Straatverhalen

Geplaatst op 30 oktober, 2015 

Vanmiddag nog tijdens het hardlopen. Kom ik na een prachtig mooi herfstrondje terug in onze wijk, zie ik daar iemand zwerfafval opruimen.

Dan moet ik gewoon even stoppen en dank je wel zeggen. En dat deed ik met het idee meteen weer door te lopen. Doorlopen? Geen sprake van! Deze meneer had wat te vertellen.

Hij weet alles: wie de lege flesjes en blikjes op straat gooien en wie de illegale afvaldumpers zijn die openbare afvalbakken volproppen met hun vuilniszakken. Hij weet welke vuilnisbakken ze gebruiken en rond welk tijdstip ze hun rondje doen op zoek naar een lege afvalbak. Maar ook hoe erg hij het vindt dat er zoveel afval op straat ligt.

Dan denk ik twee dingen:

  1. Mensen die wat te vertellen hebben: ga bloggen.
  2. Ambtenaren: kom vanachter jullie bureaus vandaan en luister naar deze mensen.

De verhalen liggen op straat en veel van deze verhalen dragen oplossingen in zich mee. Ze moeten verteld worden en ze moeten gehoord worden.

Bewaard onder Mening | 4 Comments

Tags: , , ,

Met die liefde moet je wel wat doen

Geplaatst op 23 januari, 2015 

Afgelopen vrijdag mocht ik tijdens de nieuwjaarsreceptie van Groen Links in Oosterhout een groen lintje plus oorkonde in ontvangst nemen. Niet omdat ik lid ben van Groen Links of ook maar enige politieke ambitie heb maar, zoals ik het zie, omdat Groen Links graag waardering wil uiten voor wat onze wijk Oosterheide afgelopen jaar in beweging heeft gebracht.

Diezelfde vrijdag, ’s morgens tijdens het hardlopen, bedacht ik een dankwoord. Hier een fragment daarvan:

Het tegenovergestelde van liefde is niet haat maar onverschilligheid. Wij mensen zijn onuitputtelijke en oneindige bronnen van liefde, niemand uitgezonderd. Maar met die liefde moet je wel wat doen….

Gelukkig kent ons dagelijks leven een overvloed aan uitnodigingen om iets met die liefde te doen. Als voorbeeld iets dat letterlijk en figuurlijk voor het oprapen ligt: zwerfafval. Behalve een probleem van ongekende proporties, zijn al die plastic flesjes en blikjes op straat ook een uitnodiging om iets te gaan doen.

Probeer het maar eens uit en ruim eens een maand lang elke dag één stukje zwerfafval op, één stukje, meer is niet nodig. En ontdek, ervaar en voel hoe het je verandert tot in het diepste van je wezen. Dat is de liefde die aan het werk is.

Je kunt aan dat proces nog een katalysator toedienen met behulp van een verhaal. Mijn verhaal is een wijk waar mensen samen eigenaarschap uitoefenen over hun eigen wijk en dat in die wijk overvloed stroomt naar waar gebrek, schaarste en behoefte is.

Maak je verhaal groot want andere mensen doen graag mee aan iets groots. Vertel je verhaal zo vaak je maar kunt, niet met de bedoeling anderen te overtuigen maar omdat je elke keer als je je verhaal vertelt, je er zelf een stukje meer in gaat geloven.

Maar let op: er kunnen bijwerkingen optreden. Zo is het mogelijk dat je je uiterste best doet zover mogelijk uit de buurt van de politiek te blijven en dat je ineens op een nieuwjaarsreceptie van Groen Links staat of (gebeurde ter plekke) een arm van een wethouder van de SP om je heen krijgt…

Op 31 januari gaan we weer zwerfafval opruimen. Als je zin hebt: doe met ons mee. En als het je na afloop niets heeft gedaan, zeg het me dan: Peter, je verhaal is bullshit. Als het je wel wat heeft gedaan, zeg het me dan ook want dat helpt mij weer om in mijn eigen verzinsels te geloven.

Dank jullie wel voor de uitnodiging, de erkenning en de aanmoediging…..

Voor wie er bij was: de tekst zoals ik die heb uitgesproken kan best iets anders zijn geweest. Ik heb deze namelijk nooit opgeschreven.

