Als je vertraagt heb je altijd tijd over

Geplaatst op 5 augustus, 2013 

Onderweg naar Aken stuur ik hem een sms’je hoe hij me kan herkennen want hij kent me immers alleen in motorpak. Een korte beschrijving van mijn persoonlijke hitteplan levert voldoende herkenningspunten op want hij stapt meteen op me af.  Vanaf het station wandelen we naar het centrum van de stad die we allebei zo prachtig vinden.

We wandelen door de stad, zonder plan. Als we verdwalen gaan we dat erg leuk vinden. Op een terrasje drinken we wat terwijl we de toeristen observeren die op en neer lopen tussen het raadhuis en de Dom. Voor wie weinig tijd heeft en even snel een ansichtkaartervaring van Aken wil opdoen kan in slechts een paar minuten van het raadhuis naar de Dom lopen en doen alsof Aken te hebben gezien.

Op een ander terras eten we pizza en maken daarna in de hoop alsnog te verdwalen nog een wandeling door de stad. Vlakbij het station begint het ineens flink te regenen terwijl de zon stevig blijft doen wat ze al zo’n vier en een half miljard jaar doet. Het samenzijn eindigt hier. Een trein brengt hem naar huis en ik neem mijn geliefde buslijn 50 die Vaals aan twee andere werelden knoopt: die van Aken en Maastricht.

Ik zou nu al tevreden kunnen zijn over deze blogpost want terwijl ik het schrijf zie ik de bijbehorende beelden en ben ik weer even in Aken, ben ik ook weer even terug in het samenzijn.

Op het pizzaterras zitten we onder een geel zonnescherm wat maakt alsof we alles door een gele zonnebril zien. Aan de kleur geel worden nogal wat eigenschappen toegekend zoals succes aantrekken, negativiteit uitbannen en wijsheid. Het is ook de kleur van het derde chakra dat onder andere betrekking heeft op persoonlijke kracht en zelfacceptatie.

Of het door onze gele wereld komt of door wat anders weet ik niet maar het onderwerp emotionele wonden valt op tafel,  wonden die je als kind oploopt in een disfunctioneel gezin, wonden die je als kind emotioneel helpen overleven maar waar je later maar al te graag vanaf wilt. Een dat je zelf mag ontdekken hoe je dat gaat doen en dat dit het meest liefdevolle en moedige is wat een mens voor zichzelf kan doen.

Als ik ’s avonds terug in Vaals mijn dagboekschrift vul met de ervaringen van die dag, herinner ik me wat hij in Aken vertelde over kunst. Dat mensen er steeds minder aandacht voor hebben, dat iedereen steeds sneller steeds meer wil en dat er zo weinig besef is van de kunstenaar achter de kunst, van de mens. En dat kunstenaars daardoor minder hun best doen iets echt moois te maken van wat ze doen.

Neem nou een foto. Mensen vinden het heel normaal 0,1 seconde naar een foto te kijken en meteen weer verder te klikken of, erger nog, de foto zelf te gebruiken zonder ervoor te betalen en zonder de naam van de fotograaf te vermelden. Maar die fotograaf maakte misschien wel een reis die foto te kunnen maken, vond een mooie locatie en installeerde zich daar met zijn apparatuur om geduldig te wachten op het ideale moment voor de foto. Die foto kan het resultaat zijn geweest van een dag werk, een dag uit het leven van een fotograaf, van een mens.

Terwijl ik het allemaal opschrijf hoop ik dat ik later, als ik erover ga bloggen, mijn eigen handschrift kan lezen. Als ik veel schrijf wordt het snel slordig omdat ik probeer mijn gedachten bij te houden met een pen. En dat raakt aan wat ik dan herken als de essentie van zijn woorden over kunst. Vertraag je leven en vertraag daarna nog meer. Net als een Tai Chi oefening: als je denkt dat je de oefening langzaam doet, doe de oefening dan nog langzamer.

Als je vertraagt heb je altijd tijd over. Wat geel zoals niet losmaakt.

