Bruisen: by any means necessary

Geplaatst op 26 maart, 2017 

Kijk, als je een stadscentrum wilt laten bruisen, dan moet je dat niet aanpakken zoals het Nederlands elftal Bulgarije wilde aanpakken. Nee, dan moet je met het mes tussen de tanden willen strijden en vuile handen durven maken.

Ik noem het de by any means necessary strategie. Makkelijke strategie natuurlijk want dan mag je van jezelf lekker veel zoals daar gratis en voor niks zijn de volgende tips:

Centrumbewoners buiten sluiten.
Centrum bewoners wonen al in het centrum en die gaan daar niet zomaar weg. Daar hoef je dan ook verder geen aandacht aan te besteden want dat is zonde van de tijd en dat vertraagt alleen maar. Nee, die buit is binnen. Negeren en buiten sluiten die hap want dat komt de daadkracht en besluitvaardigheid ten goede. Centrum bewoners moeten nou zo langzamerhand toch weten dat een bruisend stadscentrum maar één ding betekent: rinkelende kassa’s van winkeliers en horeca.

Verplaats voorzieningen.
Voorzieningen verspreid over de stad is natuurlijk een pain in the ass voor het centrum. Verplaats die voorzieningen naar het centrum. Alles buiten het centrum moet nou toch zo langzamerhand weten dat het centrum er is voor de voorzieningen en de rest van de stad er alleen maar is om te vreten en te slapen. Oh ja, en om geld uit te geven in het centrum. Neem nou dat stadhuis: weg ermee! Laat al die burgers maar lekker naar het centrum komen om hun zaakjes met die ambtenaren te regelen. Ambtenaren in het centrum, burgers in het centrum: ik zeg je dat dit een win/win situatie is.

Verwaarloos de rest van de stad.
Om mensen van A naar B te krijgen kun je A aantrekkelijker maken maar vergeet vooral deze niet: je kunt ook B onaantrekkelijker maken. Om mensen naar het stadscentrum te krijgen kunnen we ook de rest van de stad ernstig verwaarlozen. Vuil minder vaak ophalen en opruimen, dat soort werk. Groen weghalen of niet onderhouden. Dat het er allemaal een beetje verloedert, niet van de ene op de andere dag want dat valt teveel op maar geleidelijk. Zul je eens zien hoe graag die mensen uit de buitenwijken weer naar het mooie centrum komen.

Maak die buurtnetwerken kapot.
Ook heel vervelend: die buitenwijken hebben allemaal van die netwerken met mensen die iets moois van hun wijk willen maken. Bah! Allemaal van die positief ingestelde mensen met leuke mooie verhalen over hun wijk. Kapot ermee. Infiltreer in die netwerken en sloop van binnenuit. Door roddel en achterklap bijvoorbeeld, mensen tegen elkaar opzetten. Oosterheide is zo’n vreselijk voorbeeld. Oosterheide Rocks zeggen ze daar. Dat moet worden Oosterheide Sucks. Moeilijk is dat niet.

Hack de routenavigatie.
Al die automobilisten rijden tegenwoordig met een navigatiesysteem aan boord. Zelf kunnen ze de weg niet vinden, weten ook niet waar ze zijn. Maak daar gebruik van: hack die navigatiesystemen en zorg ervoor dat wat hun bestemming ook is, de navigatie ze maar naar één plek stuurt: ons stadscentrum. Alle auto’s binnen een straal van 10 – 20 km van de stad onderscheppen en naar het centrum loodsen. Deze vind ik vrij briljant.

Vul deze lijst gerust aan en doe dit niet voor de stad want de stad leidt alleen maar af van het heilige doel: de bruisende binnenstad. By any means necessary nondedju!

Bewaard onder Mening | 2 Comments

Tags: ,

Leeg en niks meer

Geplaatst op 23 maart, 2017 

Vorige week donderdag, wat lijkt dat alweer lang geleden, samen met Sjoerd naar ons eigen filmcafé naar Manchester by the Sea: Oosterheide maakt even een uitstapje naar het centrum.

Toen Sjoerd me vroeg of ik zin had om mee te gaan herinnerde ik me alleen de trailer die ik even daarvoor had gezien. Geen feel good movie had hij er nog bij gezegd. Nou so what, dan maken we er een feel good napraat van.

Meestal laat een trailer de belangrijkste momenten van de film zien maar de trailer van Manchester by the Sea laat deze momenten juist weg zo ontdekten we tijdens de film. Mijn god, wat een filmavond werd dit zeg.

