Lessen van Ulrum over krimp

Geplaatst op 25 december, 2014 

Er is veel wat ik me blijvend zal herinneren na een weekje Ulrum enkele maanden geleden maar er is één ding dat me echt heeft gealarmeerd: het verdwijnen van voorzieningen. Denk bij voorzieningen vooral aan middenstand en horeca maar ook aan een bibliotheek, een school, sportclub of wijkhuis.

Wat Ulrum me heeft geleerd:

Is het proces waarbij voorzieningen verdwijnen onomkeerbaar en progressief? In Ulrum leek dit er wel op. Laten we hopen dat dit geen wetmatigheid is die altijd en overal geldt maar laten we wel bijzonder zuinig zijn op onze voorzieningen, niet alleen in de dorpen maar ook in onze stadswijken.

Krimp is een raar begrip. Ik had in Ulrum een dag of twee nodig om tot me door te laten dringen hoezeer ik in gedachten bezig ben met groei, met dingen beter, groter en mooier maken. In een krimpgebied werken dat soort gedachten niet, daar moet je als het ware leren met de krimp mee te dansen in plaats van de dans proberen te veranderen in een dans van groei. Het verduurzamen en opplussen van woningen in Ulrum (woningen toekomstbestendig maken zodat mensen er langer zelfstandig kunnen blijven wonen) vind ik een mooi voorbeeld van meedansen met de krimp.

Een extreem voorbeeld van waar krimp toe kan leiden hoorde ik afgelopen dinsdag van iemand die bij de organisatie van het project DEEL & Ulrum is betrokken: in Groningen is een voormalig krimpgebied helemaal onder water gezet. Als alles weg is, de voorzieningen en de mensen, dan kun je er altijd nog een plas water van maken.

Ook stadswijken kunnen een soort van Ulrum worden. Voorzieningen verdwijnen naar het centrum van de stad of naar een nabijgelegen grote stad omdat dit goedkoper is. Ik vind het niet erg als mensen daarover hun schouders ophalen zo van zo’n vaart zal het niet lopen. Voor wie echter in de gelegenheid is: ga eens naar zo’n krimpregio en kijk de krimp recht in het gezicht, praat met de mensen die er al hun hele leven wonen en vraag ze naar hun verhalen.

Stadswijken leven en elk stukje leven dat er verdwijnt doet pijn. Als de pijn ondraaglijk wordt sterft de wijk. Als begrafenis kan het dan altijd nog onder water worden gezet.

Lees ook:

Bewaard onder Mening | Reageer

Tags: , , , , ,

Universum vol stront

Geplaatst op 26 oktober, 2012 

Ik heb weinig met powerquotes  maar ik zal bekennen dat ik er zelf ook eentje heb.  De mijne is van Robert Burney uit zijn boek ‘Codependence – De Dans van Gewonde Zielen’:

‘If it feels like shit, you are being fertilized to grow’

Ik zal ervoor bidden dat ik deze quote nooit op je zal afvuren, al zit je nog zo diep in de shit. Ik gebruik deze quote voor mezelf, om me eraan te herinneren dat wat voelt als shit me uiteindelijk vooruit helpt. Niet dat de shit dan meteen  lichter aanvoelt, nee dat niet (powerquotes werken dus echt niet).

Ik had laatst een paar van die dagen, dagen die aanvoelden als shit, dagen die Arno Hintjens ‘Black dog days‘ noemt.

Het fietspad waar ik één van die dagen ’s morgens fietste, lag over een afstand van zeker 10m bezaaid met paardenstront. ’s Middags reed ik over hetzelfde fietspad maar dan in tegenovergesteld richting en zag dat ter hoogte van de plek waar ik ’s morgens die paardenstront had gezien, in de andere rijrichting ook een flink spoor paardenstront lag.

Hoe doet zo’n paard dat toch? Loopt het eerst de ene kant van het fietspad op en schijt het zichzelf voor de helft leeg om daarna een U-bocht te maken en in de andere richting de andere helft eruit te kakken?

Toen ik ’s middags voor de tweede keer die dag paardenstront moest ontwijken, viel het kwartje. Ha, een symbool, een teken van het universum: stront, ik word bemest om te groeien. Alweer. Joepie 🙁

Ik kon deze humor van het universum niet waarderen. Pas toen ik er later over sprak met vriend en blogcollega Henny Bos kon ik erom lachen en me ertoe zetten te bloggen over de stronthumor van dat strontuniversum.

Lees ook:

Bewaard onder Persoonlijk | 13 Comments

Tags: , ,

De strontjaren

Geplaatst op 17 april, 2012 

Soms zouden we een bepaalde wijsheid of inzicht graag eerder hebben gehad. Maar zonder onze pijnlijke ervaringen vroeger, zouden die wijsheden geen voedingsbodem hebben om tot groei te komen. Om te kunnen groeien is mest nodig en daarom verzamelen we in ons leven eerst een heleboel stront.

Lees ook:

Bewaard onder Mening | 4 Comments

Tags: , , ,

Misplaatste loyaliteit

Geplaatst op 7 oktober, 2011 

Toen ik voor het eerst in contact kwam met spiritualiteit, ontdekte ik in snel tempo een heleboel nieuwe gezichtspunten en ontwikkelde ik een set overtuigingen die me veel beter van dienst waren dan mijn oude overtuigingen.

Nu voelt het alsof ik als het ware weer op zo’n punt sta dat mijn overtuigingen me niet meer zo van dienst zijn. Echter, het zijn wel mijn spirituele overtuigingen die veel voor me hebben betekend en waar ik veel aan te danken heb. Afscheid nemen van deze overtuigingen voelt als een dierbare vriendschap afsluiten.

