De ballenbakouders

Geplaatst op 8 september, 2015 

Je hebt in de binnenspeeltuin drie soorten ouders:

  1. De ouders in korte broek en op slippers of ander makkelijk schoeisel. Dat zijn de ouders die thuis al hebben besloten dat ze hun kind niet alleen of met andere kinderen laten spelen. Met voorbedachte rade kruipen ze samen met hun kind de ballenbak in.
  2. De ouders die daar niet op zijn voorbereid en ter plaatse beslissen dat ze hun kind niet alleen of met andere kinderen laten spelen. Deze categorie herken je eraan dat ze zich met ongemakkelijk zittende kleding door de binnenspeeltuin voortbewegen waar ze met hun veel te grote lijven de hele boel blokkeren voor de kinderen.
  3. De ouders die aan de kant zitten en zich ergeren en die hopen dat die veel te grote lijven van categorie 2 ergens vast komen te zitten.

Toen diezelfde ouders zelf kind waren gingen ze de straat op om met andere kinderen te spelen. Ja, daar gebeurde wel eens wat. Een ruzie, een bloedneus, een geschaafde knie. Vallen, opstaan, pleister, kusje en weer verder spelen. Die binnenspeeltuinen die aan god mag weten hoeveel veiligheidseisen moeten voldoen bestonden toen niet. Kinderen klommen in echte bomen en vielen daar wel eens uit ja.

En nu, als ouders, zijn ze bang om hun kind alleen of met andere kinderen te laten spelen, bang dat er wat gebeurt. Het is juist de bedoeling dat er wat gebeurt, daar is spelen voor bedoeld! En die kinderen hebben echt niet bij elke poep of scheet aanmoedigingen nodig hoor. Moet je voorstellen dat je vroeger zelf in een boom klom en dat je ouders je onderaan die boom staan te roepen: je kunt het, kom op, je bent er bijna, ja goed zo, toppie! En waar je vriendjes/vriendinnetjes bij staan natuurlijk. Je zou je toch kapot schamen?

Maar goed, ik moest even naar het toilet en bedacht me dat ik erover zou gaan bloggen. Dat geeft dan toch nog wat zin en betekenis aan zo’n binnenspeeltuinervaring. Ik loop even later terug naar de plek waar ik zat en zie hoe een moeder met haar kind in de ballenbak ligt.

Ze maakt een selfie die over twee seconden wel op Facebook zal staan. Tijd om dringend naar huis te gaan.

Bewaard onder vaderschap, Verhaaltjes | 4 Comments

Tags: , , ,

Werk als spel

Geplaatst op 15 oktober, 2012 

Er rolt een kleine ‘Alan Watts wave’ over het Internet. Het begon bij Edwin Mijnsbergen, toen Michael Minneboo en daarna Marco Raaphorst.

Ik vond ook een prachtige boodschap van deze man: Work as play.

‘Don’t make a distinction between work and play. Regard everything that you are doing as play and don’t imagine for one minute that you’ve got to be serious about it.’

Bewaard onder Inspiratie | 2 Comments

Tags: , , ,

Creatieve handen

Geplaatst op 21 maart, 2011 

‘Papa, papa, kom kijken…’. Aan tafel zat mijn dochter te knippen, te plakken en te verven terwijl ik op de bank zat met mijn laptop op schoot. Ik vind het belangrijk om haar aandacht te geven als ze ergens enthousiast over is of als ze iets wil delen. En nee, dat lukt me niet altijd.

Ze riep voor de vijfde keer. Ik wilde eigenlijk verder werken aan een tekst maar besloot om even naast haar aan tafel te gaan zitten.

Nou wil ik haar niet het voorbeeld geven dat je met waterverf op je huid moet gaan verven, maar ineens verfde ik een paarse stip op mijn arm. ‘Papa, wat doe je nou?’ Op zo’n moment kan ik niet meer zeggen dat ze niet mag doen wat ik wel doe, zoiets werkt niet. Dus ik verf een stipje op haar hand en zij een stipje op mijn hand. Ineens hadden we creatieve handen.

Bewaard onder vaderschap | 8 Comments

Tags: , ,

Weekendherinneringen

Geplaatst op 15 februari, 2011 

Samen op de bank, laptop op schoot en gieren van het lachen om een filmpje van Bert en Ernie.

Daarna samen waterverven. Ik kan me niet herinneren hoe lang het geleden is dat ik voor het laatst met waterverf heb gekliederd maar die ene keer afgelopen weekend, zondag 13 februari, zal ik me altijd blijven herinneren. Vooral toen ze zei dat ze mijn stippen niet mooi vond.

Bewaard onder vaderschap | 3 Comments

Tags: , ,

Regels loslaten

Geplaatst op 10 januari, 2011 

Mijn dochter en ik speelden laatst het spelletje ‘Huisje Boompje Beestje’, een soort ‘Mens erger je niet’ maar dan voor peuters. Heb belangrijkste verschil met ‘Mens erger je niet’ is dat je elkaars pionnen niet van het spelbord kunt gooien. Pionnen van verschillende kleur kunnen broederlijk naast elkaar op hetzelfde vakje staan.

Ik vind het leuk om net te doen alsof ik dat spel niet ken en het aan mijn dochter over te laten hoe ze het spel speelt.

We zetten alle pionnen op het bord en gingen van start.  Zij speelde met groen en ik met rood. Na een paar zetten ging één van mijn rode pionnen als een raket. Mijn dochter pakte het spelbord vast, draaide het een kwart slag en zei ‘nu speel ik met rood’. ‘En ik dan?’ vroeg ik. ‘Jij speelt met groen.’

We speelden verder. Tot ze vond dat zij met geel wilde spelen en ik met blauw. Toen een blauw pionnetje erg hard ging draaide ze het bord weer: ‘ik speel met blauw en jij met geel’. Vervolgens liet ze haar blauwe pionnetjes binnen komen op het thuishonk van groen wat, toeval of niet, het dichtstbijzijnde de thuishonk was. Terwijl mijn pionnen nog hard bezig waren het thuishonk te bereiken, had zij haar blauwe pionnen allemaal al binnen. ‘Klaar’ riep ze triomfantelijk.

Ik had er plezier in te zien hoe zij het spel naar haar eigen inzicht speelde. En zo creatief, ik zou niet op het idee zijn gekomen tijdens het spelen van kleur te wisselen en om binnen te komen op het dichtstbijzijnde thuishonk  in plaat van op het thuishonk met de juiste kleur.

Ik voelde me op een gegeven moment ook geïrriteerd, er knaagde iets van: zo hoort het niet, dit is niet volgens de regels. En dat is precies wat volwassenen van peuters kunnen leren: regels loslaten.

Bewaard onder vaderschap | 4 Comments

Tags: , , ,

Spelen

Geplaatst op 8 september, 2010 

‘Wat er ook speelt in een land

laat het vooral de kinderen zijn’

Loesje

Bewaard onder Citaten | 2 Comments

Tags: ,