In wonderen geloven

Geplaatst op 31 maart, 2011 

Veertig dagen lang gewerkt aan ‘Project Miracle’ zoals Melody Beattie het noemt in haar boek ‘Make Miracles in Forty Days’. Veertig dagen lang elke dag 5 – 10 dingen opschrijven waar je dankbaar voor bent. Alleen of samen met een iemand die je genoeg vertrouwt om je dagelijkse schrijfsels mee uit te wisselen.

De subtitel van Melody’s boek luidt: ‘Turning what  you have into what you want’. ‘What you have’ gaat over dankbaarheid voor alles wat er is. Alles, niet alleen de leuke momenten maar ook, of juist vooral, momenten die gepaard gaan met boosheid, frustratie, verdriet en angst. ‘Project Miracle’ betekent ‘what you have’ via dankbaarheid veranderen in ‘what you want’.

Op papier klinkt het allemaal geweldig en ook het opschrijven van de dagelijkse dankbaarheid is leuk om te doen. Vooral schrijven over waar ik van baal of wat niet gaat zoals ik wil, brengt opluchting en verlichting.

Maar nu ben ik toe aan de wonderen en ik heb ze na veertig dagen nog niet zien gebeuren. Ja, wel die kleine alledaagse wondertjes. Die zijn ook leuk en het is fijn om er even een moment bewust bij stil te staan. Zoals vandaag toen mijn dochter me zei: ‘Ik ga op de trampoline springen en jij wordt blij’.

Ik ben toe aan de grote wonderen. Ik wil dat het universum eens flink uitpakt met een wonderen festijn. In haar boek schrijft Melody om na veertig dagen door te gaan met de dankbaarheid, maar om het minimaal veertig dagen de kans te geven. Ik ga er graag mee door want ik ben nieuwsgierig en heb ook wel een paar wonderen nodig.

De afgelopen weken voelden aan als shit. Robery Burney schrijft in ‘Codependence – De Dans van Gewonde Zielen‘ dat als je je shit voelt, dat je dan bemest wordt om te groeien. Nou, bemesting genoeg de voorbije weken: projecten die niet lopen, samenwerkingen die niet echt van de grond komen  en vooral twijfel en onzekerheid of ik mijn koers wil gaan verleggen en zo ja, hoe.

En alsof dat nog niet genoeg is, ben ik op dit moment Brene Brown’s boek ‘The Gifts of Imperfection’ aan het lezen met ook al zo’n mooie subtitel: ‘Let go of who you think you’re supposed to be and embrace who you are’. Door Brene Brown’s onderzoek naar schaamte en kwetsbaarheid, begin ik me bewust te worden hoe dat in mij werkt en dat is confronterend om onder ogen te zien. Maar gelukkig heb ik dan weer ‘Project Miracle’ om daar dankbaarheid op los te laten.

Er is wel een ander wondertje gebeurd trouwens. Vorige week viel ineens en onverwacht het nieuwe boek van Petra Maartense in de brievenbus: ‘De Magische Gouden Ring’. Een vertelling die je in één adem uitleest. Een verhaal dat voor mij perfect aansluit bij ‘Project Miracle’ van Melody Beattie. Als je ‘De Magische Gouden Ring’ leest, ga je namelijk weer in wonderen geloven. Sterker nog: je gaat erop vertrouwen dat ze gebeuren.

En zo heb ik met ‘Project Miracle’ en ‘De Magische Gouden Ring’ een ijzersterk duo in handen om me de wonderen te brengen die ik nodig heb.

Mijn dochter had vandaag op school een toverstafje geknutseld. De symboliek van een  toverstafje in huis bevalt me wel.

Lees ook:

Bewaard onder Boeken, Persoonlijk | 3 Comments

Tags: , , , , , , , ,

Reminder (2)

Geplaatst op 29 maart, 2011 

Altijd onthouden: ik ben goed genoeg.

Bewaard onder Persoonlijk | Reageer

Tags: ,

Spelregels van het universum: onthechting en vrijheid

Geplaatst op 28 maart, 2011 

Spelregel 16 is ‘de vijand’ van alle marketeers die ons willen doen geloven dat je allerlei materiële rotzooi nodig hebt om gelukkig te zijn, dat je eruit moet zien op een bepaalde manier en je leven moet leven op een bepaalde manier om gelukkig te zijn. Welke manier dat is? Hun manier natuurlijk, de manier die het meeste geld oplevert.

