Oosterhout: Ulrum aan de A27?

Geplaatst op 29 december, 2015 

Eind vorig jaar waren Edwin en ik een weekje te gast in het Noord Groningse Ulrum, een krimpregio bij uitstek en een unieke gelegenheid in contact te komen met het fenomeen krimp en ervan te leren.

Eind jaren zeventig van de vorige eeuw verdwenen de eerste voorzieningen uit Ulrum, een toen nog trots dop met een regionale functie. Toen wij er waren, eind 2014, was daar niks meer van over op een klein Spar winkeltje na.

Wie we in Ulrum ook spraken, iedereen wilde deze Spar behouden voor het dorp. Vroegen we door, dan gaf bijna iedereen toe de boodschappen niet bij de lokale Spar te doen maar bij de Jumbo in het nabijgelegen dorp Leens. De Spar heeft het dan ook niet gered.

Ik was laatst een middagje naar de stad, lekker met de fiets want dat is nog gezond ook en je hebt altijd een gratis parkeerplaats. Eerst drukwerk ophalen bij een drukkerij. Dat je een ontwerp dat je alleen maar van je computerscherm kent nu tastbaar in handen krijgt en dat je daar blij van wordt en dat je ziet dat de vakman die dit heeft gedrukt daar weer blij van wordt.

Door naar het centrum voor een geweldige kledingzaak waar je altijd uitstekend wordt geholpen, waar ze aanvoelen wat je smaak is en waar je altijd met een succesaankoop weer vertrekt.

Daarna in de nieuwe bibliotheek een tijdschrift lezen met een lekker kopje koffie erbij. Een kletspraatje maken met iemand die je nog nooit eerder hebt gezien en via gratis Wifi iedereen laten weten hoe gezellig het is.

Ik had een fantastische middag.

Drukwerk had ik ook online kunnen bestellen net als kleding. Voor lezen hoef ik niet naar de bibliotheek want dat kan ik online ook. En voor koffie en Wifi hoef ik de deur ook niet uit. Maar wat maak ik dan van mijn middag, hoe beleef ik die dan?

Onze steden veranderen, Oosterhout ook. Online shoppen is fantastisch en niet meer weg te denken. Maar in wat voor soort stad willen we leven? En welke keuzes kunnen we maken die daaraan bijdragen?

Ulrum samen met Edwin was een geweldig avontuur maar zou ik in een soort van Ulrum aan de A27 willen wonen? Alsjeblieft niet zeg.

Bewaard onder Persoonlijk | 12 Comments

Tags: , , , , ,

Lessen van Ulrum over krimp

Geplaatst op 25 december, 2014 

Er is veel wat ik me blijvend zal herinneren na een weekje Ulrum enkele maanden geleden maar er is één ding dat me echt heeft gealarmeerd: het verdwijnen van voorzieningen. Denk bij voorzieningen vooral aan middenstand en horeca maar ook aan een bibliotheek, een school, sportclub of wijkhuis.

Wat Ulrum me heeft geleerd:

Is het proces waarbij voorzieningen verdwijnen onomkeerbaar en progressief? In Ulrum leek dit er wel op. Laten we hopen dat dit geen wetmatigheid is die altijd en overal geldt maar laten we wel bijzonder zuinig zijn op onze voorzieningen, niet alleen in de dorpen maar ook in onze stadswijken.

Krimp is een raar begrip. Ik had in Ulrum een dag of twee nodig om tot me door te laten dringen hoezeer ik in gedachten bezig ben met groei, met dingen beter, groter en mooier maken. In een krimpgebied werken dat soort gedachten niet, daar moet je als het ware leren met de krimp mee te dansen in plaats van de dans proberen te veranderen in een dans van groei. Het verduurzamen en opplussen van woningen in Ulrum (woningen toekomstbestendig maken zodat mensen er langer zelfstandig kunnen blijven wonen) vind ik een mooi voorbeeld van meedansen met de krimp.

Een extreem voorbeeld van waar krimp toe kan leiden hoorde ik afgelopen dinsdag van iemand die bij de organisatie van het project DEEL & Ulrum is betrokken: in Groningen is een voormalig krimpgebied helemaal onder water gezet. Als alles weg is, de voorzieningen en de mensen, dan kun je er altijd nog een plas water van maken.

Ook stadswijken kunnen een soort van Ulrum worden. Voorzieningen verdwijnen naar het centrum van de stad of naar een nabijgelegen grote stad omdat dit goedkoper is. Ik vind het niet erg als mensen daarover hun schouders ophalen zo van zo’n vaart zal het niet lopen. Voor wie echter in de gelegenheid is: ga eens naar zo’n krimpregio en kijk de krimp recht in het gezicht, praat met de mensen die er al hun hele leven wonen en vraag ze naar hun verhalen.

Stadswijken leven en elk stukje leven dat er verdwijnt doet pijn. Als de pijn ondraaglijk wordt sterft de wijk. Als begrafenis kan het dan altijd nog onder water worden gezet.

Lees ook:

Bewaard onder Mening | Reageer

Tags: , , , , ,