Ali & Ava

Geplaatst op 29 juli, 2022 

Eerder deze maand zag ik de film Ali & Ava, een mooi kijkcadeautje op fietsafstand dankzij Film op locatie en H19.

Ik vond het een lieve film waarin de liefde voor muziek een belangrijke rol speelt in het leven van twee mensen en die elkaar vinden mede dankzij die liefde. Mede dankzij die liefde want er is nog een andere kracht in het spel en dat is pijn, relatiepijn. Pijn kan een vruchtbare bodem zijn waar iets moois uit op kan bloeien.

Hun pijn is niet klein maar eerder een zwart gat waar ze elke dag mee moeten leven. Aan een zwart gat kan in het heelal door de enorme zwaartekracht zelfs geen licht ontsnappen. Ali & Ava hebben elkaar nodig om hun pijn naar elkaar in de openheid te brengen en daardoor weet hun licht wel aan dat zwarte gat te ontsnappen.

Zou ik de film in een enkele zin moeten samenvatten, dan deze: een film over twee verschillende mensen die door muziek en pijn bij elkaar komen. Maar zo zakelijk als het hier staat is de film niet, verre van dat:

Verder niet over nadenken maar gewoon gaan kijken naar Ali & Ava.

Bewaard onder Films, Muziek | Reageer

Tags: , ,

Leeg en niks meer

Geplaatst op 23 maart, 2017 

Vorige week donderdag, wat lijkt dat alweer lang geleden, samen met Sjoerd naar ons eigen filmcafé naar Manchester by the Sea: Oosterheide maakt even een uitstapje naar het centrum.

Toen Sjoerd me vroeg of ik zin had om mee te gaan herinnerde ik me alleen de trailer die ik even daarvoor had gezien. Geen feel good movie had hij er nog bij gezegd. Nou so what, dan maken we er een feel good napraat van.

Meestal laat een trailer de belangrijkste momenten van de film zien maar de trailer van Manchester by the Sea laat deze momenten juist weg zo ontdekten we tijdens de film. Mijn god, wat een filmavond werd dit zeg.

Het moment dat mij het meeste greep was niet toen het huis in de fik stond met daarin de kinderen van Lee. Ook niet toen later bleek dat Lee, goed bedoeld vanwege de kou, de open haard had aangestoken en daarbij het haardscherm was vergeten te plaatsen. En ook niet het moment toen hij de politie vertelde dat ie dat waarschijnlijk was vergeten na een avondje feesten met zijn vrienden met alcohol en drugs. Toen Lee het wapen van één van de agenten ontfutselde in een mislukte poging zichzelf door zijn hoofd te schieten was ook dat niet het moment dat mij het zwaarst pakte.

Als alle flashbacks achter de rug zijn die het verhaal vertellen van hoe Lee Lee is geworden, komt hij zijn ex-vrouw tegen die de brand heeft overleefd maar die in de brand haar kinderen heeft verloren. Zij heeft inmiddels een nieuwe partner en is weer moeder geworden. Het wordt me een gesprek zeg:

Het moment van de film dat mij de hele verdere avond en de dag erna en ook nu nog terwijl ik dit blogje tik bij de keel pakt is als Lee haar zegt: ‘There is nothing there’.

We willen graag geloven dat nare dingen alleen de bad guys overkomt en dat is niet zo: iedereen kan iets naars overkomen. En Lee was trouwens helemaal geen bad guy, integendeel.

De film was goed, erg goed, en inderdaad, geen feel good movie. Dat hebben we tijdens de napraat nog even rechtgezet.

Sjoerd: avondje hoor!

Bewaard onder Films | Reageer

Tags: , , , , ,

Een plek zonder pijn

Geplaatst op 12 maart, 2017 

Wil iedereen toch, geen pijn?

Welkom op aarde waar pijn bij het ticket is inbegrepen. Kleine lettertjes niet gelezen? Jammer dan.

Ervoor weglopen? ‘Running away only makes it worse’

Plekken zonder pijn zijn er genoeg: voor de tv hangen, Internet, werken, drank, drugs, religie en nog veel meer. Goed dat het er allemaal is want anders zou de wereld ontploffen in agressie.

Goed ook dat er pijn is want we hebben er ongelooflijk veel moois aan te danken. De nieuwe plaat van Life of Agony bijvoorbeeld.

