken Dreams’ beschrijft Terry Kellogg de volgende situatie. Op een bord staat de tekst ‘Hemel’ met een pijl naar links. Op een ander bord staat ‘Lezingen over de hemel’ met een pijl naar rechts. Alle mensen met codependency staan in de rij bij het bord ‘Lezingen over de hemel’.

Dat bedoel ik.

Om te weten of je op een manier in jouw codependency verhaal zit die voor jou werkt, helpt het je bewust te zijn van wat codependency voor jou betekent. Voor mij betekent het bijvoorbeeld in oorlog zijn met mezelf, met wat ik voel, nodig heb, denk, verlang etc. Dus als ik ervaar dat ik mezelf steeds meer accepteer, meer in vrede leef met wie ik ben, dan werkt het voor mij hoe en hoeveel ik in mijn codependency verhaal zit, is mijn verhaal een verhaal van herstel en heling.

Geen enkele buitenstaander kan dat beoordelen, alleen ikzelf.

Bewaard onder Codependency, Persoonlijk | 13 Comments

Tags: , ,

Dit moet er even heel hard uit

Geplaatst op 26 september, 2012 

Je hebt van die goddelijke toevalligheden die te mooi zijn er niks mee te doen. Zat ik gisteravond net een potje punkrock te luisteren naar een nummer dat ‘Free’ heet, valt tegelijkertijd via Twitter in een uitwisseling met Petra Maartense het woord ‘Vrijheid’.

Let’s go!
Hey, hey, hey!
Alright then
This is the story of your life man

FREE

Dus wat is hier dan zo bijzonder aan? Niet eens zozeer het nummer en ook niet de uitwisseling via Twitter maar wel hoe ik me voelde bij die toevallige samenloop: als een Powerman.

Bewaard onder Muziek, Persoonlijk | 4 Comments

Tags: ,

Jezelf herkalibreren

Geplaatst op 6 augustus, 2012 

De derde dag van de motorvakantie belooft een hele warme en benauwde dag te worden.  Ik heb weinig zin om me met die warmte in een motorpak op te sluiten en besluit iets heel anders te gaan doen.

Gisteravond op het terras kwam het idee bij me op om met de bus naar Maastricht te gaan en daar lekker een dagje door de stad te slenteren. Een leuk idee maar ik bedacht een nog veel leuker idee: met de bus naar Aken. Maastricht heb ik al een aantel keren gezien maar Aken nog niet, daar ben ik alleen een paar keer met de motor doorheen gereden.

Naar Aken rijdt vier keer per uur een Nederlandse bus waar ik gewoon met de OV chipkaart kan betalen. Lekker handig. Reistijd Vaals – Aken centrum een kleine twintig minuten. Ik stap in Aken uit bij het centraal station en voel me er meteen thuis en op mijn gemak. Ik koop in de stationshal een lekker broodje en loop richting centrum. Dat is gemakkelijk te vinden dankzij de talloze bordjes naar de Dom en het stadhuis.

Als een toerist in tijdnood bezoek ik wat er maar te bezoeken valt. De Dom natuurlijk en ook de schatkamer van de Dom, het stadhuis en een stuk of vier andere indrukwekkende kerkgebouwen. Ik doe mijn best om twee dingen uit elkaar te houden: hoe ik me voel en welke oordelen ik heb.

Om maar met die oordelen te beginnen: met name bij de tentoonstelling van de schatten van de Dom bemerk ik een hoog Walt Disney gehalte. Veel goud en enorme gewaden uit tijden waar ik niet graag geleefd zou hebben. Het woord ‘macht’ komt bij me op. In het stadhuis  vallen de schilderijen me op, mannen die streng kijken. Waarschijnlijk zijn ze hun lach kwijtgeraakt tijdens de oorlogen die ze hebben gevoerd.

Maar hoe voel ik me daar? Ik voel me bruisend. Dit is een stad om verliefd op te worden en ik ben hard op weg dat te doen. In de Dom en in de andere kerken voel ik me vredig, als in een meditatie.

Ik begin ineens begrip te krijgen voor de angst waar ik eerder over schreef, dat die me toch wel mooi heeft geholpen me tegen pijn te beschermen. Angst als pleister. Het inzicht voelt liefdevol en is dat ook. Aken is aan het werk… Motorvakantie heeft altijd wel een spiritueel tintje gehad maar wat ik hier in Aken ervaar voelt als een soort van herkalibratie van mezelf.

