Hoe noemen we onze reis?
Geplaatst op 7 januari, 2013
Onderstaande blogpost schreef ik voor het codependentie netwerk.
Stel dat je een lange reis gaat maken, laten we zeggen een voettocht van Amsterdam helemaal naar Santiago de Compostella. Natuurlijk probeer je onderweg zoveel mogelijk te genieten van de reis zelf maar terwijl je onderweg bent, denk je dan vaker aan Santiago de Compostella of aan Amsterdam? Als je met anderen over je reis praat, heb je het dan over je reis maar Santiago de Compostella of over je reis vanuit Amsterdam?
Woordkeuze is belangrijk. In het geval van een reis als die naar Santiago de Compestella, maakt iedereen automatisch de best klinkende, meest inspirerende en fijnst aanvoelende keuze: de reis naar Santiago de Compostella in plaats van de reis vanuit Amsterdam.
De blogpost ‘Van Codependentie naar Interdependentie’ van Jolande Rommens, herinnerde me eraan dat wij, leden van het codependentie netwerk, ook een reis maken. En hoe noemen wij onze reis, hoe noemen wij het netwerk waar we over onze reis delen? Juist: het codependentie netwerk. Waarom noemen we het geen interdependentie netwerk? Waarom herinneren we ons steeds weer opnieuw aan waar we vandaan komen in plaats van aan waar we heen willen?
What’s in a name zou je kunnen zeggen, het is maar een woord. Onderschat niet wat woorden met je kunnen doen. Ik schreef er eens een blog over: Word Power, over de kracht van woorden. Kijk maar eens naar de twee woordwolken in die blogpost en voel wat ze met je doen. Welke woordwolk voedt? Welke vergiftigt? Voel je het verschil?
Een tijdje geleden schreef ik de blogpost ‘Kun je teveel in je codependency verhaal zitten?’. Ik zou als aanvulling op mijn antwoord toen het volgende willen toevoegen: als je het over je reisverhaal hebt en je hebt het steeds over je codependency verhaal, dan vertel je jezelf het herhaal over waar je niet wilt zijn. Heb je het over je verhaal in de zin van je interdependentie verhaal, dan vertel je jezelf een verhaal over waar je wel wilt zijn.
Een tegenwerping zou kunnen zijn dat het toch echt wel nodig is te weten wat het probleem is, dat daar een naam voor bestaat, hoe het ontstaat en wat de symptomen zijn. Ook dat is twijfelachtig. Brief therapy, later verworden tot de solution focussed approach heeft aangetoond dat bij complexe processen als veranderingen in ons gedrag en denken, onderzoek naar de oorzaken helemaal niet nodig is en dat werken vanuit het heden en de toekomst, waar je heen wilt, veel effectiever is.
Terug naar de vraag: hoe noemen we onze reis? Ik denk dat we onszelf een enorme dienst bewijzen als we dit netwerk omdopen in het ‘Interdependentie netwerk’ en dat we het vaker over interdependentie hebben en minder over codependentie. Laten we zeggen: een verhouding van 90% tegen 10%.
Bewaard onder Codependency, Oplossingsgericht werken
Tags: codependency, kracht, verhalen vertellen, woorden
Reacties
10 Reacties to “Hoe noemen we onze reis?”
Laat je reactie achter!
Creative commons
Zwerven door het alledaagse van Peter de Kock is in licentie gegeven volgens een Creative Commons Naamsvermelding-NietCommercieel-GelijkDelen 3.0 Nederland licentie.
Neem voor commercieel gebruik eerst even contact met me op zodat we daar een afspraak over kunnen maken.
Dat vind ik een goed plan Peter, ik ben voor!!
Ik merk aan mezelf dat als ik me weer verdiep in codependency door er bijvoorbeeld een boek over te lezen of er veel over praat ik weer negatieve gedachten krijg en somber wordt. Je kunt het ook een terugval noemen.
Mijn ervaring is echter wel dat toen ik net in herstel was die boeken en het praten over codependency me goed geholpen hebben bij het verkrijgen van bewustzijn en het weerleggen van de ontkenning waarin ik leefde. Ik vraag me af of je de ontkenning kunt doorbreken met je alleen op de oplossing te richten. Misschien heeft iemand anders daar ervaring mee?
In ieder geval spreekt het lezen over interdependentie me nu wel erg aan. Ik kijk graag naar hoe ik wil worden en op welke punten ik dat misschien al ben. Dat inspireert en geeft hoop. Nogmaals goed idee!
@Krista: dank je wel. Ik merkte dat ik de laatste tijd weinig plezier bleefde aan het netwerk. Wat me op een gegeven moment begon op te vallen, is dat we het amper hebben over waar we heen willen maar dat we steeds maar weer praten over het vertrekpunt. Dat vertrekpunt ken ik nou zo langzamerhand wel en ik wil verder, vooruit. Zelfs in de doelstelling van het netwerk wordt met geen woord over interdependentie gerept. Het laatste voek over codependency wat ik las was Broken Tous, Broken Dreams van Terry Kellogg. Op zich een goed boek maar tijdens het lezen had ik een vergelijkbare ervaring als die jij noemt: ik raakte er somber van. Zo’n boek dan wegleggen heeft niks met ontkenning te maken maar alles naar een verlangen naar vreugde, naar het leven leven en er van genieten. Wat me ook opvalt op het netwerk is dat er er geen successen delen of andere gebeurtenissen waar we blij mee zijn. Bedankt voor je reactie, het voelt als een steuntje in de rug.
Alleen de oplossing willen ,is misschien niet voldoende denk ik.
Juist ernaar toegaan en onderkennen dat het zo was
en/of is.
Als we dit toelaten , verdwijnt de weerstand , en komt er acceptatie voor in de plaats.
@Alice: daar hebben we het op het netwerk ook over. Ook binnen brief therapy en de solution focussed approach is ruimte voor het probleem. Maar het probleem wordt niet gebruikt om het te analyseren maar als hefboom naar: wat wil je ervoor in de plaats, hoe ziet dat er voor jou uit.
Ik denk dat je jezelf de vraag, wat je ervoor in de plaats wil pas kunt stellen, als je geaccepteerd hebt dat je bent wie je bent.
Na acceptatie heb je vrede met het gegeven, en misschien automatisch bereikt , wat je ervoor in de plaats wil.
@Alice: Dat zie ik anders. Eerst acceptatie en dan pas verder met wat je ervoor in de plaats wilt klinkt als een lineair proces. Mijn ervaring is dat het simultane processen kunnen zijn.
@Peter deze blog inspireert me om ook weer eens naar een fanclub meeting te gaan. Dat heb ik een tijdje gedaan en daar werd ik ook blij van. Wensen het universum in sturen en elkaar steunen en kracht geven om dingen te bereiken die je wenst is fijn.
Ik kan me dan ook helemaal vinden in wat je schrijft dat je graag wilt leven en genieten. Het voelen van vreugde en sereniteit is het mooiste wat er is. Graag meer van dat! En het mooie is dat ik geleerd heb dat ik dit volledig zelf in de hand heb door mijn gedachten hierop te richten en door de manier waarop ik omga met de issues die ik tegen kom in mijn leven. Hoe interdependent is dat? 😉
@Krista: hoor je het applaus 🙂 Wat je schrijft doet me ineens bedenken dat vreugde en sereniteit ervaren ook bijzonder helend is. Wat een heerlijke gedachte is dit. Bedankt voor de inspiratie.
Inderdaad!
@Petra: met jouw blogpost ‘the ocean is in the drop‘ had je meer gelijk dan ik toen kon bevatten. Het is best opwindend dingen ineens anders te zien.