Bewaard onder Muziek | Reageer

Tags:

Groot, groter, grootst hart

Geplaatst op 4 december, 2016 

Het is weer zover mensen, tijd voor een vage shit blogpost.

Ik heb er geen onderzoek naar gedaan hoor maar als je mensen vraagt van wie ze houden gaat het toch al snel over de eigen partner en kinderen. OK, familie (meestal) ook want het bloed kruipt waar het niet gaan kan. En goeie vrienden. En dan houdt het op.

Maar mensen kunnen ook van hun wijk houden of van hun stad en dan wordt houden van ineens intrigerend interessant. Want als je van je wijk of stad kunt houden, wat zegt dat dan over ons vermogen tot houden van?

Ik mag graag geloven dat ons vermogen tot houden van bizar veel groter is dan we denken. Gewoon omdat we nooit onderzoeken of uitproberen waar we allemaal van kunnen houden.  Is er ergens een limiet? Ik zou niet weten waarom.

Oh ja, die limiet is er wel. Die limiet wordt niet bepaald door ons vermogen tot houden van maar door onze bereidheid tot kwetsbaarheid want van iets of iemand houden betekent kwetsbaar durven zijn.

Niemand wil pijn maar fok it zeg, misschien wil pijn zeggen dat je een groot, groter, grootst hart hebt.

Ik verzin maar wat.

Bewaard onder Mening | 4 Comments

Tags: , , ,

The Wolfpack: de energie van levenslust

Geplaatst op 27 november, 2015 

De afkeur was duidelijk te horen in het bioscoopzaaltje als pa aan het woord kwam. Pa is de vader van een gezin met zeven kinderen: zes jongens en een meisje. Er is ook een moeder die de kinderen thuis onderwijs geeft want ze mogen van pa het huis niet uit. Ja, 1x per jaar of soms 2x per jaar en soms ook helemaal niet want pa vindt het middenin New York veel te gevaarlijk.

Pa heeft een misplaatst gevoel van superioriteit en ma heeft vooral spijt dat haar kinderen niet lekker op het platteland kunnen opgroeien. En de kinderen? Het meisje komt amper in het stuk aan bod, het verhaal gaat vooral om de zes jongens.

Die vervelen zich natuurlijk te pletter en daarom doden ze hun tijd met het kijken naar films, heel veel films, die ze vervolgens naspelen zoals Reservoir Dogs en Pulp Fiction. Alles was ze daarbij nodig hebben knutselen ze zelf in elkaar met wat er in het kleine appartement te vinden is tot en met een compleet Batman kostuum aan toe.

Pa heeft en veroorzaakt een flink probleem, duidelijk. Hij laat zijn kinderen opgroeien in een gevangenis en is ook stevig aan de drank. Wat mij vooral fascineerde waren die kinderen. Hun schoonheid en creativiteit, hun vermogen om onder gevangenisomstandigheden samen plezier te maken en er voor elkaar te zijn. Werkelijk indrukwekkend en ontroerend. Pa boeide mij niet, als hij aan het woord kwam zat ik alweer te wachten op de volgende scene met die kinderen.

Die kinderen worden ouder en uiteindelijk gaan ze zelf de straat op, ontdekken wat er buiten allemaal voor moois te beleven is en wat ze hun hele kindertijd is onthouden. Pijnlijk en mooi tegelijk.

Deze film is geen film maar een documentaire: The Wolfpack. Een herinnering aan al het moois waar we toe in staat zijn, ook al zijn de omstandigheden zeer beroerd.

 

Bewaard onder Films | 4 Comments

Tags: , , , , , , , ,

Lessen van Ulrum over krimp

Geplaatst op 25 december, 2014 

Er is veel wat ik me blijvend zal herinneren na een weekje Ulrum enkele maanden geleden maar er is één ding dat me echt heeft gealarmeerd: het verdwijnen van voorzieningen. Denk bij voorzieningen vooral aan middenstand en horeca maar ook aan een bibliotheek, een school, sportclub of wijkhuis.

Wat Ulrum me heeft geleerd:

Is het proces waarbij voorzieningen verdwijnen onomkeerbaar en progressief? In Ulrum leek dit er wel op. Laten we hopen dat dit geen wetmatigheid is die altijd en overal geldt maar laten we wel bijzonder zuinig zijn op onze voorzieningen, niet alleen in de dorpen maar ook in onze stadswijken.