Maar het is misplaatste loyaliteit. Mijn overtuigingen hebben hun werk meer dan gedaan en ik ben er dankbaar voor. Nu is het tijd voor nieuwe overtuigingen. Door loyaal te willen zijn aan oude overtuigingen, zet ik mezelf gevangen. Het is tijd om verder te groeien.

Bewaard onder Persoonlijk, spiritualiteit | 5 Comments

Tags: , ,

Uit het eigen nest gepest

Geplaatst op 16 september, 2011 

Of het waar is of niet weet ik niet maar ik vind de metafoor mooi passen bij Duwen + trekken = groeien.

Het verhaal is dat er een vogelsoort bestaat waarbij het volwassen dier de jonge vogeltjes stimuleert om uit te vliegen en het nest te verlaten door het eigen nest te vervuilen en onleefbaar te maken.

In mijn vorige blogpost noem ik dat de ‘duwers’.

Ik heb eens afscheid genomen van zo’n duwer. Voorafgaand aan het afscheid had hij flink zijn best gedaan het nest  onleefbaar te maken. Het had op mij een uitwerking die er aan heeft bijgedragen dat ik minder ben gaan werken en dat ik ben gaan bloggen. Ik was dus eigenlijk best dankbaar en schreef hem een afscheidsbrief met daarin de metafoor van de vogel die het eigen nest vervuilt. Hij vond het niet leuk. Hij vond het helemaal niet leuk. En ik vond het niet leuk dat hij het niet leuk vond. Zelfs bij het afscheid speelde hij zijn rol van ‘duwer’ voortreffelijk. Een echte vakman.

Bewaard onder Persoonlijk | 7 Comments

Tags: ,

Duwen + trekken = groeien

Geplaatst op 15 september, 2011 

Groeien voelt niet altijd fijn en de prikkels die me ertoe aan zetten zijn meestal ook niet echt een feestje waard.

Een groeifase begint voor mij meestal met prikkels die me wegduwen van waar ik ben. Een situatie, omgeving of relatie wordt ineens steeds ondraaglijker en duwt me weg.  Maar waarheen?

Als ik geluk heb merk ik al snel andere prikkels op, prikkels die aan me trekken. Nieuwe kansen, mogelijkheden, plannen en ideetjes die me als een magneet langzaam naar zich toe trekken.

De acteurs die de rol van ‘duwers’ spelen, vervullen een zeer ondankbare rol. Het zijn als het ware de ‘bad guys’ om het maar eens in filmtermen uit te drukken. De acteurs die de rol van ’trekkers’ spelen, zijn natuurlijk de ‘good guys’.

Zowel het duwen als het trekken lanceert angst. Angst voor het nieuwe en onbekende. Angst om te falen, het niet te kunnen. Angst dat mijn verhalen over mijzelf niet kloppen. Dat die verhalen niet kloppen weet ik, maar nog erger vind ik het als dat in de praktijk bewezen wordt 🙂

Als ik zou kunnen, zou ik meteen terug mijn comfort zone induiken maar helaas…. De ‘bad guys’ spelen hun rol meestal zo goed dat ik daar niet meer heen wil, ze maken het oude en vertrouwde zo ondraaglijk dat ik er nauwelijks adem kan halen.

Dus wat dan? Onderweg zijn dan maar. En daar ben ik vandaag. Er wordt geduwd en getrokken, steeds harder en harder en ik ga steeds sneller en sneller.

Bewaard onder Persoonlijk | 12 Comments

Tags: , ,

Kweek eerst wortels

Geplaatst op 9 september, 2011 

‘Zonder al te veel interesse las ik een artikel over Chinese bamboe. Is het zaadje in de grond gestopt, dan is er ongeveer vijf jaar niets te zien behalve een minuscule loot. Alle groei voltrekt zich ondergronds: er vormt zich een complexe wortelstructuur, zowel verticaal als horizontaal. Aan het eind van het vijfde jaar loopt het Chinees bamboe in ijltempo uit, tot het een hoogte heeft bereikt van vijfentwintig meter. ‘  

Paulo Coelho in zijn nieuwste boek ‘Aleph’

Al op de eerste bladzijden was ik flink geraakt door dit nieuwe boek. Zo herkenbaar, die spirituele impasse, alsof niks meer werkt, vol twijfels zitten.

Het versterkt mijn pleidooi om niet alleen successen te delen maar zeker ook de worstelingen. Ik heb soms meer steun aan het geworstel van een ander dan aan een succesverhaal. Of laat het geworstel dan in ieder geval deel uit maken van het succesverhaal.

Bewaard onder Boeken, Citaten | 8 Comments

Tags: , ,

Toestemming voor somberheid

Geplaatst op 28 juni, 2011 

Het komt ineens bij me op: hoe langer ik bezig ben met wat ik voor het gemak en voor het begrip even  ‘persoonlijke ontwikkeling’ noem, hoe meer ik mezelf toestemming moet geven om me even somber te mogen voelen.

Eigenlijk geef ik me die toestemming steeds minder zo van: nu heb je al zoveel geleerd en meegemaakt, somberheid is nu toch niet meer nodig?  Maar somberheid is soms wel nodig, het is er zo af en toe ineens.

Ik heb gemerkt dat het me helpt op zo’n moment even naar passende muziek te luisteren, iets melancholisch, iets  waarmee ik me als het ware even toestemming kan geven voor een moment van somberheid.

‘Outside’ van Staind samen met Fred Durst

Bewaard onder Muziek, Persoonlijk | 10 Comments

Tags: , ,

Volgende pagina →