Zijn wie je nooit wilde zijn

Geplaatst op 24 maart, 2011 

Het is best een rare gewaarwording, dat je een moment bent wie je nooit wilde zijn.

Ik bracht woensdag mijn dochter naar school. Ik heb dan meestal even een moment nodig om te wennen aan tussen de ouders zijn. Thuis ouder zijn is voor mij een heel andere ervaring dan ouder zijn met andere ouders.

Op school kwam ik met een ouder in gesprek over voedselallergie. Als je kind allergisch reageert op bepaalde voedingsmiddelen, dan kan dat zeker in het begin een tijd van onzekerheid en frustratie zijn. Onzekerheid omdat het nodig is op zoek te gaan naar alternatieven en om maaltijden anders te bereiden. Frustrerend omdat het voedingsmiddel dat voor de allergische reacties zorgt, ineens opduikt op zowat alle etiketten. Met twee huisgenoten die allebei een lijstje hebben van voedingsmiddelen die voor narigheid kunnen zorgen, kan ik me heel goed inleven in die moeder die pas heeft ontdekt dat haar kind een voedselallergie heeft.

Ik sta daar dus in de klas, tussen de ouders, met een andere ouder te praten over kinderen met voedselallergie en wat dat voor je betekent als ouder.

Tien, vijftien, twintig jaar geleden zou ik me voor zo’n gesprek zeker niet hebben ingeschreven. Ik zal het je sterker vertellen: tijdens dat gesprek in de klas was ik iemand die ik vroeger absoluut niet wilde zijn. Als één van mijn vrienden me vroeger had verteld over zo’n ouders-onder-elkaar-gesprek, dan had ik hem waarschijnlijk hopeloos burgerlijk genoemd. Of erger nog. Maar zulke vrienden had ik niet, die ontweek ik zorgvuldig.

Twee dingen:

1. Ik had vroeger een hele lading oordelen over alles wat ook maar een beetje burgerlijk was. Ik geloof dat de bottomline was dat ik met een zodanig zwaar pakket aan pijn rondliep, dat ik me niet kon voorstellen ooit zelf ouder te kunnen zijn. Het is gemakkelijker anderen burgerlijk te noemen dan eens naar die pijn te kijken.

2. Mensen kunnen wel degelijk veranderen. Of zoals ik het zie: mensen kunnen de relatie met zichzelf diepgaand veranderen.  Er zijn momenten dat ik me verwonder over alle veranderingen. Helaas zie ik die veranderingen niet altijd maar ineens iemand zijn die ik vroeger nooit wilde zijn, werkt als een eye-opener.

Een beetje burgerlijk vind ik sommige dingen nog wel. Maar als ik er middenin zit en er vol overgave aan meedoe, heb ik het heerlijk menselijk.

Bewaard onder Persoonlijk, vaderschap

Tags: , , , ,

Reacties

8 Reacties to “Zijn wie je nooit wilde zijn”

  1. karin r. on maart 25th, 2011 09:32

    mensen veranderen als ze kinderen krijgen. en dat is blijkbaar niet te veranderen en tevens mijn grootste angst.

  2. Peter de Kock on maart 25th, 2011 09:47

    @Karin: Ik denk te begrijpen wat je bedoelt. De verandering waar ik op doelde, is een verandering, noem het persoonlijke groei of opkrabbelen 🙂 die voorafging aan het vader worden. Vader worden is de meest bewust gemaakte keuze die ik ooit heb gemaakt terwijl ik er vroeger zoveel oordelen over had.

  3. Jooper on maart 25th, 2011 11:32

    Het is maar net wat voor label (negatief of positief) je aan ‘burgerlijk’ wil hangen. Mijn vriendin en ik zitten vaak in het weekend aan de keukentafel Stapelwoord (een leukere vorm van scrabble) te spelen. Burgerlijk? Ja, ontzettend. Maar wij genieten er van (waarbij wijn en lekkere hapjes overigens ook helpen…), dus mij boeit het niet of iets als burgerlijk wordt gezien. Dan maar burgerlijk.

  4. Peter de Kock on maart 25th, 2011 12:58

    Klinkt best gezellig @Jooper. Voor mij was dat vroeger een spookbeeld omdat ik mezelf niet kon toestaan van dat soort dingen te genieten.

  5. Jooper on maart 26th, 2011 08:58

    @Peter
    Voor mij was dat ook precies hetzelfde. Maar burgerlijkheid is in the eye of the beholder. Het kost soms wat jaren voordat je van dingen kan genieten zonder dat je het verpest door je af te vragen wat een ander (of je vroegere ik) daarvan zou vinden.

  6. Peter de Kock on maart 26th, 2011 12:30

    Het werkt als een soort van zelfsabotage @Jooper. Best treurig eigenlijk.

  7. Michael on maart 27th, 2011 12:06

    Interessant stukje, Peter. Ik heb mezelf ook altijd verzet tegen burgelijkheid. Laat ik het zo zeggen: vooroordelen zijn mij niet vreemd. Ik heb geen kinderen en zal geen ouder worden, maar ook in maak me ‘schuldig’ aan burgelijkheid. Lekker met je vriendin op de bank zitten in plaats van op zaterdag de stad in gaan waar ‘het’ gebeurt. Ik hoef niet meer zo nodig die stad in. Vind het na een drukke week eigenlijk wel fijn daar op die bank. En met ouders in de klas praten is volgens mij net zoiets als bij de koffie met je collega’s praten over je werk. Het hoort erbij

  8. Peter de Kock on maart 27th, 2011 13:38

    Misschien is het ook een proces dat gekoppeld is aan leeftijd @Michael. Dat het in een bepaalde fase van je ontwikkeling nodig is je overal tegen af te zetten om zo te komen tot een zekere mate van zelfstandigheid en eigenheid.

Laat je reactie achter!