Bewaard onder Persoonlijk | Reageer

Tags: , , , , ,

Zo ga je pijn te lijf

Geplaatst op 19 februari, 2013 

‘Find a place where there is joy and the joy will burn out the pain’ – Joseph Campbell

Emotionele wonden helen is eigenlijk heel simpel en daarom is het zo moeilijk. Of misschien is het andersom. Zo herinner ik me een interview met Frank Rijkaard toen hij trainer werd van Barcelona. Op een vraag of dat niet heel moeilijk is om trainer te zijn van zo’n grote club antwoordde hij dat als je dat van te voren weet, het ook weer heel simpel is.

Want waarom zou wonden helen zo moeilijk zijn? Omdat de professionals het zeggen? Niet zozeer het helen van de wonden is moeilijk maar het tegenhouden, het blokkeren van je helende krachten.  Daar gaat zoveel energie in zitten, energie die verloren gaat en wat maakt dat we ons moedeloos en hulpeloos voelen. En dat schrijven we dan weer toe aan die verrekte emotionele wonden. Helemaal eerlijk is dat niet.

Lees ook: Klaar voor gebruik: vreugde

Bewaard onder Citaten, Mening | Reageer

Tags: , , , ,

Klaar voor gebruik: vreugde

Geplaatst op 11 januari, 2013 

Hoe heb ik het al die tijd niet kunnen zien? Al dat moeilijke en zware gedoe met emotionele wonden, heling en rouwen. En dan ook nog iets met gewonde zielen,

Al die tijd lag het te wachten, klaar voor gebruik: VREUGDE. Wat een kracht gaat daar vanuit zeg.

Jezelf erdoor laten overspoelen als een tsunami. Elke neiging om je ergens aan vast te klampen links laten liggen en voelen hoe je het innerlijk uitschreeuwt dat je zo blij bent dat je leeft.

Een fijn weekend allemaal. En dansen mensen.

Bewaard onder Muziek, Persoonlijk | 10 Comments

Tags: , , ,

Kindertijdimpressies

Geplaatst op 19 oktober, 2012 

Lees ook: Hoe ziet een emotionele wond eruit?

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Bewaard onder Persoonlijk | 2 Comments

Tags: ,

Eerlijkheid is het nieuwe goud

Geplaatst op 16 augustus, 2012 

Tien jaar geleden kwam ik voor het eerst in aanraking met Amerika’s belangrijkste ‘exportproduct’: het werk van mensen als Robert Burney en Melody Beattie.

Mensen die, vaak vanuit een diepe persoonlijke crisis, hun leven over een compleet andere boeg gooien. Hoewel ik onmogelijk een definitie van ze kan geven, herken je ze meteen als je ermee in contact komt. Ze zijn eerlijk, ontzettend eerlijk. Eerlijk in de zin van emotioneel eerlijk, kwetsbaar eerlijk en liefdevol eerlijk. Ze zijn ook ontwapenend eerlijk, als je met ze in contact bent voel je je uitgenodigd meer van jezelf te ontdekken en te laten zien.

Er zijn meer dan genoeg mensen die ons allemaal graag willen leren hoe we de kwaliteit van ons leven kunnen verbeteren, hoe we onze emotionele wonden kunnen helen en hoe we ons op persoonlijk en spiritueel niveau kunnen ontwikkelen. Ze laten zichzelf volledig buiten schot zodat het soms net is alsof ze van een andere planeet komen waar de problemen wij mee worstelen niet bestaan. Voor mij werkt dit niet.

Er zijn er echter maar weinig die daarin zichzelf laten zien, die in hun lessen hun eigen wonden, pijn en kwetsbaarheid laten zien. Mensen zoals Robert Burney en Melody Beattie waren voor mij tien jaar geleden de eersten die ik dit zag doen en ik voelde me door hun voorbeeld uitgenodigd een compleet nieuwe wereld binnen te stappen, een wereld die voor mij wel werkt.

Vorig jaar leerde ik via de Twitter hashtag #malewishlist Rick Belden kennen. Op zijn visitekaartje schrijft hij:

men’s issues and masculine psychology
poetry, dreams, and the body

Rick is ook schrijver van het boek ‘Iron Man Family Outing – poems about transition into a more conscious manhood’.