Lees ook: Oorkonde voor de wijk

Bewaard onder Persoonlijk | 6 Comments

Tags: , , , ,

De blije burgers van Coehoorn Centraal

Geplaatst op 4 maart, 2014 

Ze noemen zich ‘blije burgers’, Paul de Bruijn en Peter Groot, onze gastheren van Coehoorn Centraal. Voor wie niet weet wat Coehoorn Centraal is en wat daar zo bijzonder aan is, lees dit: Over Coehoorn Centraal of hoe bewoners, ondernemers en gemeente een wijk opnieuw vormgeven

Ik vond dat ik daar maar eens een kijkje moest gaan nemen en met mij vond Wim Kiezenberg dat ook. Wim zit iets groots uit te broeden voor het gigantisch groot, historisch rijk, en leegstaande gebouw van scheepswerf ‘de Schelde’ in Vlissingen. En ik, ja wat wil ik? Mijn droom is om van mijn wijk een open lucht versie van Seats2Meet te maken zodat sociaal kapitaal stroomt naar waar deze het hardst nodig is.

Maak wat je doet groot en bijzonder
Dus wij met onze grote plannen naar Arnhem. Grote plannen maar veel te klein volgens onze Paul en Peter, dat was zo ongeveer het eerste wat we te horen kregen. Mensen willen zich graag aansluiten bij iets groots, iets bijzonders. Maak wat je doet groot en bijzonder zodat anderen willen aansluiten en volgen.

Het zijn woorden van twee ervaringsdeskundigen. Je hoeft hun blog maar te volgen om te weten wie ze zoal ‘op de koffie’ krijgen. En tijdens het bezoek van Wim en mij was het niet anders, is het werkelijk het ene bezoek na het andere dat van Paul en Peter wil horen wat er allemaal aan het gebeuren is met Coehoorn Centraal.

Ik wilde voornamelijk het geheim leren kennen: hoe krijg je een gemeente zo gek ver, dat ze je voor vijf jaar zowat een hele wijk in handen geven en dan ook nog eens zonder de uitkomst ervan vast te leggen. Dus ik noteer alvast: maak wat je doet groot.

Zelf gaat het ze om veel meer dan alleen Coehoorn Centraal of om het uitbouwen van deze bijzondere plek tot een thuis voor allerlei creatieve ondernemers. Het gaat ze om heel Arnhem en om het nog groter te maken, om de verbinding en samenwerking met Duitsland.

Verliefd op een verhaal
We krijgen een rondleiding en eindelijk zien we het gebied, de gebouwen en het park waar ik al zoveel over had gelezen. Peter is ondertussen een andere groep aan het rondleiden en Paul laat ons al vertellend alles zien. Het idee om het geheim te weten te komen heb ik dan al opgegeven want wat ik hier hoor en zie kan ik op dat moment al lang niet meer duiden. Ik kan het alleen ondergaan en hopen dat ik er later soep van kan koken:

Maar er is ook iets vreemds aan de hand. Terwijl Wim en ik verhalen van Paul aanhoren en er helemaal in worden meegezogen, is wat we zien niet echt in overeenstemming met wat we horen.  Wat we horen is de droom, het beeld van hoe het er over vijf jaar uitziet. Wat we zien is hoe het er nu uitziet en dat zijn gebouwen die grotendeels leeg staan. Waar worden we hier nou verliefd op, wat we zien of wat we horen?

We worden verliefd op het verhaal dat door Paul zo enthousiast en overtuigend wordt verteld dat je niet anders kunt dan zien wat hij en Peter al lang geleden hebben gezien toen ze dit project begonnen. En dat beeld zien Wim en ik nu ook omdat het verhaal erover zo goed en meeslepend is.

Wees dapper
In één van de gebouwen gaan we naar binnen. Ik maak er twee foto’s die me iets te vertellen hebben over het geheim van Coehoorn Centraal: Wees dapper en Ik maak alles nieuw.

Dapper zijn betekent in het geval van Paul en Peter ook ‘nee’ zeggen tegen kansen die op het eerste gezicht erg aantrekkelijk lijken omdat ze geld opleveren, maar die niet echt passen in hun filosofie. Een bedrijf dat ruimte van ze wil huren maar met eigen voorwaarden komt over het gebruik van die ruimte kan het vergeten als die voorwaarden botsen met waar Coehoorn Centraal inmiddels voor staat. Dapper zijn betekent ook dat als  iemand niet wil meewerken, als is het een belangrijke medewerker van de gemeente of provincie, zeggen: dan slaan we je gewoon over, wij gaan verder.