Spelregel 16: onthechting en vrijheid

Het idee dat we behoefte hebben om ons aan iets of iemand vast te klampen, laat duidelijk ons geloof in schaarste zien. Ons vastklampen aan mensen of bezittingen blokkeert de energiestroom met die mensen of bezittingen en vermindert het plezier dat we er aan beleven. Het belet zelfs dat nieuwe mensen of nieuwe dingen in ons leven kunnen komen.

Als we ons hart openen en het vertrouwen in de natuurlijke overvloed van het universum laten groeien, geven we onszelf en alle anderen het mooiste geschenk dat er bestaat: vrijheid.

Lees ook:

Bewaard onder spiritualiteit | 4 Comments

Tags: , , , ,

Codependency is aan het veranderen

Geplaatst op 25 maart, 2011 

Het fenomeen dat Codependency is, is aan het veranderen.  De symptomen van Codependency zijn aan het veranderen omdat onze maatschappij aan het veranderen is. Melody Beattie schreef er in 2009 een boek over: ‘The New Codependency’.

Tien, twintig jaar geleden, was duidelijk dat als iemand een obsessieve focus had op andermans problemen of verslaving, er Codependency issues in het spel waren.

Tegenwoordig hebben mensen geen vriend, vriendin, partner of familielid met problemen of een verslaving meer nodig  om zich  obsessief op te kunnen focussen want dankzij het Internet en de media vervullen de problemen in Japan en het Midden Oosten nu deze rol.

Of de obsessieve focus nu is gericht op een partner met een verslaving, een vriend of vriendin met problemen of wat er in Japan en het Midden Oosten gebeurt, de inzet is steeds hetzelfde: niet naar jezelf hoeven kijken, jezelf weghouden van de dingen die je wel kunt veranderen (jezelf) en jezelf machteloos maken.

Lees ook:

Bewaard onder Actualiteit, Codependency | 2 Comments

Tags: , , , , ,

Zijn wie je nooit wilde zijn

Geplaatst op 24 maart, 2011 

Het is best een rare gewaarwording, dat je een moment bent wie je nooit wilde zijn.

Ik bracht woensdag mijn dochter naar school. Ik heb dan meestal even een moment nodig om te wennen aan tussen de ouders zijn. Thuis ouder zijn is voor mij een heel andere ervaring dan ouder zijn met andere ouders.

Op school kwam ik met een ouder in gesprek over voedselallergie. Als je kind allergisch reageert op bepaalde voedingsmiddelen, dan kan dat zeker in het begin een tijd van onzekerheid en frustratie zijn. Onzekerheid omdat het nodig is op zoek te gaan naar alternatieven en om maaltijden anders te bereiden. Frustrerend omdat het voedingsmiddel dat voor de allergische reacties zorgt, ineens opduikt op zowat alle etiketten. Met twee huisgenoten die allebei een lijstje hebben van voedingsmiddelen die voor narigheid kunnen zorgen, kan ik me heel goed inleven in die moeder die pas heeft ontdekt dat haar kind een voedselallergie heeft.

Ik sta daar dus in de klas, tussen de ouders, met een andere ouder te praten over kinderen met voedselallergie en wat dat voor je betekent als ouder.

Tien, vijftien, twintig jaar geleden zou ik me voor zo’n gesprek zeker niet hebben ingeschreven. Ik zal het je sterker vertellen: tijdens dat gesprek in de klas was ik iemand die ik vroeger absoluut niet wilde zijn. Als één van mijn vrienden me vroeger had verteld over zo’n ouders-onder-elkaar-gesprek, dan had ik hem waarschijnlijk hopeloos burgerlijk genoemd. Of erger nog. Maar zulke vrienden had ik niet, die ontweek ik zorgvuldig.

Twee dingen:

1. Ik had vroeger een hele lading oordelen over alles wat ook maar een beetje burgerlijk was. Ik geloof dat de bottomline was dat ik met een zodanig zwaar pakket aan pijn rondliep, dat ik me niet kon voorstellen ooit zelf ouder te kunnen zijn. Het is gemakkelijker anderen burgerlijk te noemen dan eens naar die pijn te kijken.