Toen ik zijn boek in handen kreeg was het lang geleden dat ik poëzie had gelezen en was misschien daarom niet helemaal voorbereid op wat poëzie over iemands diepste wonden en pijn met je doet. Het was zoiets als naar het zwembad gaan met de bedoeling eerst alleen even met je voeten in het water te zitten om rustig te wennen aan het water maar dan ineens tot de ontdekking komen dat je van de hoge duikplank bent gesprongen en in het diepe plonst.

Met Rick’s poëzie ga je samen met hem kopje onder in een wereld die een regelrechte confrontatie is met je eigen wonden en pijn. Ik zou kunnen zeggen: daar moet je tegen kunnen, daar moet je klaar voor zijn. Maar ik denk dat het beter klinkt en er ook meer waarheid in leg als ik zeg dat het een kwestie is van genoeg van jezelf houden om dit boek te lezen, te voelen en te ervaren. Het in contact komen met je eigen wonden en pijn is het mooiste emotionele cadeau dat je jezelf kunt geven omdat het helend werkt.

Het werk van Rick behoort voor mij net zoals dat van Robert Burney en Melody Beattie tot Amerika’s belangrijkste exportproduct. Zij hebben iets dat je nergens kunt kopen, al ben je miljardair: eerlijkheid.

Eerlijkheid is het nieuwe goud zeg ik wel eens en ik denk dat het waar is.

Wil je meer weten over Rick Belden en over zijn werk, je vindt hem hier:

Je kunt ‘Iron Man Family Outing – poems about transition into a more conscious manhood’ bestellen via Ricks website of via Amazon.com.

Enkele artikelen van Rick Belden:

Bewaard onder Boeken | 9 Comments

Tags: , , , , , , , ,

Jezelf herkalibreren

Geplaatst op 6 augustus, 2012 

De derde dag van de motorvakantie belooft een hele warme en benauwde dag te worden.  Ik heb weinig zin om me met die warmte in een motorpak op te sluiten en besluit iets heel anders te gaan doen.

Gisteravond op het terras kwam het idee bij me op om met de bus naar Maastricht te gaan en daar lekker een dagje door de stad te slenteren. Een leuk idee maar ik bedacht een nog veel leuker idee: met de bus naar Aken. Maastricht heb ik al een aantel keren gezien maar Aken nog niet, daar ben ik alleen een paar keer met de motor doorheen gereden.

Naar Aken rijdt vier keer per uur een Nederlandse bus waar ik gewoon met de OV chipkaart kan betalen. Lekker handig. Reistijd Vaals – Aken centrum een kleine twintig minuten. Ik stap in Aken uit bij het centraal station en voel me er meteen thuis en op mijn gemak. Ik koop in de stationshal een lekker broodje en loop richting centrum. Dat is gemakkelijk te vinden dankzij de talloze bordjes naar de Dom en het stadhuis.

Als een toerist in tijdnood bezoek ik wat er maar te bezoeken valt. De Dom natuurlijk en ook de schatkamer van de Dom, het stadhuis en een stuk of vier andere indrukwekkende kerkgebouwen. Ik doe mijn best om twee dingen uit elkaar te houden: hoe ik me voel en welke oordelen ik heb.

Om maar met die oordelen te beginnen: met name bij de tentoonstelling van de schatten van de Dom bemerk ik een hoog Walt Disney gehalte. Veel goud en enorme gewaden uit tijden waar ik niet graag geleefd zou hebben. Het woord ‘macht’ komt bij me op. In het stadhuis  vallen de schilderijen me op, mannen die streng kijken. Waarschijnlijk zijn ze hun lach kwijtgeraakt tijdens de oorlogen die ze hebben gevoerd.

Maar hoe voel ik me daar? Ik voel me bruisend. Dit is een stad om verliefd op te worden en ik ben hard op weg dat te doen. In de Dom en in de andere kerken voel ik me vredig, als in een meditatie.