Laat anderen meedromen
Maar dit laatste komt zelden voor want de medewerking komt van alle kanten, alsof iedereen ook een blije burger wil zijn, net als Paul en Peter. En daar schuilt volgens mij een nieuw stukje van het geheim. Waarom zoveel medewerking, zoveel zogenaamde toevalligheden?

Paul en Peter zijn begonnen met een droom die zo duidelijk voor ze is dat ze er een verhaal over kunnen vertellen waar iedereen die ermee in aanraking komt voor valt. Vallen voor het verhaal betekent net als Paul en Peter de uitkomst ervan zien. En als dat gebeurt, als steeds meer mensen meedelen in de droom, wordt er steeds harder aan de realisatie ervan getrokken, gaat het proces van realisatie steeds sneller. En daarom: ze staan nog maar aan het begin maar over een kleine vijf jaar hebben ze het voor elkaar.

Dus het geheim? Droom groot. Vertel het verhaal over je droom groots en meeslepend en met bravoure. Wees dapper, standvastig en heb vertrouwen in de kracht van je verhaal. En als je dat doet maak je alles nieuw.

Lees ook: Van bloggen word je rijk

Bewaard onder Ondernemen, Persoonlijk | 4 Comments

Tags: , , , , ,

Of ik een krant wilde

Geplaatst op 11 november, 2013 

Ik had ze bij binnenkomst van de supermarkt al gezien maar in hun script stond dat ze  me pas bij het naar buiten gaan mochten aanspreken.

Of ik ook een krant wil…

Ik  geef  ze een kans: als er in jullie krant meer leuk nieuws staat dan vervelend nieuws wil ik er wel eentje.

‘Ik ben leuk’ zegt één van de twee dames.

En terwijl zij haar best doet zo leuk mogelijk te doen,  zit haar redactie alweer het vervelende nieuws voor de volgende dag te verzinnen.

Haar gratis krant moet ik niet maar voor haar verhalen wil ik best een paar Euro betalen in de vorm van een kop koffie. Kranten hebben geen toekomst, mensen en hun verhalen wel. Komen ze bij de redactie nog wel achter.

Bewaard onder Mening | 2 Comments

Tags: ,

Creatief voorlezen

Geplaatst op 12 april, 2013 

Ik vind voorlezen leuk hoor maar ik kan er mijn creativiteit niet echt in kwijt. Met stemmetjes en intonatie en wat lichaamstaal kun je voorlezen een stuk leuker maken maar er is een manier die nog veel leuker is.

Pak een boek en zeg je kind dat je gaat voorlezen maar dat je hier en daar in het verhaal zelf dingen gaat verzinnen en  aanpassen terwijl je leest. Vraag je kind te roepen als het herkent dat je de boel zit te verzinnen.  Wissel subtiele aanpassingen in het verhaal af met kolossale ingrepen en zijsporen en je hebt een hilarisch en onvergetelijk moment samen met je kind.

Lees ook: Creatief met drie woorden

Bewaard onder vaderschap | 2 Comments

Tags: , ,

Creatief met drie woorden

Geplaatst op 28 februari, 2013 

Een leuke oefening om je creativiteit te prikkelen en tegelijkertijd quality time met je zoon of dochter.

Een verhaaltje voorlezen voor het slapen gaan is iets wat de meeste kinderen erg leuk vinden. Makkelijk ook voor de ouder: boekje pakken, zitten en lezen.  Liefst een beetje beeldend want dan komt het verhaal ook echt tot leven.

Laat dat voorleesboek eens liggen en vraag je zoon of dochter om drie woorden. Dat kunnen namen van personen zijn, dieren of dingen. Alles mag. Zodra het laatste woord is genoemd begin je te vertellen, een zelf verzonnen verhaal met daarin verwerkt die drie woorden.

Je kunt het zo serieus of absurd maken als je zelf wilt. Een roodkapje die op een kantoor werkt met haar knuffel als baas, Ome Willem die echt een broodje poep eet en belooft daar nooit meer een liedje over te zingen of Ernst die heel grappig doet terwijl Bobbie voor de verandering eens heel serieus is, dat soort werk.

Als je drie woorden hoort en je denkt dat het helemaal niks wordt, is de kans groot dat het juist een geweldig verhaal wordt.