2. Mensen kunnen wel degelijk veranderen. Of zoals ik het zie: mensen kunnen de relatie met zichzelf diepgaand veranderen.  Er zijn momenten dat ik me verwonder over alle veranderingen. Helaas zie ik die veranderingen niet altijd maar ineens iemand zijn die ik vroeger nooit wilde zijn, werkt als een eye-opener.

Een beetje burgerlijk vind ik sommige dingen nog wel. Maar als ik er middenin zit en er vol overgave aan meedoe, heb ik het heerlijk menselijk.

Bewaard onder Persoonlijk, vaderschap | 8 Comments

Tags: , , , ,

Project dankbaarheid deel 2

Geplaatst op 22 maart, 2011 

Tijdens het avondeten doen we altijd een rondje ‘Wat vond je leuk en wat vond je niet leuk vandaag’. Iedereen mag dan om de beurt iets noemen wat hij/zij die dag leuk vond en wat hij/zij die dag niet leuk vond.

Onopgemerkt is het eigenlijk een speelse variant geworden van wat Melody Beattie beschrijft in haar boek ‘Make Miracles in Forty Days‘. Door uit te spreken wat er die dag was (leuk of niet leuk) erken je dat het er was. Erkennen dat iets er was, is een vorm van ‘dank je wel’ zeggen.

Wat ik leuk vind vandaag was dat het heerlijk weer was, de warmte van de zon voelen op mijn jas toen ik ’s middags even een korte wandeling maakte. Wat ik niet leuk vond vandaag, was dat ik een aantal schrijfprojecten die ik steeds uitstel, nog verder heb uitgesteld.

Lees ook: Project dankbaarheid

Bewaard onder Persoonlijk | 4 Comments

Tags: ,

Creatieve handen

Geplaatst op 21 maart, 2011 

‘Papa, papa, kom kijken…’. Aan tafel zat mijn dochter te knippen, te plakken en te verven terwijl ik op de bank zat met mijn laptop op schoot. Ik vind het belangrijk om haar aandacht te geven als ze ergens enthousiast over is of als ze iets wil delen. En nee, dat lukt me niet altijd.

Ze riep voor de vijfde keer. Ik wilde eigenlijk verder werken aan een tekst maar besloot om even naast haar aan tafel te gaan zitten.

Nou wil ik haar niet het voorbeeld geven dat je met waterverf op je huid moet gaan verven, maar ineens verfde ik een paarse stip op mijn arm. ‘Papa, wat doe je nou?’ Op zo’n moment kan ik niet meer zeggen dat ze niet mag doen wat ik wel doe, zoiets werkt niet. Dus ik verf een stipje op haar hand en zij een stipje op mijn hand. Ineens hadden we creatieve handen.

Bewaard onder vaderschap | 8 Comments

Tags: , ,

Een lesje in machteloosheid

Geplaatst op 18 maart, 2011 

Deze blog is voor jou. Ja, jou. Nee, niet wegkijken maar lezen…

Jij die op twitter de situatie in Japan zit te bekritiseren, alle goede bedoelingen en pogingen er nog iets van te maken belachelijk maakt. Jij die deze ramp had zien aankomen in je glazen bol. Jij die denkt te weten wat er moet gebeuren om de Japanners te helpen en om de wereld te redden.

Voor jou is deze blog bedoeld want ik heb jou ook wat te vertellen.

Telkens als ik je tweets lees voel ik een diepgaande irritatie, een irritatie die zich zo diep en pijnlijk laat voelen dat een wortelkanaalbehandeling er in vergelijking een lolletje bij is.

En toch ben ik dankbaar dat je die tweets schreef.

Want ik heb ontdekt dat telkens als ik ze lees, ik mezelf onbewust, en naar ik aanneem doelbewust, machteloos maak. Ik ben me er dankzij jouw tweets van bewust geworden hoe ik mijn beleving van machteloosheid zelf creëer en in stand hou. Bijvoorbeeld door steeds weer opnieuw jouw tweets te lezen terwijl ik weet wat het met me doet. En dat is waar ik die grenzeloze irritatie over voel: dat ik mezelf dit aandoe.

Dank je wel voor deze waardevolle les.

We kunnen gewoon vrienden blijven maar als je dit leest heb ik je op twitter al ontvolgd.

Lees ook:

Bewaard onder Actualiteit, Persoonlijk | 8 Comments

Tags:

Volgende pagina →