Ik begin ineens begrip te krijgen voor de angst waar ik eerder over schreef, dat die me toch wel mooi heeft geholpen me tegen pijn te beschermen. Angst als pleister. Het inzicht voelt liefdevol en is dat ook. Aken is aan het werk… Motorvakantie heeft altijd wel een spiritueel tintje gehad maar wat ik hier in Aken ervaar voelt als een soort van herkalibratie van mezelf.

Wat indruk op me maakt is een kerk waar op een prikbord allerlei briefjes hangen, volgeschreven met verzoekjes aan God. Het is van een kwetsbaarheid waar je niet onberoerd bij kunt blijven, of je nou gelooft of niet. Heel even komt het idee bij me op dit te fotograferen maar omdat er onder sommige briefjes namen staan besluit ik het niet te doen.

In één van de kerken is een tentoonstelling aan de gang: Memory of Colours. In mijn schriftje neem ik een tekst over die ik daar lees. Woord voor woord schrijf ik over zodat de woorden diep in me doordringen:

‘I dreamt of a rainbow built with the colours of men, tribes, cultures. The rainbow of a rare, diverse, precious, essential, yet fragile human nature. This Memory of colours, old as the wind, the sun and rain is a slow process. It is a story in progress that needs to be listened to, seen, protected and helped.’ – Jaime Ocampo-Rangel

Ik sta voor de foto van een indiaanse jongeman. Vanuit welke hoek ik de foto ook bekijk, zijn ogen blijven op mij gericht. Het oogcontact voelt bekrachtigend.

Dit uitstapje naar Aken is wat Julia Cameron in haar boek ‘The Artist’s Way’ het kunstenaarsafspraakje noemt,  een afspraakje met jezelf zonder anderen erbij om te doen wat je leuk vindt, iets wat je inspireert.

Ik denk terug aan mijn blogpost over waarom ik naar de aarde ben gekomen en een de reactie daarop van Petra Maartense:

‘To choose, to learn to choose to enjoy?’

Ik denk nu dat ze gelijk heeft al roept het woord ‘learn’ wat weerstand op omdat het voor mij zo gekoppeld is aan presteren (wat 20 jaar onderwijs met een mens kan doen…). Bedankt Petra.

Zittend op een terrasje zie ik hoe een bedelaar aan het werk is tegenover de ingang van de Dom (strategisch gekozen met al die mensen vol naastenliefde). Zijn hoofd naar beneden gericht sloft hij langzaam van mens tot mens. Ik kan niet horen welk verhaal hij vertelt maar ik zie wel dat zijn armen steeds een stukje de lucht ingaan en dat hij regelmatig zijn rechterhand op zijn hart legt. Soms krijgt hij wat, meestal niet. Soms krijgt hij wat van mensen die dat met zichtbare tegenzin doen. Als hij zo een aantal mensen heeft aangesproken sloft hij naar een steegje dat in het verlengde van mijn gezichtsveld ligt. Hij is het hoekje om en ik zie hoe zijn lichaam zich opricht en hoe zijn looppas versnelt. Ook dit is Aken. Deze bedelaar komt in zijn volgend leven vast terug als bankier of misschien was hij dat in zijn vorige leven.

Ik ga op tijd weer terug naar Vaals want ik heb er ’s avonds afgesproken bij mijn favoriete pizzeria: Bellissima van Sjaak en Thea Treffers waar je niet alleen je lichaam heerlijk voedt, maar waar je ook energetisch wordt gevoed.

Ik zit er samen lekker buiten op het terras samen met Jos Peschen en Brigitte van der Donk. Ik heb Jos en Brigitte vorig jaar tijdens de motorvakantie voor het eerst in real life ontmoet nadat ik Jos via Twitter had leren kennen.  Ik voel me bij deze mooie mensen veilig genoeg mijn angstervaring van twee dagen geleden te delen. Misschien was het de bedoeling dat je die tocht niet zou maken zegt Jos, misschien was het een waarschuwing omdat het die dag niet veilig was. Zou best kunnen, zo had ik het nog niet bekeken. Dat is het fijne van vrienden, dat ze je helpen dingen anders te bekijken.

Op een gegeven moment komt Sjaak er ook even bij zitten en maakt duidelijk waarom ik vind dat hij de ideale persoon is om jonge ondernemers te helpen en te begeleiden. Alleen al om hem even aan het woord te horen zou je hier pizza gaan eten.