Wat indruk op me maakt is een kerk waar op een prikbord allerlei briefjes hangen, volgeschreven met verzoekjes aan God. Het is van een kwetsbaarheid waar je niet onberoerd bij kunt blijven, of je nou gelooft of niet. Heel even komt het idee bij me op dit te fotograferen maar omdat er onder sommige briefjes namen staan besluit ik het niet te doen.

In één van de kerken is een tentoonstelling aan de gang: Memory of Colours. In mijn schriftje neem ik een tekst over die ik daar lees. Woord voor woord schrijf ik over zodat de woorden diep in me doordringen:

‘I dreamt of a rainbow built with the colours of men, tribes, cultures. The rainbow of a rare, diverse, precious, essential, yet fragile human nature. This Memory of colours, old as the wind, the sun and rain is a slow process. It is a story in progress that needs to be listened to, seen, protected and helped.’ – Jaime Ocampo-Rangel

Ik sta voor de foto van een indiaanse jongeman. Vanuit welke hoek ik de foto ook bekijk, zijn ogen blijven op mij gericht. Het oogcontact voelt bekrachtigend.

Dit uitstapje naar Aken is wat Julia Cameron in haar boek ‘The Artist’s Way’ het kunstenaarsafspraakje noemt,  een afspraakje met jezelf zonder anderen erbij om te doen wat je leuk vindt, iets wat je inspireert.

Ik denk terug aan mijn blogpost over waarom ik naar de aarde ben gekomen en een de reactie daarop van Petra Maartense:

‘To choose, to learn to choose to enjoy?’

Ik denk nu dat ze gelijk heeft al roept het woord ‘learn’ wat weerstand op omdat het voor mij zo gekoppeld is aan presteren (wat 20 jaar onderwijs met een mens kan doen…). Bedankt Petra.

Zittend op een terrasje zie ik hoe een bedelaar aan het werk is tegenover de ingang van de Dom (strategisch gekozen met al die mensen vol naastenliefde). Zijn hoofd naar beneden gericht sloft hij langzaam van mens tot mens. Ik kan niet horen welk verhaal hij vertelt maar ik zie wel dat zijn armen steeds een stukje de lucht ingaan en dat hij regelmatig zijn rechterhand op zijn hart legt. Soms krijgt hij wat, meestal niet. Soms krijgt hij wat van mensen die dat met zichtbare tegenzin doen. Als hij zo een aantal mensen heeft aangesproken sloft hij naar een steegje dat in het verlengde van mijn gezichtsveld ligt. Hij is het hoekje om en ik zie hoe zijn lichaam zich opricht en hoe zijn looppas versnelt. Ook dit is Aken. Deze bedelaar komt in zijn volgend leven vast terug als bankier of misschien was hij dat in zijn vorige leven.

Ik ga op tijd weer terug naar Vaals want ik heb er ’s avonds afgesproken bij mijn favoriete pizzeria: Bellissima van Sjaak en Thea Treffers waar je niet alleen je lichaam heerlijk voedt, maar waar je ook energetisch wordt gevoed.

Ik zit er samen lekker buiten op het terras samen met Jos Peschen en Brigitte van der Donk. Ik heb Jos en Brigitte vorig jaar tijdens de motorvakantie voor het eerst in real life ontmoet nadat ik Jos via Twitter had leren kennen.  Ik voel me bij deze mooie mensen veilig genoeg mijn angstervaring van twee dagen geleden te delen. Misschien was het de bedoeling dat je die tocht niet zou maken zegt Jos, misschien was het een waarschuwing omdat het die dag niet veilig was. Zou best kunnen, zo had ik het nog niet bekeken. Dat is het fijne van vrienden, dat ze je helpen dingen anders te bekijken.

Op een gegeven moment komt Sjaak er ook even bij zitten en maakt duidelijk waarom ik vind dat hij de ideale persoon is om jonge ondernemers te helpen en te begeleiden. Alleen al om hem even aan het woord te horen zou je hier pizza gaan eten.

Ik sluit dag drie af bovenop mijn slaapzak in plaats van erin. Het is nog steeds te warm. Midden in de nacht word ik wakker en voel dat het fris is geworden. Ik kruip lekker in mijn slaapzak.

Het maakt niet uit wat je als kind tekort bent gekomen. Je kunt het jezelf altijd alsnog geven, ook al herinnert het soms even aan pijn. Die pijn is oud, oud genoeg om de pleister eraf te trekken en de wond in de frisse lucht te laten genezen.

Bewaard onder Persoonlijk | 21 Comments

Tags: , , , , , , , ,

Volgende pagina →