Bewaard onder vaderschap | 15 Comments

Tags: , ,

Let op de verhalen die je creëert

Geplaatst op 21 januari, 2013 

Vorige week ben in een aantal dagen opgetrokken met vier mensen van wie ik in eerste instantie alleen de naam wist, het land waar ze wonen en het bedrijf waarvoor ze werken.

Na een paar dagen had ik over deze mensen vier verhalen. Verhalen over dingen waar we het over eens zijn, verhalen over dingen die we heel anders zien, verhalen over dingen waar we over gelachen hebben, verhalen over dingen die we samen geleerd hebben en  verhalen over dromen en passies.

Verhalen waar ik blij van word als ik eraan denk.

Maar wat nou als het heel anderen verhalen waren geweest, verhalen die irritatie, boosheid en misschien zelfs walging oproepen als ik eraan denk?

Wat ik me ineens realiseerde is dit: iedereen is zelf verantwoordelijk voor de verhalen die hij/zij over aan ander creëert.  Denk daaraan als je iemand voor het eerst ontmoet en je een nieuw verhaal start want hoe groter het verhaal groeit, hoe lastiger het wordt het verhaal te veranderen.

Bewaard onder Persoonlijk | 2 Comments

Tags: , ,

Hoe noemen we onze reis?

Geplaatst op 7 januari, 2013 

Onderstaande blogpost schreef ik voor het codependentie netwerk.

Stel dat je een lange reis gaat maken, laten we zeggen een voettocht van Amsterdam helemaal naar Santiago de Compostella. Natuurlijk probeer je onderweg zoveel mogelijk te genieten van de reis zelf maar terwijl je onderweg bent, denk je dan vaker aan Santiago de Compostella of aan Amsterdam? Als je met anderen over je reis praat, heb je het dan over je reis maar Santiago de Compostella of over je reis vanuit Amsterdam?

Woordkeuze is belangrijk. In het geval van een reis als die naar Santiago de Compestella, maakt iedereen automatisch de best klinkende, meest inspirerende en fijnst aanvoelende keuze: de reis naar Santiago de Compostella in plaats van de reis vanuit Amsterdam.

De blogpost ‘Van Codependentie naar Interdependentie’ van Jolande Rommens, herinnerde me eraan dat wij, leden van het codependentie netwerk, ook een reis maken. En hoe noemen wij onze reis, hoe noemen wij het netwerk waar we over onze reis delen? Juist: het codependentie netwerk. Waarom noemen we het geen interdependentie netwerk? Waarom herinneren we ons steeds weer opnieuw aan waar we vandaan komen in plaats van aan waar we heen willen?

What’s in a name zou je kunnen zeggen, het is maar een woord. Onderschat niet wat woorden met je kunnen doen. Ik schreef er eens een blog over: Word Power, over de kracht van woorden. Kijk maar eens naar de twee woordwolken in die blogpost en voel wat ze met je doen. Welke woordwolk voedt? Welke vergiftigt? Voel je het verschil?

Een tijdje geleden schreef ik de blogpost ‘Kun je teveel in je codependency verhaal zitten?’. Ik zou als aanvulling op mijn antwoord toen het volgende willen toevoegen: als je het over je reisverhaal hebt en je hebt het steeds over je codependency verhaal, dan vertel je jezelf het herhaal over waar je niet wilt zijn.  Heb je het over je verhaal in de zin van je interdependentie verhaal, dan vertel je jezelf een verhaal over waar je wel wilt zijn.

Een tegenwerping zou kunnen zijn dat het toch echt wel nodig is te weten wat het probleem is, dat daar een naam voor bestaat, hoe het ontstaat en wat de symptomen zijn. Ook dat is twijfelachtig. Brief therapy, later verworden tot de solution focussed approach heeft aangetoond dat bij complexe processen als veranderingen in ons gedrag en denken, onderzoek naar de oorzaken helemaal niet nodig is en dat werken vanuit het heden en de toekomst, waar je heen wilt, veel effectiever is.

Terug naar de vraag: hoe noemen we onze reis? Ik denk dat we onszelf een enorme dienst bewijzen als we dit netwerk omdopen in het ‘Interdependentie netwerk’ en dat we het vaker over interdependentie hebben en minder over codependentie. Laten we zeggen: een verhouding van 90% tegen 10%.

Bewaard onder Codependency, Oplossingsgericht werken | 10 Comments

Tags: , , ,

Volgende pagina →