Ik sluit dag drie af bovenop mijn slaapzak in plaats van erin. Het is nog steeds te warm. Midden in de nacht word ik wakker en voel dat het fris is geworden. Ik kruip lekker in mijn slaapzak.

Het maakt niet uit wat je als kind tekort bent gekomen. Je kunt het jezelf altijd alsnog geven, ook al herinnert het soms even aan pijn. Die pijn is oud, oud genoeg om de pleister eraf te trekken en de wond in de frisse lucht te laten genezen.

Bewaard onder Persoonlijk | 21 Comments

Tags: , , , , , , , ,

Emotionele reacties

Geplaatst op 6 maart, 2012 

‘Hoe je emotioneel reageert is in iedere situatie een keuze.’
Judith Orloff

Zoals ik het zie en ervaar, is hoe je emotioneel reageert pas een keuze als je je bewust bent van je emotionele wonden en je die wonden voldoende hebt geheeld. Is dat nog niet het geval, dan reageer je vanuit je oude programmeringen die je als kind hebt aangeleerd om te overleven.

Quotes zoals die van Judith Orloff worden niet zelden misbruikt als antwoord op iemands emotionele reactie. Het staat flink  om dan met zo’n quote voor de dag te komen waar kwetsbaarheid veel meer kracht heeft.

Lees ook:

Bewaard onder Citaten, Mening | 7 Comments

Tags: , , ,

Waar je je aandacht op richt, groeit

Geplaatst op 12 december, 2011 

Het is voor mij een beetje een slogan aan het worden zoals die van het halfvolle en halflege glas.

In eerste instantie brengt het een nieuw perspectief om naar de dingen te kijken en om je leven te leven op een manier die je graag wilt. Maar op een gegeven moment gaat het irriteren en doet zich de vraag voor of het wel waar is en of het altijd waar is. Is het altijd waar dat waar je je aandacht op richt, groeit?

Ik wil het even hebben over de vergeten en meest onderschatte levenskwaliteit: rouwen.

Rouwen begint voor mij met herkennen en erkennen wat ons is overkomen.  Het gedachtegoed van Geweldloze Communicatie ziet rouwen als een behoefte en noemt het soms ook wel het vieren van verlies. Hoe vreemd dat soms ook klinkt, het maakt wel duidelijk dat rouwen gaat over verlies zoals het verlies van een baan, het verlies van een vriendschap of het verlies van een relatie.

Maar we mogen in onze emotioneel disfunctionele cultuur niet rouwen. Ja, twee dagen mogen we rouwen als we daarna maar gewoon weer aan het werk gaan en niemand tot last zijn met wat we voelen en wat we hebben verloren.

Tegen iemand die rouwt zeg je niet dat het glas halfvol is in plaats van halfleeg. Tegen iemand die rouwt zeg je ook niet dat waar je je aandacht op richt, groeit. Wat je er dan eigenlijk mee zegt, is dat er geen ruimte mag zijn voor het verdriet en de pijn.

Rouwen is een transformatieproces van loslaten en accepteren. Het herkennen en erkennen van ons verhaal, van wat er is gebeurd en van het verdriet en de pijn, is daarvan een wezenlijk onderdeel.

Het niet herkennen en erkennen van het verdriet en de pijn onder het mom van het halfvolle glas of onder het mom dat het verdriet en de pijn juist groeit als je er aandacht aan besteedt, is emotioneel disfunctioneel.

Misschien is het wel waar dat het glas halfvol is maar soms is het nodig naar het halflege glas te kijken om daarna weer met volle teugen te kunnen genieten van het halfvolle glas.

Misschien is het wel waar dat waar je je aandacht op richt, groeit. Maar soms is het nodig je aandacht te richten op iets dat raakt in pijn en verdriet zodat je de emotionele wond van het verlies kunt helen om daarna weer met volle van het leven te genieten.

Het gaat er niet om wat waar is, wat telt is wat werkt.

Bewaard onder Mening | 9 Comments

Tags: , , , ,

Volgende pagina →