Het moment dat mij het meeste greep was niet toen het huis in de fik stond met daarin de kinderen van Lee. Ook niet toen later bleek dat Lee, goed bedoeld vanwege de kou, de open haard had aangestoken en daarbij het haardscherm was vergeten te plaatsen. En ook niet het moment toen hij de politie vertelde dat ie dat waarschijnlijk was vergeten na een avondje feesten met zijn vrienden met alcohol en drugs. Toen Lee het wapen van één van de agenten ontfutselde in een mislukte poging zichzelf door zijn hoofd te schieten was ook dat niet het moment dat mij het zwaarst pakte.

Als alle flashbacks achter de rug zijn die het verhaal vertellen van hoe Lee Lee is geworden, komt hij zijn ex-vrouw tegen die de brand heeft overleefd maar die in de brand haar kinderen heeft verloren. Zij heeft inmiddels een nieuwe partner en is weer moeder geworden. Het wordt me een gesprek zeg:

Het moment van de film dat mij de hele verdere avond en de dag erna en ook nu nog terwijl ik dit blogje tik bij de keel pakt is als Lee haar zegt: ‘There is nothing there’.

We willen graag geloven dat nare dingen alleen de bad guys overkomt en dat is niet zo: iedereen kan iets naars overkomen. En Lee was trouwens helemaal geen bad guy, integendeel.

De film was goed, erg goed, en inderdaad, geen feel good movie. Dat hebben we tijdens de napraat nog even rechtgezet.

Sjoerd: avondje hoor!

Bewaard onder Films | Reageer

Tags: , , , , ,

Elkaar aanspreken – part two

Geplaatst op 18 maart, 2017 

Regels, regels, regels, wat een geworstel. Soms heb je ze nodig maar zijn ze er niet en soms zijn ze er maar zijn ze een pain in the ass.

Het was vrijdagochtend, lekker hardlopen in het bos. Rechts van me de polder met in de verte de skyline van Breda en links van me boswachterij Dorst. Komen daar ineens drie Bambi’s voorbij gerend, achtervolgd door een flinke hond. Not cool hondenbaasje!

Dus ik op zoek naar het baasje van die hond. Was het een vechthond geweest, was ik doorgelopen, eerlijk is eerlijk. Ik vind het baasje samen met de hond die ik even daarvoor nog op jacht had gezien.

Ik vertel wat ik gezien heb, of het misschien niet beter is de hond aan de riem te doen. Twee antwoorden. 1. Hij doet niks. 2. Het is hier een losloopgebied.

OK, eerst 1 dan maar: hij deed wel wat, hij was Bambi’s aan het opjagen.

Punt 2 vind ik veel erger. Je mag op de snelweg 130 maar je ziet in de verte een file. Blijf je dan gas geven om 130 te blijven rijden omdat het mag? Denk, denk, denk en verstop je niet achter regels.

Het werd nog erger: als het voor andere dieren niet veilig is dat honden hier loslopen, dan moeten de regels maar worden aangepast.

Lastig hoor, zelf nadenken. Vooral als je hond losloopt in een losloopgebied waarbij loslopen alleen geldt voor de paden en de hond in zijn enthousiasme om Bambi’s op te jagen die paden al lang en breed had verlaten.

Denk!

Lees ook: Elkaar aanspreken

Bewaard onder Persoonlijk | 2 Comments

Tags:

Een plek zonder pijn

Geplaatst op 12 maart, 2017 

Wil iedereen toch, geen pijn?

Welkom op aarde waar pijn bij het ticket is inbegrepen. Kleine lettertjes niet gelezen? Jammer dan.

Ervoor weglopen? ‘Running away only makes it worse’

Plekken zonder pijn zijn er genoeg: voor de tv hangen, Internet, werken, drank, drugs, religie en nog veel meer. Goed dat het er allemaal is want anders zou de wereld ontploffen in agressie.

Goed ook dat er pijn is want we hebben er ongelooflijk veel moois aan te danken. De nieuwe plaat van Life of Agony bijvoorbeeld.

Bewaard onder Muziek | Reageer

Tags:

Elkaar aanspreken

Geplaatst op 10 maart, 2017 

Ik zei het beleefd: mevrouw, laat u die hondenpoep daar liggen? Ik zei het beleefd: meneer, dit is een voetgangersgebied.

Mevrouw vond dat er op mijn bakkes getimmerd moest worden en meneer vond dat ik mijn bakkes dicht moest houden. Ga toch samenwerken denk ik dan: fietst hij op de stoep door de stront die haar hond daar heeft uitgekakt.

Volgende week gaan ze allebei stemmen omdat ze vinden dat Nederland weer Nederland moet worden, normen en waarden en zo.

Goed weekend allemaal.

Bewaard onder Persoonlijk | 8 Comments

Tags: