Waar je je aandacht op richt, groeit
Geplaatst op 12 december, 2011
Het is voor mij een beetje een slogan aan het worden zoals die van het halfvolle en halflege glas.
In eerste instantie brengt het een nieuw perspectief om naar de dingen te kijken en om je leven te leven op een manier die je graag wilt. Maar op een gegeven moment gaat het irriteren en doet zich de vraag voor of het wel waar is en of het altijd waar is. Is het altijd waar dat waar je je aandacht op richt, groeit?
Ik wil het even hebben over de vergeten en meest onderschatte levenskwaliteit: rouwen.
Rouwen begint voor mij met herkennen en erkennen wat ons is overkomen. Het gedachtegoed van Geweldloze Communicatie ziet rouwen als een behoefte en noemt het soms ook wel het vieren van verlies. Hoe vreemd dat soms ook klinkt, het maakt wel duidelijk dat rouwen gaat over verlies zoals het verlies van een baan, het verlies van een vriendschap of het verlies van een relatie.
Maar we mogen in onze emotioneel disfunctionele cultuur niet rouwen. Ja, twee dagen mogen we rouwen als we daarna maar gewoon weer aan het werk gaan en niemand tot last zijn met wat we voelen en wat we hebben verloren.
Tegen iemand die rouwt zeg je niet dat het glas halfvol is in plaats van halfleeg. Tegen iemand die rouwt zeg je ook niet dat waar je je aandacht op richt, groeit. Wat je er dan eigenlijk mee zegt, is dat er geen ruimte mag zijn voor het verdriet en de pijn.
Rouwen is een transformatieproces van loslaten en accepteren. Het herkennen en erkennen van ons verhaal, van wat er is gebeurd en van het verdriet en de pijn, is daarvan een wezenlijk onderdeel.
Het niet herkennen en erkennen van het verdriet en de pijn onder het mom van het halfvolle glas of onder het mom dat het verdriet en de pijn juist groeit als je er aandacht aan besteedt, is emotioneel disfunctioneel.
Misschien is het wel waar dat het glas halfvol is maar soms is het nodig naar het halflege glas te kijken om daarna weer met volle teugen te kunnen genieten van het halfvolle glas.
Misschien is het wel waar dat waar je je aandacht op richt, groeit. Maar soms is het nodig je aandacht te richten op iets dat raakt in pijn en verdriet zodat je de emotionele wond van het verlies kunt helen om daarna weer met volle van het leven te genieten.
Het gaat er niet om wat waar is, wat telt is wat werkt.
Bewaard onder Mening
Tags: aandacht, emotionele wond, gevoelens, rouwen, verlies
Reacties
9 Reacties to “Waar je je aandacht op richt, groeit”
Laat je reactie achter!
Creative commons
Zwerven door het alledaagse van Peter de Kock is in licentie gegeven volgens een Creative Commons Naamsvermelding-NietCommercieel-GelijkDelen 3.0 Nederland licentie.
Neem voor commercieel gebruik eerst even contact met me op zodat we daar een afspraak over kunnen maken.
Natuurlijk heb je gelijk dat gevoelens gevoeld willen worden, dat pijn en verdriet onderdrukken op langere termijn meer schade opleveren dan dat je ze onderkent en ‘rouwt’ zoals jij dat noemt. Zeker. Dat is misschien zelfs wel de reden dat veel mensen negatief in het leven staan, gewend aan teleurstellingen, omdat de onverwerkte pijn zo’n lange nasleep had.
Punt is alleen dat we een soort van repeterende langspeelplaat zijn, misschien wel door onverwerkt verleden ja. Voor veel mensen is de negatieve kijk op het leven en de wereld een gewoonte geworden.En het lastigste is: Als je gewend ben aan iets, hou je het in stand. Dat ken je. Dat vertragende effect, zoals ik dat noem, daarover zal ik volgende keer eens gaan bloggen…. 😉
@Petra: ik herken de langspeelplaat die je beschrijft. Wat je in dat geval ‘gewoonte’ noemt, is misschien zelfs een ‘verslaving’ geworden waar mensen geen macht over hebben. En dan gaat het maar door tot een crisis de boel open breekt. Ben benieuwd naar je blog, zodadelijk meteen lezen.
done… de kracht van de wisselwerking:
http://devliegendeschildpad.blogspot.com/2011/12/de-nieuwe-wereld.html
Ja. Of een plotseling inzicht. Gisteren zag ik een vrouw, die na 8 jaar opeens de moordenaar van haar dochter ging vergeven en dat bevrijdde haar. Ze vertelde dat ze van haar hoofd naar haar hart was gegaan en niet anders meer wilde leven. Vanaf dat moment (van vergeving) kon ze verder met haar leven. Opmerkelijk. In datzelfde programma ook een man, die zich dat niet voor kon stellen. Ook zijn dochter was vermoord. Wat zij zei: voor mij heeft het gewerkt, maar ik kan niet voor jou vertellen hoe je het moet verwerken… mooi voorbeeld, kro-de wandeling was het. Het leven wil sowieso verder wandelen met je, denk ik.
@Petra, wow, dat zijn voorbeelden doe er toe doen en die raken. Ik herken het ineens ook van sessies met Byron Katie waarbij ze mensen mbv The Work hun gedachten (oordelen) laat bevragen en onderzoeken.
Ja. Om het geheel dan nog even compleet te maken, twee mooie Byron-Katies, die ik gisteren voorbij zag komen:
All the pain and suffering of the world is in the past. It’s over.
Life just happens. It’s what you’re believing about life that makes you suffer.
Kortom: het mag wel, lijden, maar we doen het zelf…
@Petra: Klinkt als twee van haar tweets, die lees ik ook wel eens. Kan er niet altijd bij wat ze zegt.
Tijd geven aan jezelf is een cadeautje. Helaas vindt de maatschappij dat je zsm moet afronden en door moet. Niet iedereen heeft dezelfde rouwtijd…
@Karin: Dan heb ik beroerd nieuws. Sommige rouwprocessen gaan een leven lang door, ze laten zich steeds weer voelen in de slipstream van persoonlijke ontwikkeling en groei. Het steeds maar vooruit willen is, zo schat ik in, een strategie om de rouw maar niet te hoeven voelen, een soort van bliksemafleider dus.