Krimp is een raar begrip. Ik had in Ulrum een dag of twee nodig om tot me door te laten dringen hoezeer ik in gedachten bezig ben met groei, met dingen beter, groter en mooier maken. In een krimpgebied werken dat soort gedachten niet, daar moet je als het ware leren met de krimp mee te dansen in plaats van de dans proberen te veranderen in een dans van groei. Het verduurzamen en opplussen van woningen in Ulrum (woningen toekomstbestendig maken zodat mensen er langer zelfstandig kunnen blijven wonen) vind ik een mooi voorbeeld van meedansen met de krimp.

Een extreem voorbeeld van waar krimp toe kan leiden hoorde ik afgelopen dinsdag van iemand die bij de organisatie van het project DEEL & Ulrum is betrokken: in Groningen is een voormalig krimpgebied helemaal onder water gezet. Als alles weg is, de voorzieningen en de mensen, dan kun je er altijd nog een plas water van maken.

Ook stadswijken kunnen een soort van Ulrum worden. Voorzieningen verdwijnen naar het centrum van de stad of naar een nabijgelegen grote stad omdat dit goedkoper is. Ik vind het niet erg als mensen daarover hun schouders ophalen zo van zo’n vaart zal het niet lopen. Voor wie echter in de gelegenheid is: ga eens naar zo’n krimpregio en kijk de krimp recht in het gezicht, praat met de mensen die er al hun hele leven wonen en vraag ze naar hun verhalen.

Stadswijken leven en elk stukje leven dat er verdwijnt doet pijn. Als de pijn ondraaglijk wordt sterft de wijk. Als begrafenis kan het dan altijd nog onder water worden gezet.

Lees ook:

Bewaard onder Mening | Reageer

Tags: , , , , ,

Wijkziek en wijkpijn

Geplaatst op 30 juli, 2014 

Na het plaatsen van het hekwerk rondom de buurtmoestuin bij Kindcentrum de Ontdekking, wilde ik tot begin september geen activiteiten in de wijk doen. Ik voelde dat het genoeg was en had behoefte er allemaal afstand van te nemen. De motorvakantie kwam dan ook als geroepen.

Tijdens de motorvakantie kreeg ik via een verontrustend voicemailbericht te horen dat het bijenveld naast activiteitencentrum de Bunthoef was gemaaid. Ik schrok, kon het niet geloven en ging aan het bellen. Pas de volgende dag kreeg ik een beeld van wat er was gebeurd. Het veld was inderdaad gemaaid, per ongeluk.

Motorvakantie is voor mij bewust Internetvrij dus ook geen blogs en social media. En dat was maar goed ook om er een beetje afstand van te nemen maar ik baalde enorm. Niet alleen dat het bijenveld was gemaaid, maar ook dat ik op deze manier toch weer de wijkactiviteiten in werd gesleurd terwijl ik daar tot september van weg had willen blijven om daarna een beslissing te kunnen nemen over hoe verder.

Zondag ben ik na thuiskomst meteen gaan kijken. Het bijenveld lag er vreselijk bij. Ik kon het niet los zien van het beeld dat ik nog had van een uitbundig veld vol bloemen, bijen en vlinders. Nu was alles weg. Ik liep over het veld en zag ons in herinnering nog hard aan het werk dit bijenveld aan te leggen. Met een grote groep vrijwilligers hebben we dat bijenveld eind april aangelegd. Nauwelijks twee maanden later stond het volop in bloei. Een project op trots op te zijn.

En dan gebeurt er iets wat ik noem ‘eigenaarschap over eigen wijk‘. Als je samen met anderen hard hebt gewerkt aan een stukje van je eigen wijk, dan ga je daar anders naar kijken en ga je er anders mee om dan wanneer je je zweetdruppels er niet hebt laten vallen.  Zo’n plek in de wijk wordt een stukje van jou en jij wordt een stukje van die plek. Wat er met z’n plek gebeurt raakt je extra hard. Je kunt extra genieten als zo’n plek ene mooie plek wordt maar het doet extra pijn als er nare dingen gebeuren.

En die nare dingen gebeurden in de vorm van aannemers. Eerst was er een aannemer die betrokken was bij de renovatiewerkzaamheden aan activiteitencentrum de Bunthoef. Een auto of busje van de aannemer was, in een poging aan de achterzijde van de Bunthoef te komen, enkele keren gedeeltelijk door het bijenveld gereden.

Bij winkelcentrum Zuiderhout ging een project van start om het parkeerterrein opnieuw in te richten. Een aannemer  die aan dat project meewerkte, had zijn hekwerk in het bijenveld gezet. Waar eerst bloemen stonden, lagen nu de betonblokken van het hekwerk.

Een andere aannemer, ook bij dit project betrokken, liet grote lappen plastic verpakkingsmateriaal rondslingeren. Een aantal van die stukken plastic kwamen in het bijenveld terecht.

De aannemer die bij de Bunthoef werkte heb ik via de beheerder van de Bunthoef laten benaderen ons bijenveld met rust te laten. De andere twee aannemers heb ik zelf benaderd.  De aannemer die het hekwerk in het bijenveld had gezet, heb ik uitgenodigd om zelf ook mee te doen aan het bijenlint en hem gewezen waar hij voor weinig geld een zakje bloemenmengsel kan kopen. Geen reactie daarop. De aannemer die het plastic had laten rondslingeren, heb ik uitgenodigd mee te doen met zwerfafval opruimen in de wijk. Geen reactie daarop.

En dan neem dat verschijnsel ‘eigenaarschap over eigen wijk’, zodanige vormen aan dat ik denk: aannemers die zich in de wijk niet als een goede gast weten te gedragen mogen van mij wegblijven. Ook al roepen ze op hun website nog zo hard over maatschappelijk verantwoord ondernemen en duurzaamheid.

Maar goed, het hekwerk werd weggehaald en er kwamen instructies om te voorkomen dat plastic bouwafval in de wijk terecht komt.  De motorvakantie brak aan en ik dacht dat het bijenveld verdere schade wel bespaard zij blijven. Tot dat ene voicemail berichtje kwam dat het bijenveld was gemaaid. En wat denk je? Weer een aannemer die een fout maakt. Een fout die het bijenveld dit keer niet kon overleven.

De bedoeling was om in het najaar met alle betrokkenen afscheid te nemen van het bijenveld en om zaad te winnen.Ook dat feestje gaat nu helaas niet door.

Ik ben er wijkziek van. Als je ergens om begint te geven neemt je kwetsbaarheid toe en plezier en pijn worden intenser beleefd. Wijkpijn is het. En daar had ik eind vorig jaar helemaal geen rekening gehouden toen ik met de activiteiten in de wijk begon.

Ik heb hier nog wel meer over te bloggen maar deze over de wijkpijn moest er als eerste uit. Dat heb je met pijn, dat wil het uitschreeuwen.

Over het project bijenveld lees je op de wijkblog Oosterheide.

Meer over aannemers die te gast zijn in je wijk lees je in:

Bewaard onder Persoonlijk | 11 Comments

Tags: , , , , , , ,

De ideebevalling

Geplaatst op 3 januari, 2014 

Een idee heeft tijd nodig om tot ontwikkeling te komen. Een idee heeft een eigen timing, je moet aanvoelen wanneer de tijd rijp is ermee voor de dag te komen.  Doe je dat te snel, dan kun je de kans dat je anderen meekrijgt schade toebrengen.  Wacht je te lang, dan kan het idee aan kracht verliezen.

Geboorte geven aan een idee kan pijn doen. Het idee zelf, de conceptie ervan en het doen groeien, is heerlijk. Lekker vanuit de luie stoel het idee in beelden zien, in woorden horen of in muziek.  Maar dan: de geboorte. Dat is werken om het idee op aarde neer te zetten zodat ook anderen het kunnen ervaren.  Dat roept vragen op, twijfel: krijg ik het wel net zo mooi op aarde als ik het in beelden heb gezien? Wordt het wel geaccepteerd en begrepen?

En daar wil ik soms te snel vanaf, van die pijn en onzekerheid. Dan wil ik het idee te snel lanceren terwijl het nog niet tot volle rijping is gekomen. Een premature ideebevalling kan best levensvatbaar zijn maar het is zoveel beter het idee zelf te laten aangeven dat het eruit wil, dat het er klaar voor is.

En of het geaccepteerd en begrepen wordt? Als je dat zelf doet komt de rest vanzelf.

Bewaard onder Persoonlijk | 7 Comments

Tags: , , , , ,

Volgende pagina →